ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2586

“ไม่ไสหัวไป…” ดวงตาของหัวหน้ากองกำลังย่อยพลันดูน่าเกรงขาม และเผยแววตาดุร้ายออกมา เปี่ยมด้วยปณิธานการฆ่า และกล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า “จับตัวผู้หญิงนั้นไป ฆ่าผู้ชายสองคนนั้นเสีย”

คนของฉางจินต้งนับว่าอันธพาล และไร้เหตุผลโดยแท้ แค่พูดไม่เข้าหูคำหนึ่งก็จะฆ่าคน โดยไม่เปิดโอกาสให้อธิบาย

“เจ้าหนูนี่คงต้องโชคร้ายเสียแล้ว ถึงกับกระด้างกระเดื่องต่อฉางจินต้ง มิเท่ากับเป็นการรนหาที่ตายรึ?” บรรดาผู้บำเพ็ญตนที่ถูกขับไล่ออกไปจากบริเวณซากปรักหักพังถึงกับส่ายหน้า

“แหะ แม่นางที่อ่อนนุ่มแบบนี้ข้าล่ะชื่นชอบที่สุดแล้ว พวกเจ้า จัดการสังหารผู้ชายเสีย” จากนั้นหัวหน้ากองกำลังย่อยได้ออกคำสั่ง ขณะที่บรรดาลูกน้องหัวเราะน่าครั่นคร้ามถลกแขนเสื้อไปคว้าตัวหลินยี่เสวี่ย

“คุณชาย…” หลินยี่เสวี่ยตื่นตระหนกยิ่ง รีบหลบไปอยู่ด้านหลังของหลี่ชิเย่ เมื่อเห็นผู้บำเพ็ญตนนี้เข้ามาคว้าจับตัวของนาง

“เจ้าหนู ตายเสียเถอะ…” ลูกน้องอีกคนหัวเราะเยาะทีหนึ่ง กระบี่ยาวในมือคำรามเสียงดังตึง และฟันเข้าใส่ศีรษะของหลี่ชิเย่

ฉึก…เสียงหนึ่งดังขึ้น ในเสี้ยววินาทีนี้เอง ปรากฏหัวแต่ละหัวที่ลอยขึ้นมา สมาชิกกองกำลังกลุ่มนี้ทั้งหมดยกเว้นตัวหัวหน้าแล้ว ทั้งหมดล้วนแล้วแต่ถูกตัดศีรษะออกมา เลือดสดๆ พุ่งกระจายอย่างแรง

ได้ยินเสียงตุบดังขึ้น มองเห็นศพไร้หัวแต่ละศพที่ล้มลงนอนกับพื้น ส่วนของหัวที่กลิ้งตกอยู่กับพื้นตาเบิกโพลง พวกเขาตายตาไม่หลับ เนื่องจากพวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองถูกตัดเอาหัวออกไปได้อย่างไร ตั้งแต่ต้นจนจบพวกเขายังไม่เห็นหลี่ชิเย่ลงมือแต่อย่างไร

“เจ้าหนู เจ้า…” หัวหน้ากองกำลังย่อยสีหน้าเปลี่ยนไปและก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่เขาพูดยังไม่ทันจบ ไม่มีใครมองเห็นได้ชัดเจนว่าหลี่ชิเย่ลงมืออย่างไร เห็นเพียงเขายกแขนขึ้นเล็กน้อย คอของหัวหน้ากองกำลังย่อยก็ถูกบีบเอาไว้ และร่างของเขาถูกยกให้ลอยเหนือพื้นดิน

“เมื่อครู่พูดว่าอย่างไรนะ?” หลี่ชิเย่ไม่ได้มองหน้าเขาสักแวบด้วยซ้ำ และกล่าวว่า “ถ้าไม่ไสหัวไป ควรมีผลลัพธ์อย่างไรนะ?”

“เจ้า…เจ้า เจ้า…” หัวหน้ากองกำลังย่อยผู้นี้ถูกบีบคอเอาไว้ หายใจไม่ออก ไม่สามารถพูดออกมาได้

“ผลก็คือ เจ้าตาย ฆ่าล้างเก้าชั่วโคตร!” ในเวลานี้เอง เสียงที่น่าเกรงขามเสียงหนึ่งดังขึ้น มองเห็นประตูของเรือรบขนาดเล็กที่ลอยตัวอยู่เหนือบริเวณซากปรักหักพังเปิดออก ผู้เฒ่าผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น และกล่าวน่าเกรงขามขึ้นมา

“แม่ทัพเชอะ ช่วย ช่วยข้า…” ในขณะนี้ หัวหน้ากองกำลังย่อยผู้นี้ได้ผ่อนลมหายใจได้ในที่สุด และร้องเสียงดังขึ้นมา

เสียงตุบ ตุบ ตุบดังขึ้น ในเวลานี้เอง กองกำลังย่อยอื่นๆ ได้วิ่งเข้ามาด้านนี้ทันที โดยมีผู้เฒ่าผู้นั้นจ้องเขม็งหลี่ชิเย่อย่างน่าเกรงขาม

“นั่นคือเชอะจิวเซียนเฟิง” ผู้บำเพ็ญตนที่อยู่ด้านนอกบริเวณซากปรักหักพังจำนวนไม่น้อยจดจำตัวเขาได้ เมื่อได้เห็นผู้เฒ่าผู้นี้ และกล่าวว่า “คนโหดเหี้ยมคนหนึ่งของฉางจินต้ง เคยสังหารผู้คนมาแล้วไม่รู้จำนวนเท่าไร”

“ผู้เยาว์ ปล่อยตัวเขา มิฉะนั้นล่ะก็ จะให้เจ้าตายทั้งเป็น!” ในเวลานี้เอง ผู้เฒ่าผู้นี้หรือก็คือเชอะจิวเซียนเฟิงกล่าวน่าครั่นคร้ามขึ้นมา

“ปล่อยเขารึ? ตกลง” หลี่ชิเย่ยิ้มเรียบเฉย คลายนิ้วมือ ได้ยินเสียงดังปุ…เสียงหนึ่งดังขึ้น เห็นเพียงหัวหน้ากองกำลังย่อยผู้ที่ถูกพลังกระแทกจนกลายเป็นหมอกเลือดไป ไม่ทันได้ร้องเสียงน่าเวทนาด้วยซ้ำ

สีหน้าของเชอะจิวเซียนเฟิงพลันดูไม่จืดถึงขีดสุด เมื่อเห็นหลี่ชิเย่สังหารลูกน้องของตนต่อหน้าต่อตาตนเองและผู้คนทุกคน

“ฆ่า…” สีหน้าของเชอะจิวเซียนเฟิงดูไม่เป็นมิตร เปี่ยมด้วยปณิธานการฆ่า

ตูม ตูม ตูมเสียงดังตูมตามดังขึ้นเป็นระลอก พลันที่เชอะจิวเซียนเฟิงพูดขาดคำ กองกำลังย่อยอื่นๆ ได้วิ่งเข้ามาถึง พวกเขาได้ลงมือพร้อมกัน ของวิเศษแต่ละชิ้นพุ่งโจมตีเข้าใส่หลี่ชิเย่

“แค่มดปลวกเท่านั้นเอง” หลี่ชิเย่ไม่ได้เลิกกระทั่งหนังตาด้วยซ้ำ งอนิ้วมือและดีดไปทีหนึ่ง ได้ยินเสียงปังดังขึ้น ของวิเศษทั้งหมดที่พุ่งเข้าโจมตีหลี่ชิเย่พลันแตกละเอียดไปทั้งหมด ตามติดด้วยเสียงปุเสียงหนึ่ง บรรดากองกำลังย่อยเหล่านี้ยังไม่ทันรู้เรื่องอะไร ทุกคนถูกพลังกระแทกจนกลายเป็นหมอกเลือดไปสิ้น

“เจ้า…” เชอะจิวเซียนเฟิงรู้สึกหวาดผวา เขาเองก็นึกไม่ถึงว่าผู้ชายที่ดูธรรมดายิ่งคนนี้ถึงกับแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้

แกร็กกกเสียงหนึ่งดังขึ้น เชอะจิวเซียนเฟิงได้หลบเข้าไปภายในเรือรบ ได้ยินเสียงแว้งค์ดังขึ้น ทันใดนั้นเอง มองเห็นเรือรบขนาดเล็กลำนี้พลันพวยพุ่งเป็นประกายออกมา ติดตามด้วยเสียงดังจี๊ดเสียงหนึ่ง มองเห็นลำแสงมหาประลัยสายหนึ่งปรากฏขึ้น

เสียงปุเสียงหนึ่งดังขึ้น ลำแสงมหาประลัยพลันพุ่งเข้าหาหลี่ชิเย่ ขณะลำแสงมหาประลัยพุ่งโจมตีเข้าหาหลี่ชิเย่นั้น บนพื้นดินถูกขูดเป็นร่องที่ลึกมากขึ้นมาร่องหนึ่ง ลำแสงมหาประลัยนี้น่ากลัวเหลือเกิน เหมือนว่าสามารถยิงทะลุทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกได้

“เจ้าหนูนี้จบสิ้นแล้วล่ะ เรือรบของฉางจินต้งเรียกได้ว่ามีชื่อเสียงไปทั่วหล้า อานุภาพน่ากลัวยิ่ง” บรรดาผู้บำเพ็ญตนที่อยู่ด้านนอกบริเวณซากปรักหักพังเหล่านั้นส่ายหน้า เมื่อมองเห็นลำแสงมหาประลัยนี้พุ่งเข้าหาหลี่ชิเย่

ปุ…เสียงหนึ่งดังขึ้น แต่แล้วไม่ได้มีภาพของความยับเยินอย่างที่ทุกคนได้จินตนาการเอาไว้ ลำแสงมหาประลัยที่ยิงเข้าใส่ตัวของหลี่ชิเย่ หลี่ชิเย่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่รูขุมขนด้วยซ้ำ

“มดปลวก” หลี่ชิเย่ยิ้มเรียบเฉย กางนิ้วทั้งห้าออกไปจากนั้นก็หุบเข้าหา ได้ยินเสียงแตกร้าวคร๊ากกก คร๊ากกก คร๊ากกก คร๊ากกกดังขึ้น

หลี่ชิเย่แค่หุบนิ้วทั้งห้าเข้าหาเท่านั้น อีกทั้งยังเป็นการหุบนิ้วกลางอากาศ มองเห็นเรือรบขนาดเล็กลำนี้ถึงกับถูกหลี่ชิเย่บีบจนแหลกละเอียดทีละนิดๆ และเปลี่ยนรูปไปทีละนิดๆ

ด้วยจำนวนลำแสงมหาประลัยมากมายที่รวมเข้าด้วยกัน บังเกิดความสว่างไสวอย่างยิ่ง ส่องจนท้องฟ้าร้อนผ่าวไปทั่ว แม้แต่ดวงตะวันก็พลันสลด ได้ยินเสียงดังจี๊ด จี๊ด จี๊ดดังขึ้น แม้แต่พื้นดินยังถูกย่างจนแทบละลายอย่างนั้น

“น่ากลัวเหลือเกิน ลำแสงมหาประลัยแม้แต่เทพแท้จริงก็ต้านไม่อยู่” ไม่รู้ว่ามีผู้คนจำนวนเท่าไรที่รู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึงจนขนลุกซู่ เมื่อได้เห็นภาพนี้แล้ว

แต่ว่า เสียงปังดังสนั่นขึ้นมาเสียงหนึ่ง ต่อให้เป็นลำแสงมหาประลัยที่ทรงพลังยิ่งกว่านี้ยิงโจมตีเข้าใส่ตัวหลี่ชิเย่ หลี่ชิเย่กลับไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย กระทั่งไม่ระคายผิวแม้แต่น้อย

“เป็นไปไม่ได้…” พริบตาเดียวนั่นเอง ไม่รู้ว่ามีผู้คนจำนวนเท่าไรที่ร้องเสียงแหลมขึ้นมา แม้แต่แม่ทัพที่เป็นกองหน้าซึ่งอยู่ในเรือรบขนาดเล็กก็รู้สึกผวา ร้องเสียงดังขึ้นมา

ลำแสงมหาประลัยลักษณะเช่นนี้สามารถสังหารเทพได้ แต่ว่า หลี่ชิเย่กลับไม่ระคายผิว

“แค่คันๆ เท่านั้นเอง” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเรียบเฉย พลันที่กล่าวขาดคำมือทั้งสองข้างตบไปที่บนท้องฟ้า ได้ยินเสียงดังเพี้ยะเสียงหนึ่ง เหมือนตบยุงตายไปตัวหนึ่งอย่างนั้น

แต่ว่า ในขณะนี้ฉากที่น่ากลัวได้ปรากฏขึ้นมาแล้ว ได้ยินเสียงดังปัง เรือรบขนาดเล็กสิบกว่าลำที่บินเข้าโจมตีหลี่ชิเย่พลันถูกหลี่ชิเย่ตบเข้าให้จนกลายเป็นขนมเปี๊ยะเหล็ก

เรือรบขนาดเล็กสิบกว่าลำพลันถูกตบจนกลายเป็นขนมเปี๊ยะเหล็กในทันที โดยอัดกันแน่นมาก แม้ว่าเรือรบขนาดเล็กสิบกว่าลำจะถูกเรียกว่าเป็นขนาดเล็ก แต่ว่า แต่ละลำมีขนาดใหญ่กว่าจวนอ๋องเสียอีก ในสายตาของคนหลายคนเรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่ใหญ่โตมโหฬาร การที่เรียกมันว่าขนาดเล็ก เป็นเพียงนำเอามันไปเปรียบกับเรือรบหลักสิบลำที่ลอยลำอยู่บนท้องฟ้าเท่านั้น

เลือดสดๆ ได้ไหลซึมออกมาจากขนมเปี๊ยะเหล็ก เลือดสดๆ แต่ละหยดได้ซึมผ่านช่องที่มีขนาดเล็กมากแล้วหยดลงบนพื้นดิน

ปังเสียงหนึ่งดังขึ้น สุดท้าย ขนมเปี๊ยะเหล็กได้ตกลงพื้นดินและกลิ้งไปไกลมาก ท้ายสุดจึงได้ล้มลงและหยุดอยู่กับพื้นไม่เคลื่อนไหวอีกต่อไป

สำหรับบรรดาแม่ทัพนายกองที่อยู่ภายในเรือรบนั้น ก่อนตายไม่ทันกระทั่งร้องเสียงน่าเวทนาออกมา ถูกตบจนเป็นหมูสับกลายเป็นร่างเดียวกันกับเรือรบ กลายเป็นเนื้อหุ้มเหล็กอย่างแท้จริง

ในเวลานี้ ทุกคนต่างอ้าปากกว้างอยู่ตรงนั้น ทุกคนไม่นึกไม่ฝันเลยว่าผลจะออกมาเป็นเช่นนี้ แค่ตบมือสองข้างก็จัดการกับเรือรบสิบกว่าลำ วิธีการเช่นนี้ออกจะพาลมากเกินไปแล้วกระมัง

……………………………………………….