ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2694

ตอนที่ 2694 พ่อลูกที่แปลกประหลาด

ในเวลานี้เอง หลี่ชิเย่ได้มองดูฮ่องเต้ไท่ชิงและซุนหลิ่งหยิ่งที่ถูกตรึงอยู่บนพื้นแวบหนึ่ง มือที่ยื่นออกไปอย่างชำนาญ ได้ยินเสียงตึง ตึง ตึงดังขึ้นมา กฎเกณฑ์สองสายที่ตรึงอยู่บนร่างของพวกเขาคลายตัวและหลุดลอยออกมา

หลังจากที่กฎเกณฑ์สองสายหลุดลอยไปแล้ว ฮ่องเต้ไท่ชิงและซุนหลิ่งหยิ่งทั้งสองคนจึงได้ลุกขึ้นมา

หลี่ชิเย่มองดูพวกเขาทั้งสองด้วยท่าทีน่าเกรงขาม กล่าวน้ำเสียงเฉยเมยว่า “โทษตายละเว้นได้ โทษเป็นไม่อาจละเว้น” ขาดคำ มือที่ลงมาอย่างชำนาญ

ได้ยินเสียงดังปัง ปังขึ้นมา ขณะที่มือของหลี่ชิเย่ที่ลงมาอย่างชำนาญนั้น ได้สยบลงบนตัวของพวกเขาทั้งสอง พลันได้ยินเสียงสัจธรรมแตกละเอียดดังขึ้น

ในพริบตาเดียวนั่นเอง พลันที่หลี่ชิเย่ลงมือก็ทำลายสัจธรรมของพวกเขา ทำให้พวกเขานายและบ่าวทั้งสองคนสูญเสียพลังทั้งหมดในพริบตาเดียว ฐานเต๋าถูกทำลาย ไม่สามารถฝึกปรือได้อีกตลอดชีวิต

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อฮ่องเต้ไท่ชิง หรือซุนหลิ่งหยิ่งก็ตาม หลังจากที่สัจธรรมถูกทำลายไปแล้ว เพียงชั่วพริบตาเดียวทั้งสองคนดูแก่หง่อมไปในทันที ผมเผ้าสีขาวโพลนเต็มศีรษะเหมือนหิมะอย่างนั้น เนื้อหนังเหี่ยวย่นขึ้นมาทันที ในขณะนี้พวกเขาทั้งสองไม่ได้มีท่วงท่าของเทพแท้จริงขั้นอมตะแห่งยุคอีกแล้ว เหมือนผู้เฒ่าธรรมดาๆ ที่มีอายุกว่าเก้าสิบคนหนึ่ง

“แค๊กกก แค๊กกก แค๊กกก…” ในเวลานี้เอง ฮ่องเต้ไท่ชิงถึงกับส่งเสียงไอขึ้นมา แต่ว่า เหมือนว่าในลำคอมีอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถไอแล้วให้มันออกมาได้

ในเวลานี้ ร่างกายของฮ่องเต้ไท่ชิงและซุนหลิ่งหยิ่งทั้งสองคนล้วนแล้วแต่หลังค่อม เอวโค้งงอลง ดูไปแล้วพวกเขาสองคนก็คือผู้เฒ่าที่เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง

ผู้คนจำนวนไม่น้อยต่างรู้สึกสะเทือนใจขึ้นในใจ จะอย่างไรเสีย พวกเขาทั้งสองคนต่างก็เคยดำรงอยู่ในฐานะเป็นผู้ที่สามารถทำให้สถานการณ์สำคัญเปลี่ยนแปลงได้ เป็นยอดฝีมือที่ยืนอยู่จุดสูงสุดในแดนลัทธิราชัน

แต่ว่า มาวันนี้ทักษะยุทธถูกทำลายไปทั้งหมด กระทั่งเทียบไม่ได้กับมนุษย์ปุถุชนธรรมดา เหมือนหนึ่งร่วงหล่นลงไปสู่จุดต่ำสุด กล่าวสำหรับผู้คนจำนวนเท่าไรแล้ว ความแตกต่างลักษณะเช่นนี้เรียกได้ว่าตายทั้งเป็น

ราชันแท้จริงจิ่วหนิงเองก็ได้แต่ทอดถอนใจขึ้นมาเบาๆ สำหรับภาพที่เห็น นี่คือผลที่ดีที่สุดแล้ว ถ้าหากไม่ได้หลิ่วชูฉิงขอร้อง พวกเขาทั้งสองต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

“แค็กกกข้ามีความรู้สึกว่าตายเสียยังจะดีกว่า” ฮ่องเต้ไท่ชิงกล่าวพร้อมกับไอแห้งๆ ทีหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

แต่ว่า ตัวเขาเองไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว เขาเป็นเพียงเนื้อที่อยู่บนเขียงท่ามกลางน้ำมือของหลี่ชิเย่ เขาไม่สามารถตัดสินใจใจชะตาชีวิตของตนเองได้แล้ว

“ฮึนี่เป็นการหาเหาใส่หัวของตน” ราชันแท้จริงจิ่วหนิงส่งเสียงฮึเย็นชา และกล่าวน้ำเสียงเย็นชาว่า “ต่อไปนี้ก็ทำตัวเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งแต่โดยดี ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขก็แล้วกัน!”

จะอย่างไรเสียก็เป็นบิดาของนาง มิฉะนั้นแล้ว นางก็คงไม่อาศัยกำลังกายใจจำนวนนับไม่ถ้วนลงมาจากแดนลัทธิเซียน

ยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตน จำนวนไม่น้อยต่างทอดถอนใจขึ้นมา เมื่อมองเห็นลักษณะเช่นนี้ของฮ่องเต้ไท่ชิงและซุนหลิ่งหยิ่ง หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นเกรงว่าคงไม่สามารถยอมรับกับข้อแตกต่างเช่นนี้ได้ เกรงว่าคงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว

“ก็ดี เป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งมีอะไรไม่ดีเล่า?” ฮ่องเต้ไท่ชิงไอแห้งๆ กล่าวเย้ยหยันทีหนึ่ง เขาเองก็ยอมรับอย่างไม่สะทกสะท้านแล้วในเวลานี้

ราชันแท้จริงจิ่วหนิงมองดูบิดาของตนด้วยท่าทีเย็นชา กางมือออกไป ได้ยินเสียงดังแว้งค์เสียงหนึ่ง ปรากฏต้นไม้เซียนที่หาได้ยากต้นหนึ่ง โดยต้นไม้เซียนดังกล่าวถึงกับออกดอกอยู่สองดอก

ทั้งสองดอกแลดูคล้ายเป็นดอกบัว แต่ว่า พวกมันมีสีออกเป็นสีน้ำเงิน ดอกไม้เซียนหายากทั้งสองดอกแลดุงามหยาดเยิ้มอย่างยิ่ง แม้จะเป็นเช่นนี้ก็ตาม ดอกไม้เซียนทั้งสองปรากฏกลิ่นอายเซียนที่ตลบอบอวล

“ท่านกับท่านอาซุนมีพลังอเวจีสามารถมีชีวิตอยู่ได้ยาวนานมาก” ราชันแท้จริงจิ่วหนิงกล่าวน้ำเสียงเย็นชาวา “ต้นไม้เซียนหายากต้นนี้ ท่านกับท่านอาซุนแบ่งกันคนละดอก เพียงพอที่จะต่อชีวิตให้กับพวกท่าน ให้พวกท่านมีชีวิตอยู่ได้สามถึงห้าร้อยปี ต่อไปเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาๆ คนหนึ่งยังจะไม่ดีตรงไหน!”

กล่าวสำหรับระดับเทพแท้จริงขั้นอมตะจำนวนไม่น้อยแล้ว สามถึงห้าร้อยปีเป็นระยะเวลาที่สั้นมาก จะอย่างไรเสียเทพแท้จริงขั้นอมตะจำนวนมากสามารถมีชีวิตได้มากกว่าหมื่นปี

แต่ทว่า สำหรับมนุษย์ปุถุชนธรรมดาคนหนึ่งแล้ว มันคืออายุที่ยืนยาวมากแล้ว นับเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่สุดยอดมาก

‘สิ่งของเซียน’ ผู้คนจำนวนไม่น้อยต่างตกตะลึงเมื่อมองเห็นต้นไม้เซียนหายากต้นนี้ ต่อให้คนที่ไม่มีประสบการณ์ก็รู้ว่าต้นไม้เซียนหายากต้นนี้จะต้องเป็นโอสถเซียนที่ประเมินค่าไม่ได้

“เหอะ เหอะข้ายังจะต้องการอะไรอีก เช่นนั้นแล้วก็อยู่อย่างเอาตัวรอดไปวันๆ ก็แล้วกัน” ฮ่องเต้ไท่ชิงหัวเราะเหอะเหอะ

สำหรับเขาแล้วสิ่งนี้ถือว่าพึงพอใจอย่างยิ่งแล้ว สิ่งนี้ใช่ว่าเป็นเพราะเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกสามถึงห้าร้อยปี แต่ กล่าวสำหรับฮ่องเต้ไท่ชิงแล้ว สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปีนั้นเขาอย่างไรก็ได้อยู่แล้ว

แต่ว่า ลูกสาวของเขาเมื่อรู้ว่าบิดาอายุขัยกำลังจะสิ้น ยังคงสิ้นเปลืองกำลังกายใจนับไม่ถ้วนเพื่อให้ได้มาซึ่งต้นไม้เซียนหายากเช่นนี้ ยังเดินทางลงมาจากแดนลัทธิเซียนอีก สิ่งนี้กล่าวสำหรับเขาผู้เป็นบิดาแล้ว นับว่าพึงพอใจอย่างที่สุดแล้ว เขาไม่ได้ต้องการสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว

“ขอบพระทัยองค์หญิง บุญคุณขององค์หญิงดั่งมหาสมุทร…” ซุนหลิ่งหยิ่งคุกเข่ากับพื้นรับพราะราชทานต้นไม้เซียนหายากจากราชันแท้จริงจิ่วหนิง

“ท่านอาซุนลุกขึ้นเถอะ” ราชันแท้จริงจิ่วหนิงพยักหน้า และเอ่ยขึ้นช้ๆ ว่า “ท่านปฏิบัติหน้าที่ด้วยความภักดีตลอดมา นับว่าลำบากท่านแล้ว”

ความจริงแล้ว แม้ว่าฮ่องเต้ไท่ชิงและซุนหลิ่งหยิ่งจะมีฐานะเป็นนายกับบ่าว แต่ว่า พวกเขามีความผูกพันดั่งพี่น้อง แม้ราชันแท้จริงจิ่วหนิงจะมีฐานะเป็นองค์หญิง แต่ก็มองเขาเสมือนหนึ่งเป็นญาติผู้ใหญ่