ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 132

พอกลับไปถึงบ้านพักส่วนตัว พวกเขาก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง

เตชินนั่งลงบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทักแชทไปหาพิมใน

( พิมคุณสบายดีมั้ย )

จากนั้นเขาก็นั่งรอพิมตอบกลับมารออยู่นาน

พิมก็ไม่ตอบ

แล้วเขาก็เลื่อนไปดูที่การขอเป็นเพื่อน แม้แต่รับเขาเป็นเพื่อนพิมยังไม่รับเป็นเพื่อนเลย

เขารู้สึกหงุดหงิดใจมาก เพราะต้องอดทนกับความคิดถึงที่ทำให้เขาทรมานใจ

ยิ่งเห็นพิมไม่รับเป็นเพื่อน ทั้งในไลน์

และในเฟสบุ๊กก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น

แต่เขาก็พยายามใจเย็นแล้วส่งข้อความไปถามอีกครั้งว่า

( คุณว่างมั้ย ทำอะไรอยู่ ว่างแล้วรับผมเป็นเพื่อนด้วยทั้งในไลน์และในเฟสบุ๊ก ผมคิดถึงคุณนะ )

เขาเองจะโทษพิมฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เขารู้สึกโมโหตัวเอง

ที่อยู่กับเธอมานานแต่ไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้ของเธอเลย

ที่เขาได้เฟสพิมมาก็เพราะเห็นเธอคุยกับป๊อบในตอนที่เขาอยู่โรงพยาบาล

แล้วจำชื่อเฟสเธอไว้ไปส่งคอขอเป็นเพื่อน

ยิ่งคิดว่าเธอกับป๊อบอยู่ด้วยกัน ใกล้ชิดสนิทสนมใจเขาก็ร้อนรนกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุข

ถึงกับบ่นพึมพำในใจ

[ พิมทำไมคุณถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ คิดจะตัดก็ตัดเลย ไม่เหลือช่องทางการติดต่อให้ผมเลย ]

จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบไวน์ในตู้เย็นมานั่งดื่มราวกับดื่มน้ำจนเมาไม่ได้ไม่รู้สึกตัว

ในตอนเช้าเขากับณัชชาก็ออกจากห้องพร้อมกันแล้วเดินทางไปขึ้นเครื่อง

ทางด้านพิมช่วงนี้เธอไม่มีเวลาว่างเลยอยู่โรงเรียนก็ทำหน้าที่สอน

และยังต้องเตรียมงานแข่งขันทักษะวิชาการอีกในแต่ละวันเธอไม่ได้พักเลย

เสาร์อาทิตย์ก็ไปเรียน ป๊อบก็อาสาพาไปส่งเธอเรียนทุกครั้งที่เขาว่าง

เพื่อที่จะได้ใช้เวลาอยู่กับเธอ อยู่ในโรงเรียนก็มักจะแวะเวียนมาทักทายเธอเสมอ

ความเสมอต้นเสมอปลายที่ไม่เคยเปลี่ยน

ของป๊อบยิ่งทำให้พิมรู้สึกดีกับเขามากขึ้น

แต่เธอไม่อยากตัดสินใจเร็วแล้วเกิดความผิดพลาดอย่างในอดีตอีกแล้ว

เธอยอมรับว่าเธอรู้สึกอบอุ่นและสบายใจทุกครั้งที่มีเขาอยู่เคียงข้าง

และในวันนี้เขาก็ส่งเธอกลับบ้านที่อยู่ต่างอำเภอกับโรงเรียนที่สอนอยู่

รถหรูของเขาแล่นไปตามท้องถนนบรรยากาศในรถเงียบสงบพิมเริ่มง่วง

ป๊อบหันไปมองพิมที่มีอาการง่วงซึมเขาจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

" พิมง่วงก็หลับเลยครับไม่ต้องฝืนให้มันทรมานตัวเองหรอกเข้าใจมั้ย "

" ค่ะ งั้นฉันจะหลับแล้วนะ ถึงแล้วปลุกฉันด้วยล่ะ "

ป๊อบยิ้มแล้วเอ่ยตอบเธอว่า

" ครับ "

จากนั้นพิมก็นั่งหลับไปเลย ป๊อบจึงเข้าจอดรถข้างทางพิมลืมตาขึ้นแล้วเอ่ยถาม

" คุณจอดรถทำไมคะ "

ป๊อบโน้มตัวเข้ามาใกล้พิมแล้วเอ่ย

" คุณอยู่นิ่งๆนะ "

ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงคืบเดียว

พิมเกรงจนกลั้นหายใจ

เขายิ้มแล้วเลื่อนมือไปปรับเบาะเอนไปยังด้านหลังเพื่อให้เธอได้นอนหลับสบาย

แล้วหันมาสบตากับเธอด้วยแววตาหวานซึ้งแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

" คุณไม่ต้องเกรงหรอก หลับต่อเถอะ "

เอ่ยจบเขาก็กลับไปนั่งที่เดิมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

ส่วนพิมก็หลับตาลงทั้งที่หัวใจเต้นตึกตักจนหายง่วง ป๊อบรู้ว่าเธอยังไม่หลับ เขาจึงเอ่ยถามขึ้น

" พรุ่งนี้คุณมีเรียนเช้าให้ผมไปส่งนะ "

" คุณไม่อยากพักผ่อนเหรอ "

เธอเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับลืมตามองใบหน้าหล่อเหลาของเขา

" ไปส่งคุณถือเป็นการพักผ่อนดีที่สุดแล้ว "

ป๊อบเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าอมยิ้ม เขามีความสุขมากที่ได้อยู่กับเธอในช่วงเวลานี้

" ค่ะ ถ้าคุณคิดแบบนั้นฉันก็ตามใจคุณ "

จากนั้นเธอก็หลับไปเพราะใจที่เต้นแรงสงบลงแล้วจึงทำให้รู้สึกง่วงอีกครั้ง

ทางด้านซาร่าตอนนี้เธอนั่งอยู่บนเครื่องบินเดินทางมายังประเทศไทยคนเดียว

เมื่อเครื่องบนลงจอดเธอก็เดินออกจากเครื่องบินแล้วขึ้นรถไปยังที่พักของเธอทันทีแต่ระหว่างทางก็เปลี่ยนใจ

แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปหาเตชิน เตชินที่เพิ่งถึงบ้านไม่นาน

เมื่อเห็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมชื่อไว้โทรเข้ามา

เขาก็กดรับสายแล้วเอ่ยขึ้น

" สวัสดีครับ "

" สวัสดีค่ะคุณเตชิน ฉันเองนะคะ ซาร่า "

" ครับ คุณซาร่ามีอะไรหรือเปล่าครับ "

ซาร่ายิ้มแล้วเอ่ย

" พอดีฉันมาเที่ยวเมืองไทยค่ะ ฉันไม่มีเพื่อน

ขอไปพักบ้านคุณได้มั้ยคะ "

ซาร่าเอ่ยออกมาตรงๆจนเตชินไม่รู้จะปฏิเสธยังไงแล้วได้แต่เอ่ยว่า

" ได้ครับ แต่บ้านผมอาจจะไม่สะดวกสบายเหมือนอยู่โรงแรมนะครับ คุณซาร่าจะอยู่ได้เหรอ หรือว่าคุณไปพักบ้านณัชชาดีมั้ย "

ซาร่าที่อยู่ปลายสายยิ้มอย่างพอใจแล้วเอ่ย

" ไม่ค่ะ ฉันอยากพักบ้านคุณ "