ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2339

ในเวลานี้ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างกลั้นหายใจเอาไว้ โดยเฉพาะยอดฝีมือบางคน แม้จะกล่าวว่าเป็นการต่อสู่ระหว่างเทพกระบี่กูตู๋กับหลี่ชิเย่โดยลำพัง แต่ทว่าในใจของพวกเขาก็ยังกระหายอยากให้เทพกระบี่กูตู๋สามารถเอาชนะหลี่ชิเย่ได้

สายตาของทุกคนต่างจ้องมองภาพที่อยู่ตรงหน้าไม่กะพริบตา ขณะมองดูเทพกระบี่กูตู๋ บางทีกลุ่มคนรุ่นใหม่อาจจะรู้จักชื่อเสียงอันโด่งดังของเทพกระบี่กูตู๋ แต่ไม่ได้มีความเข้าใจในตัวของเทพกระบี่กูตู๋เลย

แต่ว่า ยอดฝีมือรุ่นอาวุโส โดยเฉพาะระดับบรรพบุรุษขแงระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิ พวกเขามีความเข้าใจในตัวของเทพกระบี่กูตู๋มากกว่า วิชากระบี่ของเทพกระบี่กูตู๋นับว่าปราศจากผู้ต่อกรโดยแท้ ถ้าหากว่าต่างก็เป็นเทพแท้จริงขั้นสวรรค์ชั้นเก้าด้วยกัน เทพกระบี่กูตู๋จะไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา ต่อให้เป็นเทพแท้จริงขั้นสวรรค์ชั้นเก้าที่ขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปอยู่ในขั้นอมตะของเทพแท้จริงขั้นสวรรค์ชั้นเก้า เทพกระบี่กูตู๋ยังคงมองพวกเขาด้วยความเย้ยหยัน

นี่แหละคือจุดแข็งของเทพกระบี่กูตู๋ เขาหลงใหลในกระบี่มาชั่วชีวิต ฝึกแต่วิชากระบี่ พื้นฐานของเขาแน่นปึกหาใช่พวกเทพแท้จริงที่ฝึกเคล็ดวิชาราชัน เคล็ดวิชาปฐมบรรพบุรุษประเภทต่างๆ สามารถเทียบเคียงได้

“เป็นกระบี่ที่ไวมาก” เวลานี้เทพกระบี่กูตู๋จ้องมองไปที่หลี่ชิเย่ด้วยแววตาไร้ความรู้สึก โดยไม่กะพริบตาแม้แต่ครั้งเดียว เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “ข้าไม่เคยเห็นกระบี่ที่ไวขนาดนี้มาก่อน กระบี่ลักษณะเช่นนี้คู่ควรให้ข้าออกกระบี่”

ท่าทางของเทพกระบี่กูตู๋ดูผึ่งผายภูมิฐานสง่าผ่าเผยมาก ไม่ได้มีความเป็นศัตรูต่อหลี่ชิเย่ แต่เป็นท่าทีที่ต้องการศึกษาต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่เป็นยอดฝีมือที่แกร่งที่สุดในชีวิต

เวลานี้หลี่ชิเย่ได้มองดูเขาช้าๆ ทีหนึ่ง และเอ่ยช้าๆ ขึ้นว่า “อืม วิชากระบี่นับว่าใช้ได้ แปลงสัจธรรมให้ง่ายขึ้น นับว่าซาบซึ้งถึงแก่นของวิชากระบี่แล้ว”

ผู้คนจำนวนไม่น้อยถึงกับอ้าปากตาค้างเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ เทพกระบี่กูตู๋นั้นคือเทพแท้จริงขั้นสวรรค์ชั้นเก้าเชียวเลยนะ ชั่วชีวิตหลงใหลแต่กระบี่ ชั่วชีวิตนอกจากฝึกกระบี่แล้วไม่เคยสนใจอย่างอื่น เรียกได้ว่าหากจะว่ากันด้วยเรื่องของกระบี่ล้วนๆ ล่ะก็ มาวันนี้เกรงว่าคงไม่มีใครในแดนลัทธิพรรษที่ก้าวเดินไปได้ไกลกว่าเขาอีกแล้ว ไม่มีใครสามารถบรรลุถึงความหมายที่แท้จริงของวิชากระบี่มากไปกว่าเขาอีกแล้ว

แต่ว่า นาทีนี้เวลานี้ ออกจากปากของหลี่ชิเย่กลับกลายเป็นคำวิจารณ์ว่า “วิชากระบี่ยังใช้ได้” คำพูดเช่นนี้ออกจะอวดดี และโอหังเกินไปแล้วกระมัง

แต่ว่า ท่าทีของเทพกระบี่กูตู๋กลับดูหนักแน่น ค่อยๆ ปลดเอากระบี่ยักษ์ลงมาจากหลังของตน และยืนกอดกระบี่เอาไว้ ในเวลานี้เขาไม่ได้เผยพลังกระบี่ที่น่ากลัวออกมา แต่ตัวเขาเสมือนหนึ่งคือกระบี่เล่มหนึ่ง กระบี่เล่มหนึ่งที่อยู่ในฝัก ไม่มีกลิ่นอายการฆ่า และมั่นคงดุจเขาไท่ซาน เหมือนว่าไม่มีใครสามารถสั่นคลอนเขาได้

“ข้าฝึกกระบี่มาชั่วชีวิต ความเร็วกระบี่ไม่ใช่สิ่งถนัดของข้า แต่ว่า วันนี้ได้เห็นกระบี่ไวแล้วรู้สึกดีใจยิ่ง หวังว่าท่านจะลงมือเพื่อตัดสินชี้ขาด” เทพกระบี่กูตู๋เอ่ยขึ้นมาช้าๆ

เวลานี้ ในสายตาของหลี่ชิเย่หาใช่ศัตรู ส่วนการที่หลี่ชิเย่จะสังหารพวกของเจี้ยนจุน หรือเข่นฆ่าล้างสุสานกระบี่หรือไม่นั้น เรื่องเหล่านี้เทพกระบี่กูตู๋สนใจ และไม่ใส่ใจแม้แต่น้อยอยู่แล้ว ในสายตาของเขามีเพียงกระบี่ ขณะที่หลี่ชิเย่เป็นคู่ต่อสู้ที่คู่ควรแก่เขาที่จะลงมือ คู่ควรเป็นคู่ต่อสู้ที่เขาให้การนับถือ เพียงเท่านี้เท่านั้นเอง

“กระบี่ไวก็ใช่จะเป็นสิ่งที่ข้าถนัด แค่ทำไปตามอารมณ์เท่านั้น” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวเฉยเมย

ทุกคนต่างรู้สึกงงงันเมื่อหลี่ชิเย่พูดคำๆ นี้ออกมา กระทั่งมีผู้ที่รู้สึกใจหายใจคว่ำ ทุกคนต่างเคยเห็นกระบี่ไวของหลี่ชิเย่มาแล้ว กระบี่นี้รวดเร็วเหลือเกิน พลันที่สำแดงขึ้นมาศีรษะตกพื้น เกรงว่าคงไม่มีกระบี่ที่ไวเช่นนี้ในโลกอีกแล้ว

กระบี่ที่ไวเช่นนี้ ไม่ว่าผู้ใดก็ตามต่างมองว่ามันเป็นเรื่องที่สมควรแก่การภาคภูมิใจ แต่ว่า หลี่ชิเย่เพียงพูดแบบเอ้อระเหยว่านี่หาใช่เป็นความถนัดของเขา ถ้าหากคำพูดนี้เป็นจริงล่ะก็น่ากลัวมากเหลือเกิน กระบี่ที่ไวขนาดนี้ยังไม่ใช่ความถนัดของเขา เช่นนั้นแล้วความถนัดของเขามิต้องน่ากลัวจนสุดจะเทียบเทียมรึ?

คำพูดของหลี่ชิเย่พลันทำให้ม่านตาของเทพกระบี่กูตู๋หดตัว เวลานี้สายตาของเขาจ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่อย่างไม่ลดละ เหมือนว่าต้องการมองให้รู้ถึงความนัยอะไรบางอย่าง แต่ว่า ต่อให้ตัวเขาที่เป็นผู้หลงใหลในวิชากระบี่ก็มองไม่ออกว่ามีความนัยเช่นใด

“ไม่ทราบว่าอะไรคือสิ่งที่ท่านถนัด?” เทพกระบี่กูตู๋กล่าวขึ้นช้าๆ

“ฆ่าคน เพียงเท่านี้เอง” หลี่ชิเย่หัวเราะ คำพูดนี้พูดได้ตามอารมณ์มาก แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผู้คนจำนวนมากเมื่อได้ยินคำพูดที่ตามอารมณ์ยิ่งนี้แล้ว กลับได้กลิ่นคาวเลือดขึ้นมา ต่างรู้สึกสะท้านขึ้นมา

‘ฆ่าคน’ สองคำนี้เมื่อออกจากปากของหลี่ชิเย่แล้วเหมือนว่ารสชาติเปลี่ยนไป แม้ว่าเขาไม่ได้ข่มขู่ใคร แม้ว่าเขาไม่ได้คุกคามใคร แต่ยังคงทำให้ผู้คนได้ยินแล้วหวาดกลัวจนขนลุกซู่

แช้งค์…เวลานี้เทพกระบี่กูตู๋ค่อยๆ ชักกระบี่ยักษ์ของตนออกมาอย่างช้าๆ ขณะที่เทพกระบี่กูตู๋ชักกระบี่ของตนออกมาช้าๆ นั้น ท่วงท่าเชื่องช้ามาก ท่าทางหนักแน่นมาก แต่ว่าท่วงท่าของเขาไม่ได้มีอะไรมากมายแม้แต่น้อย ธรรมดามาก ทุกๆ ท่วงท่าเล็กๆ น้อยๆ ล้วนแล้วแต่ถึงระดับเรียบง่ายแล้ว

เวลานี้เทพกระบี่กูตู๋มีกระบี่ยักษ์ในมือ ท่าทางเข้มขรึม กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “เชิญท่านลงมือ ให้ข้าได้เห็นท่วงท่าที่มีความสง่างามของท่าน”

“ความสามารถด้านกระบี่ที่แท้จริงใช่อาศัยความคมของกระบี่ แต่อาศัยการบำเพ็ญเพียรของแต่ละบุคคล” หลี่ชิเย่มองดูกระบี่ยักษ์ในมือของเทพกระบี่กูตู๋ ยิ้มบางๆ ออกมา

กระบี่ของเทพกระบี่กูตู๋เรียบง่ายมาก ไม่มีลวดลายสลักที่เกินงามและสิ่งประดับตกแต่ง กระบี่ก็คือกระบี่ กระบี่ที่ใช้ฆ่าคนเพียงเท่านี้เอง

“ในเมื่อเจ้าใช้กระบี่หนัก ข้าอาศัยกระบี่ไวดูจะไม่มีความหมาย” หลี่ชิเย่หัวเราะ ส่ายหน้าและกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นกระบี่หนัก เช่นนั้นแล้วก็ใช่กระบี่หนักมาชี้ขาดก็แล้วกัน”

กระบี่หนัก…ดวงตาทั้งสองของเทพกระบี่กูตู๋พลันส่งประกายที่เจิดจ้าออกมาเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ของหลี่ชิเย่ แววตาปรากฏความตื่นเต้นดีใจที่ปราศจากสิ่งเทียบเทียม กล่าวสำหรับเขาแล้ว ทำให้เขารู้สึกชื่นชอบเมื่อเห็นกระบี่ไวของหลี่ชิเย่

เขาหลงใหลในกระบี่มาชั่วชีวิต หลังจากผ่านวิชากระบี่สารพันแล้ว เขาก็ทำการแปลงวิชากระบี่ให้ง่ายขึ้น กระทั่งถึงขั้นไม่ต้องอาศัยความคมของกระบี่แล้ว แต่ละกระบวนท่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรมากมาย มีเพียงน้ำหนักเท่านั้น