ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 209

ป๊อบขับรถไปส่งพิมที่บ้าน ระหว่างทางพิมเอาแต่นั่งเงียบ แววตานิ่งสงบ

ให้ความรู้สึกเยือกเย็นจนป๊อบรู้สึกแอบเสียใจขึ้นมานิดๆ จึงเอ่ยกับเธอด้วยความเป็นห่วงว่า

" พิมขอให้คุณจำไว้นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หรือคุณคิดจะทำอะไร ขอให้นึกถึงผม โทรหาผมเป็นคนแรกนะ แล้วผมจะมาหาคุณทันที "

พิมไม่ขยับเขยื้อนและไม่เอ่ยอะไรออกมา แววตาเธอเย็นชาราวกับถูกครอบด้วยน้ำแข็งมองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียว

ทำให้ป๊อบไม่กล้าเอ่ยอะไรอีก เพราะเขารู้นิสัยของพิมดี จึงเงียบแล้วตั้งใจขับรถไป

เมื่อป๊อบขับเข้าไปจอดรถที่หน้าบ้าน พิมหันมามองเขาด้วยสีหน้าแววตาเย็นชาเจือเศร้าแล้วเอ่ยเสียงเรียบเฉย

" ขอบคุณที่มาส่งค่ะ "

จากนั้นเธอก็หันหน้ากลับไปกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ

ป๊อบก็จับแขนเธอไว้ เธอหันหน้ามามองเขาด้วยแววตาเย็นชา

เขาสบตากับเธอพร้อมกับเอ่ยอย่างเป็นห่วงอีกครั้งว่า

" พิมคุณยังมีผมอยู่นะ ไม่ว่าคุณจะให้ผมอยู่ในสถานะไหน จะเพื่อนหรือพี่ก็ได้ ผมพร้อมที่จะช่วยเหลือคุณทุกเมื่อ เมื่อคุณต้องการ "

" ขอบคุณค่ะ ขับรถกลับดีๆ "

พิมเอ่ยเสียงเรียบ แล้วหันกลับไปเปิดประตูลงจากรถ เดินเข้าบ้านไป

ป๊อบนั่งในรถมองตามแผ่นหลังของคนที่เขารักอย่างลืมไม่ลงด้วยความเสียใจ

จากนั้นก็ขับออกไปจากบ้านของเตชิน พิมเดินกลับขึ้นไปที่ห้องของลูกชาย เห็นป้าใจนอนข้างๆลูกชาย

เธอจึงเข้าไปจูบหน้าผากของลูกชายที่หลับปุ๋ยเบาๆแล้วเดินออกมา กลับไปที่ห้องของตัวเอง

ไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนมาใส่ชุดนอน เธอทำตัวเหมือนปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เตชินเปิดประตูกลับเข้ามาในห้อง เห็นพิมนอนตะแคงหันหลังให้

จึงเข้าไปดูเธอใกล้ๆด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ ส่วนเธอก็แกล้งหลับราวกับหลับสนิทไปนานแล้ว

เตชินเดินเข้าไปอาบน้ำแล้วออกมาเปลี่ยนเป็นใส่ชุดนอน

ขึ้นมานอนลงข้างๆภรรยาแล้วหันไปโอบกอดเธอจากทางด้านหลังจากนั้นก็เอ่ยเสียงแผ่วเบา

" ผมขอโทษนะพิม "

พิมได้ยินคำขอโทษที่เธอไม่ต้องการก็เดือดดาลในใจมากยิ่งขึ้นไปอีก

เธอไม่ต้องการคำขอโทษที่ไร้ประโยชน์จากเขา เขามักมากไม่รู้จักจำ

ทำผิดซ้ำซากขอโทษอย่างไม่สิ้นสุดเพราะถูกให้อภัยจนได้ใจ

ทำให้ไม่กลัวที่จะทำผิดเพราะมันจบลงด้วยการขอโทษทุกครั้งไป

[ เตชินคุณคิดผิดแล้วที่มาเอ่ยคำขอโทษ ]

เธอพึมพำอย่างเยือกเย็นพยายามข่มตาข่มอารมณ์เอาไว้ คล้ายกับคนไร้หัวใจ

พยายามทำให้ใจของตัวเองตายด้านในทุกความรู้สึกเพื่อลูก

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วจัดเตรียมชุดทำงานให้เตชินตามปกติ

เมื่อทำในส่วนของสามีเสร็จแล้ว เธอก็เดินไปเปิดประตูออกจากห้องไปหาเคอร์ฟิวน้อย

" เคอร์ฟิวสุดหล่อตื่นหรือยังเอ่ย "

เคอร์ฟิวน้อยได้ยินเสียงแม่ก็ลืมตาขึ้น ลุกมานั่งมองผู้เป็นแม่

พิมไปเปิดผ้าม่านแล้วเดินกลับมาหาลูกชายพร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อนโยน

" สุดหล่อของแม่ ตื่นแล้วพร้อมอาบน้ำหรือยังครับ "

เคอร์ฟิวน้อยยิ้มแป้นแก้มตุ้ยขาวจ๊วบอมชมพูน่าฟัดน่าหมั่นเขี้ยวสุดๆ พิมมองหน้าลูกชายอย่างรักใคร่แล้วเอ่ย

" อารมณ์ดีแบบนี้แสดงว่าหลับอิ่มพร้อมไปอาบน้ำแล้วใช่มั้ยครับ "

เคอร์ฟิวน้อยส่งเสียงพูดตามแม่ว่า

" อาบน้ำ "

พิมยิ้มพร้อมจุ๊บปากน่ารักๆของลูกชายเบาๆแล้วเอ่ยชื่นชมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

" เก่งมากเลยครับสุดหล่อของแม่ ไปอาบน้ำกัน "

เอ่ยจบเธอก็อุ้มลูกชายขึ้นมาแล้วพาเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

เมื่ออาบน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันให้ลูกชายเสร็จแล้วก็แต่งตัวให้ลูกชายแล้วอุ้มลูกชายลงไปชั้นล่าง

เพื่อไปทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนทุกเช้า

เตชินที่นั่งรอภรรยาลงมาทานข้าวยิ่งเธอทำตัวปกติ ไม่ถามอะไรทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขาก็ยิ่งรู้สึกกลัวและรู้สึกไม่ดี ทันทีที่เห็นภรรยาอุ้มลูกชายลงบันไดมา

เขาที่นั่งรอเธอที่โต๊ะอาหารก็ลุกขึ้นมาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งอย่างเอาใจ

พิมมองหน้าเขาแล้วยิ้มหวานให้เล็กน้อยแล้วเอ่ย