ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 155

[ ปรับปรุงตัวเพื่อเราเหรอ เหอะ ปรับปรุงตัวกับผีสิ เจอเราแล้วมาบอกว่าอยากปรับปรุงตัว กรรมของเราจริงๆที่เจอคนอย่างเขา ]

พิมไม่สนใจและไม่เอ่ยอะไรกับเตชินอีก เธอนั่งนิ่งสายตาจดจ่อกับการดูทีวีอย่างเงียบๆโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังดูอะไร

ดูก็เหมือนไม่ได้ดู ดูไปงั้นๆได้ยินเสียงแต่จับเนื้อหาใจความของเรื่องที่ดูไม่ได้เลย

พอนั่งนิ่งๆนานหลายชั่วโมงเข้าเธอก็เริ่มรู้สึกง่วง หนังตาก็ค่อยๆตก หนังตาหนักอึ้งจนลืมแทบไม่ขึ้น

แต่เธอก็ยังคงฝืนตัวเองหาวถี่ขึ้น เตชินที่นั่งข้างๆก็เงียบคอยดูคนหัวดื้อ

ดื้อรั้นฝืนร่างกายไม่ยอมหลับไม่ยอมนอนอย่างเงียบๆ ผ่านไปอีกสักพักเขาจึงเอ่ยขึ้น

" พิม ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนหน่า ง่วงก็หลับเถอะ

ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก คุณไม่ต้องกลัว "

แม้ตากับสมองจะไปประเทศอาหลับ(หลับ)แล้ว แต่ระบทประสาทกับปากและสติสัมปชัญญะของเธอยังทำงานได้ดี เธอจึงเอ่ยเสียงดุใส่เตชินว่า

" ฉันไม่ได้กลัวคุณ ฉันแค่ไม่อยากนอนบนเตียงเดียวกันกับคุณ เข้าใจมั้ย "

เตชินมองหน้าพิมแล้วเอ่ย

" ผมล่ะนับถือสติกับปากของคุณจริงๆ "

พิมกลับมาเงียบอีกครั้ง ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

หนังตาของเธอก็ค่อยๆปิดลง

เตชินเห็นดังนั้นก็ไม่กวนใจเธออีกต่อไป ขอแค่เธอหลับสนิท เขาก็จะจับเธอนอนลงบนเตียงดีๆ

เขานั่งรอเป็นชั่วโมงกว่าพิมจะหลับสนิท

คลายมือจากรีโมททีวี

จากนั้นเขาก็จัดให้เธอนอนลงในท่าทีหลับสบายตัวที่สุด

ดึงเอาผ้าห่มมาห่มให้เธอรู้สึกอุ่นตัวแล้วกดปิดทีวีนอนลงข้างๆเธอ

ในเช้าวันรุ่งขึ้น พอพิมรู้สึกตัว เธอรู้สึกอุ่นแบบแปลกๆเหมือนกำลังนอนขดตัวในอ้อมกอดคน

เหมือนมีมือใหญ่โอบช่วงเอวเธอไว้ เธอค่อยๆลืมตาขึ้นพอสติสัมปชัญญะครบถ้วน

ก็เห็นกล้ามเนื้อซิกแพคของเตชินปรากฏตรงหน้าอย่างจังดวงตาเธอเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ

" คุณ!!! "

เธอรีบลุกขึ้นมาแล้วกระเถิบห่างจากเขาเล็กน้อย

แล้วก็ใช้หมอนตีเขา

ไม่สาแก่ใจเธอก็ใช้มือตีเขาแรงๆพร้อมกับโวยวาย

" คุณเตชิน คุณนอนกอดฉันทำไม ใครใช้ให้คุณจับฉันมานอนในอ้อมกอดคุณห๊ะ! "

เตชินนอนไม่ใส่เสื้อใส่เพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว

ใช้ผ้าห่มปกปิดร่างกาย

ทำให้พิมโกรธมากเพราะรู้สึกเหมือนได้หลับนอนแบบเกินเลยกันอีก

เธอเลยตีเอาๆด้วยความโมโห แต่มันกลับไม่ระคายเคืองผิวของร่างสูงใหญ่ของเตชินเลย

เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมองพิมแล้วจับมือเธอไว้

เอ่ยอย่างเนิบๆไม่รีบร้อนด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่

" พิม คุณโวยวายแต่เช้าทำไมกัน คุณเข้ามานอนในอ้อมกอดผมเองนะ

ผมไม่ใช่คนใจดำแล้งน้ำใจเหมือนคุณที่เวลาคุณต้องการผมแล้วผมจะปฏิเสธ

อ้อมกอดของผมไม่เคยปฏิเสธหรือคิดราคากับคุณเลย ยินดีให้คุณใช้ตลอด24ชั่วโมง "

พิมกระชากแขนดึงมือกลับมาแล้วเอ่ยเสียงขุ่นอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าบึ้ง

" ช่างมันเถอะ ขอแค่คุณไม่ได้ทำอะไรเกินเลย

ฉันจะไม่โกรธคุณไม่โมโหคุณแล้ว

ตอนนี้เช้าแล้วคุณรีบลุกขึ้นแล้วกลับไปหาผู้หญิงของคุณซะ

ฉันไม่อยากให้คุณป๊อบเข้าใจผิดและยิ่งไม่อยากให้เขามาเห็นเราอยู่ด้วยกันลำพัง นอนห้องเดียวกันแบบนี้ "

ในเมื่อทำอะไรเขาไม่ได้เธอก็ได้แต่ใจเย็นแล้วปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป

ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ให้เหมือนนอนคนเดียวตามปกติจะดีที่สุด

แต่พอเตชินได้ยินเธอเอ่ยถึงป๊อบเขาก็ไม่พอใจขึ้นมา

จึงจ้องใบหน้าเย็นชาของเธออย่างนิ่งๆแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างโกรธเคือง

" ดูเหมือนคุณจะแคร์ความรู้สึกเขามากเลยนะ