ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1183

“…” เป็นอีกครั้งที่ไคลน์ตระหนักว่าทำไมอามุนด์ถึงมีฉายาว่าเทพแห่งการกลั่นแกล้ง

ไคลน์ไม่มีอารมณ์แม้แต่จะรำพันติดตลก ภายในใจคิดเพียงเรื่องเดียวคือการยกเลิกอัญเชิญภาพฉายทางประวัติศาสตร์เพื่อหลบหนีจากอามุนด์ตรงหน้า ไม่สิ ‘กลุ่ม’ อามุนด์ตรงหน้า

ศพไหม้เกรียมซึ่งถูกปรสิตยึดร่างทำการลบรอยไหม้บนใบหน้าและกล่าวก่อนที่ไคลน์จะหายตัว

“ไม่ต้องกังวล เจ้าเป็นเพียงภาพฉายจากช่องว่างประวัติศาสตร์ที่ข้ามิอาจใช้ปรสิตยึดครองร่าง และเจ้าคงทราบว่าข้ามิได้อยู่ตามลำพัง การคิดตอบโต้นั้นไม่ใช่เรื่องฉลาด”

“ต้องการจะพูดอะไร” ไคลน์ที่ถือตะเกียงธรรมดาในมือ ไตร่ตรองสักพักก่อนจะหยิบเศษรูปปั้นที่มีผิวสีดำแต่ด้านในสีแดง

อามุนด์เปลี่ยนกลับไปเป็นใบหน้าปกติ แต่ปัญหาคือผิวกายยังค่อนข้างดำเข้ม

มันขยับกรอบแว่นพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“คงทราบอยู่แล้วว่าข้ารู้เรื่องที่เจ้ากำลังมองหาหมาป่าอสูรทมิฬเพื่อช่วงชิงตะกอนพลังผู้ชี้นำปาฏิหาริย์ ข้าเองก็กำลังสนใจมันเช่นกัน…เอาแบบนี้เป็นไง ทำไมเราไม่มาแข่งกันว่าใครจะได้ก่อน?”

สำคัญยังไง? ทำยังกับว่าถ้าเราไม่เล่นเกม เราจะต้องล้มเลิกการตามล่าหมาป่าอสูรทมิฬ…ไคลน์เงียบไปหลายวินาทีก่อนจะส่ายหน้า

“ขอปฏิเสธ”

มันไม่คิดจะฟังเงื่อนไขจากอามุนด์ เพราะยิ่งฟังนักต้มตุ๋นพูด ตนก็ยิ่งเดือดร้อนและเป็นฝ่ายเจ็บปวด

อามุนด์ยิ้มโดยไม่เผยความโกรธ

“เจ้าจะต้องเสียใจภายหลัง…ตอนแรกข้าคิดไว้ว่าหากตัวเองเป็นฝ่ายชนะ จะมอบตะกอนพลังผู้ชี้นำปาฏิหาริย์พ่วงบริวารเร้นลับให้เจ้า แต่แน่นอนว่าต้องแลกกับปราสาทต้นกำเนิด…นอกจากนั้นยังจะให้เวลาเจ้าเตรียมตัวบอกลาชุมนุมลับที่สร้างขึ้น…แต่ปัจจุบัน ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขโมยชะตากรรมของเจ้าโดยตรงและแบกรับความเสี่ยงที่อาจถูก ‘ต้นกำเนิด’ กัดกร่อน แม้เรื่องนี้จะอันตรายอยู่บ้าง แต่ก็น่าตื่นเต้นไม่เลว ข้าเองก็อยากรู้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะคนสุดท้าย…อาศัยประสบการณ์จากพระบิดา ข้าไม่คิดว่าตัวเองด้อยฝีมือแต่อย่างใด”

อะไรนะ…การกัดกร่อนจากต้นกำเนิด? ประสบการณ์ของเทพสุริยันบรรพกาล? อันที่จริง ไคลน์ไม่อยากเสวนากับอามุนด์ในหัวข้อตะกอนพลังผู้ชี้นำปาฏิหาริย์หรือปราสาทต้นกำเนิดสักเท่าไร แต่สิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่กำลังสร้างแรงปะทะทางจิตใจอันหนักหน่วง

มันนึกทบทวนสิ่งที่อามุนด์เพิ่งอธิบายและอดไม่ได้ที่จะถาม

“ต้นกำเนิดหมายถึง ‘มหาต้นกำเนิด’ พระผู้สร้างต้นกำเนิด?”

มันเองก็อยากทราบว่าชะตากรรมอันเลวร้ายแบบใดที่ปราสาทต้นกำเนิดจะนำมาให้ตน

อามุนด์ขยับกรอบแว่นตาพลางจ้องหน้าไคลน์สักพัก

“ข้าคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะเจ้าคงไม่เชื่อคำพูดข้าอยู่แล้ว”

บอกมาเถอะน่า! ฉันจะวิเคราะห์ด้วยตัวเองว่าน่าเชื่อถือหรือไม่! ไคลน์ระงับความกระสับกระส่าย เพียงตอบอย่างเยือกเย็น

“น่าจะเป็นเพราะคุณแต่งเรื่องกลบเกลื่อนไม่ทันมากกว่า”

อามุนด์มิได้ขุ่นเคือง มันยกมุมปากและตอบพลางยิ้ม

“จะคิดแบบนั้นก็ได้…หึหึ…ในหลายๆ ครั้ง ความจริงที่ได้ค้นพบด้วยตัวเองย่อมน่าเชื่อถือว่าสิ่งที่ได้ยินจากผู้อื่น…หากมีเวลา เจ้าควรเตร็ดเตร่บนดินแดนเทพทอดทิ้งสักพักเพื่อค้นหาเบาะแสเพิ่มเติม…หรือถ้ามีความกล้ามากพอก็ลองสำรวจเชอร์โนบิล ที่นั่นมีความลับซ่อนอยู่มากมาย”

“…” ไคลน์ไม่ถามซักไซ้ เพียงจ้องไปทางซากวิหารที่ถูกย้อมด้วยแสงสลัวสีเหลืองพลางตั้งคำถามอย่างเป็นกันเอง

“หมาป่าปีศาจทมิฬรีบหนีไปเพราะตระหนักถึงตัวตนของคุณ?”

อามุนด์พยักหน้าแผ่วเบา

“ไม่ใช่แค่ข้า แต่ยังสัมผัสถึงการจ้องมองจากแฮงแมน…เจ้านั่นซ่อนตัวในดินแดนเทพทอดทิ้งมานานกว่าพันปี ย่อมอ่อนไหวต่อสิ่งเหล่านี้”

เทวทูตลำดับสอง หรือบางทีอาจเป็นถึงลำดับหนึ่ง กลับยังทำได้เพียงใช้ชีวิตอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ในดินแดนเทพทอดทิ้ง…สภาพแวดล้อมของที่นี่ไม่เลวร้ายไปหน่อยหรือ? ไคลน์รำพันกลางถอนหายใจ จากนั้นก็ตอบ

“คุณมีร่างโคลนในเมืองเงินพิสุทธิ์มากกว่าหนึ่ง ทำไมถึงไม่พยายามยั[ยั้งการคืนชีพของผม? หรือทำไมไม่ทรงร่างโคลนที่แข็งแกร่งกว่านี้มา?”

อามุนด์ใช้นิ้วชี้สัมผัสขอบล่างของแว่นตาพลางยิ้ม

“หากทำแบบนั้น เจ้าจะเลือกคืนชีพบนโลกภายนอกแทน นั่นจะทำให้งานของข้ายากกว่าเดิม…ถ้าข้าแสร้งผ่อนคลายสักนิด ตัวเจ้าที่ตระหนักถึงตะกอนพลังผู้ชี้นำปาฏิหาริย์บนดินแดนเทพทอดทิ้งจะต้องเลือกคืนชีพที่นี่แน่นอน…ในเกมถัดไปของพวกเรา อุปสรรคภายนอกจะมีเพียงแฮงแมนและโอโรเลอุส”

อย่างที่คิด…ไคลน์ไตร่ตรองสักพักก่อนจะถาม

“แม้จะอยู่ในดินแดนเดียวกัน แต่ถ้าอยู่นอกระยะของพลัง ร่างต้นของคุณจะมิอาจใช้ ‘รวมตัว’ หรือ ‘สลับตำแหน่ง’ กับร่างโคลนใช่ไหม? เหตุผลที่คุณเปลี่ยนเป็นร่างต้นทันทีที่เข้าสู่ดินแดนเทพทอดทิ้ง ก็เพราะปราสาทต้นกำเนิดสร้างความผิดปรกติบางอย่างกับดินแดนแห่งนี้ ร่างต้นของคุณจึงสัมผัสได้และมารอรับที่หน้าทางเข้า…ผมพูดถูกไหม?”

ว่ากันตามตรง ไคลน์มองไม่เห็นจุดแข็งของตัวเองในการไล่ล่าสัตว์ในตำนานชนิดนี้ ไม่ว่าจะเป็นข้อมูลเกี่ยวกับดินแดนเทพทอดทิ้งหรือการตระหนักรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเป้าหมาย ตนยังเป็นรองอามุนด์ที่เตร็ดเตร่มานานกว่าพันปีและสาวกของพระผู้สร้างแท้จริงที่สามารถอาศัยบนดินแดนแห่งนี้ได้ราวกับบ้าน

ข้อได้เปรียบของเราคือการอยู่บนเส้นทางนักทำนายเหมือนกับหมาป่าอสูรทมิฬ นอกจากนั้นยังมีปราสาทต้นกำเนิดซึ่งจะส่งอิทธิพลต่อกฎการดึงดูดระหว่างตะกอนพลัง ช่วยให้ชะตากรรมและการตัดสินใจมีแนวโน้มที่จะมาบรรจบกัน…แต่อามุนด์เองก็เป็นราชาเทวทูตในเส้นทางใกล้เคียง ทางนั้นเองก็ส่งอิทธิพลกับกฎการดึงดูดไม่น้อย และไม่น่าจะด้อยไปกว่าเรามากนัก…ไคลน์ไตร่ตรองสักพักก่อนจะฉุกคิดบางสิ่งได้ เป็นข้อได้เปรียบที่ตนถือครอง

ข้อได้เปรียบนั้นก็คือ

ตนอ่อนแอมาก!

เมื่อเทียบกับอามุนด์ ข้ารับใช้ของพระผู้สร้างแท้จริง และหมาป่าอสูรทมิฬ ตนยังอ่อนแออยู่มาก!

หากมองเพียงผิวเผิน สิ่งนี้คือข้อเสียอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ในบางสถานการณ์ก็อาจช่วยสร้างผลลัพธ์ที่ไคลน์ต้องการ

ลำดับของเรายังต่ำมาก นั่นหมายความว่าเราสามารถกลายเป็นเหยื่อของหมาป่าอสูรทมิฬแทนที่จะเป็นผู้ล่า…ในเมื่อการตามหาตัวอีกฝ่ายมันยากนัก ก็ต้องล่อให้ทางนั้นเป็นฝ่ายเข้าหาด้วยตัวเอง! จริงอยู่ที่ปราชญ์โบราณคงมิอาจดึงดูดความสนใจของหมาป่าอสูรทมิฬ แต่ถ้าเป็นปราชญ์โบราณที่สามารถกระตุ้นปราสาทต้นกำเนิดแล้วคนละเรื่อง…เราจะคอยกระตุ้นปราสาทต้นกำเนิดเป็นระยะเพื่อทิ้งออร่าสายหมอกสำหรับล่อให้หมาป่าอสูรทมิฬเป็นฝ่ายเข้ามาหา…ยิ่งครุ่นคิด ไคลน์ก็ยิ่งพบว่าวิธีนี้มีโอกาสสำเร็จ

แน่นอนว่าวิธีนี้เต็มไปด้วยอันตราย หากไม่ระวังตัว ชายหนุ่มมีสิทธิ์พลาดท่าดึงดูดอามุนด์หรือพระผู้สร้างแท้จริงเข้ามาหา นอกจากนั้นหมาป่าอสูรทมิฬก็อาจทำเพียงเฝ้ามองจากวงนอก จึงค่อยหาโอกาสจู่โจมในตอนที่ไคลน์เผลอ

ก่อนจะใช้วิธีนี้ เราต้องเตรียมความพร้อมให้เรียบร้อย…ไม่จำเป็นต้องรีบ…ไคลน์เหยียดแขนออกไปหยิบเศษชิ้นส่วนรูปปั้นหมาป่าอสูรซึ่งด้านนอกเป็นสีดำและด้านในเป็นสีแดง

แม้ในตอนนั้นไคลน์จะยังไม่ได้หยิบเศษก้อนหินขึ้นมาเนื่องจากถูกอามุนด์ขวางไว้ แต่เพราะเคยเห็นและเคยสัมผัส การดึงออกจากช่องว่างประวัติศาสตร์จึงไม่ใช่เรื่องยาก เพราะหินดังกล่าวมีระดับไม่สูงนัก

ไคลน์ต้องการใช้หินก้อนนี้สำหรับค้นหาแหล่งกบดานของหมาป่าอสูรทมิฬรวมถึงพฤติกรรมของอีกฝ่าย

ท่ามกลางทุ่งกว้างอันรกร้าง ไคลน์ถือตะเกียงสาดแสงสีเหลืองสลัว หันไปรอบตัวเพื่อตรวจสอบทิศทางที่แน่นอนก่อนจะมุ่งหน้าตรงไป

…

กรุงเบ็คลันด์ เขตฮิลสตัน

ฟอร์สที่ออกไป ‘ท่องเที่ยว’ มาแล้วครั้งหนึ่ง ในที่สุดก็ได้รับคำตอบจากอาจารย์โดเรี่ยนเกรย์อับราฮัม

…………………………