ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 90

รตีออกมารอเตชินที่หน้าบ้าน พี่เลี้ยงที่ดูแลเธอก็รู้สึกเป็นห่วงและสงสารเธอ ที่ตั้งตารอคอยการมาของเตชิน

" คุณรตีกลับเข้าไปรอในบ้านก่อนดีมั้ยคะ

ข้างนอกอากาศหนาวเดี๋ยวจะไม่สบายเอา "

พี่เลี้ยงเอ่ยอย่างสุภาพ

รตีมองไปยังพี่เลี้ยงแล้วเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์

" ก็เพราะรตีอยากจะไม่สบายไงคะ รตีถึงออกมารอข้างนอกตากลมเล่นแบบนี้

เตชินจะได้รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้รตีป่วยแล้วมาอยู่ดูแลรตีตลอด พี่เข้าใจมั้ย "

" เข้าใจค่ะ "

พี่เลี้ยงเอ่ยตอบอย่างจนปัญญาที่จะเอ่ยต่อ

รตีรอเตชินจนร่างกายเย็นเฉียบใบหน้าขาวซีดไปหมด

เมื่อผู้เป็นพ่อกลับมา เห็นลูกสาวนั่งตากลมก็รีบลงจากรถ

แล้ววิ่งมาหาลูกสาวด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับเอ็ดใส่พี่เลี้ยง

" ทำไมคุณถึงพารตีออกมาข้างนอกแบบนี้

ผมจ้างคุณมาดูแลลูกสาวผมนะไม่ได้จ้างให้มาเอาเงินเดือนอย่างเดียว หัดใช้สมองบ้าง "

คนเป็นพี่เลี้ยงรู้สึกโกรธมาก แต่ก็กดความโกรธเอาไว้ในใจ แล้วก้มหน้าก้มตาเอ่ยเพียงสั้นๆ

" ขอโทษค่ะ "

แล้วแม่ของรตีก็เดินออกมาจากในบ้านมองไปยังสามีอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยเสียดสีขึ้น

" คุณรู้จักเป็นห่วงลูก รู้จักกลับมาบ้านด้วยเหรอ หายไปไหนมาทั้งคืนล่ะ ไปขลุกอยู่กับอีเมียน้อยคนไหนอีก "

" คุณมาลา! "

พ่อของรตีเอ่ยตะคอกขึ้น ด้วยความหงุดหงิดใจที่กลับมาถึงก็มาเจอภรรยาที่พูดจาเสียดสีไม่เข้าหู

" ทำไม ฉันพูดผิดตรงไหน ออกไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อวาน กลับมาเอาป่านนี้ ไม่มีเมียดีๆคนไหนทนอยู่เฉยๆได้หรอก "

คุณหญิงมาลา แม่ของรตีด่าสามีชุดใหญ่ด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

ทำให้คุณศักดิ์ดา พ่อของรตีถึงกับทนไม่ไหวเอ่ยเสียงกร้าวขึ้นมาทันที

" ก็เพราะในบ้านมีเมียแบบคุณไง ผมถึงไม่อยากอยู่ น่ารำคาญ! "

รตีทนฟังเสียงผู้เป็นพ่อกับผู้เป็นแม่ทะเลาะกันข้ามหัวเธอไปมาไม่ไหว

ด้วยความโมโห เธอจึงกรีดร้องขึ้นเสียงดังแล้วเอ่ยอย่างบ้าคลั่ง

" กรี๊ด...ออกไป! ออกไปให้หมด

ออกไปให้พ้น รตีไม่อยากเห็นพวกคุณ ออกไป "

เสียงกรีดร้องของรตี ทำให้ผู้เป็นพ่อเป็นแม่สงบลงแล้วหันมาสนใจลูกสาว

พ่อของรตีจึงเอ่ยขอโทษลูกสาวอย่างรู้สึกผิด

" รตีพ่อขอโทษนะลูก ลูกอย่าโกรธเลยนะเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ "

ผู้เป็นแม่ก็เข้ามาหาลูกสาวแล้วเอ่ย

" แม่ก็ขอโทษนะลูก แต่นี่มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ลูกอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ "

รตีมองหน้าพ่อกับแม่ แล้วเอ่ยด้วยแววตาแข็งกร้าวอย่างดุดัน ไม่หลงเหลือความอ่อนโยนหรืออ่อนแอเลยแม้แต่น้อย

" พวกคุณไม่ต้องมาขอโทษฉัน ออกไปให้หมด พวกคุณจะตีกัน

จะฆ่าจะแกงกันยังไง ก็ไปทำที่อื่น อย่ามาทำต่อหน้าฉัน ออกไป! "

ท่าทางดุดันของรตี ทำให้พ่อกับแม่เริ่มรู้สึกได้ว่าลูกสาวของพวกเขาไม่ใช่คนอ่อนแออีกต่อไปแล้ว ดูยังไงก็ไม่ใช่

จากนั้นพ่อของรตีก็ไม่เอ่ยอะไรอีกเดินเข้าไปในบ้านแล้วเก็บกระเป๋า

จากนั้นก็เดินออกจากบ้านไปโดยไม่สนใจลูกและภรรยาอีก

ส่วนแม่ของรตีก็ขับรถออกจากบ้านไปเช่นกัน

รตีมองดูพ่อกับแม่ออกไปกันหมดเธอก็หัวเราะขึ้นอย่างกับคนไร้สติ

" เหอะๆ ออกไปเลย ออกไปให้หมดเลย อยู่ไปก็มีแต่ทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่ไหว "

จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหา

เตชิน

เตชินเห็นเธอโทรเข้ามาจึงกดรับสายเธอแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

" ครับรตี ผมใกล้จะถึงแล้วรออีกแป๊บนะคะ "

" ได้ค่ะ คุณไม่ต้องรีบนะคะ ค่อยๆขับมา "

รตีเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานใบหน้าเกรี้ยวกราดดุดันเมื่อกี้แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนตามน้ำเสียง

ทำเอาพี่เลี้ยงของเธอถึงกับอึ้งไปเลยและรู้สึกกลัวอารมณ์ของเธอขึ้นมา

[ นี่คนหนึ่งคนอารมณ์สามารถเปลี่ยนได้เร็วขนาดนี้เชียวเหรอ ]

ไม่นานเตชินก็ขับรถมาถึงบ้านของรตี เขาเข้ามาจอดรถ

แล้วเปิดประตูลงมาหารตีด้วยความเป็นห่วง

เข้ามาคุกเข่าต่อหน้ารตี แล้วจับมือของเธอที่เย็นเฉียบมากุมไว้พร้อมกับเป่าให้ความอบอุ่น

จากนั้นก็เอ่ยขึ้น