ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2734

ตอนที่ 2734 นิ้วเดียวไร้เทียมทาน

คลื่นดาบวาววับดั่งหิมะที่ไล่หลังตามกันมา พลันปกคลุมร่างของหลี่ชิเย่เอาไว้ทั้งหมด เหมือนต้องการแยกร่างหลี่ชิเย่ให้เป็นชิ้นๆ ในพริบตาเดียวอย่างนั้น

บรรดาระดับบรรพบุรุษ และเจ้านิกายของนิกายหู้ซานจงต่างตกใจยิ่งนักภายใต้คลื่นดาบลักษณะเช่นนี้ ยิ่งกัวเจียหุ้ยที่อยู่ด้านข้างด้วยแล้วมีสีน้าที่ขาวซีดภายใต้คลื่นดาบเช่นนี้ นางพลันรู้สึกได้ถึงประกายดาบที่แสบเข้าไปในกระดูก พลันที่ประกายดาบปรากฏขึ้นมานั้น เสมือนดั่งเป็นการขูดกระดูกอย่างนั้น

เสี้ยววินาทีนี้เอง เห็นเพียงนิ้วมือนิ้วเดียวของหลี่ชิเย่ที่ผงาดโจมตีขึ้นมา หนึ่งนิ้วที่ผงาดฟ้าได้ทำลายช่องว่างจนแหลกละเอียด ทำลายทุกอย่างจนแหลกเป็นผุยผง

ได้ยินเสียงดังปุขึ้นมาเสียงหนึ่ง ช่องว่างแตกละเอียด ท่ามกลางเสียงปุที่ดังขึ้นแถมพกด้วยเสียงปังที่ดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง ดาบยาวที่ฟันเข้าใส่หลี่ชิเย่พลันแตกหักละเอียดไปทั้งหมด ในขณะเดียวกัน บรรดาชายฉกรรจ์รูปร่างทะมักทะแมงที่ลงมือต่อหลี่ชิเย่ ทั้งหมดถูกบดขยี้จนกลายเป็นหมอกเลือดในพริบตาเดียว

ในพริบตาเดียวนั้นเอง เหมือนว่าภาพเหล่านั้นจะชะงักงันอย่างนั้น ดาบยาวแต่ละเล่มที่แหลกละเอียดเป็นผงในชั่วพริบตา ขณะที่ชายฉกรรจ์ที่เป็นยอดฝีมือแต่ละคนถูกบดขยี้จนกลายเป็นหมอกเลือด เศษชิ้นส่วนของดาบยาวที่ปลิวว่อน หมอกเลือดที่ตลบอบอวล สภาพของเหตุการณ์แลดูสะเทือนหวั่นไหวต่อจิตใจผู้คนเหลือเกิน

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ขณะมองเห็นภาพนี้นั้น ล้วนแล้วแต่อ้าปากกว้าง แค่ยื่นนิ้วมือออกไปนิ้วเดียวเท่านั้นก็บดขยี้ทุกอย่างจนแหลกละเอียด

“ฆ่า…” ในเสี้ยววินาทีนี้เอง ฝูคุนลงมือลอบโจมตี มือทั้งสองที่กำดาบพลันฟันช่องว่างจนแยกจากกันด้วยความชำนาญ ท่ามกลางเสียงของดาบที่ดังตึงขึ้นมา ฟันเข้าที่ศีรษะของหลี่ชิเย่เสมือนดั่งสายฟ้าแลบ

“ระวัง…” จังหวะที่ดาบยาวฟันใส่บริเวณศีรษะของหลี่ชิเย่ เฉินเหวยเจิ้งจึงได้มีฏิกิริยาสนองตอบในสิ่งที่เกิดขึ้น ร้องเสียงอันดังขึ้นมา แต่ มันสายเกินไปเสียแล้ว เนื่องจากดาบนี้รวดเร็วมากเหลือเกิน ได้ฟันเข้าที่บนศีรษะของหลี่ชิเย่แล้ว

แต่ว่า เวลาเหมือนหยุดนิ่งลงในทันทีอย่างนั้นเมื่อได้ยินเสียงตึงที่ดังขึ้นมา ทุกคนจ้องมองไปมองเห็นเพียงดาบยาวที่เดิมฟันเข้าที่ศีรษะของหลี่ชิเย่นั้น ไม่ได้ฟันลงแต่ถูกนิ้วมือของหลี่ชิเย่หนีบเอาไว้เท่านั้น

หลี่ชิเย่ยังคงนอนอยู่บนเก้าอี้ล้อเลื่อนโดยไม่ได้ลืมตาขึ้นมา นิ้วมือสองนิ้วของเขาได้หนีบดาบยาวเอาไว้อย่างง่ายดาย เหมือนว่าเป็นดาบยาวที่ยื่นไปยังช่องว่างระหว่างนิ้วมือของเขาอย่างนั้น

“เปิด…” สีหน้าของฝูคุนเปลี่ยนไปมากทีเดียว ระเบิดพลังขึ้นมาหวังจะดึงเอาดาบยาวของตนกลับคืน แต่ว่า ดาบยาวที่ถูกหนีบเอาไว้ระหว่างนิ้วมือของหลี่ชิเย่ถึงกับแข็งดั่งหินผา เขาไม่สามารถทำให้หวั่นไหวได้แม้แต่น้อย ซึ่งทำให้เขามีสีหน้าที่แดงก่ำขึ้นมา

ในพริบตาเดียวนั่นเอง ฝูคุนก็รู้ว่าสถานการณ์ไม่ดี จึงถอยหลังออกห่างทันที แต่ว่า ทุกอย่างได้สายไปเสียแล้ว

ได้ยินเสียงตึงดังขึ้น ดาบยาวพลันแตกละเอียดในพริบตา ฝูคุนยังไม่ทันได้หนีออกไปจากประตูตำหนัก มือขนาดยักษ์ที่คว้าจับเข้ามาทำให้ฝูคุนถึงกับร้องเสียงดังขึ้นมาด้วยความหวาดผวา พร้อมกับสำแดงของวิเศษที่อยู่บนตัวออกไป สำแดงสุดยอดเคล็ดวิชาที่แข็งแกร่งออกมา

แต่ว่า ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่ไร้ประโยชน์ ท่ามกลางเสียงปังที่ดังขึ้น ทั้งเคล็ดวิชา ของวิเศษทั้งหมดล้วนแล้วแต่แตกละเอียด ขณะที่เขายังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาสนองตอบได้ทัน ก็ถูกมือขนาดใหญ่ของหลี่ชิเย่จับตัวเอาไว้แล้ว

ได้ยินเสียงกระดูกแตกละเอียดดังคร๊ากกก อ๊ากกกฝูคุนส่งเสียงน่าเวทนาดังขึ้น เลือดสดๆ แตกกระจาย และถูกหลี่ชิเย่จับตัวไปได้โดยที่ยังไม่ทันได้สติกลับมาในทันที

พริบตาเดียวนั้นเองฝูคุนรู้สึกว่าตนเองนั้นช่างเล็กจิ๋วอะไรขนาดนั้นเมื่อถูกหลี่ชิเย่จับไปอยู่ตรงหน้า เวลานี้นาทีนี้แม้ว่าหลี่ชิเย่จะนอนอยู่บนเก้าอี้ล้อเลื่อนเสมือนดั่งเป็นคนพิการ ก็ทำให้ภายในใจของฝูคันต้องสั่นเทาทีหนึ่ง

นาทีนี้ฝูคุนรู้สึกวาหลี่ชิเย่ที่นอนอยู่ด้านหน้าของตนนั้นหาใช่เป็นคนพิการที่นอนอยู่บนเก้าอี้ล้อเลื่อน แต่เป็นสัตว์ดุร้ายยุคดึกดำบรรพ์ที่กำลังนอนหลับใหลอยู่ เมื่อใดที่สัตว์ดุร้ายยุคดึกดำบรรพ์ตัวนี้ตื่นขึ้นมาล่ะก็ คือช่วงเวลาที่ฟ้าดินหมื่นอาณาจักรต้องสั่นเทา

ในเวลานี้เอง หลี่ชิเย่ได้ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ จังหวะที่หลี่ชิเย่ลืมตาขึ้นมานั้น ฝูคุนรู้สึกว่าทั่วทั้งช่องว่างเหมือนสั่นไหวดังปุขึ้นมาทีหนึ่ง

พริบตาเดียวนั่นเอง ฝูคุนเหมือนเห็นเป็นภาพลวงตาวา จังหวะที่หลี่ชิเย่ลืมตาก็คือกลางวัน เมื่อหลี่ชิเย่หลับตาลงก็คือกลางคืน

อย่างไรก็ตาม กลางคืนไม่ได้น่ากลัว กลับดูสงบเงียบและมีความปลอดภัย เมื่อใดที่เป็นกลางวัน เมื่อใดที่ทำให้สัตว์ดุร้ายยุคดึกดำบรรพ์อย่างหลี่ชิเย่ตื่นขึ้นมาล่ะก็ นั่นแหละเป็นเวลาที่คู่ควรให้ประชาขนนับล้านล้านต้องขวัญหนีดีฝ่อหวาดกลัว

“เจ้า เจ้า เจ้า เจ้าอย่าทำอะไรบุ่มบ่ามนะ” ในเวลานี้เอง ฝูคุนถูกทำให้ตกใจจนใบหน้าซีดเผือด

ร้องเสียงดังขึ้นมาว่า “ข้า ข้า ข้าคือผู้ตรวจการของแคว้นโบราณยันต์แปดทิศ เจ้าจะฆ่าข้าไม่ได้ แคว้นโบราณยันต์แปดทิศของข้า ข้ามีกองทัพสิบล้าน มีเทพแท้จริงนับล้าน มีเทพแท้จริงขั้นอมตะนับแสน…”

“อย่างนั้นรึ” หลี่ชิเย่ลืมตาขึ้นเพียงพูดเรียบเฉยขึ้นคำหนึ่ง พูดได้เอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พูดได้ตามอารมณ์สบายอกสบายใจอะไรอย่างนั้น

หลี่ชิเย่เพียงพูดเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแค่นั้น ทำเอาฝูคุนถึงกับขวัญหนีดีฝ่อขึ้นทันที ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงทั้งตัว กล่าวขอให้ละเว้นตนขึ้นว่า “ผู้อาวุโส ไม่ ท่านปู่ปรมาจารย์ เป็น่ข้าน้อยที่เลอะเลือน เป็นข้าน้อยที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำล่วงเกินท่านผู้อาวุโส ท่านปู่ปรมาจารย์ ข้าเองก็เป็นศิษย์ของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิเซียนมาร พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน และเป็นหลานของท่านผู้อาวุโส ขอท่านผู้อาวุโสเห็นแก่ที่เป็นครอบครัวเดียวกัน ละเว้นชีวิตให้ข้าน้อย…”

กล่าวสำหรับฝูคุนในเวลานี้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นศักดิ์ศรีอะไร หน้าตาอะไร หรือชื่อเสียงใดๆ ล้วนแล้วแต่ไม่สำคัญแล้ว ที่สำคัญก็คือต้องรักษาชีวิตเอาไว้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน ถ้าหากไม่มีกระทั่งชีวิตยังจะพูดถึงศักดิ์ศรี ชื่อเสียงอะไรได้ ดังนั้น ในเวลานี้เขาจึงรีบยอมอ่อนข้อเพื่อขอให้ละเว้น

“เสียดาย ข้าไม่ได้มีหลานอย่างเจ้า” หลี่ชิเย่พูดเรียบเฉย โยนเขาลงพื้นตามอารมณ์

ในเวลานี้ หลี่ชิเย่ได้ชี้นิ้วไปทีหนึ่ง ได้ยินเสียงปังดังขึ้น พลันยิงทำลายวิชาของเขาทันที พลันทำลายทักษะยุทธทั้งหมดของเขา