เงาสีดำยืนแข็งทื่ออยู่สักพัก มันปล่อยมือออกจากคอแบร์นาแดตพลางใช้ดวงตาที่ไม่มีอยู่จริงจ้องหน้าราชินีเงื่อนงำ
เสียงแหบแห้งดังขึ้นในมิติซ่อนเร้น
“บ้านเกิด…”
เสียงดังกล่าวลังเลเจือความสับสนประหนึ่งยังไม่มั่นใจ ราวกับเป็นเสียงที่ดังมาจากอีกโลกหนึ่ง
การกัดกร่อนที่แบร์นาแดตเคยเผชิญพลันเลือนหาย การเชื่อมต่อกับสมบัติปิดผนึกกลับคืนมาอีกครั้ง
ความตายสีจางเริ่มกัดกินชีวิตหญิงสาวทีละนิด ช่วยให้เธอรักษาสมดุลระหว่างความคิดที่โกลาหลจนสามารถคงสติเอาไว้ได้
ขณะเตรียมกล่าวบางสิ่ง เงาสีดำได้เหยียดแขนออกมาอีกครั้ง
แต่คราวนี้ แทนที่จะบีบคอแบร์นาแดต มันกลับผลักอย่างแรง
ตามติดมากับการผลักคือการพังทลายของมิติซ่อนเร้น เสียงอันเจ็บปวดราวกับกำลังฝืนต่อต้านบางสิ่งดังขึ้น:
“ออกไป!”
เมื่อเสียงดังกล่าวกังวาน ร่างสีดำได้อันตรธานหายไปจากอากาศ
ถัดมา มันโผล่ขึ้นบนเวทียกสูงกึ่งกลางห้องและนั่งลงบนที่นั่งเหล็กดำขนาดมหึมา
บนใบหน้าผุดรอยแยกสองจุด ดูคล้ายดวงตาสองข้างที่ไม่สมมาตรกัน
แต่ ‘ดวงตา’ ดังกล่าวปราศจากรูม่านตา มีเพียงสีแดงเลือด
ทันทีหลังจากนั้น อีกหนึ่งรอยแยกผุดขึ้นใต้ ‘ตา’ ทั้งสองข้าง แสงสีแดงสว่างออกจากภายใน
นั่นทำให้ร่างดังกล่าวมี ‘ปาก’ สำหรับพูด
มันจดจ้องแบร์นาแดต ตะโกนด้วยเสียงแฝงความเจ็บปวดคล้ายกับกำลังต่อต้านบางสิ่ง:
“ออกไปจากที่นี่!”
หลังจากถูกผลักกระเด็นหลายสิบเมตร แบร์นาแดตพยุงตัวยืนอย่างไม่ยากเย็น แต่เธอยังคงยืนกรานที่จะไม่ฟังคำสั่งของอีกฝ่ายซึ่งบอกให้ออกไปจากสุสานจักรพรรดิมืด ยังคงยืนในตำแหน่ง จ้องเงาดำกึ่งกลางเวทียกสูงด้วยสายตาเหม่อลอย สีหน้าแววตาเผยความเศร้าอย่างมิอาจปกปิด
เธอสัมผัสได้ และมั่นใจเหลือเกินว่าเงาสีดำคือบิดาของเธอ ชายผู้เรียกตัวเองว่า ‘ซีซาร์’ โรซายล์·กุสตาฟ
วินาทีถัดมา รอยแยกบนร่างสีดำเริ่มเพิ่มจำนวน ไล่จากบนลงล่างสุด จนกระทั่งดอกไม้สีแดงผลิบานเต็มร่างกาย
ฉากตรงหน้าดูคล้ายกับโรซายล์เป็นเงาดำที่พยายามห่อหุ้มวัตถุซึ่งเปล่งแสงสีแดงเลือด
ได้เห็นภาพดังกล่าว ไคลน์เหนือสายหมอกหวนนึกถึงพระจันทร์แดงบนท้องฟ้าทันที
ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าโรซายล์จะดำรงอยู่ในสถานะของเงา พยายามบดบังอิทธิพลจากดวงจันทร์สีแดง แต่ท้ายที่สุดก็ต้านไม่ไหว ร่างกายหลายจุดฉีกขาดจนแสงจันทร์ส่องเข้ามาในโลกความจริง
เมื่อรอยฉีกขาดเหล่านี้ผสานเข้าด้วยกันโดยสมบูรณ์ พระจันทร์แดงดวงใหม่จะถือกำเนิด
เมื่อถึงตอนนั้น เหตุการณ์อันน่าสะพรึงจะถือกำเนิดอย่างมิอาจเลี่ยง
ทันใดนั้นเอง ร่างสีดำของโรซายล์เริ่มจางลง คล้ายกับกลายเป็นภาพมายา
ฉากตรงหน้าดูราวกับโรซายล์ถูกกีดกันไว้ในโลกอีกใบหนึ่งด้วยบาเรียล่องหน ตัดขาดออกจากความเป็นจริง
จากนั้น โรซายล์ยกแขนขวาซึ่งเป็นเงาดำขึ้นอย่างยากลำบากและสัมผัสลงบนหน้าผาก
ความถี่ของรอยฉีกสีแดงลดลงทันที แต่ ‘ดวงตา’ จำนวนมากซึ่งเกิดขึ้นมาแล้ว เริ่มกะพริบพร้อมเพรียง
อย่างไรก็ดี ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดเกิดขึ้นกับสภาพแวดล้อม คล้ายกับเป็นการเปลี่ยนแปลงในเชิงกฎระเบียบ การเกิดใหม่ของดวงตาสีแดงถูกบิดเบือน ส่วนรอยแยกเดิมเริ่มตื่นตัว
หลังจากจัดการเสร็จ โรซายล์เงยหน้าขึ้นจ้องแบร์นาแดตซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร กล่าวกึ่งยิ้มด้วยเสียงแหบแห้ง:
“ลูกกลายเป็นคนใหญ่คนโลกในโลกเหนือธรรมชาติจริงๆ … แถมยังสามารถมาถึงที่นี่ได้ตามลำพัง… เข้ามาสิ ให้พ่อดูหน่อยว่าองค์หญิงตัวน้อยของพ่อโตขึ้นมากแค่ไหนแล้ว”
ดวงตาแบร์นาแดตแดงก่ำทันใด เธอบรรจงย่างกรายไปด้านหน้า
โรซายล์ยิ้มอีกครั้ง:
“ในตอนที่พ่อสร้างหนังสือภาพ ทำสื่อการสอน และประดิษฐ์เกมง่ายๆ ให้เล่น ลูกยังเพิ่งตัวนิดเดียว… แต่ตอนนี้เก่งพอที่จะออกตามหาและช่วยเหลือบิดาแก่ชราผู้น่าสมเพช… พ่อยังไม่ลืม ในตอนที่ลูกยังเด็ก ลูกชอบเสื้อผ้าทุกตัวที่พ่อออกแบบให้… แต่น่าเสียดาย เมื่อโตขึ้น ลูกมิอาจสวมเดรสลูกไม้หลายชั้นได้อีก…”
มหาจักรพรรดิเล่าเรื่องเก่าประหนึ่งชายไม้ใกล้ฝั่งซึ่งชอบรำลึกถึงความหลัง
ขณะแบร์นาแดตเร่งฝีเท้า ไคลน์บนสายหมอกเริ่มขมวดคิ้ว
ทันใดนั้น จักรพรรดิโรซายล์ก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะเปล่งเสียงเปี่ยมอำนาจ:
“หยุด!”
น้ำเสียงของมันแฝงความเจ็บปวดอันยากจะบรรยาย
แบร์นาแดตชะงักไปเล็กน้อย ความเร็วของเธอลดลงจนกระทั่งหยุดนิ่ง
หญิงสาวจ้องเงาดำพลางเผยความเศร้าซึ่งยากจะบรรยาย
โรซายล์เงยหน้าขึ้นอีกครั้งพร้อมกับกระแอมแห้ง
“ลูกไม่อยากถามหรือ ว่าทำไมผิวนอกของสุสานจักรพรรดิมืดต้องสลักกฎระเบียบที่พ่อเคยประกาศใช้ สลักงานประดิษฐ์และสมัยนิยมที่พ่อเป็นผู้กำหนด? อันที่จริง นั่นไม่จำเป็นเลย พ่อแค่อยากให้คนที่พบเห็นตระหนักความยิ่งใหญ่ของพ่อ…”
ยังไม่ทันจบประโยค มหาจักรพรรดิใช้มือขวาบีบที่พักแขนแน่น ข่มเสียงพลางเปล่งด้วยสีหน้าเจ็บปวด:
“อย่าเข้ามาใกล้พ่อ! …พ่อถูกกัดกร่อน…”
ความเศร้าในดวงตาแบร์นาแดตทวีความรุนแรง
ข้อสันนิษฐานของเธอ ในที่สุดก็ได้รับการยืนยัน.ไอลีนโนเวล.
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ