ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2261

หวู่เสียนยวี่รู้สึกตกใจยิ่งและก้าวถอยหลังติดต่อกันหลายก้าว เมื่อเห็นหลี่ชิเย่ เดินเข้ามาหาตน

“เจ้า เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร?” หวู่เสียนยวี่ร้องตวาดเสียงดังออกไป

“แล้วเจ้าคิดว่าล่ะ?” หลี่ชิเย่ยิ้มแต้และกล่าวว่า “ข้าไม่ได้ฆ่าคนมาระยะหนึ่งแล้ว รู้สึกคันมือขึ้นมากะทันหัน ดังนั้นจึงคิดจะให้หายอยากอีกสักหน่อย”

“เจ้า เจ้าอย่าทำบ้าๆ นะ” สีหน้าของหวู่เสียนยวี่ขาวซีด ร้องเสียงดังขึ้นมา ย่อมไม่ต้องสงสัยว่าเขาเองก็รู้ว่าหลี่ชิเย่นั้นแข็งแกร่งมากกว่าตน

“ถ้าหากข้าทำอะไรบ้าๆ ล่ะ?” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าว

“เจ้า เจ้าสมควรทราบว่า แม้ว่าข้า ข้าจะมีเพียงคนเดียว แต่ศิษย์พี่โจวของข้าคืออัครทูต เจ้า เจ้า เจ้ากล้าแตะต้องข้า ศิษย์พี่ของข้าจะไม่ยอมเลิกราเด็ดขาด” หวู่เสียนยวี่ร้องกล่าวเสียงดังออกมา

“อัครทูตคืออะไร? กินได้ไหม?” หลี่ชิเย่กล่าวโดยไม่ใส่ใจ

สีหน้าของหวู่เสียนยวี่เปลี่ยนไปมากทีเดียว ร้องกล่าวเสียงดังออกมาว่า “ศิษย์พี่โจวของข้าคืออัครทูตภายใต้บังคับบัญชาของนายน้อยมู่ ได้รับการโปรดปราณจากนายน้อยมู่ เจ้าสมควรทราบว่าพวกเราคือคนของนายน้อยมู่ ถ้าหากเจ้าฆ่าข้า เท่ากับไม่ขออยู่ร่วมโลกกับนายน้อยมู่ เกรงว่าคงไม่ต้องให้ข้าไปพูดให้มากความเกี่ยวกับความน่ากลัวของนายน้อยมู่ เจ้า เจ้าสมควรรู้ดีอยู่แล้ว!”

ในที่สุดหวู่เสียนยวี่ก็ยกเอาผู้ที่สนับสนุนอยู่เบื้องหลังออกมาแล้ว ในเวลานี้เขาถูกทำให้หวาดกลัวอย่างยิ่ง จึงไม่อาจไม่ยกเอาชื่อผู้ที่หนุนหลังออกมาขู่หลี่ชิเย่

บรรดายอดฝีมือรุ่นอาวุโสต่างมีสีหน้าที่แปรเปลี่ยนไป เมื่อหวู่เสียนยวี่ได้ยกเอาผู้ที่สนับสนุนอยู่เบื้องหลังออกมา บรรดาบรรพบุรุษของตระกูลขุนนางโบราณ เจ้าสำนักของสำนักเจ้าลัทธิพลันมีท่าทีที่หนักแน่นจริงจังขึ้นมาทันที แม้แต่ตันหวังฟงเซี่ยวเฉินก็มีท่าทีที่หนักแน่นจริงจังขึ้นมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การที่หวู่เสียนยวี่ประกาศชื่อ ‘นายน้อยมู่’ ออกมานั้น ไม่รู้ว่าในใจของผู้คนจำนวนเท่าไรต้องเย็นวาบทีหนึ่ง ตรงกันข้าม กลุ่มคนรุ่นใหม่จำนวนไม่น้อยกลับไม่รู้จักชื่อของ ‘นายน้อยมู่’ กลุ่มคนรุ่นใหม่จำนวนมากรู้แต่เพียงหวู่เสียนยวี่ได้ติดตามศิษย์พี่ของเขาโจวจื้อคุนอยู่กับผู้ให้การสนับสนุนที่สุดยอดมาก ประจบสอพรอผู้มีอำนาจ แม้แต่แคว้นเจ้าลัทธิจำนวนมากก็ต้องให้เกียรติเขาอยู่สามส่วน

“นายน้อยมู่คือผู้ใดนะเนี่ย?” มีผู้เยาว์ที่อดเอ่ยถามผู้อาวุโสของตนด้วยเสียงแผ่วเบาไม่ได้

“จุ๊จุ๊…” ผู้อาวุโสรีบห้ามปรามผู้เยาว์ของตนด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “พูดไม่ได้ ห้ามเอ่ยถึง นี่เป็นบุคคลที่ไม่ควรเอ่ยถึงให้มากความ”

“นายน้อยมู่ ไม่เคยได้ยิน? คนแซ่มู่นับเป็นตัวอะไร?” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหย

“เจ้า เจ้า เจ้าตายแน่แล้ว!” คราวนี้หวู่เสียนยวี่ถึงกับมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปมากทีเดียว ร้องเสียงดังขึ้นมาว่า “เจ้า เจ้ากล้าดูหมิ่นนายน้อยมู่ถึงเพียงนี้ โทษสมควรตายหมื่นครั้งอภัยให้ไม่ได้ คำพูดนี้หากเข้าหูนายน้อยมู่ล่ะก็ เกรงว่าต้องถูกสังหารเก้าชั่วโคตร…”

มาคราวนี้ไม่เพียงหวู่เสียนยวี่ที่ถูกหลี่ชิเย่ทำให้หวาดกลัว ขณะเดียวกันก็ถูกคำพูดของหลี่ชิเย่ทำให้ต้องหวาดกลัว เนื่องจากคำพูดที่ดูหมิ่นต่อนายน้อยมู่เช่นนี้ หากเข้าถึงหูล่ะก็ เกรงว่านายน้อยมู่จะต้องโกรธ และเมื่อไรที่นายน้อยมู่โกรธ ผลของมันยากจะจินตนาการได้

แต่ทว่าหวู่เสียนยวี่พูดยังไม่ทันจบ มองเห็นร่างเงาของหลี่ชิเย่แวบหนึ่ง คอของหวู่เสียนยวี่ก็ถูกหลี่ชิเย่บีบเอาไว้ และถูกยกให้ลอยอยู่เหนือพื้นดิน

“ดูหมิ่นรึ?” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเอ้อระเหยว่า “อะไรที่เรียกว่าดูหมิ่น? เหล่าเทพของเก้าชั้นฟ้าสิบแดนดินกล้าไม่ให้ความเคารพต่อข้า นั่นก็คือการดูหมิ่น! แค่มดปลวกตัวหนึ่งเท่านั้น ถือดีอย่างไรเอ่ยคำว่าดูหมิ่นสองคำนี้? นายน้อยมู่อะไรนั่น ไม่มีสิทธิ์กระทั่วคุกเข่าตรงหน้าของข้าแล้วเลียพื้นรองเท้าของข้า อย่าว่าแต่คำว่าดูหมิ่นสองคำนี้”

“พวก พวก พวกเจ้ารีบขวางคนบ้าคนนี้เอาไว้ มิฉะนั้นล่ะก็ เมื่อถึงเวลานั้นแล้วเกรงว่าระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะต้องเดือดร้อนกันไปหมด พวกเจ้าควรจะรู้ถึงความน่ากลัวของนายน้อยมู่ เมื่อไรที่นายน้อยมู่โกรธล่ะก็ เกรงว่าระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะจะต้องกลายเป็นเถ้าธุลีไป” หวู่เสียนยวี่ที่ต้องเผชิญกับรอยยิ้มที่เหมือนดั่งมารร้ายแล้วตกใจจนปัสสาวะอุจจะระราด วิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง

ผู้อาวุโสของตระกูลขุนนางโบราณ และเจ้าสำนักของสำนักเจ้าลัทธิจำนวนไม่น้อยต่างมีสีหน้าที่แปรเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินคำพูดของหวู่เสียนยวี่ เรื่องเช่นนี้ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

“คุณชาย ถอยก้าวหนึ่งทะเลกว้างท้องนภาสูง เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องสังหารจนไม่เหลือเลยก็ได้” ระดับผู้อาวุโสรุ่นบุกเบิกของตระกูลขุนนางโบราณคนหนึ่งส่งเสียงไอทีหนึ่ง ต้องการห้ามปรามต่อหลี่ชิเย่

“นั่นสิ ถอยก้าวหนึ่งทะเลกว้างท้องนภาสูง จะอย่างไรเสียนายน้อยมู่คือผู้ที่มาจากเบื้องบน พวกเรามีเรื่องเพิ่มขึ้นเรื่องหนึ่งมิสู้น้อยลงเรื่องหนึ่ง” ระดับบรรพบุรุษคนหนึ่งของตระกูลขุนนางโบราณก็ออกปากเกลี้ยกล่อม

ตรงกันข้ามกับผู้ที่มีฐานะและอำนาจสูงสุดในเหตุการณ์อย่างตันหวังฟงเซี่ยวเฉินกลับไม่พูดอะไรออกมา เขาเข้าใจถึงนิสัยของหลี่ชิเย่ ขนาดประกาศศึกกับแดนลัทธิพรรษทั้งหมดยังไม่หวั่น ลำพังแค่นายน้อยมู่คนเดียวไม่สามารถทำให้เขาหวาดกลัวได้อยู่แล้ว

“เจ้า เจ้าได้ยินแล้วสินะ ถ้าหากเจ้าหวังดีต่อระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะจริงก็ให้ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ข้ายังสามารถพูดคำพูดเพราะๆ แทนต่อหน้านายน้อยมู่ ไม่เพียงสามารถรักษาระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะเอาไว้ได้ กระทั่งมีประโยชน์ยิ่งใหญ่สำหรับเจ้า ไม่แน่นักอาจสามารถขึ้นไปเบื้องบนได้ ไม่แน่นักอนาคตเจ้าคิดจะขึ้นไปเบื้องบนก็จะมีนายน้อยมู่คอยหนุนหลังเจ้า เจ้าก็สามารถกร่างไปทั่วหล้า” หวู่เสียนยวี่รีบพูดด้วยเสียงอันดังขึ้นมา

หวู่เสียนยวี่ไม่เพียงแต่ข่มขู่หลี่ชิเย่ ยังถือเป็นการหลอกล่อด้วยผลประโยชน์

“อ้อ เช่นนี้แสดงว่านายน้อยมู่คนนี้มีความสามารถมากเลยทีเดียวสิ” หลี่ชิเย่ถึงกับเผยรอยยิ้มเต็มใบหน้า

“เอาล่ะ เวลานี้ยังมีท่านผู้ใดมีปัญหากับข้าล่ะ? สหายท่านใดที่มีท่าทีคัดค้านสำหรับการจุดธูปก้านแรกของข้าล่ะ? ถ้าหากมีสามารถก้าวออกมาคุยกัน” หลี่ชิเย่ยิ้มเฉยเมยและกล่าวว่า “คนอย่างข้าไม่มีข้อดีอะไร ข้อดีที่ดีที่สุดก็คือรับฟังข้อท้วงติงผู้อื่นได้ดีเหมือนดั่งกระแสน้ำที่ไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ ยินดีต้อนรับทุกคนเสนอขอคิดเห็น ยินดีต้อนรับทุกคนมาคัดค้านข้า”

ทุกคนต่างมองหน้ากันและกัน เวลานี้ยังจะมีใครก็ก้าวออกมาคัดค้านเขา? จุดจบของจางเหยียน หูชิงหนิว หวงฉวนเวย และหวู่เสียนยวี่ก็คือตัวอย่างที่ดีที่สุด

จางเหยียน และหูชิงหนิวนับว่าค่อนข้างโชคดีแล้ว ไม่ได้เป็นเหมือนหวงฉวนเวย และหวู่เสียนยวี่ที่จุดจบต้องกลายเป็นเถ้าธุลีไป

“ศิษย์พี่ใหญ่ เชิญจุดธูป” เวลานี้ไม่มีใครกล้าส่งเสียงใดๆ ศิษย์ของหุบเขาอมตะจึงนำทางให้กับหลี่ชิเย่ทันที

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ ก้าวขึ้นไปตามขั้นบันได ท่าทีเอ้อระเหยเหมือนเป็นคนละคนกับคนเมื่อครู่ โดยมีมู่หย่าหลัน และฉินซาวเย่าติดตามอยู่ด้านหลัง

หลี่ชิเย่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวแล้วหันหลังกลับมา มองดูทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์แวบหนึ่ง กล่าวท่าทีเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “พูดคำหยาบๆ สักคำ เวลานี้คุกเข่าแล้วเลียหุบเขาอมตะยังทัน รอให้ข้ากวาดล้างเก้าชั้นฟ้าสิบแดนดินในตอนนั้น ถึงเวลานั้นคิดจะคุกเข่าลงเลียก็ไม่มีโอกาสสำหรับพวกเจ้าแล้ว” ขาดคำ ก้าวขึ้นตามขั้นบันไดเข้าไปภายในเรือนหญ้าคา

เวลานี้ทุกคนต่างนิ่งเงียบ มองตามหลี่ชิเย่ที่เดินเข้าไปในเรือนหญ้าคา ผู้คนจำนวนมากถึงกับมองตากันและกัน นาทีนี้ภายในใจของผู้คนจำนวนไม่น้อยต้องสั่นคลอนขึ้นมา

แคว้นว่านโซ่วดั่งพระอาทิตย์ที่ขึ้นอยู่กลางหาว ความฮึกเหิมที่เชี่ยวกราก ความแข็งแกร่งด้านกำลังทหารดูเหมือนจะแซงล้ำหน้าอยู่เหนือหุบเขาอมตะไปแล้ว กระทั่งมีท่าทีที่สามารถเกรียงไกรไปทั่วระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะ

ด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้ผู้คนจำนวนมากลังเล บวกกับความค่อมต่ำของหุบเขาอมตะ ทำให้ในใจของทุกๆ คนสั่นคลอน บางทีหุบเขาอมตะอาจตกต่ำแล้วจริงๆ

แต่ทว่า เวลานี้หลี่ชิเย่ในฐานะศิษย์ลำดับที่หนึ่งของหุบเขาอมตะได้ผงาดขึ้นมา มีความพาลและดุดัน เหมือนว่าสามารถกวาดล้างความอึมคลิมที่ปกคลุมอยู่เหนือท้องฟ้าของหุบเขาอมตะไปจนสิ้นในทันที เหมือนว่าภายในใจของผู้คนจำนวนไม่น้อยที่มีต่อหุบเขาอมตะพลันมองเห็นความหวังอีกครั้ง

ในเวลานี้ ภายในใจของผู้คนจำนวามากต่างสั่นคลอนขึ้นมาแล้ว บางทีแคว้นว่านโซ่วอาจไม่ได้แข็งแกร่งดั่งที่จินตนาการเสมอไป ขณะที่หุบเขาอมตะก็ไม่ได้อ่อนแอเสื่อมถอยขนาดนั้นดั่งที่ภายนอกล่ำลือกัน

ตึง ตึง ตึงเสียงระฆังดังขึ้นเป็นระลอก ส่งเสียงดังก้องกังวานและไปได้ไกล หลังจากที่หลี่ชิเย่ได้จุดธูปก้านแรกไปแล้ว เสียงระฆังดังก้องไปทั่วเรือนโอสถ เป็นการประกาศให้ทราบว่า พิธีเซ่นไหว้ของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

………