ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2395

“นี่มันเป็นไปไม่ได้กระมัง จะเป็นหวู่จู่ได้อย่างไรกันเล่า ไหนบอกว่าหวู่จู่ขึ้นสู่สวรรค์นานแล้วมิใช่รึ?” ระดับบรรพบุรุษอดที่จะสงสัยในใจเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ชิเย่

เทพสงครามมังกรคชาธารร้องกล่าวเสียงดัง ตวาดและกล่าวตำหนิหลี่ชิเย่ แต่ว่าในใจของเขาไม่มีความมั่นใจเลย เนื่องจากคนผู้นี้ที่อยู่ตรงหน้าคุ้นตาเหลือเกิน แม้ว่าจะมองไม่เห็นโฉมหน้าที่แท้จิรงของคนผู้นี้ แต่ดูจากรูปร่างแล้วเหมือนกับภาพวาดของปฐมบรรพบุรุษของพวกเขาจริงๆ

“พูดให้ถูกต้อง นี่คือส่วนหนึ่งของปฐมบรรพบุรุษของพวกเจ้า” ท่าทีของหลี่ชิเย่เรียบเฉยสำหรับการตวาดตำหนิของเทพสงครามมังกรคชาธาร และกล่าวว่า “หวู่จู่ของพวกเจ้าอาศัยความเป็นนักสู้สู่ผู้บำเพ็ญตน จึงบังเกิดความหยิ่งทะนงตนในใจ ภายในใจที่มีมารแต่แรกอยู่แล้ว ครั้นบรรลุขั้นสุดยอดในเวลานั้นและคิดจะก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดก็ต้องขับใจมารของตนออก ดังนั้น หลังจากเขาได้กลายเป็นปฐมบรรพบุรุษไปแล้ว ก็อาศัยสุดยอดวิธีในการขับใจมารของตนออกไป”

“เสียดาย หวู่จู่ของพวกเจ้าอาศัยความเป็นนักสู้สู่ผู้บำเพ็ญตน ความหยิ่งทะนงตนได้หยั่งรากลึกในใจมานานแล้ว ดังนั้น ใจมารจึงได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายหวู่จู่เอง การขับใจมารของหวู่จู่พวกเจ้าก็คือฉวยโอกาสตัดสินใจดำเนินการอย่างเฉียบพลัน เท่ากับเป็นการฟันใส่สัจธรรมของตนเอง เนื่องเพราะใจมารนี้เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของเขา ดังนั้น หวู่จู่ของพวกเจ้าจึงไม่มีวิธีที่จะกำจัดมันได้โดยตรง มิฉะนั้นล่ะก็ สัจธรรมของเขาจะต้องสลาย…”

“…ดังนั้น หวู่จู่ของพวกเจ้าจึงคิดหาวิธีได้มาวิธีหนึ่ง โดยการสยบมันเอาไว้ภายใต้ผืนแผ่นดินของจูเซียงหวู่ถิง อาศัยพลังของจูเซียงหวู่ถิงทั้งหมดมาสยบมัน ขณะเดียวกันได้หลอมสร้างอาวุธที่ใช้สำหรับสยบมันโดยเฉพาะขึ้นมาชิ้นหนึ่ง และอาวุธดังกล่าวก็มีชื่อว่า…กระบองหวู่เต้า! กระบองหวู่เต้านี้ได้ซ่อนสิบสองกระบวนท่าหวู่จู่ที่ปราศจากผู้ต่อกรที่สุดของหวู่จู่เอาไว้!”

“หวู่จู่ของพวกเจ้าหวังอาศัยความศรัทธาของลูกหลานจูเซียงหวู่ถิงในทุกยุคทุกสมัย และพลังจากกาลเวลาที่ผ่านไป ทำให้ใจมารที่ถูกสยบสลายไปตามกาลเวลา น่าเสียดาย ลูกหลานของพวกเขากลับโลภมากเกินไป เข้าใจตลอดเวลาว่าหวู่จู่ได้นำเอาอาวุธที่ทรงพลังมากที่สุดฝังเอาไว้ใต้ดิน โดยไม่รู้ถึงความลับที่อยู่ภายใน” เมื่อหลี่ชิเย่เอ่ยมาถึงตรงนี้ยิ้มและส่ายหน้า

การที่หลี่ชิเย่พูดเจื้อยแจ้วถึงความเป็นมาของเรื่องราวอย่างชัดเจน เสมือนครั้งนั้นเขาเห็นกับตามาอย่างนั้น

เทพสงครามมังกรคชาธารพลันมีสีหน้าที่ขาวซีดเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ถึงกับกำกระบองหวู่เต้าในมือแน่น ระดับบรรพบุรุษแต่ละรุ่นทุกยุคทุกสมัยของจูเซียงหวู่ถิงพวกเขาล้วนแล้วแต่รู้ว่าหวู่จู่เคยฝังอาวุธที่ยอดเยี่ยมและฝืนลิขิตสวรรค์ยิ่งเอาไว้ชิ้นหนึ่ง แต่ว่า กลับไม่รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง และไม่รู้ถึงความลับในเรื่องนี้

ความจริงแล้ว การที่ระดับบรรพบุรุษแต่ละรุ่นทุกยุคทุกสมัยของจูเซียงหวู่ถิงไม่รู้เรื่องก็ใช่เป็นเรื่องแปลก เป็นไปไม่ได้ที่หวู่จู่จะเอาเรื่องเช่นนี้ไปบอกกล่าวต่อชนรุ่นหลัง ต่อให้ศิษย์ของหวู่จู่ทราบความจริงในเรื่องนี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาเรื่องนี้มาจดบันทึกลงไป จะอย่างไรเสียเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เสื่อมเสียต่อชื่อเสียงของหวู่จู่

ด้วยเหตุนี้เอง จูเซียงหวู่ถิงจึงคงไว้เพียงบันทึกที่ว่าหวู่จู่เคยฝังอาวุธที่ยอดเยี่ยมมากชิ้นหนึ่งไว้ใต้ดิน แต่ความลับและเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังกลับไม่มีการจดบันทึกเอาไว้แม้แต่คำเดียว

“ฮ่า ฮ่า ฮ่าเจ้าคนแซ่หลี่ นับว่าเจ้านี่ยอดเยี่ยมจริงๆ ถึงกับรู้มากได้ถึงเพียงนี้” มู่เส้าเฉินที่หลบหนีออกไปจากจูเซียงหวู่ถิงเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของหลี่ชิเย่แล้ว เขาหัวเราะเสียงดังขึ้นมาและกล่าวว่า “ข้าเคยค้นตำราโบราณมานับไม่ถ้วน เข้าเยี่ยมคารวะระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิมาเป็นจำนวนมาก จึงค้นพบเบาะแสอะไรบางอย่าง ไม่นึกเลยว่าเจ้ากลับเหมือนพูดถึงสมบัติภายในบ้านตนเองอย่างนั้น นับว่าสุดยอดมาก ไม่เสียทีที่เป็นศัตรูที่แข็งแกร่งมากที่สุดของข้ามู่เส้าเฉิน“

ที่แท้มู่เส้าเฉินได้ล่วงรู้เบื้องหลังของความลับเรื่องนี้แล้ว เขาจึงสบโอกาสหลอกใช้พวกของเทพสงครามมังกรคชาธาร อาศัยความโลภมากของจูเซียงหวู่ถิง ภายใต้การช่วยเหลือของจูเซียงหวู่ถิง ทำให้มู่เส้าเฉินขุดเอากระบองหวู่เต้าออกมาได้ แน่นอนที่สุด ทำให้มู่เส้าเฉินค้นพบเจดีย์โบราณหลังนี้ในขณะเดียวกันด้วย

เหล่าระดับบรรพบุรุษของจูเซียงหวู่ถิง เฉกเช่นเทพสงครามมังกรคชาธาร หลังจากที่พวกเขาได้กระบองหวู่เต้ามาแล้วยังรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง ในที่สุดก็ค้นหาอาวุธที่ทรงอานุภาพมากที่สุดของปฐมบรรพบุรุษคืนกลับมา แต่พวกเขานึกไม่ถึงว่ากลับถูกมู่เส้าเฉินหลอกใช้เสียแล้ว

ในขณะนี้เทพสงครามมังกรคชาธารที่ในมือกำกระบองหวู่เต้าเอาไว้แน่นถึงกับมีสีหน้าที่ขาวซีด ชื่อเสียงที่เขาสั่งสมมาชั่วชีวิตถูกทำลายลงเช่นนี้แล้ว เรียกได้ว่าตัวเขาในฐานะเทพสงครามมังกรคชาธารเฉลียวฉลาดมาชั่วชีวิต ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าท้ายที่สุดแล้วยังคงถูกผู้เยาว์คนหนึ่งหลอกใช้ ถูกวางแผนทำร้าย

“อาศัยเจ้า? ยังไม่มีสิทธิ์กลายเป็นคู่ต่อสู้ของข้า” หลี่ชิเย่ไม่ได้เลิกหนังตาสักทีด้วยซ้ำ กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่าเจ้าคนแซ่หลี่ เจ้ากำแหงต่อไปก็แล้วกัน” มู่เส้าเฉินหัวเราะเสียงดัง และกล่าวว่า “รอให้ใจมารได้พลังในครั้งนั้นกลับคืนเสียก่อน เขาจะต้องเกรียงไกรทั่วหล้า เมื่อถึงเวลานั้นแดนลัทธิพรรษทั้งหมดก็จะอยู่ในความควบคุมของข้า นายน้อยอย่างข้าไม่เพียงต้องการปกครองแดนลัทธิพรรษ ยังจะหวนกลับไปยังแดนลัทธิราชัน ทำให้สั่นเทาไปทั่วทั้งแดนลัทธิราชัน ให้นางแพศยาที่เคยเป็นศัตรูกับข้าในครั้งนั้นต้องสั่นเทา! สำหรับเจ้า คนแซ่หลี่ ถึงตอนนั้นก็เป็นได้เพียงกระดูกแห้งกรังที่อยู่ใต้ฝ่าเท้านายน้อยอย่างข้าเท่านั้น…”

“พูดแบบนี้แสดงว่า ขณะอยู่แดนลัทธิราชันถูกเขาเล่นงานจนเหมือนสุนัขตัวหนึ่งหมดที่พึ่งไร้ญาติขาดมิตร ล้มลุกคลุกคลานหลบหนีออกมาจากแดนลัทธิราชัน เมื่อไปไหนไม่ได้แล้วจึงได้หลบหนีลงมาอยู่ที่แดนลัทธิพรรษแล้วสิ” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทียิ้มแต้

จากคำพูดที่ออกมาท่ามกลางหัวเราะเสียงดังและลำพองในของมู่เส้าเฉิน พลันจับประเด็นมาได้ทันที

“เจ้า…” มู่เส้าเฉินพลันหน้าแดงก่ำ ร้องกล่าวเสียงดังว่า “นายน้อยอย่างข้าแค่ซ่อนความสามารถเอาไว้เท่านั้นเอง…”

“ข้ารู้ เจ้าก็แค่สุนัขที่หมดที่พึ่งไร้ญาติขาดมิตรตัวหนึ่งเท่านั้น” หลี่ชิเย่ยิ้มและกล่าวตัดบทคำพูดที่เถียงให้กับตัวเอง

ในเวลานี้ ไม่รู้ว่ามีผู้คนจำนวนเท่าไรที่มองหน้ากันและกัน ผู้คนจำนวนเท่าไรที่มองว่ามู่เส้าเฉินเป็นแขกผู้มีเกียรตินั้น ขณะอยู่ที่แดนลัทธิราชันเป็นเพียงผู้ที่อยู่ในฐานะถูกคนเขาตามฆ่าจนเสมือนหนึ่งเป็นสุนัขตัวหนึ่งที่หมดที่พึ่งไร้ญาติขาดมิตรตัวหนึ่งเท่านั้น เวลานี้ ผู้คนจำนวนมากรู้สึกเหมือนตนเองนั้นกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก

ความรู้สึกที่พะอืดพะอมเช่นนี้จะพูดออกมาก็ไม่ได้ ได้แต่กลืนลงท้องไป ความรู้สึกเช่นนี้เรียกได้ว่าไม่สบายเป็นที่สุด

ในเวลานี้เอง มองเห็นความมืดมนนั้นเสมือนดั่งกลับมาจากการท่องเที่ยวไปตามอารมณ์และได้สติคืนกลับมา เขายื่นมือออกไปสัมผัสลูบคลำผืนแผ่นดิน เหมือนว่ามีความรู้สึกที่อาลัยอาวรณ์ยิ่ง ดุจดั่งสัมผัสลูบคลำผืนแผ่นดินที่ตนเองมีความรักอย่างลึกซึ้งต่อมันอย่างนั้น