ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2314

สำหรับการบีบบังคับให้ตอบคำถามของยายเฒ่าเทวะล่าวายุนั้น หวู่ปิงหนิงกล่าวช้าๆ ว่า “ถูกต้อง”

“ออกมาสูดลมหายใจบ้างก็ดี” ยายเฒ่าเทวะล่าวายุก็ไม่ถามอีกแล้วว่าจริงหรือเท็จ และกล่าวว่า “เวลานี้ก็ได้สูดลมหายใจเรียบร้อยแล้ว สมควรได้เวลากลับไปแล้ว ทุกคนต่างเป็นห่วงเจ้า”

“ข้ายังไม่คิดจะกลับไป” หวู่ปิงหนิงดูเงียบสงบ ไม่มีอารมณ์ทื่ตื่นเต้น สิ่งที่สมควรทำนางก็ได้ทำไปแล้ว เวลานี้นางได้เตรียมพร้อมอยู่ในใจแล้ว

“หวู่ถิงต้องการเจ้า” ยายเฒ่าเทวะล่าวายุกล่าวว่า “จะอย่างไรเสียเจ้าก็คือผู้สืบทอดของจูเซียงหวู่ถิง มีเรื่องราวมากมายต้องให้เจ้ากลับไปจัดการ มีศิษย์จำนวนมากจำเป็นต้องให้เจ้าไปชี้แนะ”

“มีท่านอาจารย์และเหล่าบรรพบุรุษอยู่ ข้าไม่อยู่ที่หวู่ถิงก็ไม่ส่งผลกระทบต่อเรื่องราวต่างๆ” หลี่ชิเย่ส่ายหน้าและกล่าวว่า “ช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่หวู่ถิง ทุกสิ่งทุกอย่างของหวู่ถิงก็มีการพัฒนาและเจริญขึ้น”

ดวงตาทั้งสองของยายเฒ่าเทวะล่าวายุถึงกับเพ่งไปข้างหน้าที่จับจ้องหวู่ปิงหนิงเอาไว้ เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ของหวู่ปิงหนิง

ในเวลานี้ ผู้คนจำนวนมากที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างจ้องมองภาพนี้ ทุกคนล้วนแล้วแต่ได้กลิ่นบรรยากาศที่แตกต่าง และมีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่คาดเดาอะไรลางๆ ได้บ้างแล้ว

“นี่ไม่ใช่คำขอร้อง” สุดท้ายดวงตาของยายเฒ่าเทวะล่าวายุส่งประกายเยือกเย็น อานุภาพที่ข่มผู้คน และกลิ่นอายเทพแท้จริงที่กระเพื่อม และกล่าวว่า “นี่คือคำสั่ง คำสั่งของสำนัก สั่งให้เจ้ากลับจูเซียงหวู่ถิงเดี๋ยวนี้”

“เสียใจอย่างยิ่ง ท่านบรรพบุรุษ ข้าจะไม่กลับไปเป็นการชั่วคราว” ภายในใจของหวู่ปิงหนิงได้กำหนดท่าทีเอาไว้แล้ว ต่อให้บรรพบุรุษอย่างยายเฒ่าเทวะล่าวายุมาด้วยตนเอง ท่าทีของนางยังคงเหมือนเดิม

“บังอาจ…” ดวงตาคู่นั้นของยายเฒ่าเทวะล่าวายุดูเย็นชา อานุภาพเทพแท้จริงสยบจิตใจของผู้คน และกล่าวว่า “การขัดคำสั่งมีโทษมหันต์ ต่อให้เจ้าเป็นถึงผู้สืบทอดของสำนักก็ไม่ได้รับยกเว้น”

“ข้ารู้” ท่าทีของหวู่ปิงหนิงก็เข้ม และกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “เป็นความจริงที่โทษมหันต์! ไม่มีผู้ใดได้รับยกเว้น”

“เจ้ารู้ย่อมดีที่สุด” ยายเฒ่าเทวะล่าวายุกล่าวน่าเกรงขามขึ้นมาว่า “ขัดคำสั่ง เบาลงโทษสถานหนัก หนักคือไล่ออกจากสำนัก ทำลายทักษะยุทธทั้งหมด! เจ้าตามข้ากลับไปเวลานี้ยังทัน!”

ในเวลานี้ ผู้คนจำนวนมากที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างกลั้นลมหายใจจ้องมองดูพวกเขา ผู้คนจำนวนไม่น้อยถึงกับสะดุ้งในใจ กล่าวสำหรับศิษย์คนหนึ่งของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิใดๆ ก็ตาม ถ้าหากขัดคำสั่งเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดาโดยแท้จริง เกรงว่าเมื่อไรที่ถูกขับออกจากสำนักแล้วยากจะมีที่ยืนในแดนลัทธิพรรษ โดยเฉพาะถูกทำลายทักษะยุทธล่ะก็ เท่ากับตกลงสู่โลกมนุษย์เลยทีเดียว

หวู่ปิงหนิงคือเทพธิดาสงครามของจูเซียงหวู่ถิง และคือผู้สืบทอดของจูเซียงหวู่ถิง ไม่เพียงมีอนาคตที่ไม่มีขอบเขตสิ้นสุด อีกทั้งยังมีฐานะที่สูงส่งอย่างยิ่ง นางคือหนึ่งในผู้ที่มีพรสวรรค์สูงสุดของแดนลัทธิพรรษ กระทั่งมีผู้กล่าวว่าสูงกว่าสามคุณชายเสียอีก เพียงแต่เข้าสู่ยุทธภพช้ากว่ากันเล็กน้อยเท่านั้น

กล่าวได้ว่า หวู่ปิงหนิงคือผู้ที่มีโอกาสได้เป็นราชันแท้จริงในอนาคต ผู้บำเพ็ญตนลักษณะเช่นนี้ หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นล้วนแล้วแต่หวนแหนโอกาสที่อยู่ตรงหน้าของตน มิฉะนั้นล่ะก็ถูกขับออกจากจูเซียงหวู่ถิงเท่ากับตกจากสวรรค์ลงไปยังโลกมนุษย์ปุถุชนธรรมดาเลยทีเดียว นับจากนั้นเป็นต้นไปคือตกต่ำถึงที่สุด ไม่มีโอกาสได้พลิกตัวอีกเลย

หวู่ปิงหนิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง กล่าวด้วยท่าทีหนักแน่นจริงจังว่า “ข้ารู้ ขอบคุณท่านบรรพบุรุษ และขอบคุณจูเซียงหวู่ถิงที่บ่มฟัก ข้าจะไม่กลับไปเป็นการชั่วคราวแล้ว” ท่าทีนางในเวลานี้มั่นคงมาก

ผู้คนจำนวนมากที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างรู้สึกใจหายใจคว่ำ เมื่อได้ยินคำพูดของหวู่ปิงหนิง นี่คือเรื่องทรยศต่อสำนักซึ่งทุกคนต่างนึกไม่ถึงว่า หวู่ปิงหนิงถึงกับกล้าทำเช่นนี้ ในสายตาของผู้คนจำนวนมากมองว่า การกระทำเช่นนี้เป็นเรื่องที่เนรคุณ

“เจ้าคนทรยศ! เวลานี้เจ้าคิดว่าปีกกล้าขาแข็งแล้วรึ?” ยายเฒ่าเทวะล่าวายุพลันโกรธขึ้นมาทันที ร้องเสียงดังน่าเกรงขามว่า “หวู่ถิงได้สูญเสียกำลังกายใจเป็นจำนวนมากบ่มฟักเจ้า เจ้ากลับทำตามอำเภอใจเช่นนี้ หวู่ถิงจะไม่ยอมอดทนต่อการกระทำที่ก่อความวุ่นวายไปทั่วของเจ้าอย่างเด็ดขาด…”

“หวู่ถิงบ่มฟักข้า ข้าซาบซึ้งอยู่ในใจ” หวู่ปิงหนิงกล่าวตัดบทยายเฒ่าเทวะล่าวายุ ด้วยท่าทีเข้มขรึมจริงจัง และพูดเสียงเย็นชาว่า “ในฐานะที่เป็นศิษย์ของหวู่ถิง ข้าย่อมตอบแทนรับใช้หวู่ถิง! ขอเพียงมีสิ่งที่หวู่ถิงต้องการให้ข้าไปทำ ต่อให้ต้องร่างแหลกเป็นจุณก็ไม่เกี่ยง แต่ มันจะจำกัดอยู่เพียงแค่ปกป้องหวู่ถิง ปฏิบัติตามหน้าที่รับผิดชอบ! ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้เป็นศิษย์สมควรกระทำอยู่แลว ศิษย์ทุกคนของหวู่ถิงล้วนแล้วแต่เป็นคนในบ้านของหวู่ถิง หาใช่สินค้า ยิ่งไม่ใช่การซื้อขาย! ง่ายๆ แค่นี้!”

“ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ” ยายเฒ่าเทวะล่าวายุส่งเสียงฮึเย็นชา และกล่าวว่า “บรรดาเหล่าบรรพบุรุษล้วนแล้วแต่ทำเพื่อเจ้า ทำการเกลี่ยพื้นให้ราบเรียบเพื่อเจ้า ความพยายามเช่นนี้ไหนเลยเจ้าจะมองเห็นได้!”

“ทางเดินของข้า ข้าย่อมเดินเองได้” ท่าทีของหวู่ปิงหนิงมั่นคงอย่างยิ่ง

“เลวมาก!” ยายเฒ่าเทวะล่าวายุร้องตวาดเสียงดังด้วยความโกรธ กล่าวน่าเกรงขามขึ้นมาว่า “วันนี้ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าทำความเดือดร้อนให้ผู้อื่น จะต้องเอาตัวเจ้ากลับไปวันนี้ทำการอบรมสั่งสอนอย่างหนักให้จงได้…”

“มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเสีย” ในเวลานี้เอง เสียงที่เอ้อระเหยเสียงหนึ่งได้ตัดบทคำพูดของยายเฒ่าเทวะล่าวายุ และกล่าวว่า “อย่าหาเรื่องให้กับตัวเองเลย”

ผู้ที่พูดก็คือหลี่ชิเย่นั่นเอง ทุกคนถึงกับมองไปยังต้นเสียงเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ชิเย่

แววตาของยายเฒ่าเทวะล่าวายุดั่งคมดาบ พลันตกไปอยู่บนตัวของหลี่ชิเย่ ดวงตาคู่นั้นของนางพลันเย็นชา แววตาเผยปณิธานการฆ่าที่น่ากลัวออกมาทันที