ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2516

ตอนที่ 2516 ศิโรราบอยู่ใต้บัญชา
ในเวลานี้เอง หม่าหมิงชุนคุกเข่าลงกับพื้นและร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนหน้านั้น เขาได้สูญเสียบุตรชายเพียงคนเดียวไป เวลานี้กลับสูญเสียพี่น้องนับล้านที่เคยติดตามร่วมเป็นร่วมตายมากับเขา พวกเขาเคยมอบชีวิตของตนให้กับเขา เชื่อฟังเขาโดยไม่มีขีดจำกัด

ขณะอยู่ด้านนอกตระกูลขุนนางโบราณปิงฉือ คำสั่งของเขาคำเดียว เพื่อเขาแล้วพี่น้องนับล้านยินดีให้ความช่วยเหลือศัตรูหันกลับมาเล่นงานพวกเดียวกันด้วยการปราบปรามฮ่องเต้องค์ใหม่ มาวันนี้ ยังคงเป็นคำสั่งคำเดียว เพื่อเขาแล้วพี่น้องนับล้านยินดีหลั่งเลือดรบรากับฮ่องเต้องค์ใหม่จนถึงที่สุด

หากจะกล่าวว่า การช่วยเหลือศัตรูหันกลับมาเล่นงานพวกเดียวกันเป็นเพราะเพื่ออนาคตของทั้งกองทัพยังพอมีเหตุผล แต่ทว่า มาวันนี้ที่ต้องการหลั่งเลือดสู้กับฮ่องเต้องค์ใหม่จนถึงที่สุดนั้น เป็นเพียงกิเลสส่วนตัวที่ต้องการแก้แค้นต่อฮ่องเต้องค์ใหม่อย่างบ้าคลั่งเท่านั้นเอง

แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ก็ตาม พี่น้องของกองทัพส่วนกลางนับล้านยังคงให้การสนับสนุนต่อเขา หนุนเขาอย่างเต็มที่ ด้วยการมอบชีวิตของพวกเขาทั้งหมดไปอยู่ในมือของเขา แต่แล้ว เขากลับทำให้พี่น้องนับล้านชีวิตต้องมาจบชีวิตที่ตรงนี้เพียงเพราะกิเลสที่ต้องการแก้แค้นส่วนตัวเท่านั้น ทั้งหมดถูกทำให้แตกสลายกลายเป็นหมอกเลือด ตายโดยไร้ที่ฝัง

เรียกได้ว่า หม่าหมิงชุนไม่มีหน้าไปพบกับพี่น้องนับล้านที่ต้องตายไป ละอายต่อพวกเขาที่ได้ให้ความเชื่อถือในตัวเขา และละอายต่อญาติของพวกเขาเหล่านั้น เป็นเขาที่ให้ร้ายพวกเขาจนต้องตายไปทั้งหมด

“ภัยพิบัติจากธรรมชาติยังมีโอกาสรอดชีวิตได้ ภัยที่ก่อขึ้นมาด้วยตนเองไม่อาจหลบหนีได้พ้น” หลี่ชิเย่เอ่ยขึ้นเรียบเฉยมองดูหม่าหมิงชุนแวบหนึ่งด้วยท่าทีเย็นชาและเฉยเมย

“ฆ่าข้าเสียสิ ฆ่าข้าสิ แน่จริงก็ฆ่าข้าเสีย…” ในเวลานี้หม่าหมิงชุนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอดที่จะเงยหน้าขึ้น ตัวเขาที่มีผมเผ้าขาวโพลนเวลานี้อยู่ในสภาพที่น้ำตานองหน้า เขาร้องเสียงแหลมโวยวายต่อหลี่ชิเย่

ในขณะนี้ เขาตั้งใจขอตายอยู่แล้ว กล่าวสำหรับเขาการมีชีวิตอยู่เป็นเรื่องที่เจ็บปวดจนสุดจะทนได้ ความตายกลับจะเป็นเรื่องหลุดพ้นอย่างหนึ่ง

“ก้าวเดินมาถึงจุดนี้แล้ว หรือคิดว่าข้าจะยอมละเว้นเจ้าอย่างนั้น” หลี่ชิเย่ยิ้มเรียบเฉยและกล่าวขึ้นมาช้าๆ ว่า “แม้ว่าข้ายินดีที่จะเห็นเจ้าจมอยู่ในความทุกข์จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ไปชั่วชีวิต แต่ทว่า เวลานี้ข้าไม่มีอารมณ์เช่นนั้น ผู้ที่สมควรตาย ฆ่าไม่มีละเว้น!”

เมื่อหลี่ชิเย่เอ่ยมาถึงตรงนี้แล้วได้ยื่นนิ้วมือออกไปนิ้วหนึ่ง มองเห็นปลายนิ้วของเขามีกลิ่นอายสีเทาล้อมรอบ กลับจะเป็นกลิ่นอายคำสาปชั่วร้ายเมื่อครู่นั่น

ในขณะนี้ หลี่ชิเย่เพียงดีดนิ้วเบาๆ ทีหนึ่ง กลิ่นอายชั่วร้ายดังกล่าวพลันมุดเข้าไปในหัวใจของหม่าหมิงชุนทันที

อ๊ากกก…ในเวลานี้ หม่าหมิงชุนที่ได้รับความเจ็บปวดจนต้องร้องเสียงแหลมขึ้นมา เขาเจ็บปวดจนใบหน้าหงิกงอ แต่ทว่าเขาไม่ได้เกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น แต่ยืดอกสูงยอมรับกับความเจ็บปวดเช่นนี้

กล่าวสำหรับเขาแล้ว หากความเจ็บปวดเช่นนี้ถือเป็นการลงโทษอย่างหนึ่งล่ะก็ เช่นนั้นแล้ว ความเจ็บปวดเช่นนี้กลับจะทำให้เขาช่วยลดความรู้สึกผิดของเขาลงได้บ้าง

จึ๊ด จี๊ด จี๊ด…ในเวลานี้เอง เสียงเผาผลาญดังขึ้น แม้ว่าเสียงดังกล่าวจะเบาบางมาก แต่ว่าการร้องเสียงแหลมดังด้วยความเจ็บปวดของหม่าหมิงชุนกลับไม่สามารถกลบมันเอาไว้ได้

ท่ามกลางเสียงจึ๊ด จี๊ด จี๊ดที่ดังขึ้น บริเวณหน้าอกของหม่าหมิงชุนเริ่มถูกเผาผลาญทำลาย โดยบริเวณหน้าอกได้กลายเป็นสีเทาไปทั้งหมด อีกทั้งการเผาไหม้เช่นนี้ยังคงดำเนินการแผ่ขยายวงต่อไป ต้องการเผาตัวเขาให้ไหม้ไปจนหมดสิ้น

อ๊ากกก…ในเวลานี้ เสียงร้องแหลมดังด้วยความเจ็บปวดของหม่าหมิงชุนดังไม่ขาดสาย และคงอยู่เป็นเวลานาน

ทุกคนต่างมองดูหม่าหมิงชุนที่รองรับกับความเจ็บปวดเช่นนี้ ทุกคนต่างได้ยินเสียงร้องแหลมดังด้วยความเจ็บปวดของหม่าหมิงชุน

เดิมทีสิ่งที่ตกและเผาไหม้อยู่บนตัวของหลี่ชิเย่ เวลานี้กลับมาตกอยู่บนตัวของหม่าหมิงชุน ให้หม่าหมิงชุนต้องรองรับกับความเจ็บปวดที่น่ากลัวเช่นนี้

แต่ว่า ไม่มีใครที่ไปเห็นใจหม่าหมิงชุน ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาหาเรื่องก่อกรรมทำเข็ญขึ้นมาเอง เมื่อเทียบกับการล่มสลายของทั้งกองทัพ เทียบกับชีวิตนับล้านชีวิตที่พังทลายในพริบตาแล้ว การได้รับความเจ็บปวดนิดหนึ่งเช่นนี้ของหม่าหมิงชุนนับเป็นอะไรได้?

ทั้งหลายทั้งปวดล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นด้วยน้ำมือของหม่าหมิงชุนเอง แม้แต่คำสาปที่ชั่วร้ายเช่นนี้ก็สร้างขึ้นมากับมือของหม่าหมิงชุนเอง การที่หม่าหมิงชุนต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ในขณะนี้ จึงไม่คู่ควรให้ผู้คนต้องเป็นเห็นใจ ยิ่งไปกว่านั้น การที่หม่าหมิงชุนรับกับความเจ็บปวดเช่นนี้กล่าวสำหรับเขาแล้ว กลับจะเป็นการหลุดพ้นอย่างหนึ่ง และเป็นการลดความรู้สึกผิดภายในใจของเขาให้เบาบางลง

อ๊ากกก…สุดท้าย เสียงร้องแหลมและเศร้ารันทดน่าเวทนาดังก้องอยู่บนท้องฟ้า ชะตาแท้ของหม่าหมิงชุนถูกเผาไหม้จนหมดสิ้น ในเวลานี้เขาได้ถึงแก่ความตายโดยสิ้นเชิงแล้ว

นาทีนี้ร่างกายของหม่าหมิงชุนก็ถูกคำสาปที่ชั่วร้ายทำการเผาไหม้จนสิ้น เมื่อสายลมพัดผ่านมาสายหนึ่ง ร่างกายของหม่าหมิงชุนซึ่งกลายเป็นเถ้าธุลีแล้วได้ล่องลอยไปตามลมในพริบตา และหายไปท่ามกลางฟ้าดิน

ครั้นเถ้าธุลีจางหายไปท่ามกลางฟ้าดินแล้ว ทุกอย่างไม่คงไว้อีกแล้ว หม่าหมิงชุนเสมือนหนึ่งไม่เคยปรากฎตัวอยู่โลกใบนี้อย่างนั้น

ในขณะนี้ฟ้าดินเงียบสงัด ทุกสิ่งล้วนปราศจากเสียง เหมือนว่าทุกอย่างล้วนกลับกลายเป็นสงบสุขอะไรอย่างนั้น กระทั่งลมหายใจของทุกคนก็ดูแผ่วเบาขึ้นมา ทุกคนต่างมองดูภาพนี้อย่างเหม่อลอย ไม่มีคำพูดใดๆ จะเอ่ยออกมา

สุดท้าย หลี่ชิเย่ชี้นิ้วออกไปเบาๆ เห็นประกายศักดิ์สิทธิ์แวบหนึ่ง ได้ยินเสียงดังปุดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง คำสาปชั่วร้ายที่เผาไหม้ร่างของหม่าหมิงชุนพลันถูกชำระล้างจนบริสุทธิ์ และคำสาปชั่วร้ายก็ได้ถูกกำจัดไปโดยสิ้นเชิง

ในเวลานี้เอง ประกายศักดิ์สิทธิ์บนตัวของหลี่ชิเย่ค่อยๆ จางหายไป เขากลับไปนั่งบนบัลลังก์ฮ่องเต้ ขาทั้งสองข้างได้พาดบนโต๊ะทองคำขนาดใหญ่ ยังคงมีท่าทีที่เอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในเวลานี้ ตัวเขายังคงคล้ายดั่งเป็นคนที่ธรรมดาจนไม่รู้จะธรรมดาอย่างไร เหมือนว่าเวลานี้เขาได้กลับไปเป็นฮ่องเต้โง่เขลา กลายเป็นฮ่องเต้โง่เขาที่มั่วโลกีย์ไร้คุณธรรมคนนั้นอีกครั้ง

แต่ทว่า เวลานี้ใครเล่ากล้าไปดูถูกเขา? กระทั่งทุกคนที่เงยหน้าขึ้นมาจ้องมองเขานั้น ไม่กล้ากระทั่งหายใจแรง เหมือนว่าเกรงจะทำให้เขาแตกตื่น เหมือนว่าเกรงจะล่วงเกินเขา

ในขณะนี้ ฉินเจี้ยนเหยาอดที่จะทอดถอนใจเบาๆ ทีหนึ่ง เป็นดั่งที่นางคาดการณ์เอาไว้อย่างนั้น สถานการณ์ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ทุกอย่างได้จบสิ้นลงแล้ว หม่าหมิงชุนเป็นเพียงผู้ที่หารนหาที่ตายเท่านั้น การต่อต้านและการดิ้นรนของเขาล้วนไม่เกิดประโยชน์อันใด ไม่สามารถก่อเรื่องใดๆ ขึ้นมาได้อยู่แล้ว