ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 2945

ตอนที่ 2945 ใบไม้หลายใบนั่น

“ขายบัตรผ่านประตู ขายบัตรผ่านประตู รีบๆ เร่เข้ามาซื้อบัตรผ่านประตู เหลือเพียงหนึ่งร้อยใบสุดท้ายแล้ว มีเพียงหนึ่งร้อยใบเท่านั้น ถ้าหากพลาดจะไม่มีอีกแล้ว” ในเวลานี้ เสียงตะโกนร้องที่คุ้นเคยดังขึ้น

พวกของหลี่ชิเย่เพิ่งจะเดินทางถึงหน้าประตูทางเข้างานประมูลของห้างเจียวเหิง ก็ได้ยินเสียงร้องขายเช่นนี้มาแต่ไกล

“ทางนี้ เข้ามา” เมื่อหลี่ชิเย่ได้ยินเสียงตะโกนที่คุ้นเคย จึงกวักมือเรียก

“นายท่าน ท่านต้องการซื้อบัตรผ่านประตูอีกรึ?” เมื่อหลิวซันเฉียงที่กำลังขายบัตรผ่านประตูอยู่ด้านหน้าประตูเห็นมีคนกวักมือเรียก จึงรีบวิ่งเข้าไปหา

เอิกกก…หลิวซันเฉียงที่กำลังวิ่งเข้ามาหยุดลงทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นหลี่ชิเย่ โดยเฉพาะเมื่อมองเห็นข้างกายของหลี่ชิเย่ยังมีกระบือสีดำขนาดใหญ่อีกตัวหนึ่ง ยิ่งทำให้เขาต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าว ในเวลานี้เขาคระหนักแล้วว่าหลี่ชิเย่จะทำอะไรแล้ว

“ทำไมรึ เห็นหน้าข้าแล้วไม่ดีใจรึ?” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวขณะมองดูหลิวซันเฉียงด้วยท่าทีเอ้อระเหย

“ดีใจ ดีใจ ดีใจอย่างยิ่ง นายท่าน ยินดีต้อนรับท่านมาที่งานประมูลห้างเจียวเหิงของพวกเรา ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับอย่างอบอุ่น” หลิวซันเฉียงเผยรอยยิ้มขึ้นมาทันที แต่ทว่า ดูน่าเกลียดยิ่งกว่าต้อนร้องไห้เสียอีก

“ในเมื่อยินดีต้อนรับ ยังไม่รีบเข้ามาอีก” หลี่ชิเย่กล่าวยิ้มแต้ขึ้นมา

หลิวซันเฉียงจนด้วยเกล้า ได้แต่กัดฟันเดินเข้าไปหา โค้งคำนับทีหนึ่งและกล่าวว่า “นายท่าน ท่านมีอะไรจะสั่งการ มีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้”

“ไม่มีอะไรสั่งการ แค่ขาดบัตรผ่านประตูใบหนึ่งเท่านั้น” หลี่ชิเย่ยิ้มบางๆ และดึงบัตรผ่านประตูใบหนึ่งจากมือของหลิวซันเฉียง

“นายท่าน ข้าน้อยเพิ่งจะเริ่มทำการค้าแต่เช้ามายังไม่ได้อะไรเลย ท่าน ท่าน ท่านผู้อาวุโสก็ทำให้ข้าขาดทุนบัตรผ่านประตูราคาห้าสิบไปใบหนึ่งแล้ว” หลิวซันเฉียงพลันทำหน้าอมทุกข์ ร้องฟูมฟายขึ้นเมื่อหลี่ชิเย่ใช้กำลังดึงเอาบัตรผ่านประตูใบหนึ่งของตนไป

“อ้อข้าจำได้ ตอนนั้นเจ้าจะขายข้าเท่าไรแล้วนะ?” หลี่ชิเย่มองดูหลิวซันเฉียงด้วยท่าทีเอ้อระเหย

“นายท่าน ท่านเข้าใจผิดแล้ว ท่านเข้าใจผิดแล้ว” หลิวซันเฉียงรีบเผยรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดขึ้นมาทันทีว่า “ข้าน้อยก็ต้องเลี้ยงครอบครัวประทังชีวิตน่ะ ข้าน้อยเบื้องบนมีผู้เฒ่า เบื้องล่างมีเด็กน้อย วันๆ หนึ่งข้าขายบัตรผ่านประตูได้แค่หนึ่งถึงสองใบเท่านั้นเอง จะประทังชีวิตก็ยังยาก เช้านี้ตื่นขึ้นมาข้าน้อยยังขายบัตรไม่ได้สักใบ ภรรยาที่บ้านกำลังรอให้ข้าซื้อข้าวสารกลับไปกรอกหม้อยู่เลย มารดาที่แก่เฒ่าไม่ได้กินข้าวต้มมาหลายวันแล้ว…”

“เบื้องล่างแม่ง…” หลิวซันเฉียงพูดยังไม่ทันจบ ได้ยินเสียงปังดังขึ้น เจ้ากระบือดำขนาดใหญ่ยกเท้าขึ้นฟาดใส่ศีรษะของหลิวซันเฉียงอย่างแรง พลันทุบจนหลิวซันเฉียงมองเห็นดวงดาวเต็มไปหมด หัวปูดขึ้นมา

“ท่านปู่กระบือ ท่านตีข้าทำไม ข้าน้อยไม่ได้ล่วงเกินท่านผู้อาวุโสสักหน่อย” หลิวซันเฉียงถูกเท้าของกระบือดำขนาดใหญ่ทุบเข้าให้จนแยกเหนือใต้ออกตกไม่ได้ และร้องหาความเป็นธรรมขึ้นมา

“ไม่ได้อัดตระกูลหลิวพวกเจ้าจนตาย ถือเป็นความเมตตากรุณาของข้าแล้ว” กระบือดำขนาดใหญ่ยืนขึ้น เอาเท้าหน้าไพล่เอาไว้ข้างหลัง จ้องมองหลิวซันเฉียงทีหนึ่งอย่างหยิ่งยโส

“ท่านปูกระบือ ตระกูลหลิวของข้าไม่ได้ล่วงเกินท่านผู้อาวุโสกระมัง” หลิวซันเฉียงทำหน้าอมทุกข์และกล่าวว่า “ท่านผู้อาวุโสคือสุดยอดกระบือศักดิ์สิทธิ์ ยากจะหาผู้ใดเทียมในหล้า มีเพียงหนึ่งเดียวตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน…”

ปัง…เสียงหนึ่งดังขึ้น กระบือดำขนาดใหญ่ได้ใช้เท้าทุบลงบริเวณหน้าผากของหลิวซันเฉียง ทำให้หน้าผากของเขานูนขึ้นมาทันที

“ตบตูดม้า (ประจบสอพลอ) แม่งสิ ยังกล้ามาหลอกกระบือสุดหล่ออย่างข้า” กระบือดำขนาดใหญ่มองหน้าหลิวซันเฉียงอย่างดูแคลน และกล่าวว่า “ไม่ดูเสียก่อนว่ากระบี่สุดหล่อเช่นข้าเป็นใคร แม่งปูของเจ้ามาทำลับๆ ล่อๆ ที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ก็ช่างเถอะ พ่อเจ้าก็มาทำลับๆ ล่อๆ ที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เด็กเปรตอย่างเจ้าก็กล้ามาทำลับๆ ล่อๆ งี่เง่า เชื่อหรือไม่ว่ากระบือสุดหล่ออย่างข้าจะไปรื้อตระกูลหลิวของเจ้าเสีย!”

“มันคือตบตูดกระบือ” จังหวะที่กระบือดำขนาดใหญ่กำลังด่าสาดเสียเทเสียอยู่นั้น หลี่ชิเย่ได้แก้ไขคำให้ถูกต้อง

ไป่จินหนิงอยากจะหัวเราะออกมา แต่ก็ไม่กล้าได้แต่กล้ำกลืนเอาไว้ เมื่อได้ยินหลี่ชิเย่ที่พูดแก้ไขเช่นนี้

“ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มีอย่างแน่นอน” แม้ว่าหลิวซันเฉียงจะโดนกระบือดำขนาดใหญ่ใช้เท้าทุบเข้าให้สองที แต่ว่า เขายังคงไม่เป็นอะไร แค่บนหัวปูดขึ้นมาสองแห่งเท่านั้นเอง

หลิวซันเฉียงกล่าวสาบานว่า “ท่านปู่กระบือ ข้าน้อยไม่มีเด็ดขาด ข้าน้อยไม่เคยได้ไปที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ แต่ว่า ข้าน้อยได้ยินชื่อเสียงของท่านปู่กระบือมานาน ก้องอยู่ในรูหู ให้ความเคารพเลื่อมใสท่านปู่กระบือมาตั้งแต่เด็ก ดั่งน้ำในแม่น้ำที่ไหลไม่ขาดสาย ข้าน้อยเคยได้ยินผู้อาวุโสพูดว่าท่านปู่กระบือที่อยู่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์คืออันดับหนึ่งในหล้า เทียบกับท่านปู่ต้นไม้แล้ว ไม่รู้แข็งแกร่งกว่ากันเท่าไร…”

“อืมมค่อยเหมือนภาษาคนหน่อย” กระบือดำขนาดใหญ่รู้สึกดูแคลนสำหรับคำพูดประจบสอพลอก่อนหน้า แต่ว่า ประโยคหลังที่บอกว่า เทียบกับท่านปู่ต้นไม้แล้วไม่รู้ว่าแข็งแกร่งมากกว่ากันเท่าไร คำพูดคำนี้ทำให้กระบือดำขนาดใหญ่สุขใจอย่างยิ่ง

กระบือดำขนาดใหญ่กับปีศาจต้นไม้เฒ่าเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนบ้านเก่าแก่ เป็นคู่รักคู่แค้นเก่าแก่ เขาเป็นศัตรูกับปีศาจต้นไม้เฒ่าตลอดมา ทว่าก็ทำอะไรปีศาจต้นไม้เฒ่าไม่ได้ เนื่องจากรากฐานของปีศาจต้นไม้เฒ่าลึกมากเหลือเกิน

เวลานี้หลิวซันเฉียงประจบสอพลอกระบือดำขนาดใหญ่ บอกว่าเขาเหนือกว่าปีศาจต้นไม้เฒ่า ย่อมทำให้หลิวซันเฉียงมีความสุขใจอย่างแท้จริง

“ทำไม เจ้าก็คิดอย่างนั้นรึ?” กระบือดำขนาดใหญ่จ้องมองหลิวซันเฉียงทีหนึ่ง และเอ่ยขึ้นเรียบๆ

หลิวซันเฉียงถึงกับกลืนน้ำลายไปคำหนึ่ง หัวเราะแห้งๆ ทีหนึ่ง และกล่าวว่า “บรรพบุรุษของพวกเราได้บันทึกเอาไว้ ฟังว่า ฟังว่า แหะใบไม้หลายใบนั่น นั่นยากจะหาใดเทียมในหล้า แม้แต่ระดับปฐมบรรพบุรุษยังไม่ได้มัน” ครั้นเอ่ยถึงตรงนี้แล้ว ได้กลืนน้ำลายคำใหญ่ลงคอคำหนึ่ง

“แหะไม่ดูเลยว่ากระบือสุดหล่ออย่างข้าเป็นใคร แค่ใบไม้ไม่กี่ใบนับเป็นอะไรได้” กระบือดำขนาดใหญ่ลำพองใจเหลือเกิน กล่าวอย่างทระนงว่า “ฮึ ฮึ ฮึวันไหน กระบือสุดหล่ออย่างข้าจัดการเทะกระทั่งรากแก่ของปีศาจต้นไม้เฒ่าเสีย ดูซิว่ามันยังจะทำอวดดีได้อีกหรือไม่”

“ถูก ถูก ถูกท่านปู่กระบือท่านผู้อาวุโสทรงกำลังอำนาจและฉลาดเฉลียวปราศจากผู้เทียบเทียม ปราศจากผู้ต่อกรในหล้า หนึ่งเดียวนับแต่อดีตถึงปัจจุบัน” หลิวซันเฉียงพยักหน้าทันทีคล้ายลูกไก่ที่กำลังจิกกินข้าวอย่างนั้น และกล่าวว่า “ท่านปู่กระบือ รอให้ท่านเทะต้นแก่ของปู่ต้นไม้ในคราวหน้า แหะท่านผู้อาวุโสช่วยเอาใบไม้ให้ข้าน้อยสักหลายใบจะเป็นเช่นใด ขอใบไม้หลายๆ ใบที่อยู่บนยอดของท่านปู่ต้นไม้นั่น ดูช่างเหลืองทองอร่าม ช่างเหลืองทองอร่ามเหลือเกิน”

“ดูท่า เจ้าต้องการขโมยใบอ่อนหลายๆ ใบของเขาล่ะสิ” หลี่ชิเย่มองเห็นท่าทางของหลิวซันเฉียงที่น้ำลายไหลตลอด เหลือบมองเขาทีหนึ่ง

“ไม่ ไม่ ไม่มีอย่างเด็ดขาด” หลิวซันเฉียงรีบเช็ดน้ำลายที่มุมปากออกไปทันที และกล่าวว่า “ข้าน้อย ข้าน้อยแค่ต้องการเก็บสะสม เก็บสะสมเท่านั้น”

“เก็บสะสมแม่งสิ…” กระบือดำขนาดใหญ่ยกเท้าเตะไปที่ตัวของหลิวซันเฉียงดังปัง พลันถีบเอาตัวหลิวซันเฉียงกระเด็นออกไป และด่าว่า “แม่งตั้งแต่ปู่ถึงหลานสามรุ่นล้วนแล้วแต่มาขโมยของที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของข้า ไสหัวไปไกลๆ คราวหน้าหากเห็นคนของตระกูลหลิวอีก กระบือสุดหล่ออย่างข้าจะจับพวกเจ้ามาเชือดให้จงได้”

“ท่านปู่กระบืออย่าได้โมโห คราวหน้าอย่าลืมเอาใบไม้สักหลายๆ ใบให้ข้าน้อย” แม้ว่าหลิวซันเฉียงจะถูกกระบือดำขนาดใหญ่อาศัยเท้าข้างเดียวเตะออกไป แต่หลิวซันเฉียงไม่โกรธแม้แต่น้อยนิด ยังคงร้องเสียงดังท่ามกลางฝูงชนว่า “ข้าน้อยขอไปขายบัตรก่อน หาเงินค่าข้าวต้มสักหน่อย”

หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะและส่ายหน้า เมื่อมองเห็นหลิวซันเฉียงที่หลบเข้าไปอยู่ในฝูงชน

“เจ้าเด็กเปรต” กระบือดำขนาดใหญ่มองดูเงาหลังของหลิวซันเฉียงแวบหนึ่ง ย่อมไม่ต้องสงสัยว่าแม้ว่าปากกระบือดำขนาดใหญ่จะพูดเช่นนั้น แต่นับว่าหลิวซันเฉียงถูกคอกับกระบือดำขนาดใหญ่มากทีเดียว

“รสชาติของใบไม้หลายๆ ใบนั้นของปีศาจต้นไม้เฒ่าเป็นอย่าไร?” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวเรียบเฉย

อืมมม…กระบือดำขนาดใหญ่กลืนน้ำลายเอือกใหญ่เมื่อหลี่ชิเย่เอ่ยขึ้นมาเช่นนี้ จากนั้นหัวเราะแห้งๆ และกล่าวว่า “ไม่ได้ชิมอย่างละเอียด เคี้ยวไม่กี่ทีก็กลืนลงไปเลย”

………………………………………………….