ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 9

หลังจากทานข้าวกันเสร็จ คุณท่านหลิวก็เอ่ยขึ้น

" เตชิน หลานก็แต่งงานแล้ว รีบๆมีเหลนให้ปู่อุ้มนะ

แล้วก็อย่าเอาแต่ทำงานจนลืมหนูณัชชาล่ะ

หนูณัชชาเองก็ด้วยอย่ามัวแต่ทำงานจนไม่มีเวลาให้เตชิน เข้าใจมั้ย

ปู่แก่แล้วเห็นคนอื่นอุ้มหลาน อุ้มเหลนก็อยากจะอุ้มกับเขาบ้าง "

เตชินนั่งฟังนิ่ง ตอบเพียง

" ครับ "

ส่วนณัชชาเธอยิ้มอย่างเขินอายพร้อมกับเอ่ยว่า

" ค่ะ "

เธอแอบเยาะเย้ยพิมในใจ คิดว่าพิมคงจะเสียใจและอิจฉาเธอที่ทุกคนดีต่อเธอ

แต่เมื่อเหลือบมองมาทางพิมเธอก็ต้องผิดหวัง เมื่อพิมนั่งนิ่ง ยิ้มอย่างสดใส

ไม่มีร่องรอยของความอิจฉาริษยาใดๆเลย และดู

เหมือนพิมจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด

จนเธอเริ่มสงสัย ในความสัมพันธ์ของพิมกับ

เตชิน

จากนั้นเตชินจึงเอ่ยขึ้นว่า

" นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมกับพิม ขอตัวกลับก่อนนะครับ "

พูดจบเขาก็จับมือพิมลุกออกจากโต๊ะอาหารไป

ณัชชามองหน้าคุณหญิงจารวีด้วยสีหน้าผิดหวังและแฝงไปด้วยความเสียใจ

คุณหญิงจารวีมองเธออย่างเห็นใจ แล้วเขาก็ลุกจากเก้าอี้ตามเตชินไปแล้วเอ่ยเรียก

" เตชิน ลูกจะรีบกลับไปทำไมในเมื่อที่นี่ก็คือบ้านของลูก วันนี้ลูกนอนที่นี่เถอะนะ "

เตชินคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เขาจึงหันมามองพิมแล้วเอ่ยกับแม่เขาว่า

" คงไม่สะดวกครับ เพราะผมไม่อยากทำให้พิมรู้สึกลำบากใจ "

ได้ยินดังนั้นคุณหญิงจารวีโกรธมากที่ลูกชายเห็นผู้หญิงคนอื่นดีกว่าผู้เป็นแม่

แต่เขาก็คุมอารมณ์ไว้ยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย

" งั้นก่อนกลับลูกมานั่งคุยกับแม่สักครู่ได้มั้ย แม่มีเรื่องจะคุยด้วย "

จากนั้นก็เลื่อนสายตามามองพิมแล้วเอ่ย

" หนูพิมคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยจ้ะ "

พิมยิ้มขึ้นมาอย่างกระอักกระอ่วนใจแล้วเอ่ย

" มะ ไม่ ไม่ว่าค่ะ ตามสบายเลย "

แล้วเธอก็หันไปเอ่ยกับเตชินอย่างระมัดระวังว่า

" ฉัน ฉันกลับไปรอคุณที่รถนะคะ "

พูดจบเธอก็รีบเดินออกไปทันที พร้อมกับหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เตชินมองตามแผ่นหลังของเธอด้วยความไม่พอใจ

คุณหญิงจารวียิ้มอย่างพอใจ แล้วเอ่ยกับลูกชายว่า

" ไปนั่งคุยกับแม่ที่ห้องรับแขกหน่อย แม่มีเรื่องจะปรึกษา "

" ครับ "

แล้วเขาก็เดินตามผู้เป็นแม่ไป พอนั่งลง สาวใช้ก็เข้ามาเสิร์ฟน้ำแครอททันที

คุณหญิงจึงยื่นน้ำแครอทไปให้ลูกชายพร้อมกับเอ่ยว่า

" แม่เห็นว่าลูกไม่ได้กลับมาบ้านนานแล้ว แม่เลยเตรียมน้ำแครอทที่ลูกชอบคั้นไว้ให้ "

เตชินไม่แสดงอารมณ์ใดออกมา บนใบหน้ามีแต่ความเย็นชา ที่ยากจะคาดเดาอารมณ์ได้

แล้วรับน้ำแครอทมาดื่มจนหมดแก้ว คุณหญิง

จารวีจึงเอ่ยต่อว่า

" คุณปู่อยากอุ้มเหลน แม่กับพ่อเองก็อยากได้หลาน ตามพินายกรรมที่คุณยายระบุไว้

ทายาทที่จะรับมรดกได้ ต้องเป็นทายาทที่เป็นผู้ชาย

และมีครอบครัวมีลูกกับภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเท่านั้น

แม่ขอโทษนะเตชิน ที่ต้องทำแบบนี้ คืนนี้ลูกนอนกับหนูณัชชาที่นี่แล้วกันนะ

จะได้รีบมีลูกและรับมรดกทั้งหมดของคุณยายส่วนหนูพิม ลูกไม่ต้องห่วงหรอก

แม่จะอนุญาตให้ลูกแต่งงานกับเธออย่างถูกต้องตามประเพณี "

จากนั้นคุณหญิงจารวีก็กวักมือเรียกณัชชาที่แอบอยู่ออกมา

เธอนั่งลงข้างๆเตชิน เตชินเริ่มรู้สึกคอแห้ง คลั่งเนื้อคลั่งตัว ร่างกายร้อนผ่าว เขารู้ได้ทันทีว่าถูกวางยา

เขามองไปยังผู้เป็นแม่แล้วฝืนเอ่ยขึ้น

" ไม่คิดว่า คุณแม่ จะใช้วิธี สกปรกแบบนี้ คุณยังมีความเป็น แม่ คนอยู่มั้ย "

คุณหญิงจารวีรู้สึกผิดต่อลูกชาย แต่ก็สงสารลูกสะใภ้ ที่แต่งเข้ามาก็ถูกทอดทิ้งไปตั้งแต่คืนแรก

และคิดว่าจะทำการใดใจต้องนิ่งและเด็ดขาด เขาเองก็ทำเพื่อลูกชาย

จากนั้นเขาก็ไม่มองลูกชายอีกแล้วหันมาเอ่ยกับณัชชาว่า

" หนูณัชชา แม่ฝากดูแลเตชินด้วยนะ พาเขาไปพักผ่อนเถอะ ส่วนทางนั้นแม่จะจัดการเอง "

" ค่ะ "

ณัชชาเอ่ยตอบ แล้วพยุงร่างของเตชินให้ลุกขึ้นพร้อมกับเอ่ย

" อาการคุณดูไม่ค่อยดี ขึ้นไปนอนบนห้องเถอะค่ะ "

แต่เตชินกลับมองเธอด้วยแววตาแดงก่ำ ราวกับอยากจะฆ่าเธอ

เตชินพยายามควบคุมสติ แล้วผลักณัชชาออกไปอย่างแรงจนเธอล้มลงบนพื้น

แล้วเขาก็รีบวิ่งออกไปจากคฤหาสน์อย่างทุลักทุเล