ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1156

ในดินแดนเทพทอดทิ้งมักไม่มีค่อยถนนหนทางตามปกติ แต่ก็ไม่ได้เดินยากมากนัก เพราะพื้นที่ส่วนใหญ่มีลักษณะเป็นทุ่งกว้างสีดำสนิทอันแห้งแล้ง

เหนือดินแดนทุรกันดารมักมีพืชที่เติบโตอย่างดื้อรั้นประปราย พวกมันมีรูปร่างประหลาดและบิดเบี้ยว ไคลน์มิอาจระบุได้ว่าพืชเหล่านี้มาจากสายพันธุ์ใด

รอบนอกเขตแสงสว่างของตะเกียง คล้ายกับความมืดมีชีวิตชีวา พวกมันดูเหมือนกำลังเคลื่อนตัวอย่างเงียบงันเพื่อกลืนกินทุกสิ่งที่ปกคลุม

ในฐานะปราชญ์โบราณ ไคลน์ชำเลืองด้วยหางตาและพบว่ามีกลุ่มด้ายวิญญาณมายาจำนวนมากยื่นออกจากความมืดมิดรอบตัว บ่งบอกว่าภายในจุดดังกล่าวมีสัตว์ประหลาดซุ่มซ่อนอยู่ไม่น้อย

สัตว์ประหลาดเหล่านี้ทำตัวเงียบเชียบ เอาแต่จ้องอามุนด์ซึ่งแต่งกายในชุดจอมเวทโบราณ และจ้องไคลน์ที่แต่งกายในมาดสุภาพบุรุษยุคปัจจุบัน เฝ้ามองคนทั้งสองเดินท่ามกลางดินแดนทุรกันดารอันรกร้างโดยมีแสงสีเหลืองปกคลุม

ไคลน์มองตรงไปข้างหน้าพลางถือตะเกียงอย่างมั่นคงโดยไม่กังวลว่าจะดับ

ขณะมันและอามุนด์กำลังจะออกจากทุ่งกว้างและเข้าสู่เขตเนินเขา ในความมืดด้านหลังเยื้องออกไป ร่างของสัตว์ประหลาดสองหัวและห้าแขนพลันสั่นกระตุกแผ่วเบา

มันกลายเป็นหุ่นเชิดของไคลน์

พลังควบคุมด้ายวิญญาณนั้นเงียบเชียบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และระยะห่างก็อยู่ภายในห้าร้อยเมตร

วินาทีถัดมา สัตว์ประหลาดทรุดตัวลงอย่างเงียบงันพร้อมกับเสียชีวิต

ขณะเดินอยู่ฝั่งซ้ายมือไคลน์ อามุนด์ซึ่งแต่งกายด้วยหมวกปลายแหลมแสยะยิ้ม ยกแขนขวาขึ้นและแบมือเผยบางสิ่ง

หนอนแมลงโปร่งใส่ที่มีลวดลายสามมิติ

หนอนวิญญาณ!

อามุนด์ขโมยมันมาจากหุ่นเชิดตัวดังกล่าวพร้อมกับด้ายวิญญาณ

โดยไม่รอให้ไคลน์พูด อามุนด์ขยับนิ้วเพื่อกำมือ บดขยี้หนอนแมลงโปร่งใส

ไคลน์พลันเกิดความเจ็บปวดจากส่วนลึกของดวงวิญญาณ ประหนึ่งศีรษะกำลังถูกผ่า

โชคดีที่ชายหนุ่มเคยสร้างยันต์วันวานอีกครั้งและกระสุนคุมวิญญาณมาหลายครั้ง จึงค่อนข้างคุ้นเคยกับความรู้สึกดังกล่าว เพียงทำหน้าบิดเบี้ยวแผ่วเบาโดยไม่สูญเสียความเยือกเย็น

อามุนด์ยิ้มพลางโปรยสิ่งที่อยู่ในมือลงไป

“กังวลมากเกินไปแล้ว จะลองเสี่ยงบ้างก็ได้นะ”

ไคลน์ที่ฟื้นคืนจากความเจ็บปวดยกมือขึ้นมาลูบหน้าผาก คล้ายกับหนอนแมลงทุกตัวในร่างกายกำลังร่ำร้องให้พักผ่อน

ระหว่างการถูกซาราธไล่ล่า พลังวิญญาณที่ไคลน์ยืมจากอดีตแทบเกลี้ยงหลอด และในภายหลัง มันยังใช้เทเลพอร์ตและอ้อมกอดเทวทูตเพื่อลบร่องรอยอีกหลายครั้ง ปัจจุบันจึงใกล้ถึงขีดจำกัดเต็มที

หลังจากกลับถึงเขตปลอดภัย ความตั้งใจเดิมของชายหนุ่มก็คือ ขึ้นไปบนมิติหมอกเพื่อยืนยันความปลอดภัยของสภาพแวดล้อม จากนั้นก็ส่งตัวเองเข้านอนเพื่อฟื้นฟูกำลังวังชา แต่กลับต้องถูกอามุนด์ซุ่มโจมตีเสียก่อน ถูกยึดครองร่างกายและลากมายังดินแดนเทพทอดทิ้ง หากไม่ใช่เพราะเป็นคนที่ยิ่งสิ้นหวังจะยิ่งเยือกเย็น ป่านนี้มันคงหมดสติหรือไม่ก็แสดงสัญญาณของภาวะคลุ้มคลั่งไปแล้ว

“ผมอยากพัก…” ไคลน์ลดมือขวาลงและกล่าวอย่างใจเย็น

มันเชื่อว่าอามุนด์จะตอบรับคำขอ เพราะถ้ามันพยายามหลบหนีด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่มีแต่กลับยังล้มเหลว นั่นจะยิ่งสร้างความสุขให้กับเทพแห่งการกลั่นแกล้งได้มาก

“ตกลง” อามุนด์ชำเลืองเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปยังด้านข้างเนินเขา “พวกเรากำลังจะถึงจุดพักผ่อนในอีกไม่ช้า…แน่นอนว่าข้าไม่ถือสาหากเจ้าต้องการนอนกลางดิน ข้าเพียงคิดว่ามนุษย์อย่างเจ้าคงชอบพักผ่อนในจุดที่มอบความรู้สึกปลอดภัยมากกว่า”

“ไปกันเถอะ” เดิมที ไคลน์ต้องการควบคุมเปลวไฟในตะเกียงพร้อมกับใช้กระโจนไฟ แต่เนื่องจากพลังวิญญาณของมันใกล้เหือดแห้งเต็มที จึงไม่มีทางเลือกนอกจากเดินเท้าตามอามุนด์ บรรจงย่างกรายไปทีละก้าว

ระหว่างทาง ไคลน์หันไปพูดกับอามุนด์หลังจากผุดคำถาม

“ทำไมคุณถึงไม่ขโมยระยะทางและพาพวกเราไปถึงจุดหมายในทันที?”

อามุนด์หันมาจ้องไคลน์พลางขยับแว่นตาข้างขวา มุมปากยกโค้งเล็กน้อย

“ข้าไม่ใช่คนที่อยากพัก”

“…” ไคลน์ปิดปากเงียบ ทำเพียงก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบงัน

ผ่านไปราวสิบฟ้าผ่า อามุนด์ยกนิ้วขึ้นและชี้ไปด้านหน้าในแนวเฉียง

“ถึงแล้ว”

ในเงามืดบริเวณเนินเขาซึ่งห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร ที่นั่นมีซากอาคารทรงคล้ายหอคอยหลายหลัง มีเสาหินที่สูงประมาทเข่าของไคลน์ตั้งเรียงรายหลายสิบต้น มีหย่อมวัชพืชจำนวนหนึ่งโตแทรกขึ้นมาตามช่องว่าง ปลายพืชมีสีแดงคล้ายเลือด

“เคยมีคนอาศัยอยู่ที่นี่?” ไคลน์ลูบหน้าผากพลางตั้งคำถาม

อามุนด์ใช้ข้อต่อที่สองของนิ้วชี้ขวาจับกรอบแว่น ยิ้มและพูด

“บริเวณนี้เคยเป็นเมืองใหญ่ แต่เมื่อเกิดมหาภัยพิบัติ แผ่นดินได้แยกออกจากกันจนทั้งเมืองถูกกลืนกิน เหลืองเพียงอาคารเหล่านี้ที่ยังเป็นหลักฐานของการดำรงอยู่”

การล่มสลายของอารยธรรม…ไคลน์ผุดความคิดดังกล่าวในหัว จากนั้นก็เร่งฝีเท้าจนกระทั่งมาถึงจุดหมายที่มีวัชพืชประหลาด

หลังจากเข้าไปในซากอาคาร ไคลน์มองไปรอบตัวตามสัญชาตญาณ