ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2035

ท้ายที่สุด หลี่ชิเย่จึงได้ดึงตัวยุวกษัตริย์หกกระบี่ขึ้นมาจากทะเลชั่วร้าย ตัวของยุวกษัตริย์หกกระบี่ในเวลานี้ดูเหี่ยวแห้งไปทั้งตัว เสมือนหนึ่งเป็นคนแก่ที่มีอายุราวเก้าสิบปี ผมเผ้ากลายเป็นสีขาว ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก ไหนเลยจะมีท่วงท่าที่สง่างามเมื่อครู่นั้น

ภายในระยะเวลาอันสั้น ยุวกษัตริย์หกกระบี่เหมือนว่าได้สูญเสียพลังลมปราณไปทั้งหมดอย่างนั้น นี่แหละคืออำนาจของพลังชั่วร้าย มันได้ทำการกัดกร่อนพลังลมปราณของยุวกษัตริย์หกกระบี่ พร้อมๆ กับร่างกายของยุวกษัตริย์หกกระบี่ด้วย

นี่ยังอยู่ในสภาพภายใต้การยั้งมือของหลี่ชิเย่ ที่ยังคงรักษาชีวิตของยุวกษัตริย์หกกระบี่เอาไว้ หาไม่แล้วภายใต้พลังชั่วร้ายที่น่ากลัวเช่นนี้แล้ว เกรงว่ายุวกษัตริย์หกกระบี่คงไม่เหลือแม้แต่ซากไปแล้ว

เวลานี้ ยุวกษัตริย์หกกระบี่ที่ถูกหลี่ชิเย่ดึงตัวขึ้นมาอยู่ในสภาพหายใจรวยริน ไม่หลงเหลือความหยิ่งยโสที่อาศัยอำนาจบาตรใหญ่ข่มเหงผู้คนอีกต่อไป เวลานี้เขาสามารถหายใจได้สักคำก็นับว่าไม่ง่ายแล้ว

หลี่ชิเย่มองดูยุวกษัตริย์หกกระบี่แวบหนึ่ง กล่าวเฉยเมยว่า “เห็นแก่เจ้าที่ยังคงเป็นนักศึกษา ใว้ชีวิตเจ้าสักครั้ง จะไม่มีครั้งต่อไปอีก!” กล่าวพลางโยนร่างของยุวกษัตริย์หกกระบี่ออกไป

นักศึกษาบางคนของศตาคารรีบเร่งหามร่างของยุวกษัตริย์หกกระบี่ขึ้นมาทันทีเมื่อถูกโยนออกมา เวลานี้ยุวกษัตริย์หกกระบี่ไม่กล้าพูดคำพูดที่เป็นอันธพาลออกมาสักคำ อยู่ในสภาพนอนนิ่งกระทั่งกระดิกนิ้วยังทำได้ยาก

สภาพเช่นนี้ของยุวกษัตริย์หกกระบี่นับว่าดีมากแล้ว แค่บาดเจ็บสาหัสเท่านั้น ไม่ได้ถึงขั้นเสียชีวิต แค่พักฟื้นรักษาตัวบนเตียงก็สามารถหายเป็นปรกติได้

“การท้าสู้กับอาจารย์ สถาบันศึกษาเทพเจ้ายินดีต้อนรับเสมอ ข้าเองก็ยินดีต้อนรับ” หลี่ชิเย่มองดูบรรดานักศึกษาที่อยู่ในเหตุการณ์ กล่าวเรียบๆ ขึ้นมาว่า “ถูกต้อง สถาบันศึกษาเทพเจ้าให้กำเนิดนักศึกษาที่ยอดเยี่ยมเป็นจำนวนมาก ในจำนวนนั้นมีทั้งจอมเทพและเซียนหวัง เรียกได้ว่ามีนักศึกษาจำนวนไม่น้อยที่มีผลงานในภายหลังยอดเยี่ยมยิ่งกว่าผู้เป็นอาจารย์เสียอีก”

“แต่ทว่า ลูกผู้ชายอยู่บนโลกนี้อย่าทำตัวเหมือนเป็นผู้หญิงที่เป็นได้เพียงนินทาลับหลัง เมื่อไม่พอใจในตัวอาจารย์ก็ให้ก้าวเดินออกมา คิดจะท้าสู้กับอาจารย์ก็ออกมาสู้ให้เต็มที่! เพียงเท่านี้ก็ยังทำไม่ได้ก็จงหุบปากเสีย!” หลี่ชิเย่จ้องมองบรรดานักศึกษาเหล่านี้ด้วยท่าทีน่าเกรงขาม พูดน้ำเสียงเย็นชาว่า “พวกเจ้าไม่ใช่ตาสีตาสาบนท้องถนน และไม่ใช่นายหมูนายหมา! พวกเจ้าคือนักศึกษาของสถาบันศึกษาเทพเจ้า คือหัวกะทิของร้อยชาติพันธุ์! อย่าทำตัวเหมือนผู้หญิงที่พูดให้ขัดแย้งกันลับหลัง ทำขายหน้าสถาบันศึกษาเทพเจ้าจนสิ้น!”

“สถาบันศึกษาเทพเจ้าให้กำเนิดจอมเทพ ให้กำเนิดเซียนหวัง ให้กำเนิดทรราช แต่ไม่ใช่ผู้อ่อนแอ!” เมื่อกล่าวถึงตรงนี้แล้ว ดวงตาทั้งสองของหลี่ชิเย่เปี่ยมด้วยอำนาจ จ้องเขม็งไปยังนักศึกษาที่อยู่ในเหตุการณ์

บรรดานักศึกษาที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนแล้วแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เมื่อถูกหลี่ชิเย่ดุว่าเป็นชุด โดยเฉพาะพวกที่ว่าร้ายหลี่ชิเย่เพื่อประจบยุวกษัตริย์หกกระบี่เหล่านั้น ยิ่งถูกทำให้ตกใจจนเข่าอ่อนทั้งสองข้าง และไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น

“ไสหัวไป” เวลานี้ หลี่ชิเย่พูดขึ้นมาขณะจ้องมองบรรดานักศึกษาที่อยู่ในเหตุการณ์อย่างน่าเกรงขาม

บรรดานักศึกษาเหมือนหนึ่งได้รับการอภัยโทษจึงแยกย้ายกันไปทันที นักศึกษาของศตาคารก็หามร่างของยุวกษัตริย์หกกระบี่วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ไม่กล้ารั้งอยู่นาน

“รุ่นใหม่เทียบรุ่นก่อนไม่ได้จริงๆ” หลี่ชิเย่ส่ายหน้าเบาๆ จบคำสายตาตกไปอยู่ที่เจดีย์ชั่วร้ายเจ็ดชั้น กางมือขนาดใหญ่ออกคว้าไปที่เจดีย์ชั่วร้ายเจ็ดชั้น

เสียงปังดังสนั่น เจดีย์ชั่วร้ายเจ็ดชั้นถูกหลี่ชิเย่จับถอนรากถอนโคนขึ้นมาดื้อๆ ปัง ปัง ปังเสียงสะเทือนหวั่นไหวดังขึ้นเป็นระลอก เจดีย์ชั่วร้ายเจ็ดชั้นสั่นสะเทือนอยู่ในมือของหลี่ชิเย่หวังจะดิ้นหลุดให้ได้ แต่ทว่า ภายใต้มือขนาดใหญ่ของหลี่ชิเย่ การดิ้นรนของเจดีย์ชั่วร้ายเจ็ดชั้นเป็นการเสียแรงเปล่า

สุดท้าย เจดีย์ชั่วร้ายเจ็ดชั้นตกไปอยู่ในมือของหลี่ชิเย่ มันเป็นเพียงเจดีย์หินขนาดเล็กๆ เท่านั้นเอง เวลานี้มือของหลี่ชิเย่ถือเจดีย์ขนาดเล็กบนฝ่ามือ ตวาดเสียงดังออกไปว่าเรียกคืน…

ขาดคำ เจดีย์ชั่วร้ายเจ็ดชั้นเสมือนดั่งปลาวาฬที่กลืนกินเหยื่ออย่างนั้น ได้กลืนกินพลังชั่วร้ายที่อยู่ในทะเลชั่วร้ายเข้าไปทั้งหมดอย่างบ้าคลั่ง สุดท้ายภายในระยะเวลาอันสั้น เจดีย์ชั่วร้ายเจ็ดชั้นก็จัดการดูดกลืนพลังชั่วร้ายจนหมดสิ้น

เวลานี้ พลังชั่วร้ายหายไปไร้ร่องรอย ภูเขาปรากฏต้นไม้ขึ้นเขียวชอุ่ม เปี่ยมด้วยความมีชีวิตชีวา พื้นที่แห่งนี้ได้กลับมามีพลังชีวิตขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

หลี่ชิเย่มองดูเจดีย์ชั่วร้ายเจ็ดชั้นที่อยู่ในมือ จากนั้นถือโอกาสโยนไปให้หลิวจินเซิ่นตามอารมณ์ กล่าวเรียบๆ ว่า “เจดีย์โทรมๆ เช่นนี้วางเอาไว้ตรงนี้เกะกะ มอบให้เจ้าไปก็แล้วกัน”

หลิวจินเซิ่นถึงกับนิ่งเงียบหลังจากได้รับเจดีย์ที่หลี่ชิเย่โยนมาให้

หลี่ชิเย่มองดูหลิวจินเซิ่นที่นิ่งเงียบ กล่าวเฉยเมยขึ้นมาว่า “คนเราอยู่บนโลกนี้ ในเมื่อได้ตัดสินใจเลือกทางเดินแล้วก็ต้องก้าวเดินไป ทำให้ถึงที่สุด จะเป็นคนดีก็ดี จะเป็นคนชั่วก็ช่าง ในเมื่อเลือกแล้วก็พยายามทำต่อไปไม่ต้องลังเล”

“หนทางยาวไกล เรื่องบางเรื่องบอกไม่ได้ว่าใครถูกใครผิด ยามที่เจ้าอยู่ในช่วงจังหวะชีวิตที่แตกต่างกันก็จะมีมุมมองที่ต่างกัน วันนี้เจ้าเห็นว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง บางทีพรุ่งนี้เจ้าอาจจะเห็นว่ามันผิด ถูกหรือผิดเป็นเพียงไม้บรรทัดที่อยู่ในใจเท่านั้นเอง ในเมื่อตนเองได้ทำการวัดออกมาแล้ว…”

“…ก็ไม่มีอะไรที่จะยอมรับมันไม่ได้ สำหรับเรื่องของศักดิ์ศรีที่ยอมไม่ได้ มันก็แค่ความหยิ่งในศักดิ์ศรีที่คอยหลอกหลอนอยู่เท่านั้นเอง พวกเราที่เป็นตาเฒ่าทั้งหลายมีคนไหนบ้างที่ไม่ได้มีชีวิตอยู่มาเป็นพันเป็นหมื่นปีกันมาแล้ว บางครั้งเรื่องของบุญคุณความแค้นหายไปท่ามกลางลมฝนกับการหัวเราะเพียงครั้งเท่านั้น” เมื่อหลี่ชิเย่เอ่ยมาถึงตรงนี้แล้วมองดูหลิวจินเซิ่นแวบหนึ่ง

คำพูดของหลี่ชิเย่ทำให้ร่างของหลิวจินเซิ่นสั่นไปทั้งตัว เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง เก็บเจดีย์ชั่วร้ายเจ็ดชั้นขึ้นและโค้งคำนับอย่างงามต่อหลี่ชิเย่ และกล่าวว่า “ขอบคุณอาจารย์ที่สอนสั่ง คำพูดของอาจารย์ทำให้ศิษย์นึกอะไรออกได้อย่างฉับพลัน ศิษย์กำลังคิดว่าจะไปพบสหายเก่าเดี๋ยวนี้ ศิษย์ขออำลาก่อน”