ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1108

เมื่อเห็นเกอร์มัน·สแปร์โรว์ไม่ตอบ หัวใจเทรซี่พลันดำดิ่ง ราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

ทันทีที่พลเรือโทโรคภัยเผยสีหน้าสิ้นหวัง ไคลน์หยิบเศษกระดาษออกจากกระเป๋าเสื้อและสะบัดข้อมือ ดีดไปด้านหน้าประหนึ่งไพ่

ท่ามกลางเสียงแหวกอากาศ เศษกระดาษแข็งตัวราวกับโลหะ ตัดผ่านใยแม่มุมล่องหน ผ่านผลึกน้ำแข็งสีใส และผ่านต้นแขนซ้ายของเทรซี่จนเลือดสดสาดกระเซ็น

กระดาษถูกย้อมกลายเป็นสีแดง พุ่งผ่านเทรซี่ไปทางด้านหลังและวกกลับมาหามือไคลน์

“…” เทรซี่เข้าใจว่ากระดาษแผ่นดังกล่าวจะตัดคอตน แต่กลับต้องผิดคาด เพราะท้ายที่สุดเฉือนโดนแค่ต้นแขน เธอจึงมึนงงไปพักใหญ่ จนกระทั่งเห็นเกอร์มัน·สแปร์โรว์พับกระดาษหลายทบและวางลงบนกล่องบุหรี่เล็ก เทรซี่ตัดสินใจเปิดปากพูด “เป้าหมายที่แท้จริงของนายคือคาร์เทอริน่าสินะ”

ไคลน์เก็บกล่องบุหรี่โลหะกลับเข้าไปในกระเป๋าโดยไม่ตอบ แต่เป็นฝ่ายตั้งคำถาม

“เป็นทายาทของเธอหรือ”

ได้ยินคำพูดดังกล่าว เทรซี่ซึ่งถูกขังอยู่ในผลึกน้ำแข็งและใยแมงมุม ระเบิดเสียงหัวเราะ

“ไม่ใช่แค่ทายาท แต่ฉันเป็นลูกของเธอ”

ลูก… ลูกสาว… ไคลน์รู้ลึกโล่งใจที่ตนไม่ได้ฆ่าเทรซี่ส่งเดช ไม่อย่างนั้นอาจทำให้แม่มดขาวตระหนักถึงความผิดปรกติ ขณะเดียวกันก็พยายามวิเคราะห์ตามสามัญสำนึกว่า คาร์เทอริน่าเป็นพ่อหรือเป็นแม่ ‘สาวน้อยโรคภัย’ เทรซี่กันแน่

หากคาร์เทอริน่าเคยเป็นชาย เธอก็มีสิทธิ์เป็นพ่อของเทรซี่ แต่ปัญหาคือ เธอเป็นครึ่งเทพลำดับ 4 มาตั้งแต่ช่วงปลายยุคสมัยที่สี่ ‘ยุคสมัยแห่งความไร้ชีวิตชีวา’ ในทางกลับกัน สำหรับเส้นทางนักลอบสังหาร โอสถที่เปลี่ยนเพศคือลำดับ 7 แม่มด…

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ถ้าคาร์เทอริน่าเป็นพ่อของเทรซี่ นายพลโจรสลัดผู้นี้ต้องมีอายุไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันสามร้อยปี แต่ผู้วิเศษลำดับ 5 ไม่มีทางอายุยืนยาวขนาดนั้น แม้แต่ลำดับ 4 ส่วนใหญ่ และลำดับ 3 บางคนก็ยังทำไม่ได้!

ถ้าอย่างนั้น คำตอบก็มีเพียงหนึ่งเดียว คาร์เทอริน่าเป็นคนคลอดเทรซี่ออกมา และน่าจะเพิ่งเกิดขึ้นในช่วงยี่สิบสามสิบปีที่แล้ว… แม่ที่มีอายุมากกว่าหนึ่งพันสามร้อยปี… ไคลน์พยักหน้าเล็กน้อย ถามหยั่งเชิงโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

“หล่อนเป็นแม่ของเธอ?”

สีหน้าเทรซี่เริ่มบิดเบี้ยว

“เปล่า… เป็นแม่ผู้ให้กำเนิด”

ขณะไคลน์กำลังจะถามว่าต่างกันตรงไหน เทรซี่กล่าวจิกกัดตัวเอง

“ตอนนี้แม่ของฉันเป็นคนอื่น… คนที่เคยเป็นพ่อ”

ครอบครัวของพวกแม่มดนี่น่าปวดหัวฉิบ… แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลให้เธอต้องนำหายนะมาสู่โลก… ไคลน์อาศัยพลังตัวตลกเพื่อควบคุมกล้ามเนื้อใบหน้า ขณะเดียวกันก็ยังคงจ้อง ‘สาวน้อยโรคภัย’ ต่อไป

เทรซี่ซึ่งตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวัง เริ่มปลงและถอนหายใจยาว ชิงหัวเราะเยาะตัวเองก่อนที่เกอร์มัน·สแปร์โรว์จะได้กล่าวคำใด

“บางที ทุกสิ่งมันอาจจะผิดเพี้ยนมาตั้งแต่ตอนที่ฉันเกิด”

“พ่อแม่ที่ผิดเพี้ยน ความสัมพันธ์ในครอบครัวที่ผิดเพี้ยน และนิกายที่ผิดเพี้ยน ทุกสิ่งหล่อหลอมตัวฉัน ขณะเดียวกันก็กัดกร่อนฉัน… ตอนอายุแปดขวบ ฉันพบว่าพ่อที่ตัวเองยกย่องมาตลอดกลายเป็นผู้หญิง… ร่างกายพ่ออ่อนแอลงอย่างต่อเนื่อง แต่กลับบริหารเสน่ห์เก่งขึ้นทุกวัน… ในภายหลังพ่อได้คบหากับเพื่อนชายและคลอดน้องชายออกมา… นายพอจะจินตนาการความรู้สึกออกไหม? เมื่อฉันตัดสินใจหนีออกจากบ้านและผจญภัยในทะเล ผ่านการทำงานหนักนานหลายปี ในที่สุดสภาพจิตใจของฉันก็กลับเป็นปรกติ เข้าสังคมได้เหมือนคนทั่วไป และเริ่มมีความฝันเป็นของตัวเอง… แต่ทันใดนั้น โอสถก็เปลี่ยนให้ฉันเป็นผู้หญิง… ฮะฮะ! ผู้หญิงล่ะ…”

ไคลน์ที่ฟังอย่างเงียบงัน กล่าวโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

“กระตุ้นคนเก่งเหมือนกันนี่”

“…” เทรซี่อ้าปากค้าง ก่อนจะถอนหายใจและยิ้มขื่นขม “ฉันยอมรับว่าฉันพยายามกระตุ้นความเห็นอกเห็นใจของนาย… ไม่ว่าใครก็อยากมีชีวิตรอดทั้งนั้น จริงไหม? แต่ว่า… ฉันไม่ได้โกหกนะ ที่เล่ามาคือประสบการณ์ชีวิตจริงๆ”

หญิงสาวเว้นวรรค หยุดทำสีหน้าโศกเศร้าและเจ็บปวด

“ก่อนที่จะถูกฆ่า… ฉันอยากถามคำถามง่ายๆ ที่นายน่าจะตอบได้”

“ว่ามา” ไคลน์จ้องหน้าแม่มดฝั่งตรงข้าม

เทรซี่ลังเลสักพัก ก่อนจะถามออกมาในที่สุด

“เอลเลนรู้เรื่องที่นายจะมาลอบสังหารฉันเมื่อคราวก่อนไหม”

ไคลน์เงียบไปครู่หนึ่ง

“เธอไม่รู้ว่าฉันจะทำอะไร”

ใบหน้าเทรซี่มีชีวิตชีวาขึ้นมาเล็กน้อย

“เป็นความจริงหรือ?”

แต่ไม่เปิดโอกาสให้เกอร์มัน·สแปร์โรว์พูด เทรซี่กล่าวด้วยสีหน้าซับซ้อน

“ก่อนจะตาย ฉันขอร้องนายสักเรื่องได้ไหม… ถ้าได้พบเอลเลนอีก ช่วยบอกเธอว่าฉันรู้สึกผิดกับสิ่งที่ผ่านมา แต่ไม่เสียใจที่ได้ทำลงไป”

กล่าวจบ เทรซี่พยายามส่ายหน้า แต่ก็ถูกพันธนาการด้วยผลึกน้ำแข็งและใยแมงมุมล่องหน ผลลัพธ์จึงล้มเหลว

เธอพูดประชดตัวเอง

เดิมที เทรซี่มิได้สนิทสนมกับคาร์เทอริน่าผู้เป็นแม่บังเกิดเกล้ามากนัก เพราะ ‘แม่มดยุพนิรันดร์’ รายนี้มีชีวิตอยู่มานาน ส่วนใหญ่จะใช้เวลาอยู่กับชายหนุ่มอายุน้อยเพื่อรักษาสภาพจิตใจที่อ่อนเยาว์ การคลอดลูกแต่ละครั้งจึงแทบไม่ตื่นเต้น มีเพียงนานๆ ทีที่จะรู้สึกพิเศษกับลูกคนใหม่

ทว่า เมื่อเทรซี่โตขึ้น คาร์เทอริน่าเริ่มมองว่าเทรซี่เหมือนตนในอดีต จึงคอยให้ความช่วยเหลือมากเป็นพิเศษ

อย่างไรก็ตาม เทรซี่ไม่ต้องการความรักแบบนั้น ความรักที่ทำให้เธอสูญเสียเพศเดิมและต้องเผชิญความเจ็บปวด

“ฮะฮะ… ทั้งที่เราเกลียดเธอและมักจะโวยวายใส่ แต่ลึกๆ ในใจกลับยังพึ่งพาโดยไม่รู้ตัว แอบหวังว่าเธอจะเคารพความคิดของเรามากขึ้น… และหวังว่าเธอจะหนีจากเงื้อมมือเกอร์มัน·สแปร์โรว์พ้น…” เทรซี่เริ่มดิ้นรนอีกครั้ง พยายามทำให้ตัวเองหลุดจากสภาวะถูกจองจำ

ในแง่หนึ่ง เธอต้องการช่วยเหลือตัวเอง แต่ในอีกแง่หนึ่ง เธอต้องการแจ้งข่าวให้คาร์เทอริน่าทราบโดยเร็ว จะได้คอยระวังเกอร์มัน สแปร์โรว์

แน่นอน เทรซี่ยังคงคลางแคลงว่าเกอร์มัน·สแปร์โรว์ซึ่งน่าจะเพิ่งเป็นลำดับ 4 ได้หมาดๆ จะเอาชนะแม่มดยุพนิรันดร์ที่รอดชีวิตมาจากยุคสมัยที่สี่ได้เชียวหรือ อย่างไรก็ตาม เทรซี่ยังไม่ลืมว่าเกอร์มัน·สแปร์โรว์มีสุดยอดตัวช่วยอย่าง ‘กงสุลมรณะ’ ที่แม้แต่มารดาของเธอยังหวาดกลัว!

ตุ้บ!

ในที่สุดเทรซี่ก็ล้มลงบนพื้น เธอพยายามเกลือกกลิ้งไปที่โต๊ะทำงาน แต่ไม่ว่าจะพยายามสักเพียงใด ร่างกายก็ไม่ยอมขยับ

สิ่งที่เธอกำลังต่อสู้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นตัวเธอเองที่ถูกบิดเบือนและขยาย!

…

เหนือสายหมอกสีเทา ไคลน์บนเก้าอี้เดอะฟูล วางกระดาษที่เปื้อนเลือดพลเรือโทโรคภัยลงบนโต๊ะ

ทันทีหลังจากนั้น มันเสกปากกาและกระดาษ ตามด้วยการเขียนคำทำนาย

“ตำแหน่งปัจจุบันของคาร์เทอริน่า มารดาของพลเรือโทโรคภัย เทรซี่”

วางปากกาลง ไคลน์ถือกระดาษสองแผ่นไว้ในมือสองข้าง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางท่องประโยคที่เพิ่งเขียนด้วยเสียงแผ่ว

เมื่อครบเจ็ดหน มันส่งตัวเองเข้าสู่ดินแดนความฝันและได้เห็นหอระฆังสไตล์โกธิกสูงเด่นตระหง่านท่ามกลางโลกสีเทา

ข้างหอระฆัง คาร์เทอริน่าที่แต่งกายด้วยชุดคลุมสีขาวศักดิ์สิทธิ์ ยืนอยู่ในเงามืดที่ฉายซ้อนทับจากอาคารหลายหลัง กิริยาท่าทางเป็นไปอย่างสง่างาม เธอกำลังมองไปรอบตัวคล้ายกับค้นหาบางสิ่ง ท้องฟ้าด้านบนมีพระจันทร์สีแดงลอยสูง เป็นตำแหน่งเดียวกันกับที่ไคลน์เคยทำนายถึงคาร์เทอริน่ามาก่อน

สิ่งนี้หมายความว่า แม่มดขาว คาร์เทอริน่ายังคงอยู่ในเบ็คลันด์ เขตตะวันตก และกำลังไล่ตามเป้าหมายบางอย่าง

………………………………….