ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2312

หลี่ชิเย่พาหวู่ปิงหนิง และหลินซิม่อออกจากท่าข้ามไปยังสถานที่แห่งอื่นๆ

หลินซิม่อเดินติดตามหลี่ชิเย่อยู่ด้านหลัง หลายครั้งที่นางอ้าปากจะพูด แต่ท้ายที่สุดไม่ได้พูดออกมาสักคำ นางเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

เทพธิดาสงครามแห่งจูเซียง อัจฉริยะบุคคลที่หยิ่งยโสแห่งแดนลัทธิพรรษ เทพธิดาที่มีผู้หลงใหลอยู่จำนวนเท่าไร และเป็นบุคคลที่เป็นแบบอย่างในทัศนะคติในใจของนาง

ไม่นานมานี้เอง ในความคิดของหลินซิม่อเทพธิดาสงครามแห่งจูเซียงคือผู้ที่ดำรงอยู่ในฐานะสูงส่งมาก อยู่ห่างจากตัวของนางชนิดที่มองได้แต่เอื้อมไม่ถึง อย่างไรก็ตามเวลานี้เทพธิดาสงครามแห่งจูเซียงกลับห่างจากตนใกล้แค่เอื้อม มันเหมือนอยู่ในความฝันอย่างนั้น ดูไม่เหมือนจริง แต่ทว่า นี่เป็นความจริงที่เทพธิดาสงครามแห่งจูเซียงอยู่แค่เอื้อมนี้เอง

“นังหนู ดูท่าการตัดสินใจของเจ้าไม่ธรรมดาเลยนะ” หลี่ชิเย่หัวเราะและพูดกับหวู่ปิงหนิง

นาทีนี้หวู่ปิงหนิงถึงกับมองไปข้างหน้าที่ห่างไกลออกไป ท่าทางสับสนนิดหนึ่ง แต่จากนั้นสายตาได้เพ่งไปข้างหน้า นางได้กลับกลายเป็นผู้ที่มีความสามารถชำนิชำนาญ ไม่มีท่าทีของความลังเลอีก

“ชีวิตคนเราย่อมมีช่วงเวลาที่ต้องตัดสินใจเอง ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ย่อมดีกว่าปล่อยให้มันไหลไปตามสายน้ำ” หวู่ปิงหนิงเอ่ยขึ้นช้าๆ

“ก็ใช่ บางครั้งการเลือกจะบ่งบอกถึงความเจ็บปวด” หลี่ชิเย่กล่าวจางๆ ว่า “ยามที่ก้าวเท้าก้าวนี้ออกมาแล้ว มีเพียงเวลาเท่านั้นที่ให้เจ้าเองไปทำความเข้าใจว่ามันถูกหรือผิด”

หวู่ปิงหนิงทอดภอนใจออกมาเบาๆ ไม่ต้องการพูดอะไรต่อไปอีก นางเงยหน้าขึ้นจ้องมองหลี่ชิเย่ และเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “บรรพบุรุษพวกเราไม่เชื่อว่าเจ้าได้ครอบครองสิบสองกระบวนท่า”

“ข้าไม่ต้องการให้ผู้อื่นเชื่อ” หลี่ชิเย่ยิ้มเฉยเมย และกล่าวว่า “เมื่อพลาดโอกาสไปมันเป็นความเสียหายของพวกเขาไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับข้า ถ้าหากเจ้าเชื่อก็เพียงพอแล้ว”

ภายในใจของหวู่ปิงหนิงถึงกับทอดถอนใจขึ้นมา สำหรับการจัดวางระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิของตนนั้น นางเคยพยายามดำเนินการให้บรรลุผล เคยพยายามไปเปลี่ยนแปลงมัน เสียดาย บรรพบุรุษที่กุมอำนาจจูเซียงหวู่ถิงของพวกเขาไม่เชื่อในคำพูดของนาง สุดท้ายเป็นหวู่ปิงหนิงตัดสินใจของนางเอง

“ไม่มีปัญหาแล้วล่ะ” หวู่ปิงหนิงสะบัดผมของนางทีหนึ่ง ดูไม่แสแสร้งเคอะเขิน ยิ้มกล่าวว่า “ในเมื่อข้ามาพึ่งพาเจ้าแล้ว เจ้าก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อม เจ้าคือผู้ที่ล่อลวงผู้สืบทอดของจูเซียงหวู่ถิงพวกเราไป มีโทษมหันต์ การเป็นศัตรูกับจูเซียงหวู่ถิงของพวกเรา เมื่อถึงเวลานั้นก็จะมียอดฝีมือล้อมปราบเจ้าอย่างไม่ขาดสาย!”

“ข้ากลัวศัตรูจำนวนมากอย่างนั้นรึ?” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวเฉยเมยว่า “มาคนหนึ่งฆ่าคนหนึ่ง มาสองคนประหารคู่หนึ่ง มาร้อยคนสังหารร้อยคน มาหมื่นคนเข่นฆ่าหนึ่งหมื่น…”

หวู่ปิงหนิงถึงกับมีท่าทีลังเลนิดหนึ่ง สุดท้ายนางก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทอดถอนใจเบาๆ คำหนึ่ง

“เห็นแก่เจ้า ข้าไม่ทำลายล้างจูเซียงหวู่ถิงของพวกเจ้าก็แล้วกัน” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวด้วยท่าทีเฉยเมย

หวู่ปิงหนิงถึงกับยิ้มเจื่อนๆ นางยังจะพูดอะไรได้อีก ศักยภาพจูเซียงหวู่ถิงพวกเขาจัดอยู่ในสามอันดับแรกของแดนลัทธิพรรษ คนอื่นไม่กล้าแม้กระทั่งเป็นศัตรูกับจูเซียงหวู่ถิง อย่างไรก็ตาม หลี่ชิเย่ในเวลานี้ถึงกับออกปากจะทำลายล้างจูเซียงหวู่ถิงพวกเขาตามอารมณ์

หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นต้องคิดว่าหลี่ชิเย่นั้นวาจาสามหาวไม่ละอายปาก แต่ในใจของหวู่ปิงหนิงรู้ดีว่า หลี่ชิเย่เป็นคนที่พูดแล้วทำได้ตามที่พูด

หลินซิม่อติดตามอยู่ด้านหลังพวกเขา ฟังการสนทนาของพวกเขาเงียบๆ กล่าวสำหรับนางแล้ว เวลานี้สิ่งที่นางสามารถสัมผัสได้ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่นางไม่สามารถสัมผัสได้ในอดีตทั้งสิ้น

ตึง ตึง ตึง…จังหวะที่หลี่ชิเย่พาหวู่ปิงหนิง และหลินซิม่อเดินทางต่อไปข้างหน้านั้น ทันใดนั้นได้ยินเสียงที่หนักแน่นดังก้องอยู่ในฟ้าดิน ซึ่งเสียงตึง ตึง ตึงนี้เหมือนเป็นเสียงกลองอย่างนั้น

ขณะที่ได้ยินเสียงตึง ตึง ตึงนั้น หลี่ชิเย่ได้หยุด และฟังเสียงที่ดังตึง ตึง ตึงเสียงนี้

“เป็นอะไรไปรึ?” หลินซิม่อถึงกับตะลึงงันนิดหนึ่ง เมื่อเห็นหลี่ชิเย่หยุดเดิน

‘เมืองปี้โซ่วเฉิง’ สายตาของหลี่ชิเย่จ้องมองไประยะห่างไกล เหมือนว่าสายตาของเขาได้ก้าวข้ามทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้ว

“ดูท่าพวกเราต้องไปที่เมืองปี้โซ่วเฉิงสักครั้งหนึ่งก่อน เมื่อจัดการเรื่องราวบางอย่างให้เรียบร้อยแล้วจึงพาเจ้าไปตามหาสุสานกระบี่ได้” หลี่ชิเย่ละสายตากลับมา และเอ่ยขึ้นช้าๆ

หลินซิม่อพยักหน้า นางเองก็ตัดสินใจอะไรไม่ได้ จะอย่างไรเสียอาศัยกำลังของตนโดยลำพังคิดจะได้สุสานกระบี่มาครอบครอง เกรงว่าคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ความจริงแล้ว ไม่เพียงแต่หลี่ชิเย่เท่านั้นที่ได้ยินเสียงกลองที่ดังตึง ตึง ตึงเช่นนี้ ผู้คนจำนวนมากที่อยู่ในเงินทองตกพื้นก็ได้ยินเสียงที่ดังตึง ตึง ตึงเช่นนี้ ซึ่งเสียงดังตึง ตึง ตึงคล้ายเสียงกลองนี้ดังก้องอยู่ในเงินทองตกพื้น จึงทำให้ผู้ที่อยู่ในเงินทองตกพื้นทุกหนทุกแห่งล้วนแล้วแต่ได้ยินเสียงเช่นนี้

“ฟังสิ นี่มันเสียงอะไร” มีผู้บำเพ็ญตนที่ไม่รู้ว่านี่เป็นเสียงของอะไร เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

‘เมืองปี้โซ่วเฉิง’ ยอดฝีมือรุ่นอาวุโสเมื่อได้ยินเสียงนี้แล้ว รู้ได้ทันทีว่ามันคือเสียงอะไร

“ไป พวกเราไปดูสักหน่อย” ในเวลานี้เอง มียอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนจำนวนไม่น้อยทยอยกันละทิ้งเรื่องต่างๆ และมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่เป็นต้นเสียงดังตึง ตึง ตึงนั่น

‘เมืองปี้โซ่วเฉิงเปิดแล้ว’ ภายในระยะเวลาอันสั้น ข่าวคราวเกี่ยวกับเมืองปี้โซ่วเฉิงได้ถูกแพร่ออกไปทันที