ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 191

ณัชชาทรุดตัวลงนั่งร้องให้ด้วยความเจ็บปวด

และรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแล้วเอ่ยถามเตชินว่าทั้งน้ำตาว่า

" พี่เตชิน ฉันสู้คุณพิมไม่ได้ตรงไหน ฉันสวยสู้คุณพิมไม่ได้เลยใช่มั้ย

ฉันไม่มีค่าพอให้คนที่ย่ำยีศักดิ์ศรีมาเห็นค่ามาชอบได้เลยใช่มั้ย ฮือๆๆๆ "

เตชินโอบกอดพร้อมกับเอ่ยปลอบณัชชาว่า

" ไม่ใช่อย่างงั้น น้องสาวพี่สวยและมีค่าที่สุด

เก่งที่สุด

น้องอย่าร้องให้ให้กับคนแบบนั้นเลย เขาไม่มีค่าพอให้น้องต้องไปร้องให้ให้เปลืองน้ำตา

ผู้ชายดีๆมีเยอะแยะยังมีคนอื่นอีกมากมายที่ดีพร้อมให้น้องเลือก

อย่าไปสนใจกับผู้ชายที่ไม่เห็นค่าเราแค่คนเดียวเลย พี่รู้สึกไม่ดีเลยที่น้องร้องให้

พี่ขอโทษนะ ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

พี่ขอโทษจริงๆที่ทำให้น้องเดือดร้อนไปด้วย "

" พี่ไม่เกี่ยวหรอก นั่นมันเป็นความคิดของเขาคนเดียว

คุณพิมเกิดมาเพื่อเป็นของพี่ตั้งแต่แรกแล้ว

ไม่งั้นเธอคงไม่ได้มาเป็นแม่บ้านบ้านพี่หรอก

เธอสวยและเก่งขนาดนั้นถ้าทำงานอื่นมีคนรอรับเธอถมไป

มันเป็นโชคชะตาที่ได้ลิขิตเรื่องราวของพี่กับคุณพิมไว้แล้วให้ดำเนินไปในแนวนี้

ณัชชาเชื่อเรื่องพรหมลิขิตนะ หากพี่ไม่เชื่อพี่ลองคิดดูสิ มีผู้หญิงมีเป็นแสนเป็นล้านคน

พี่จะรับคนอื่นก็ได้ที่ไม่ใช่คุณพิม แต่ทำไมถึงมีเพียงคุณพิมล่ะที่ชอบและเอาพี่อยู่ จริงมั้ย "

เตชินผงกหัวตอบรับเบาๆ

" อืม มันก็จริงอ่ะนะ "

ณัชชาพูดจนน้ำตาเหือกแห้งลืมความเสียใจลืมความเจ็บปวดไปเลย

เตชินจับไหล่ณัชชาแล้วผละเธอออกห่างจากตัวจ้องหน้าเธอแล้วเอ่ยพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ

" สรุป ใครปลอบใครกันแน่เนี่ย "

ณัชชายิ้มแล้วเอ่ยตอบเขาไปว่า

" ต่างคนต่างปลอบกัน ที่ผ่านมาณัชชาจะถือว่า

ชดใช้กรรมก็แล้วกันค่ะ ไม่อยากสนใจแล้ว "

" แล้วน้องจะเอายังไง เรื่องของจอห์น "

" ณัชชามาคิดๆดูแล้ว จอห์นเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดค่ะ เขารับได้ที่ณัชชาท้อง "

" ห๊ะ!!! "

เตชินได้ยินดังนั้นก็ถึงกับตกใจแล้วเอ่ยถามซ้ำเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ฟังผิด

" น้องพูดว่าไงนะ "

" ณัชชาท้องค่ะ ท้องลูกของคุณป๊อบ "

เตชินจ้องหน้าณัชชาอย่างตะลึงแล้วเอ่ยถามขึ้น

" น้องไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับคุณป๊อบเขาหน่อยเหรอ "

ณัชชาส่ายหน้าแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย

" เมื่อกี้พี่เตชินก็เห็นแล้วนี่ บอกไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก

วันนี้เขามาปรากฏตัวก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี

ทำให้ณัชชาตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดสักที "

" อือ พี่เคารพการตัดสินใจของน้องนะ น้องมีลูกก็นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดี เคอร์ฟิวก็จะได้มีเพื่อนเล่นจะได้ไม่เหงาอีกต่อไป "

ณัชชายิ้มอ่อนแล้วเอ่ยตอบเตชินว่า

" ค่ะ "

" ดูแลครรภ์ดีๆก็แล้วกันนะมีอะไรให้พี่กับคุณพิมช่วยก็บอก "

" ค่ะ "

เตชินยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาแล้วเอ่ย

" เที่ยงแล้ว พี่ขอตัวก่อนนะ จะกลับไปดูเคอร์ฟิวกับพิมหน่อยไม่รู้ว่าทานมื้อเที่ยงหรือยัง "

ณัชชายิ้มให้เตชินแล้วเอ่ยตอบว่า

" ค่ะ ขับรถกลับดีๆนะคะ "

แล้วเตชินก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทำงาน

ของณัชชา

ณัชชามองตามหลังเตชิน ในใจเธอรู้สึกอิจฉาพิมที่มีสามีรักมากและคิดถึงภรรยากับลูกตลอดเวลาแบบนี้

[ ถ้าพ่อของลูกเป็นอย่างพี่เตชินก็คงดี

เฮ้อ....ช่างเหอะ ไม่มีใครมีชีวิตที่เพอร์เฟกต์ไปหมดหรอก อย่าไปคาดหวังอะไรจากใครเลยเรา ]

ณัชชายิ้มแล้วเอามือลูบท้องเบาๆ ราวกับปลงกับทุกสิ่งอย่างโฟกัสไปที่ปัจจุบันและอนาคตเท่านั้น

ป๊อบขับรถกลับไปด้วยความโกรธเคือง

ไม่คิดว่าณัชชาจะเลือกวิธีนี้ทำแบบนี้กับฟ้าใส

ทั้งที่มีวิธีอื่นตั้งมากมาย

ส่วนทางด้านเตชินเขาขับรถออกจากบริษัทกลับไปบ้านเพื่อทานข้าวกับภรรยา

พอถึงบ้านเขาก็เข้าไปจอดรถในที่จอดจากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

เห็นภรรยากำลังจะป้อนข้าวให้เคอร์ฟิวน้อย

เขาจึงเอ่ยถามขึ้น

" ที่รักคุณทานข้าวกลางวันยัง "

พิมหันไปมองเขาแล้วเอ่ยตอบออกไปว่า

" ยังค่ะ ป้อนข้าวลูกเสร็จค่อยทาน

คุณทานก่อนเลยค่ะ "

เตชินเดินมาหย่อนกายนั่งลงข้างๆพิมแล้วยื่นมือไปโอบรัดเอวเธอไว้แล้วเอ่ยเสียงอ้อนว่า

" ได้ยังล่ะครับ ผมกลับมาบ้านเพื่อกลับมาทานข้าวกับคุณนะ คุณใจร้ายเกินไปแล้วที่ไล่ให้ผมไปทานข้าวคนเดียว "

แล้วเขาก็เลลื่อนสายตามองไปยังลูกชายที่นั่งบนเก้าอี้เด็ก

ที่กำลังจ้องมองพวกเขาสองคนด้วยรอยยิ้มน่ารักอย่างไร้เดียงสา