ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1183

“…” เป็นอีกครั้งที่ไคลน์ตระหนักว่าทำไมอามุนด์ถึงมีฉายาว่าเทพแห่งการกลั่นแกล้ง

ไคลน์ไม่มีอารมณ์แม้แต่จะรำพันติดตลก ภายในใจคิดเพียงเรื่องเดียวคือการยกเลิกอัญเชิญภาพฉายทางประวัติศาสตร์เพื่อหลบหนีจากอามุนด์ตรงหน้า ไม่สิ ‘กลุ่ม’ อามุนด์ตรงหน้า

ศพไหม้เกรียมซึ่งถูกปรสิตยึดร่างทำการลบรอยไหม้บนใบหน้าและกล่าวก่อนที่ไคลน์จะหายตัว

“ไม่ต้องกังวล เจ้าเป็นเพียงภาพฉายจากช่องว่างประวัติศาสตร์ที่ข้ามิอาจใช้ปรสิตยึดครองร่าง และเจ้าคงทราบว่าข้ามิได้อยู่ตามลำพัง การคิดตอบโต้นั้นไม่ใช่เรื่องฉลาด”

“ต้องการจะพูดอะไร” ไคลน์ที่ถือตะเกียงธรรมดาในมือ ไตร่ตรองสักพักก่อนจะหยิบเศษรูปปั้นที่มีผิวสีดำแต่ด้านในสีแดง

อามุนด์เปลี่ยนกลับไปเป็นใบหน้าปกติ แต่ปัญหาคือผิวกายยังค่อนข้างดำเข้ม

มันขยับกรอบแว่นพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“คงทราบอยู่แล้วว่าข้ารู้เรื่องที่เจ้ากำลังมองหาหมาป่าอสูรทมิฬเพื่อช่วงชิงตะกอนพลังผู้ชี้นำปาฏิหาริย์ ข้าเองก็กำลังสนใจมันเช่นกัน…เอาแบบนี้เป็นไง ทำไมเราไม่มาแข่งกันว่าใครจะได้ก่อน?”

สำคัญยังไง? ทำยังกับว่าถ้าเราไม่เล่นเกม เราจะต้องล้มเลิกการตามล่าหมาป่าอสูรทมิฬ…ไคลน์เงียบไปหลายวินาทีก่อนจะส่ายหน้า

“ขอปฏิเสธ”

มันไม่คิดจะฟังเงื่อนไขจากอามุนด์ เพราะยิ่งฟังนักต้มตุ๋นพูด ตนก็ยิ่งเดือดร้อนและเป็นฝ่ายเจ็บปวด

อามุนด์ยิ้มโดยไม่เผยความโกรธ

“เจ้าจะต้องเสียใจภายหลัง…ตอนแรกข้าคิดไว้ว่าหากตัวเองเป็นฝ่ายชนะ จะมอบตะกอนพลังผู้ชี้นำปาฏิหาริย์พ่วงบริวารเร้นลับให้เจ้า แต่แน่นอนว่าต้องแลกกับปราสาทต้นกำเนิด…นอกจากนั้นยังจะให้เวลาเจ้าเตรียมตัวบอกลาชุมนุมลับที่สร้างขึ้น…แต่ปัจจุบัน ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขโมยชะตากรรมของเจ้าโดยตรงและแบกรับความเสี่ยงที่อาจถูก ‘ต้นกำเนิด’ กัดกร่อน แม้เรื่องนี้จะอันตรายอยู่บ้าง แต่ก็น่าตื่นเต้นไม่เลว ข้าเองก็อยากรู้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะคนสุดท้าย…อาศัยประสบการณ์จากพระบิดา ข้าไม่คิดว่าตัวเองด้อยฝีมือแต่อย่างใด”

อะไรนะ…การกัดกร่อนจากต้นกำเนิด? ประสบการณ์ของเทพสุริยันบรรพกาล? อันที่จริง ไคลน์ไม่อยากเสวนากับอามุนด์ในหัวข้อตะกอนพลังผู้ชี้นำปาฏิหาริย์หรือปราสาทต้นกำเนิดสักเท่าไร แต่สิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่กำลังสร้างแรงปะทะทางจิตใจอันหนักหน่วง

มันนึกทบทวนสิ่งที่อามุนด์เพิ่งอธิบายและอดไม่ได้ที่จะถาม

“ต้นกำเนิดหมายถึง ‘มหาต้นกำเนิด’ พระผู้สร้างต้นกำเนิด?”

มันเองก็อยากทราบว่าชะตากรรมอันเลวร้ายแบบใดที่ปราสาทต้นกำเนิดจะนำมาให้ตน

อามุนด์ขยับกรอบแว่นตาพลางจ้องหน้าไคลน์สักพัก

“ข้าคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะเจ้าคงไม่เชื่อคำพูดข้าอยู่แล้ว”

บอกมาเถอะน่า! ฉันจะวิเคราะห์ด้วยตัวเองว่าน่าเชื่อถือหรือไม่! ไคลน์ระงับความกระสับกระส่าย เพียงตอบอย่างเยือกเย็น

“น่าจะเป็นเพราะคุณแต่งเรื่องกลบเกลื่อนไม่ทันมากกว่า”

อามุนด์มิได้ขุ่นเคือง มันยกมุมปากและตอบพลางยิ้ม

“จะคิดแบบนั้นก็ได้…หึหึ…ในหลายๆ ครั้ง ความจริงที่ได้ค้นพบด้วยตัวเองย่อมน่าเชื่อถือว่าสิ่งที่ได้ยินจากผู้อื่น…หากมีเวลา เจ้าควรเตร็ดเตร่บนดินแดนเทพทอดทิ้งสักพักเพื่อค้นหาเบาะแสเพิ่มเติม…หรือถ้ามีความกล้ามากพอก็ลองสำรวจเชอร์โนบิล ที่นั่นมีความลับซ่อนอยู่มากมาย”

“…” ไคลน์ไม่ถามซักไซ้ เพียงจ้องไปทางซากวิหารที่ถูกย้อมด้วยแสงสลัวสีเหลืองพลางตั้งคำถามอย่างเป็นกันเอง

“หมาป่าปีศาจทมิฬรีบหนีไปเพราะตระหนักถึงตัวตนของคุณ?”

อามุนด์พยักหน้าแผ่วเบา

“ไม่ใช่แค่ข้า แต่ยังสัมผัสถึงการจ้องมองจากแฮงแมน…เจ้านั่นซ่อนตัวในดินแดนเทพทอดทิ้งมานานกว่าพันปี ย่อมอ่อนไหวต่อสิ่งเหล่านี้”

เทวทูตลำดับสอง หรือบางทีอาจเป็นถึงลำดับหนึ่ง กลับยังทำได้เพียงใช้ชีวิตอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ในดินแดนเทพทอดทิ้ง…สภาพแวดล้อมของที่นี่ไม่เลวร้ายไปหน่อยหรือ? ไคลน์รำพันกลางถอนหายใจ จากนั้นก็ตอบ

“คุณมีร่างโคลนในเมืองเงินพิสุทธิ์มากกว่าหนึ่ง ทำไมถึงไม่พยายามยั[ยั้งการคืนชีพของผม? หรือทำไมไม่ทรงร่างโคลนที่แข็งแกร่งกว่านี้มา?”

อามุนด์ใช้นิ้วชี้สัมผัสขอบล่างของแว่นตาพลางยิ้ม

“หากทำแบบนั้น เจ้าจะเลือกคืนชีพบนโลกภายนอกแทน นั่นจะทำให้งานของข้ายากกว่าเดิม…ถ้าข้าแสร้งผ่อนคลายสักนิด ตัวเจ้าที่ตระหนักถึงตะกอนพลังผู้ชี้นำปาฏิหาริย์บนดินแดนเทพทอดทิ้งจะต้องเลือกคืนชีพที่นี่แน่นอน…ในเกมถัดไปของพวกเรา อุปสรรคภายนอกจะมีเพียงแฮงแมนและโอโรเลอุส”

อย่างที่คิด…ไคลน์ไตร่ตรองสักพักก่อนจะถาม

“แม้จะอยู่ในดินแดนเดียวกัน แต่ถ้าอยู่นอกระยะของพลัง ร่างต้นของคุณจะมิอาจใช้ ‘รวมตัว’ หรือ ‘สลับตำแหน่ง’ กับร่างโคลนใช่ไหม? เหตุผลที่คุณเปลี่ยนเป็นร่างต้นทันทีที่เข้าสู่ดินแดนเทพทอดทิ้ง ก็เพราะปราสาทต้นกำเนิดสร้างความผิดปรกติบางอย่างกับดินแดนแห่งนี้ ร่างต้นของคุณจึงสัมผัสได้และมารอรับที่หน้าทางเข้า…ผมพูดถูกไหม?”