ราชาเทพเสินโจว นิยาย บท 1

“คุณพ่อ วันนี้มีการแสดงทักษะด้านศิลปะที่โรงเรียนอนุบาล คุณพ่อมาดูเถียนเถียนแสดงได้ไหม?”

“พวกเขาบอกว่าเถียนเถียนไม่มีคุณพ่อ เป็นเด็กสวะ พวกเขายังทุบตีหนู”

โรงพยาบาลจิตเวช No. 1เมืองจงไห่ หยางยี่ได้รับสายที่ไม่รู้จักสายหนึ่ง

“แม่หนูน้อย หนูโทรผิดรึเปล่า?”

“คุณไม่ใช่คุณพ่อเหรอ? งั้นเถียนเถียนเป็นเด็กสวะจริงๆเหรอ? แต่คุณแม่บอกว่าหนูมีคุณพ่ออยู่นะ คุณพ่อของหนูชื่อหยางยี่ เขาเป็นคุณพ่อที่ดีที่สุดในโลก แต่แค่คุณพ่อกำลังปฏิบัติภารกิจอยู่ในอวกาศ กลับมาไม่ได้！”

หยางยี่?

เป็นเวลา5ปีแล้วที่ชื่อนี้ไม่ได้ดังก้องในหูของหยางยี่

10ปีมานี้ เขามีเพียงฉายาเดียว--ราชาเทพ

คนที่รู้ชื่อจริงของเขา มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือเสิ่นเสวี่ย

หรือว่าเสิ่นเสวี่ยได้ให้กำเนิดลูกสาวคนหนึ่งกับเขา?

ชั่วเวลานั้น ในหัวของหยางยี่ก็เหมือนมีฟ้าผ่าดังก้องขึ้น

“พวกเธออย่าตีฉันนะ เถียนเถียนไม่ได้โกหกพวกเธอ เถียนเถียนมีคุณพ่อจริงๆ！”

“คุณครูอย่าตีหนูนะ เถียนเถียนจะกินข้าวเดี๋ยวนี้แหละ”

“เถียนเถียนกลัวจังเลย！ คุณพ่ออยู่ไหน คุณพ่อ……”

อีกด้านของโทรศัพท์ มีเสียงวางสายดังขึ้นอย่างกะทันหัน

“เถียนเถียน！”

“เถียนเถียน คุณพ่อจะไปหาหนูเดี๋ยวนี้เลย”

หยางยี่ตะโกนออกมา กำแพงซีเมนต์ที่หนาถึง50เซนติเมตรถูกต่อยให้แตกสลายในหมัดเดียว

พริบตาเดียว บอดี้การ์ดที่อยู่ในบ้านทั้งหมดก็มารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง

แต่พวกเขาไม่ได้มาเพื่อขัดขวางหยางยี่ แต่เพื่อมาบอกลา ใครใครก็รู้ทั้งนั้นว่า ที่นี่หยุดยั้งเขาไหวไม่ได้หรอก

“กลับบ้าน！”

หยางยี่ตะโกนด้วยความโกรธ เสียงดังกึกก้องกังวาลไปทั่วหุบเขาทั้งหลาย

“เร็ว เร็ว เร็ว ราชาเทพกลับมาแล้ว รีบไปเตรียมเครื่องบิน”

10กิโลเมตรห่างออกไปก็เป็นสนามบินทหารแล้ว เพียงแค่5นาทีก็สามารถถึงได้

ทันทีที่หยางยี่ขึ้นรถ ทุกคนในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นแพทย์ คนป่วย บอดี้การ์ด ต่างก็คุกเข่าลงกับพื้น

ส่งเสียงดังตะโกนออกมา“พวกเรารอการกลับมาของท่านราชาเทพ！”

รถสปอร์ตสีดำเร่งด้วยความเร็วเยี่ยงสายฟ้า เครื่องบินสีเงินบินว่อนในท่ามกลางอากาศ

……

บนโรงเรียนอนุบาลNo.8 เมืองจงจิง มีร่มชูชีพปรากฏออกมาอย่างกะทันหัน

หยางยี่หมุนลงมาเป็นเกลียวด้วยความรวดเร็ว ตกลงบนสนามโรงเรียนอนุบาลอย่างแม่นยำ

ท่ามกลางสายตาที่แปลกใจ หยางยี่เดินเข้าไปในตึกเรียน

“คุณ คุณหาใครเหรอ?”รปภ.มองดูหยางยี่ด้วยความหวาดระแวง

“ฉันมาหาเถียนเถียน”

“เถียนเถียน? เป็นนักเรียนหรือคุณครู?”

“4ขวบ”

“4ขวบ ถ้างั้นคงเป็นห้องต้นกล้า อยู่ที่ห้องเรียน202”

“ขอบคุณ！”

ฝีเท้าของหยางยี่ปนไปด้วยความลุกลน เพราะเขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก 26ปีมานี้ ไม่เคยตื่นเต้นแบบนี้มาก่อน

“ฉันจะได้เป็นพ่อแล้ว！ เถียนเถียน พ่อมาแล้ว！”

“เถียนเถียน หนูไม่เป็นไรนะ? มีคนรังแกหนูใช่ไหม！”

“พ่อจะแก้แค้นให้หนูเอง”

ณ ตึกเรียนสอง ห้องเรียน202 หยางยี่ยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียน สูบหายใจเข้าลึกๆ เปิดประตูออก

ฉากต่อไปที่เห็น กลับทำให้หยางยี่ตกตะลึง

บนเวที มีครูผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจับแซ่ฟาดไปที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง