ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 148

เตชินไปเคาะประตูห้องพิม พิมที่อยู่ด้านในก็นึกว่าเป็นแม่เธอมาเคาะประตูอีก

จึงวางมือจากงานบนโต๊ะแล้วเดินมาเปิดประตู ทันทีที่เห็นเตชินเธอก็ตะลึงอึ้งไปสองวิ

แล้วเธอก็รีบปิดประตูหนีคนตัวใหญ่ที่จ้องหน้าเธอด้วยแววตาแข็งกร้าวอย่างถมึงทึง

เตชินเห็นเธอจะปิดประตูหนีเขาก็ยิ่งไม่พอใจโกรธมากขึ้นกว่าเดิม ฝ่ามือใหญ่จับขอบประตูไว้ไม่ให้พิมปิดประตูได้

แล้วมืออีกข้างก็จับข้อมือพิมไว้แล้วผลักเธอกลับเข้าไปข้างใน

จากนั้นก็ล็อคประตูไว้แน่นสนิท ดวงตาพิมเบิกกว้างจ้องเขาอย่างหวาดกลัวแล้วเอ่ยพร้อมกับถอยหลังไป

" คุณเตชิน คุณบ้าไปแล้วหรือไง ถึงได้บุกบ้านคนอื่นโดยพลการแบบนี้ "

เตชินไล่ต้อนพิมที่กำลังถอยอย่างช้าๆแต่กลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันแววตาเต็มไปด้วยไฟโกรธ

" ใช่ ผมบ้าไปแล้ว ผมบ้าไปแล้วเพราะคุณนั่นแหละ "

พิมจ้องหน้าเตชินอย่างเย็นชาแม้เธอจะกลัวเขาแค่ไหนแต่เธอก็ไม่แสดงออกเลยสักนิด

" คุณจะบ้าเพราะฉันได้ยังไง ฉันไปทำอะไรให้คุณ คุณบ้าเพราะคุณทำตัวเองต่างหาก "

เตชินยกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างร้ายกาจแล้วเอ่ยเสียงเยือกเย็นด้วยสีหน้าดุดัน

" คุณถามว่าคุณทำอะไรผมงั้นเหรอ ดูเหมือนคุณจะยังไม่รู้ตัวนะว่าไปทำอะไรผิดมา "

" คุณเตชิน ฉันจะทำอะไรผิดหรือถูกมันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณออกไปจากห้องฉันได้แล้ว "

พิมเอ่ยเสียงเข้มแววตาแข็งกร้าวจ้องเขม็งเตชินอย่างไม่ยอมคน

" อ๋อ...ที่แท้คุณลืมไปแล้วจริงๆ ว่าคุณมีสามีแล้ว ถึงได้ไปกอดจูบกับผู้ชายคนอื่น "

พอพูดถึงเรื่องที่เธอจูบกับผู้ชายคนอื่นเตชินก็ยิ่งโกรธจึงเข้าไปบีบแขนทั้งสองข้างของพิมแน่น

แล้วตะคอกใส่เธอด้วยความเดือดดาล

แววตาคมกริบแดงก่ำอย่างน่ากลัว

" คุณยอมให้มันจูบคุณทำไมห้ะ! ยอมให้มันจูบทำไม ถ้าคุณอยากจูบนักก็บอกผมสิ "

" นี่! คุณเตชิน ฉันจะจูบกับใคร มันก็เรื่องของฉัน มั้ย เราเลิกกันแล้วจบกันไปนานแล้ว

คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน ปล่อย! "

พิมเอ่ยตะคอกเสียงกร้าวจ้องหน้าเตชินอย่างดุดันด้วยความโมโห

เขามีสิทธิ์อะไรมาว่าเธอ มีสิทธิ์อะไรมาหึงเธอ

เตชินพยักหน้าเบาๆอย่างเยือกเย็น แล้วเอ่ยเสียงกร้าวอย่างดุดัน

" ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ ดี ในเมื่อคุณคิดแบบนี้ ผมจะทำให้คุณรู้ว่าทั้งชีวิตนี้ของคุณ มีได้เพียงผมคนเดียวเท่านั้น

ร่างกายของคุณเป็นของผมคนเดียว หากผมยังไม่เบื่อคุณ คุณก็อย่าหวังว่าจะไปจากผมได้ เข้าใจมั้ย "

พิมอึ้งไปกับคำพูดของเตชินที่บอกว่า

ยังไม่เบื่อเธอ

เธอโกรธจนอยากจะตบหน้าเขาแรงๆ แต่ติดตรงที่ถูกเขาจับแขนไว้ ทำได้แต่ตะคอกด่าทอเขาทั้งน้ำตา

" คุณมันเลว ระยำ เห็นแก่ตัวที่สุดเลย "

เธอจ้องตาเขาอย่างแข็งกร้าวดุดันไม่พอใจที่ต้องรอวันที่เขาเบื่อเธอแล้วทิ้งไป

เตชินยิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วเอ่ยคำหยาบออกมาเสียงกร้าวด้วยความโกรธจัด

" ใช่ผมมันเลวระยำ! วันนี้ผมจะทำให้คุณรู้ว่า

คนที่เลวระยำนี้แหละคือผัวของคุณ

ผมจะทำให้คุณไม่มีวันลืมผัวเลวๆคนนี้อีกต่อไป "

พูดจบเขาก็ฉีกเสื้อเชิ้ตของพิมออกเสียงดัง

แควก!!!

จนกระดุมเสื้อเชิ้ตบนตัวพิมหลุดรุ่ยขาดออกจากกันแล้วเขาก็ดึงเสื้อของพิมออกถอดทิ้งลงบนพื้น

" คุณเตชิน ฉันเกลียดคุณ!!! "

พิมตะคอกด้วยความโกรธจนหน้าแดงก่ำพยายามขัดขืนผลักเตชินออก

แต่เตชินกลับไม่สนใจผลักให้หน้าเธอไปแนบชิดกับผนังห้อง แล้วหันแผ่นหลังให้เขา

จากนั้นเขาก็รูดซิปกระโปรงเธอลงมา แล้วฉีกกระโปรงเธอจนขาดกลายเป็นเพียงเศษผ้า

พิมไม่รู้ว่าเตชินเอาแรงมหาศาลนี้มาจากไหนทำให้เธอกลัวเขาจนตัวสั่น

บนตัวเธอเหลือเพียงชุดชั้นในที่ปกปิดจุดสำคัญเอาไว้ เธอร้องให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

เธอเกลียดเขาที่ไม่ยอมปล่อยเธอ

เกลียดเขาที่เอาแต่ใจอยากทำอะไรกับเธอก็ทำตามใจอยาก

อยากทิ้งเธอไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นก็ไปตามใจต้องการโดยไม่แคร์เธอเลย

สุดท้ายก็กลับมากระทำกับร่างกายเธอแบบนี้

ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเจ็บปวดร้องให้ออกมาอีกครั้งอย่างเงียบๆ

เตชินผละปากออกจากทรวงอกนุ่มของเธอแล้วเอ่ยเสียดสีอย่างประชดประชัน

" ร้องให้ทำไม ผมทำหน้าที่ผัวให้คุณได้ไม่ถึงใจหรือไง หรือว่าเขาทำได้ดีกว่าผมอีก "

พิมหลับตาเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเย็นชา

" คุณอยากพูดอะไรก็พูดเลย อยากจะยึดครองร่างกายฉันก็เชิญ แต่ฉันจะไม่มีวันให้คุณได้ครอบครองหัวใจของฉันเด็ดขาด "

คำพูดของพิมกับท่าทางหลับตาปี๋ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา ทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

" ผมจะทำให้คุณเปลี่ยนความคิด ยอมมอบทั้งร่างกายและหัวใจให้ผมโดยที่ผมไม่ต้องร้องขอจากคุณอีกคุณคอยดู "

เอ่ยจบเขาก็ถอดเสื้อผ้าและกางเกงทิ้งแล้วดันกายเข้าไปในตัวเธอ

เริ่มบรรเลงเพลงสวาทอย่างเร่าร้อนรุนแรง

จนคนใต้ร่างร่างไม่อาจทนความป่าเถื่อนที่ร้อนแรงของเขาได้

ถึงกับเปล่งเสียงครางออกมาระบายความเจ็บปวดปนความเซียวซ่านที่เกิดขึ้นในกาย

เตชินยังคงขยับเคลื่อนไหวร่างกายอยู่บนตัวเธออย่างเร่าร้อน ด้วยความหื่นกระหายไม่ปราณีหรืออ่อนโยนต่อเธอเลย

เขาเคลื่อนไหวถี่และต่อเนื่องจนเสร็จสมดังใจถึงยอมหยุดลง

พิมหมดแรงล้มลงบนเตียงจนตัวอ่อนปวกเปียกอย่างไร้เรี่ยวแรงหลงเหลือ

เขานอนลงข้างๆเธอแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เธอนอนกอดร่างที่ไร้เรี่ยวแรงเพื่อพักให้หายเหนื่อย

วันนี้เขาโมโหหึงจนขาดสติไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จริงๆ

[ คุณพูดถูกผมบ้าไปแล้ว บ้าจริงๆ ]

จากนั้นเขาก็ลุกไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนลงข้างหลังเธอยื่นมือไปโอบกอดเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วหลับไปกับเธอ