ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1208

สร้างตำนานไว้ในสถานที่เก้าแห่งนอกโลก… หมายถึงอวกาศใช่ไหม? จ้องมองสูตรโอสถในมือสักพัก ไคลน์เกือบขมวดคิ้ว

มันพบว่าพิธีกรรมดังกล่าวอันตรายยิ่งกว่าการเลื่อนลำดับเป็นผู้ชี้นำปาฏิหาริย์เสียอีก

แม้ว่ากล่องวันวานและสมบัติปิดผนึกระดับศูนย์ของตระกูลอับราฮัม รวมถึงสมบัติปิดผนึกระดับหนึ่ง อีกหลายชิ้นจะมีพลังในการส่งคนออกไปนอกอวกาศ ทำให้การประกอบพิธีกรรมเป็นเรื่องง่าย แต่มันยังไม่ลืมคำเตือนของหัวหน้านักบวชแห่งโบสถ์รัตติกาล อาเรียนน่า ซึ่งเคยเตือนเกี่ยวกับการกัดกร่อนที่รุนแรงจากอวกาศ หากไม่ใช่เทวทูต ลำพังการทำความเข้าใจก็อันตรายถึงแก่ชีวิตได้

ถ้ายังไม่เป็นจอมเวทท่องมิติ ก็มีโอกาสสูงที่จะถูกอวกาศกัดกร่อน… แต่ถ้าต้องการเป็นจอมเวทท่องมิติ ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องท่องอวกาศ… นี่มันคำถามโลกแตก… บางทีตระกูลอับราฮัมอาจบันทึกพิกัดที่ปลอดภัยนอกโลกเอาไว้ เราอย่าเพิ่งคิดในแง่ร้ายเกินไป… นอกจากนั้นยังต้องกลับไปทำนายยืนยันความถูกต้องของสูตรโอสถอีกครั้ง… โดเรียนอาจไม่ได้โกหกเรา แต่ใช่ว่าเขาจะไม่ถูกหลอกมาอีกที… ไคลน์ถอนสายตากลับมาจ้องโดเรียนฝั่งตรงข้าม

“ตะกอนพลังของจอมเวทท่องมิติอยู่ที่ใดบ้าง”

หลังจากท่องพระนามเต็มของเดอะฟูลเสร็จ โดเรียนทำหน้านึก

“มีสองก้อนอยู่ในสถานะสมบัติปิดผนึกของตระกูล หนึ่งก้อนกลายเป็นส่วนผสมของกล่องวันวาน หนึ่งก้อนกล่าวกันว่าอยู่ในมือนิกายแม่มด และอีกหนึ่งก้อนอยู่กับโบสถ์เทพสงคราม อันที่จริงควรจะมีอีกหนึ่งก้อน แต่ไม่มีใครหาพบตั้งแต่ยุคสมัยที่สอง”

ถ้าเราใช้กล่องวันวานแลกเปลี่ยนกับสมบัติปิดผนึกระดับศูนย์ หนึ่งในสองชิ้นที่ค่อนข้างธรรมดาของตระกูลอับราฮัม ก็คงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับตะกอนพลังของจอมเวทท่องมิติอีกต่อไป… แต่ปัญหาอยู่ที่พิธีกรรมเลื่อนลำดับนั่น… แก่นสำคัญของพิธีกรรมคือการจารึกตัวตนไว้ในอวกาศ ไม่ว่าจะพยายามดัดแปลงสักเพียงใดก็คงข้ามขั้นตอนที่เกี่ยวกับอวกาศไปไม่ได้… ไคลน์ควบคุมสีหน้าก่อนจะผงกศีรษะให้โดเรียน

“ผมหวังว่าคุณจะค้นพบตอบก่อนพระจันทร์สีแดงเต็มดวง”

กล่าวจบ ร่างกายชายหนุ่มจางลงอย่างรวดเร็วเนื่องจากถึงขีดจำกัดของฟอร์ส

เมื่อเห็นเกอร์มัน·สแปร์โรว์ ‘กลับไป’ ในลักษณะดังกล่าว โดเรียนก้มลงหน้าลงตามสัญชาตญาณเพื่ออ่านกระดาษที่เขียนพระนามเต็มอันทรงเกียรติของเดอะฟูล และพบว่ากระดาษแผ่นดังกล่าวก็เลือนหายไปเช่นกัน

“…” จากบรรดาพลังพิเศษมากมายที่ตระกูลเคยบันทึก โดเรียนมิอาจเชื่อมโยงพลังของเกอร์มัน·สแปร์โรว์เข้ากับสิ่งใด จึงหันไปทางฟอร์สและอ้าปากเตรียมถาม

ทันใดนั้นเอง หัวใจของมันพลันรู้สึกเจ็บแปลบ ดวงตาเบิกกว้างกะทันหัน

แย่แล้ว! คำสาปกำลังจะกำเริบ! โดเรียนรีบสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเพื่อหยิบขวดโลหะใบเล็ก จากนั้นก็รีบเปิดฝาและกระดกเข้าไป

เคร้ง!

มันขยับตัวเร็วเกินไปจนฝาขวดโลหะตกพื้น

ฟอร์สมองดูใบหน้าอาจารย์ที่เริ่มซีดเผือด หัวใจหญิงสาวเริ่มเต้นแรงและทำอะไรไม่ถูกไปสักพัก

ในฐานะอดีตศัลยแพทย์ เธอตัดสินใจฉับไวและรีบถาม

“อาจารย์… คุณหัวใจวายหรือ? ต้องกินยาตัวไหนเป็นพิเศษไหม?”

หลังจากถามจบ ฟอร์สเพิ่งตระหนักว่าตนตื่นเต้นเกินไปจนเป็นไอ้งั่ง

ของเหลวในขวดโลหะที่อาจารย์เพิ่งดื่มเข้าไปจะต้องเป็นยาที่ว่านั่นอย่างไม่ต้องสงสัย!

“ให้ช่วยอะไรอีกไหมคะ? ฉันบันทึกพลังของ ‘แพทย์’ เอาไว้ด้วย” ฟอร์สซักถามขณะเห็นสีหน้าของอาจารย์เริ่มดีขึ้น

โดเรียนส่ายหน้า นัยว่าสบายดี

ขณะเดียวกันก็ตัดพ้อภายในใจ

นั่นเป็นเพราะเธอไม่ยอมทำตามแผนของฉันและอัญเชิญเกอร์มัน·สแปร์โรว์ออกมาทันที ทำให้ฉันไม่มีเวลาดื่มยานี้…

…

ทะเลโซเนีย เมืองหลวงแห่งหมู่เกาะรอสต์ ‘เมืองแห่งการให้’ บายัม

โทสะสีครามจอดเทียบท่าในยามเย็น

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ความเสียหายของเส้นทางเดินเรือรอบเกาะโซเนียที่โบสถ์วายุสลาตันสร้าง เริ่มดึงดูดความสนใจจากครึ่งเทพฝ่ายฟุซัค มี ‘กัปตัน’ มากมายต้องสังเวยชีวิต กองเรือของพวกมันเสียหายหนักหน่วง

อัลเจอร์·วิลสันและลูกเรือสามารถหลีกเลี่ยงความเสียหายได้โดยการซ่อนตัวในป่าดิบชื้นของเกาะพลางฉวยโอกาสโจมตีท่าเรือเป็นระยะ จนกระทั่งโบสถ์วายุสลาตันและกองทัพเรือโลเอ็นประกาศบรรลุเป้าหมาย พวกมันทยอยเดินทางกลับเกาะปาซูเพื่อพักผ่อน

ถัดมา อัลเจอร์จงใจเข้าร่วมสงครามเพื่อแสดงความจริงใจ แสดงความศรัทธาและความฮึกเหิม ลงเอยด้วยการได้รับคำชมจากพระคาร์ดินัล

และเนื่องจากอัลเจอร์มีความคุ้นเคยกับน่านน้ำรอบหมู่เกาะรอสต์เป็นอย่างดี มันจึงถูกส่งมาเสริมกำลังรบทางทะเลเพื่อป้องกันหนึ่งในอาณานิคมสำคัญ

แน่นอนว่าเพื่อมิให้ขัดแย้งกับตัวตนที่สร้างขึ้นในอดีต และเพื่อกรุยทางไปสู่อนาคตอันสดใส อัลเจอร์และลูกเรือจอดเทียบท่าบายัมในฐานะโจรสลัดรับจ้าง

ในสงครามที่เกิดขึ้น มีโจรสลัดจำนวนมากถูกว่าจ้างโดยอาณาจักรเพื่อชดเชยความสูญเสียทางกองทัพเรือ เฉกเช่นทหารรับจ้างในช่วงสงครามยุคสมัยที่สี่

อาศัยแสงท้องฟ้าที่ยังพอมีแสง อัลเจอร์ลงจากเรือและตรงไปเข้าพบ ‘เจ้าสมุทร’ แยนน์·ค็อตแมนภายในมหาวิหารคลื่นสมุทร

ในฐานะผู้ขับขานสมุทรลำดับห้า มันสิทธิ์เข้าพบพระคาร์ดินัลแห่งโบสถ์วายุสลาตันและอาวุโสใหญ่แห่งทูตพิพากษาได้โดยตรง

ขณะย่างกราย อัลเจอร์พบใบหน้าที่คุ้นเคย

ชายวัยกลางคนสวมชุดทางการ แว่นตา และโบหูกระต่าย บรรยากาศอ่อนโยนและเป็นมิตร แต่อัลเจอร์ทราบดีว่านี่คือสาวกของ ‘เทพสมุทร’ คาเวทูว่า ครั้งหนึ่งเคยเป็นโจรสลัด ปัจจุบันเป็นพ่อค้าที่ทำธุรกิจกับทางการและตลาดมืดไปพร้อมๆ กัน

“ราล์ฟ ไม่ได้เจอกันนาน” อัลเจอร์กล่าวทักทายลูกครึ่งโลเอ็น ฟุซัค และชาวรอสต์

ราล์ฟผงะเล็กน้อย ราวกับจำหน้ากัปตันโทสะสีครามไม่ได้

“อัลเจอร์? กัปตันเรือผีสิงของพวกเราคนนั้น?” ผ่านไปสักพัก มันเริ่มนึกออก

อัลเจอร์ยิ้มและพูด

“ฉันเปลี่ยนไปมากขนาดนั้นเชียว?”

ราล์ฟขมวดคิ้ว

“บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปมาก คล้ายกับมหาสมุทรและเมฆมืดก่อนเกิดพายุ”

“เข้ามา”

…

กรุงเบ็คลันด์ เขตเชอร์วู้ด

โดเรียนผู้อาศัยในหอพักเช่า เดินตรงมาทางหน้าต่าง หลังจากพระอาทิตย์ตกดิน ท้องฟ้าก็เริ่มมืด

คืนนี้จะเป็นช่วงเวลาที่พระจันทร์สีแดงเปล่งปลั่งเต็มดวง เป็นอีกครั้งที่คำสาปของตระกูลอับราฮัมจะกำเริบ

โดเรียนไม่ได้โกนหนวดมาหลายวันแล้ว รอบปากเต็มไปด้วยหนวดเคราสีขาว ลากยาวไปถึงเส้นกรามและจอน ไม่สอดคล้องกับรูปลักษณ์ชายวัยกลางคนอย่างมาก

เฝ้ามองสักพัก โดเรียนก้มศีรษะลงพลางเปล่งภาษาคนยักษ์

“เดอะฟูลจากต่างยุคสมัย…”

หลังจากท่องจบ มันเดินกลับมานั่งบนโซฟากลางห้อง รอคอยให้พระจันทร์เต็มดวงและเข้าสู่ช่วงเวลาที่พลังวิญญาณเข้มข้นที่สุด

ในเวลาเดียวกัน ณ วังโบราณเหนือสายหมอกสีเทา ไคลน์ที่คอยอยู่บนเก้าอี้เดอะฟูลทำการกวักมือเสกกระดาษคน

กระดาษคนแผ่นดังกล่าวอัดแน่นด้วยพลังของปราสาทต้นกำเนิด จากนั้นก็ลอยผ่านจุดแสงการสวดวิงวอนของโดเรียนและประทับร่าง

ระหว่างนี้ ไคลน์จงใจซ่อน ‘เอฟเฟกต์’ และปล่อยให้ ‘เทวทูต’ โอบกอดโดเรียนอย่างเงียบงัน

มันรู้สึกว่าหากมิสเตอร์ฟูลสำแดงอิทธิฤทธิ์ท่วมท้นเกินไป นั่นอาจทำให้สมาชิกตระกูลอับราฮัมตกใจกลัว จึงเลือกที่จะลงมือเงียบๆ

ช่วงเวลาแห่งการรอคอยนั้นทุกข์ทรมานเสมอ โดเรียนหยิบนาฬิกาพกออกมาตรวจสอบเวลาเป็นครั้งคราว จะได้ทราบว่ายังเหลือเวลาอีกกี่นาทีก่อนที่พระจันทร์สีแดงจะทำให้พลังวิญญาณบนโลกเอ่อล้น – สิ่งนี้สามารถคำนวณได้ด้วยความรู้เชิงศาสตร์เร้นลับ

จนกระทั่งใกล้รุ่งสาง โดเรียนงอตัวโดยสัญชาตญาณ หวังต้านรับความเจ็บปวดที่จะมาพร้อมคำสาป

ทว่า เวลากลับผ่านไปด้วยความเงียบเชียบ ปราศจากเสียงเพรียกทำลายโสตประสาทโดยสิ้นเชิง

ขณะแสงจันทร์สีแดงเข้มส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาอาบร่างของโดเรียน มันยืนขึ้นด้วยอาการมึนงงพลางพบว่าบรรยากาศรอบตัวอยู่ในความสงบสุข เงียบงัน และผ่อนคลายโดยสิ้นเชิง ปราศจากสิ่งผิดปรกติทั้งปวง

โดเรียนมองออกไปนอกหน้าต่างและได้พบกับพระจันทร์สีแดงอันบริสุทธิ์ผุดผ่อง สง่างาม อ่อนโยน และชวนฝัน ราวกับกำลังแขวนคล้อยอยู่ภายในใจมัน

เงียบงันอยู่สักพัก โดเรียนก้มศีรษะลงพลางหยิบนาฬิกาพกออกมา

“…” มันยกมือขวาขึ้นมาขยี้ตา จากนั้นก็ปิดหน้าเอาไว้เป็นเวลานาน

เคราสีขาวบนใบหน้าของมันกำลังเลอะคราบน้ำตาและน้ำมูก

………………………………………..