ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 66

ในเช้าวันต่อมา พิมออกมาเดินยืดเส้นยืดสาย หน้าระเบียงบ้าน

อ้าแขนออกพร้อมกับเชิดคาง หงายหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วหลับตาลงอย่างสงบ

ค่อยๆหายใจสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด

กลิ่นหอมของดอกกาสะลองตลบอบอวลไปทั่วบริเวณบ้านของเธอ

ทำให้เธอรู้สึกสดชื่น ผ่อนคลายสบายอารมณ์

จากนั้นเธอก็เดินลงบันไดไป สวมใส่รองเท้าแล้วเดินไปใต้ต้นกาสะลอง

เก็บดอกกาสะลองที่ตกพื้นขึ้นมาดมแล้วเผยรอยยิ้มอ่อนหวานที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน สดใสบริสุทธิ์ ที่ไม่ถูกแต่งเติมใดๆ

เธอเก็บผมทัดใบหูแล้วเอาดอกกาสะลองขึ้นมาทัดหู

แต่ดูเหมือนดอกนี้ยังไม่สดพอที่จะทำให้เธอพอใจ

เธอแหงนหน้ามองขึ้นไปบนต้นไม้ จากนั้นก็ปีนขึ้นไปอย่างไม่รีรอ

พ่อคำนั่งหั่นเนื้อหมูช่วยแม่มะลิทำกับข้าวอยู่บนบ้านในห้องครัว

เห็นลูกสาวปีนขึ้นไปบนต้นไม้เขาก็เผยรอยยิ้มจนปัญญาพร้อมกับส่ายหน้าพึมพำเบาๆ

" ลูกคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ "

แม่มะลิที่กำลังตำน้ำพริกอยู่เห็นสามียิ้มก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้

" พ่อนั่งยิ้มอะไร? "

พ่อคำจึงเอ่ยตอบไปว่า

" ก็ลูกสาวเราโตขนาดนี้แล้วยังไม่เลิกปีนต้นไม้เล่นอีก

กลับมาถึงก็ปีนขึ้นต้นปีบหน้าบ้านอีกแล้ว ตกลงมากี่ครั้งก็ไม่รู้จักหลาบจำ "

แม่มะลิมองขึ้นไปบนต้นกาสะลอง เห็นลูกสาวกำลังยื่นมือไปเด็ดดอกกาสะลองเขาก็เอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง

" พิมระวังตกนะลูก เด็ดเท่าที่เด็ดถึงนะ "

" ค่ะแม่ "

การที่พิมปีนต้นไม้เล่นเป็นเรื่องปกติสำหรับพ่อคำกับแม่มะลิไปแล้ว

และต้นกาสะลองหรือต้นปีบก็เหมือนเป็นเพื่อนเล่นคนหนึ่งของพิม ที่เธอรู้จักมักคุ้นดีตั้งแต่เด็ก

พิมยืนอยู่บนกิ่งไม้ เธอค่อยๆขยับเท้าเหยียบลงบนกิ่งไม้ มือข้างซ้ายจับกิ่งอีกก้านไว้แน่น

แล้วค่อยๆยื่นมือออกไปเด็ดดอกกาสะลองอย่างจดจ่อ

เธอค่อยๆก้าวไปยังปลายกิ่งทีละนิดๆ

ให้กิ่งที่เธอจับ กับกิ่งที่เธอเหยียบ คอยรับน้ำหนักเธออย่างสมดุล

แต่วันนี้เหมือนดวงเธอจะไม่ค่อยดี

พอเกือบจะเอื้มมือไปเด็ดถึงกิ่งที่เธอจับก็หักลงมาเธอตกใจจนหน้าเหวอ

ร่างขาวเนียนตกลงไปทันทีสมองเธอว่างเปล่า

ส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ

" ว้าย!!! "

พ่อคำกับแม่มะลิวางมือจากทุกอย่างวิ่งออกมาดูลูกสาว

พิมงงมากว่าทำไมเธอไม่รู้สึกเจ็บเลย พอได้สติก็รู้ว่าตัวทันที

ว่าตัวเองตกลงมาอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงใหญ่

เตชินวางเธอลงแล้วเอ่ย

" ปีนต้นไม่เก่งนะเรา "

เธอมองตาเขียวใส่เขาแล้วจัดระเบียบเสื้อผ้าตัวเองจากนั้นก็เอ่ยด้วยสีหน้าอารมณ์เสีย

" คุณเตชิน! คุณตามฉันมาทำไม กลับไปเลยนะ "

เธอไม่แปลกใจเลยที่เขาหาบ้านเธอเจอ

เพราะตอนเธอสมัครงาน

เธอยื่นเอกสารพวกสำเนาทะเบียนบ้านกับสำเนาบัตรประชาชนให้เขา

ดังนั้นการหาบ้านเธอเจอไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมายอะไร

เมื่อเตชินได้ยินเธอไล่ให้กลับแถมยังมองเขาด้วยสีหน้าโกรธเคือง

เขาก็เอ่ยขึ้นพอให้ได้ยินแค่สองคนว่า

" ภรรยาผมอยู่ไหน ผมก็อยู่นั่น อยู่ๆคุณหนีกลับมาแบบนี้

รู้มั้ยตอนกลับมาถึงบ้านแล้วไม่เห็นคุณ ผมร้อนใจแค่ไหน ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจมั้ย "

เตชินเอ่ยกำชับตักเตือนเหมือนไม่เคยเกิดปัญหาหรือเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาสองคน

ทำราวกับพิมงอนเขาแล้วหนีกลับมาแบบไม่บอกไม่กล่าว ทำให้พิมยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีก เธอจึงเอ่ยว่า

" ฉันจะหย่ากับคุณ ทำไมฉันจะต้องอยู่บ้านคุณอีก คุณอย่ามาทำไขสือเหมือนไม่มีอะไรเลย

คุณคิดว่าการที่คุณทำแบบนี้แล้วฉันจะไม่หย่ากับคุณเหรอ

คุณรู้ไว้เลยว่าคุณคิดผิด ฉันไม่ ได้ รัก คุณ

ดังนั้นฉันจะไม่ยอมให้คุณบังคับฉัน

ให้ท้องลูกให้คุณได้อีกเด็ดขาด ฉันไม่ใช่เครื่องมือในการผลิตลูก อย่าทำกับฉันแบบนี้เลย

กลับไปซะ อย่ามาทำให้พ่อแม่ของฉันตกใจ

ขอให้เราจบกันด้วยดี

ฉันไม่อยากเกลียดคนเพิ่มและไม่อยากยุ่งกับคนรวยอย่างพวกคุณอีก "

เตชินโมโหมากที่เธอชอบพูดซ้ำๆนับครั้งไม่ถ้วนกับคำว่าไม่ได้รักเขา

แม้เขาจะรู้สึกโกรธรู้สึกเจ็บแค่ไหนแต่เขาก็อดทนไว้แล้วเอ่ยอย่างใจเย็น

" ผมไม่กลับ ตราบใดที่ยังไม่หย่า คุณก็คือภรรยาผม คุณไม่กลับไปกับผม ผมก็ไม่กลับ ผมจะอยู่กับคุณที่นี่ "