ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 207

เช้าวันต่อมา ป๊อบรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการเมาค้าง ปวดหัวตุบๆ

" ใครมาส่งเราที่นี่ กี่โมงแล้ว "

เขาเอามือจับหัวด้วยสีหน้าที่ดูไม่สดใส จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ข้างเตียงมาเปิดดูเวลา

เมื่อเห็นข้อความแชทจากฟ้าใสแจ้งเตือนเข้ามาบนหน้าจอ เขาจึงกดเข้าไปเปิดอ่านทันที

( ระหว่างนี้เราห่างกันก่อนนะ คุณจะได้อยู่กับตัวเองให้มากขึ้น

ทบทวนเรื่องราวต่างๆ ถามตัวเองให้แน่ใจ เมื่อไหร่ที่คุณลืมคนรักเก่าได้แล้ว เราค่อยมาคุยกัน

คุณไม่ต้องกังวลเรื่องลูก คุณไม่ต้องคิดเรื่องที่จะรับผิดชอบฉัน

ฉันสามารถดูแลตัวเองและเลี้ยงดูลูกเพียงลำพังได้ ลาก่อนค่ะ )

พอได้อ่านข้อความของณัชชา ตาเขาก็สว่างขึ้นมาทันที อาการเมาค้างหายไปเป็นปลิดทิ้ง

แล้วรีบโทรไปหาณัชชาด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เบอร์ปลายทางรับสาย เขาก็รีบเอ่ยขึ้น

" ณัชชา ผม ผมขอโทษ ที่ออกมาโดยไม่ได้บอกคุณ คือ ผมมีธุระด่วนต้องออกมาก่อนน่ะ "

ป๊อบเอ่ยคำโกหกออกมาคำโต ทำให้ณัชชาที่อยู่ปลายสายถึงกับร้องให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆอย่างผิดหวังด้วยความปวดใจ

" ตอนนี้คุณอยู่บ้านใช่มั้ย ผมจะกลับไปหาคุณเดี๋ยวนี้เลย "

ณัชชากะพริบตาปริบๆให้น้ำตาหยุดไหลเพื่อดูดซับน้ำตาให้แห้งไป

จากนั้นเธอก็เอ่ยตอบป๊อบว่า

" คุณคงได้อ่านข้อความที่ฉันส่งไปให้แล้ว ตามนั้นเลยค่ะ เราห่างกันเพื่อทบทวนเรื่องราวต่างๆจะดีกว่า

หน้าที่พ่อแม่ เราสามารถช่วยกันทำได้โดยไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน

เมื่อไหร่ที่ฉันพร้อม ฉันจะบอกคุณค่ะว่าฉันอยู่ไหน แล้วฉันจะให้คุณเจอลูก

ฉันรู้ว่าคุณยังคงรักคุณพิมอยู่ ฉันเข้าใจ เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่คุณรักมากที่สุดในชีวิต

เป็นธรรมดาที่คุณจะลืมเธอไม่ลงในระยะเวลาไม่นาน

เมื่อไหร่ที่คุณลืมเธอได้อย่างสนิทใจแล้ว

เราค่อยมาพูดคุยกันจะดีกว่าค่ะ แค่นี้นะคะ "

พูดจบ ณัชชาก็กดวางสายไป

คำพูดของณัชชาชัดเจนว่าเป็นการจบความสัมพันธ์ที่นุ่มนวลที่สุด เท่าที่ป๊อบเคยได้ยินมา

เขาเองก็ไม่ได้อยากตื้อให้ณัชชาลำบากใจ และเป็นเพราะเขารู้ตัวด้วยว่ายังลืมพิมไม่ได้

เขาไม่อยากให้ณัชชาต้องมาเจ็บปวดกับเขาที่ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้

เขาควรจะปล่อยเธอไป จึงไม่กดโทรไปตื้อเธอต่อ เพราะเขาไม่ควรรั้งณัชชาไว้ ถ้าตัวเขายังไม่มูฟออน

[ ผมขอโทษนะณัชชา ขอโทษที่รักษาคำพูดที่เคยพูดกับคุณไม่ได้

นอกจากผมจะยังหวั่นไหวและรักพิมอยู่ ผมยังคงหึงพิมกับเตชิน อยากได้พิมคืนมาจนไม่อยากเลือกวิธีแล้ว

ผมนึกว่าผมจะลืมพิมได้แล้ว แต่เมื่อวานมันทำให้ผมรู้ว่า ผมยังคงรักเธออยู่ ผมขอโทษ ]

เขาพึมพำในใจด้วยความรู้สึกผิดต่อณัชชา

แต่เขาก็เลือกที่จะทำตามใจตัวเองอีกครั้ง

ทางด้านณัชชาเธอแอบรอให้ป๊อบโทรมาตื้อมาง้ออยู่นานเกือบสามสิบนาที

เมื่อไม่มีสายโทรเข้าจากเขาเธอก็ขนกระเป๋าเดินทางไปขึ้นเครื่องโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าปลายทางคือที่ไหน

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ป๊อบก็เอาแต่คิดถึงพิม คิดถึงมาก จนทักแชทพิมพ์ข้อความไปหาเธอว่า

( พิม คุณสบายดีมั้ย ไม่ได้เจอกันนานเลย

ออกมาเจอกันหน่อยได้มั้ย เมื่อคุณว่าง )

พิมนั่งเฝ้าลูกชายนอนหลับในคอกนุ่มๆ

เมื่อเห็นข้อความจากป๊อบ เธอก็ตอบกลับแชทของป๊อบที่เด้งเข้ามาทันที

( ฉันสบายดีค่ะ ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่างเลย คุณล่ะเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย )

เมื่อป๊อบเห็นข้อความที่พิมส่งกลับมา เขาก็รู้ได้ทันที่ว่าเธอกำลังเลี่ยงที่จะเจอเขา

[ พิมผมยังมีคำถามที่อยากฟังคำตอบจากปากคุณ ทำไมคุณถึงได้ใจร้ายแบบนี้

ไม่แม้แต่จะอยากออกมาเจอผมเลยเหรอ ทำไม

ไอ้เตชินมันมีดีอะไร ทำไมมันถึงทำให้คุณเปลี่ยนไปขนาดนี้ ]

เขากำมือแน่นด้วยความไม่พอใจ เมื่อนึกถึงเตชิน

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาแล้วพิมพ์ข้อความส่งไปให้พิมว่า

( ผมสบายดี ผมอยากเจอคุณ คืนนี้ออกมาหาผมหน่อยนะพิม

ที่สวนสาธารณะเดิม ผมจะรอจนกว่าคุณจะออกมา คุณไม่มาผมไม่กลับ ผมยังใช้เบอร์เดิมนะ )

ข้อความของป๊อบเป็นการบังคับทางอ้อมสร้างความลำบากใจให้พิมไม่น้อย

สุดท้ายพิมคิดว่าควรจะไปเจอเขาแล้วพูดคุยให้เข้าใจความเป็นจริง เธอจึงพิมพ์ข้อความส่งไปให้เขาว่า

( ค่ะ คืนนี้หนึ่งทุ่มฉันจะออกไปเจอคุณ )

ทันทีที่ป๊อบเห็นข้อความก็อมยิ้มขึ้นมาด้วยความดีใจ แล้วพิมพ์ข้อความส่งกลับไปให้พิมว่า

( ครับ ผมจะรอนะ )

อีกด้านหนึ่ง เลขาสาวของเตชินเคาะประตูห้องทำงานของเตชิน แล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับแฟ้มเอกสารในมือ

นำมาวางลงบนโต๊ะตรงหน้าของเตเชิน จากนั้นก็เอ่ย

" คืนนี้ท่านประธานมีนัดคุยงานกับประธานหลิวเวลาหนึ่งทุ่มนะคะ นี่เป็นเอกสารสัญญาที่ท่านประธานต้องการค่ะ "

เตชินละสายตาจากงานเงยหน้ามองเลขาสาวแล้วเอ่ย

" คุณกับผู้ช่วยคังไปด้วยนะ คุณจะได้เรียนรู้งานจากผู้ช่วยคังให้มากขึ้นหน่อย "

" ได้ค่ะ ท่านประธานจะให้แจ้งผู้ช่วยคังไว้เลยมั้ยคะ เรื่องที่จะให้ไปคุยงานคืนนี้ "

เตชินพยักหน้าให้เลขาสาวเบาๆ แล้วเลื่อนสายตากลับมาตรวจงานต่อ

ส่วนเลขาสาวก็หมุนตัวเดินออกไปจากห้องของประธานบริษัท

พอเวลาห้าโมงเย็น เตชินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาพิม

เป็นจังหวะเดียวกับที่พิมกำลังจะโทรหาเขา

ขอออกไปข้างนอกพอดี

ทันทีที่เบอร์ของเตชินแสดงบนหน้าจอพิมก็กดรับสายทันทีแล้วเอ่ย

" ฮัลโหล "

เตชินที่อยู่ปลายสายจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม

" ที่รัก คืนนี้ผมมีคุยงานกับนักธุรกิจจากประเทศเพื่อนบ้าน

คุณกับลูกทานข้าวกันเลยนะ ไม่ต้องรอผม

อ้อ แล้วก็ ผมอาจจะกลับดึกนะ "

" ค่ะ ฉันก็จะโทรมาบอกคุณเหมือนกัน

ว่าจะออกไปข้างนอกคืนนี้ "