ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 8

ปู่ของเตชินรู้ข่าวว่าหลานชายแต่งงานแล้ว

ก็รีบบินมาไทยทันที

เมื่อผู้ช่วยคังรู้ก็รีบมารายงายเตชินทันทีเช่นกัน

เตชินว่ายน้ำอยู่สระว่ายน้ำหลังบ้าน เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเหนือน้ำ

เดินขึ้นมาจากสระ เตรียมจะไปอาบน้ำล้างตัว ผู้ช่วยคังก็เอ่ยขึ้น

" คุณชายครับ คืนนี้คุณหญิงให้คุณกลับบ้านครับ บอกว่าคุณท่านหลิวมาไทย อยากให้กลับไปร่วมทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาครับ "

เตชินหยุดชะงัก แววตาฉายแววแข็งกร้าวและดูร้ายกาจขึ้นมาทันที แล้วเอ่ย

" ในที่สุด พวกเขาก็ใช้คุณปู่ มาเป็นเครื่องมือบังคับให้ผมกลับบ้านจนได้ "

ผู้ช่วยคังกลัวเจ้านายจะไม่ยอมกลับไปเขาจึงเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวังว่า

" คุณชายไม่ได้กลับบ้านเป็นเดือนแล้ว กลับไปพบคุณท่านหลิวสักหน่อย ไม่ดีเหรอครับ "

เตชินยิ้มเย็นแล้วเอ่ย

" อืม ดีเหมือนกัน จะได้รู้ว่าณัชชากับคุณแม่

คิดวางแผนจะทำอะไรต่อ "

" คุณไปเตรียมรถเถอะ "

พูดจบเขาก็เดินเข้าไปอาบน้ำแต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมากำชับกับผู้ช่วยคังว่า

" อ้อ แล้วอย่าลืมบอกแม่บ้านด้วยล่ะ ให้เธอเตรียมตัวตามผมกลับไปบ้าน

แล้วคุณช่วยเตรียมชุดดีๆให้เธอไว้สำหรับดินเนอร์ครอบครัวในค่ำคืนนี้ด้วย "

ผู้ช่วยคังยืนมองเจ้านายตัวเองอย่าง งงงัน

ด้วยความไม่เข้าใจ

และเดาไม่ออกว่าผู้เป็นนายกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่

แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรอีกต่อไปจึงได้แต่เอ่ยตอบว่า

" ครับ "

แล้วไปทำตามที่เจ้านายสั่ง พิมกำลังตากผ้าอยู่

เมื่อเห็นผู้ช่วยคังเดินเข้ามาหา เธอจึงหันมาถามเขาว่า

" คุณคังมาหาฉัน มีอะไรหรือเปล่าคะ "

ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยว่า

" คืนนี้คุณชายจะกลับไปทานข้าวที่บ้าน คฤหาสน์ตระกูล อัศววัฒน์สกุล

คุณชายให้คุณตามไปด้วย คุณเตรียมตัวไว้ดีๆล่ะ "

พิมถึงกับงง มองหน้าผู้ช่วยคัง แล้วเอ่ยถามขึ้น

" ทำไมฉันต้องไปด้วยคะ ไปช่วยเสิร์ฟอาหาร

เหรอ หรือต้องไปช่วยทำงานบ้าน "

" ผมเองก็ไม่ทราบรายละเอียดครับ เอาเป็นว่าถึงเวลา เราก็จะได้รู้พร้อมกัน "

" อ่อ ค่ะ "

เธอเอ่ยออกมาอย่างไม่เต็มใจ เพราะเธอไม่อยากไปข้างนอก

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะเป็นคำสั่งเจ้านาย

แล้วผู้ช่วยคังก็หันหลังเดินออกไป พิมก็หันมาตากผ้าต่อ

ตอนเย็น พิมแต่งตัวเรียบร้อย นั่งรอเตชินลงมา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้เธอใส่ชุดสวยๆแบบนี้

จะบอกว่าไม่ชอบก็คงไม่ใช่ แต่เธอรู้สึกแปลกๆและไม่สบายใจมากกว่า

เมื่อเตชินลงมาเธอจึงลุกขึ้นแล้วมายืนรอเขาอยู่ข้างๆผู้ช่วยคัง

เมื่อเตชินเห็นเธอในลุคสาวสวยก็เผลอมองเธอตาไม่กะพริบแวบหนึ่ง

จากนั้นก็หันไปทางอื่นอย่างเย็นชา เมื่อลงมาถึง ผู้ช่วยคังก็รีบเอ่ยขอความเห็นขึ้น

" เอ่อ คุณชายชุดนี้ของคุณพิม ผ่านมั้ยครับ "

เขาจึงเอ่ยอย่างเย็นชา น้ำเสียงเรียบเฉยราวกับขี้เกียจว่า

" ผ่านหรือไม่ผ่าน มาถามตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร ไปเถอะ "

" ครับ "

แล้วทั้งสามคน ก็เดินออกจากบ้าน ไปขึ้นรถทันที

ระหว่างทาง ภายในรถเงียบสนิท จนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน

พิมอึดอัดใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่เธอก็แสร้งทำตัวปกติ ราวกับไม่อึดอัดอะไร

เตชินที่หลับตาอยู่ จู่ๆก็เอ่ยถามขึ้น

" คุณชื่อ พิม ใช่มั้ย "

เธอล่ะนับถือเขาจริงๆ อยู่บ้านเขาเป็นเดือนแล้วเพิ่งจะมาถามชื่อเธอตอนนี้ เธอจึงตอบเขาไปว่า

" ค่ะ "

แล้วเขาก็เอ่ยต่อว่า

" คืนนี้คุณนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนผม ร่วมกับครอบครัวผมหน่อยนะ

คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแค่นั่งทานข้าวเฉยๆอย่างเงียบๆ หากใครถามอะไรคุณ

ผมจะตอบแทนเอง แล้วก็เวลาผมพูดอะไร คุณก็แค่เออออตามผมไปแค่นั้นพอ "

ประโยคที่เตชินเอ่ย เหมือนเป็นประโยคขอร้อง

แต่เอาเข้าจริงๆมันคือประโยคคำสั่ง ที่ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธเลย

เธอจึงทำได้แค่เอ่ยอย่างจำใจ ว่า