ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2817

ตอนที่ 2817 สวนผลไม้

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์มีสวนขนาดใหญ่อยู่สองแห่ง หนึ่งนั้นคือสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ อีกหนึ่งคือส่วนสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งสวนใหญ่ทั้งสองแห่งล้วนแล้วแต่ถูกเรียกว่าเป็นส่วนศักดิ์สิทธิ์

สวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่ด้านนอก ส่วนสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่ด้านใน คิดจะเข้าไปยังส่วนสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ต้องเดินผ่านสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เข้าไป ถ้าหากจะก้าวต่อไปยังส่วนที่ลึกเข้าไปด้านใน ก็จะมีผู้คนทราบเรื่องน้อยมาก เนื่องจากน้อยคนนักที่จะก้าวผ่านส่วนสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ไปได้ ฟังว่าหลังจากผ่านส่วนสัตว์ศักดิ์สิทธิ์แล้ว หากต้องการก้าวเดินลึกเข้าไปด้านในต่อไปอีก จะต้องแบกรับพลังที่สุดแกร่งยิ่งนัก

กล่าวสำหรับนักศึกษาคนใดก็ตาม สวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์คือสถานที่ที่มีความปลอดภัยมากที่สุด และเป็นสถานที่ที่มีโอกาสได้รับผลประโยชน์ได้ง่ายที่สุด

หลังจากที่พวกของจ้าวชิวสือก้าวเข้าไปยังสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์แล้ว สามารถได้กลิ่นหอมของผลไม้ที่เย้ายวนใจผู้คนสายหนึ่ง กลิ่นหอมของผลไม้ชนิดนี้ไม่เหมือนเช่นกลิ่นหอมของผลไม้ทั่วๆ ไป

กลิ่นหอมของสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์พูดให้ถูกต้องก็คือ ไม่ได้อาศัยจมูกสูดดมออกมา แต่อาศัยจิตวิญญาณในการสูดดมออกมา พริบตาเดียวขณะเหยียบย่างเข้าไปในสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์จะรู้สึกได้ว่าสบายทั่วร่าง เหมือนว่ามีสิ่งที่ยอดเยี่ยมปราศจากสิ่งเทียบเทียมชำระล้างบนตัวของเจ้าอยู่อย่างนั้น ทำให้จิตวิญญาณพลันเหมือนได้ยืดเส้นยืดสายขึ้น มีความรู้สึกสบายและสดชื่น เหมือนวิญญาณต้องการล่องลอยออกไปจากร่างอย่างนั้น

ในเวลานี้เอง เจ้าอดที่จะชมเปาะด้วยความตื่นตะลึงไม่ได้ว่า หอมเหลือเกิน…

“หอมเหลือเกิน…” เป็นจริงตามว่า ขณะที่พวกนักศึกษาเช่นจ้าวชิวสือเหล่านี้เข้าไปยังสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์นั้น ต่างชมเปาะด้วยความตื่นตะลึง

ความจริงแล้ว นักศึกษาทุกคนที่เหยียบเข้าสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ล้วนแล้วแต่อดที่จะชมเปาะด้วยความตื่นตะลึงไม่ได้ ไม่เพียงแต่พวกเขาเท่านั้น

โดยเฉพาะนักศึกษาผู้ที่ถือกำเนิดและเติบโตในหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ และได้มีการฝึกปรือเคล็ดวิชาจรัส ได้อาบเอิบอยู่ภายใต้ประกายศักดิ์สิทธิ์มาตั้งแต่เยาว์วัย อดที่จะชมเปาะด้วยความตื่นตะลึงและเคลิบเคลิ้มหลงใหลออกมาคำหนึ่งว่า หอมเหลือเกิน…เวลานี้เสมือนหนึ่งมัวเมาแลปัญญาอ่อน

กลิ่นหอมผลไม้ที่ทำให้วิญญาณผู้คนเคลิบเคลิ้มหลงใหลนี้มาจากผลไม้ศักดิ์สิทธิ์นั่นเอง มีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขึ้นอยู่จำนวนนับไม่ถ้วนในสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ทุกๆ ต้นเรียกได้ว่ามีผลไม้ที่มีขนาดใหญ่โตมาก

สวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์หาใช่เป็นสวนผลไม้ที่เกิดจากแรงคน เมื่อเดินเข้ามาในนี้มันยังคงเป็นเทือกเขาที่ขึ้นลงสลับ ยังคงเป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งตระหง่าน เป็นป่าดึกดำบรรพ์ที่เก่าแก่โบราณและรกร้าง หาใช่มีการปลูกต้นไม้เป็นแถวเป็นแนวเอาไว้เหมือนดั่งที่ทุกคนจินตนาการ

เมื่อมายืนอยู่ท่ามกลางป่าไม้ที่เก่าแก่โบราณอันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้ ปรากฎต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากขึ้นกระจัดการจายอยู่ท่ามกลางป่า ขึ้นอยู่ท่ามกลางเหวลึก และขึ้นอยู่ตามหน้าผา

วิธีการแยกแยะต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ในส่วนสัตว์ศักดิ์สิทธิ์นี้ง่ายมาก เมื่อเห็นต้นไม้ต้นไหนที่มีผลติดอยู่ต้นนั้นก็คือต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่าต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์แต่ละต้นจะคนละประเภทกัน คนละลำดับชั้นกัน แต่ว่า ขอเพียงเป็นต้นไม้ที่มีผลไม้ติดอยู่ก็คือต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์

ตู้เหวินรุ่นมองไปรอบๆ หลังจากเข้าไปในสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์แล้ว และกล่าวว่า “ทุกคนจำให้ดี ต้นที่มีผลไม้ติดอยู่กับคือต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ ไม่ว่าใครก็สามารถเก็บผลไม้ของต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้ แต่ว่า ต้องเป็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่สุกแล้วจึงสามารถเก็บได้ แน่นอน ที่ยังไม่สุกพวกเจ้าก็เก็บไม่ได้อยู่แล้ว”

“ใต้เท้าอธิการบดี ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์แบบไหนล่ะที่สุกงอม?” มีนักศึกษาเอ่ยถาม

“เจ้ามองดูลูกที่เปล่งประกายศักดิ์สิทธิ์ออกมาได้ก็คือผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่สุกแล้ว ยิ่งเปล่งประกายรุนแรงเท่าไรก็ยิ่งสุกงอมมาก แต่ว่า เมื่อไรที่มันสุกงอมเต็มที่แล้วมันก็จะตกลงพื้นดิน และกลับคืนสู่แผ่นดินโดยพลัน” ตู้เหวินรุ่ยเอ่ยขึ้น

“เช่นนั้นพวกเรามิใช่สามารถเก็บเอาผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่สุกแล้วกลับไปยังสถาบันศึกษาล้างบาปทั้งหมด แล้วแบ่งให้กับนักศึกษาทุกคนๆ ละลูก” มีนักศึกษาที่ล้วงหยิบเอาถุงจักรวาลออกมาด้วยความตื่นเต้น เตรียมจัดเต็มที่ หวังจะเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากกลับไปแบ่งปันให้กับนักศึกษาคนอื่นๆ

“เจ้าฝันหวานไปแล้ว” ตู้เหวินรุ่ยหัวเราะเยาะเย้ยและด่าว่า “ถ้าหากสามารถเก็บได้ตามอารมณ์ล่ะก็ ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็คงถูกเก็บจนหมดสิ้นไปนานแล้ว จำเอาไว้ การเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ต้องใช้นิ้วมือเคาะสามที ถ้าหากผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ยอมตกลงมามันก็จะเป็นของเจ้า หากไม่ยอมตกลงมาก็อย่าได้เหนื่อยอีก ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ทุกลูกมีโอกาสเคาะได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น!”

บรรดานักศึกษาต่างทยอยกันมองออกไปเมื่อได้ฟังคำของตู้เหวินรุ่ย เป็นจริงตามว่า เวลานี้พวกเขามองเห็นนักศึกษาของสถาบันศึกษาอื่นๆ ได้วิ่งไปถึงใต้ต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ต้นหนึ่ง มองเห็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ลูกหนึ่งเปล่งประกายศักดิ์สิทธิ์ออกม จึงใช้นิ้วมือเคาะเบาๆ ไปสามที แต่ว่า ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ไม่มีการตอบสนองใดๆ

“ข้าได้ลูกหนึ่งแล้ว” ในเวลานี้ได้มีนักศึกษาที่ร้องเสียงดังขึ้นมา เป็นจริงตามนั้น เห็นเพียงเขาได้เคาะเบาๆ ไปสามที ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่สุกงอมลูกนี้ได้ตกลงในมือของเขา

“เริ่มกันเถอะ” ตู้เหวินรุ่ยสั่งการออกไป ก้าวเดินไปข้างหน้าตามทางเดินของภูเขา โดยที่ตัวเขาไม่ได้ไปเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์

“ตรงนี้ เร็ว รีบมาที่นี่เร็ว ที่นี่มีต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์อยู่ต้นหนึ่ง และมีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สุกงอมจำนวนมาก” นักศึกษาสถาบันศึกษาล้างบาปได้วิ่งไปถึงมุมเขาแห่งหนึ่ง และพบว่ามีต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่สูงนักอยู่ต้นหนึ่งที่ขึ้นอยู่ท่ามกลางเถาวัลย์ จึงรีบร้องเรียกไปยังนักศึกษาที่อยู่สถาบันศึกษาเดียวกัน

พวกจ้าวชิวสือรีบวิ่งเข้าไปทันที และเลียนแบบด้วยการใช้นิ้วมือเคาะผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่สุกงอมเบาๆ แต่ว่า พวกเขาไม่สามารถเก็บเอามาได้แม้แต่คนเดียว พวกเขายังไม่ยอมแพ้ ได้ใช้นิ้วเคาะเบาๆ สามทีกับผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ทุกๆ ลูกที่สุกงอมแล้ว แต่ ไม่มีการตอบสนองใดๆ เกิดขึ้น

“จำไว้ จิตมั่นคงและศรัทธาย่อมได้ผลชะงัดนัก” ในเวลานี้ตู้เหวินรุ่ยได้ชี้แนะว่า “ตั้งจิตมั่น เคารพในจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรอย่างเคร่งครัด ต้องศรัทธาในจิตแห่งการบำเพ็ญเพียร”

จ้าวชิวสือบรรลุได้เร็วที่สุดหลังจากได้รับการชี้แนะจากตู้เหวินรุ่ยแล้ว เขากลั้นลมหายใจเอาไว้ ตั้งจิตให้มั่น สุดท้ายได้เคาะเบาๆ ไปสามที

“ข้าสำเร็จแล้ว” จ้าวชิวสือร้องเสียงดังขึ้นมาด้วยความตื่นตะลึงระคนความดีใจ

นักศึกษาของสถาบันศึกษาล้างบาปต่างทยอยกันเลียนแบบ หลังจากผ่านไปชั่วครู่ก็มีนักศึกษาที่ร้องเสียงดังขึ้นมาว่า “ข้าก็เก็บได้ลูกหนึ่งแล้ว”

“ข้าไม่ชอบกินผลไม้” หลี่ชิเย่หัวเราะและส่ายหน้าเบาๆ

ตู้เหวินรุ่ยเห็นหลี่ชิเย่ไม่รับก็ยิ้มนิดหนึ่ง เขาย่อมรู้ว่า สิ่งนี้ใช่ว่าหลี่ชิเย่ไม่ชอบทานผลไม้ แต่เป็นเพราะผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ชนิดนี้ หลี่ชิเย่ไม่เห็นมันอยู่ในสายตาอยู่แล้ว

“ยิ่งเดินเข้าไปด้านในมากเท่าไร คุณภาพของผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็ยิ่งดีมากขึ้นเท่านั้น” เมื่อตู้เหวินรุ่ยเห็นนักศึกษาล้วนแล้วแต่ค้นหาผลไม้ศักดิ์สิทธิ์อยู่ในป่า จึงเตือนสติด้วยการกล่าวว่า “ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์มีเก้าขั้น ยิ่งเป็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ขึ้นอยู่ในส่วนที่ลึกเข้าไปภายในสวนผลไม้ ลำดับขั้นของผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็ยิ่งสูงมากขึ้น สูงที่สุดคือขั้นที่เก้า”

ครั้นตู้เหวินรุ่ยเอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว ได้มองดูพวกเขาทีหนึ่ง และกล่าวว่า “ความห่างของแต่ละขั้นนั้นห่างชั้นกันมาก ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สองลูกหากต่างกันหนึ่งขั้น ช่วงความห่างของมันมีมากเหลือเกิน เช่น ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสอง สามารถเทียบได้กับผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นหนึ่งหลายร้อยลูก กระทั่งมากว่า”

“ต่างกันมากขนาดนั้น” พวกของจ้าวชิวสือต่างรู้สึกงงงันนิดหนึ่ง เมื่อได้ยินคำพูดของตู้เหวินรุ่ย

“ถูกต้อง” ตู้เหวินรุ่ยกล่าวด้วยท่าทางแฝงด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่จำเป็นเสมอไปว่าจะต้องไปโลภมากเข้าไว้ ลำดับขั้นที่เก้าลูกหนึ่ง เพียงพอที่จะเท่ากับผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่เจ้ามีอยู่ทั้งหมด แน่นอนดูที่กำลังของแต่ละคน ไม่สามารถเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูง ก็ไปเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นต่ำให้มากสักหน่อย ทุกคนต่างปฏิบัติการโดยอาศัยกำลังของตน”

“ระหว่างขั้นสูงกับขั้นต่ำแยกแยะอย่างไร?” มีนักศึกษาเอ่ยถามขึ้นมา

“เจ้ามองเห็นมีคนอยู่ใต้ต้นไม้จำนวนมากเท่าไร นั่นย่อมเป็นชนิดของผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่มีคุณสมบัติสูงยิ่งขึ้น” ตู้เหวินรุ่ยยิ้มกล่าวว่า “ที่ตรงนี้มีต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เป็นพันเป็นมื่น มีประเภทของต้นเอม ประเภทที่เป็นต้นโอ๊กหยก ประเภทที่เป็นดอกไม้วิเศษ…มันเป็นศาสตร์แขนงหนึ่ง เป็นไปไม่ได้ที่พวกเจ้าจะจดจำได้ทั้งหมด วิธีการที่ง่ายที่สุดของพวกเจ้าก็คือ ต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ต้นไหนที่มีคนมาก ย่อมเป็นขั้นสูงแน่นอน ต้นที่ไม่ค่อยมีคน ย่อมเป็นขั้นต่ำ”

นักศึกษาทั้งหมดต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน เมื่อได้ยินคำพูดของตู้เหวินรุ่ย มิน่าเล่าขณะที่พวกเขาเพิ่มจะก้าวเดินเข้ามาในสวนผลไม้ศักดิ์สิทธิ์นั้น พวกเขาได้พบกับต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์จำนวนไม่น้อย นักศึกษาจากสถาบันศึกษาอื่นๆล้วนแล้วแต่ไม่ได้หยุด และทยอยกันจากไปไกล ที่แท้ต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์บริเวณนี้ขั้นต่ำเกินไป

“ไม่แน่เสมอไปจะต้องเป็นเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูงให้ได้” ตู้เหวินรุ่ยได้กำชับทีหนึ่งว่า “พวกเจ้าประเมินกำลังความสามารถเองก็แล้วกัน หากผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูง กำลังความสามารถของตนไม่สามารถเก็บได้แม้แต่ลูกเดียว ก็ถอยลงมาที่ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นต่ำกว่า อย่าให้ต้องกลับบ้านมือเปล่าก็พอแล้ว สรุปก็คือ ยิ่งขั้นสูงมากเท่าไร ก็ยิ่งยากที่จะได้มาครอบครอง”

“ใต้เท้าอธิการบดี ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ดีที่สุดของสวนผงไม้คืออะไร?” มีนักศึกษาถามด้วยความเปลกใจ

“ลึกเข้าไปในสวนต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์มากที่สุดมีต้นๆ หนึ่งชื่อต้นสูงศักดิ์ ตู้เหวินรุ่ยมองไปยังบริเวณที่ลึกเข้าไปของต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์”

………………………………………………………