ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1308

เหนือสายหมอกสีเทา รูม่านตาไคลน์เบิกกว้างทันที จากนั้นก็รีบก้มมองโต๊ะทองแดงยาวลวดลายเก่าแก่ตามสัญชาตญาณ

บนโต๊ะมีไพ่สี่ใบ หลังไพ่ลวดลายต่างกัน

ชายหนุ่มรู้สึกหวาดกลัวปนโล่งใจ ราวกับเพิ่งเดินผ่านขอบเหวในสภาพปิดตาโดยไม่ตกลงไป

หากมันเอาจริงเอาจังกับการไล่สะสมไพ่เย้ยเทพทั้งยี่สิบสองไพ่ หรือบังเอิญได้รับไพ่มารดามาครอง เมื่อพิจารณาจากนิสัยในการชอบสอดไพ่เข้ามาในร่างวิญญาณเพื่อทดสอบและสร้างความเข้าใจ ป่านนี้อาจถูกกัดกร่อนโดยมารดาเทพธิดาแห่งความเสื่อมทราม หรือไม่ก็ตั้งครรภ์โดยไม่รู้ตัว

แต่เราไม่ใช่โรซายล์สักหน่อย… ต่อให้มีไพ่มารดา ก็คงไม่สอดเข้ามาในร่างวิญญาณส่งเดช ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ทวยเทพก็ยังยากที่จะหาพบ จึงแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีใครรวบรวมได้ครบยี่สิบสองใบ… นี่อาจเป็นแผนของมารดาเทพธิดาแห่งความเสื่อมทราม หากใครบังเอิญได้ครอบครองไพ่มารดาเข้า รับรองได้เลยว่าเจ้านั่นจะกลายเป็นตัวอันตรายอันดับหนึ่งของโลก… ไคลน์ถอนสายตาออกจากโต๊ะ หันไปจ้องโรซายล์บนที่นั่งเหล็กดำผ่านสายตากระดาษคน

ในเวลาเดียวกัน โรซายล์เหยียดหลังเล็กน้อย กล่าวด้วยเสียงเดี๋ยวสูงเดี๋ยวต่ำ

“ทุกสิ่งล้วนมีออร่าเทพแฝงอยู่… มหาต้นกำเนิดยังไม่ตาย แต่อาศัยอยู่ในร่างทุกคน!”

ไคลน์ขมวดคิ้ว มันไม่แน่ใจว่าที่กำลังพูดคือโรซายล์คือพระจันทร์สีแดงในร่างกาย

ไม่เพียงไคลน์จะเข้าใจในสัจธรรมดังกล่าว แต่ยังเคยเผชิญหน้าด้วยตัวเองมาแล้ว จึงมิได้เผยอาการตื่นตระหนกมากนัก เพียงนึกทบทวนถึงคำสอนของชุมนุมแสงเหนือที่มันเคยเห็นมา:

พวกมันพร่ำสอนว่า พระผู้สร้างแฝงตัวอยู่ในทุกสรรพสิ่ง ดังนั้น มนุษย์ทุกคนล้วนมีออร่าเทพในตัว หากออร่าเทพดังกล่าวเข้มข้นจนถึงระดับหนึ่ง มนุษย์ธรรมดาก็สามารถเป็นเทวทูตได้ และเทพจารีตในปัจจุบันก็เป็นเพียงเทวทูตที่แข็งแกร่ง สำหรับคนธรรมดา ขอเพียงเข้าใจว่าแก่นแท้ของชีวิตประกอบด้วยการเดินทางเชิงวิญญาณ เสริมสร้างพลังวิญญาณ ค้นหาออร่าเทพในตัวเอง และกลายเป็นหนึ่งเดียวกับออร่าเทพอย่างแน่นแฟ้น ทุกคนก็สามารถหลุดพ้นจากกายาของมนุษย์ กลายเป็นเทวทูตได้ในที่สุด

ในตอนนั้น เราเข้าใจว่าลัทธิของชุมนุมแสงเหนือมีคำสอนและทฤษฎีเชิงศาสตร์เร้นลับเป็นของตัวเอง เฉกเช่นเหล่าเจ็ดเทพจารีต แต่ปัจจุบัน เราพบข้อเท็จจริงที่ซ่อนอยู่ในเนื้อหาเหล่านั้น… ในบางแง่มุม คำสอนของพวกมันถูกต้องทุกประการ แต่ปัญหาก็คือ ยิ่งผสานเป็นหนึ่งเดียวกับออร่าเทพมากเท่าใด ความเป็นตัวเองก็ยิ่งลดลง… พระผู้สร้างแท้จริงแอบสอดแทรกความลับอันลึกซึ้งของโลกไว้ในคำสอน… ไม่กลัวบ้างหรือว่าสาวกเดนตายจะหมั่นศึกษาจนกระทั่งเข้าใจเกี่ยวกับการกัดกร่อนจากใต้ดิน จนกลายเป็นภาชนะให้มหาต้นกำเนิดลืมตาตื่น? ดูเหมือนว่าแฮงแมนจะมีส่วนที่เสียสติอยู่ ไม่ได้มีเหตุและผลตลอดเวลา… ไคลน์พึมพำขณะรอให้โรซายล์พูดต่อ

สองสามวินาทีถัดมา โรซายล์ซึ่งดำรงอยู่ท่ามกลางวัฏจักรตายเกิด นั่งนิ่งบนที่นั่งเหล็กดำ สูดลมหายใจโดยไม่กล่าวคำใด

ไคลน์เป็นฝ่ายบังคับกระดาษคนพูด

“สิ่งที่นายเพิ่งกล่าวไป คำใดน่าเชื่อถือ คำใดควรระวัง”

โรซายล์ขำแห้ง

“คิดเอาเอง… เฮ่อะ! พวกนักทำนายชอบพูดแบบนี้ไม่ใช่หรือ”

โดยไม่รอคำตอบจากไคลน์ มันกล่าวต่อ:

“ในตอนที่สร้างหน้ากาก ‘ความตายสีจาง’ ฉันสังเกตเห็นบางสิ่ง: เทพมรณาแห่งยุคสมัยที่สี่อาจยังไม่ร่วงหล่นโดยสมบูรณ์ และมีไพ่ตายในการคืนชีพมากกว่าหนึ่งอย่าง ซึ่งบางส่วนอาจเกี่ยวข้องกับ ‘แม่น้ำอันธการนิรันดร์’ หึหึ… ‘มรณา’ จะตายง่ายๆ ได้เช่นไร…”

กล่าวถึงตรงนี้ โรซายล์ชำเลืองไคลน์ด้านล่างเวทียกสูง

“อา… มีเพียงการเลือกเส้นทางนักทำนาย ผู้ฝึกหัด และนักจารกรรมเท่านั้น ‘ผู้เดินทางข้ามโลก’ จึงจะมีสิทธิ์เข้าไปในปราสาทต้นกำเนิด ฉันมีความคิดนี้ในตอนที่สายไปแล้ว… ฉันไม่รู้ว่านายอยากเป็นวันวานหรือไม่ และไม่ทราบรายละเอียดของพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องด้วย แต่บอกได้เพียงว่า สิ่งนั้นอันตรายยิ่งกว่าการเถลิงบัลลังก์เทพหลายเท่า หลายต่อหลายเท่า… บางที ตัวตนที่นำพวกเรามาขังอาจกำลังรอนายอยู่ที่นั่น… คำแนะนำเดียวของฉันก็คือ สนทนากับเทพแห่งตะเกียงใน ‘ตะเกียงวิเศษประทานพร’ ก่อนจะลงมือ”

เทพแห่งตะเกียง? ฉวยโอกาสจากความแค้นที่อีกฝ่ายมีต่อราชันสวรรค์ฟ้าดินประทานโชค? ไคลน์พยักหน้าแผ่วเบา:

“ตกลง”

ได้ยินคำตอบ โรซายล์ถอนหายใจพลางยิ้ม

“หากนายกลายเป็นวันวานสำเร็จ อย่าลืมคิดเรื่องช่วยฉัน มีเพียงวันวานเท่านั้นที่ต่อต้านวันวานได้”

ถึงตรงนี้ มันนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดด้วยจังหวะช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“หลังจากกลายเป็นวันวาน ถ้านายมิอาจช่วยเหลือฉันขจัดการกัดกร่อนจากดวงจันทร์บรรพกาลได้ อย่าลืมกำจัดฉันให้สิ้นซากและคอยสนับสนุนให้มีจักรพรรดิมืดคนต่อไป… ฉันจะได้ไม่คืนชีพขึ้นมาพร้อมกับการกัดกร่อนอีก…”

แสงสว่างภายในสุสานสลัวลงเล็กน้อย ไคลน์เงียบไปสองวินาทีก่อนจะตอบ.Aileen-novel.

“สัญญาว่าจะไม่ลืม”

โรซายล์ยังคงเงียบ จากนั้นก็ขำในอีกไม่กี่วินาที

คุณมหาจักรพรรดิ ทำไมนายถึงทำตัวยังกับพวกป้าข้างบ้าน? ไคลน์ส่ายหน้าพลางตอบกระชับ

“ไม่”

โรซายล์เงียบไปอีกครั้ง จากนั้นก็กล่าวต่อ

“นายกับฉันมาจากยุคเดียวกัน แบร์นาแดตควรเรียกนายว่าลุงโจว… ใช่แล้ว ลุงโจว…”

ขณะกล่าว เสียงของโรซายล์เจือความขื่นขมเล็กน้อย

“หลังจากลืมตาขึ้นในยุคปัจจุบัน ฉันก็มองโลกทั้งใบเป็นแค่เกมและสนุกไปกับมัน แต่บางครั้งก็นึกถึงบ้านเกิดและช่วงเวลาในอดีตซึ่งเป็นปัจจัยหล่อหลอมบุคลิกและตัวตน… ยิ่งอายุมากขึ้น ความรู้สึกดังกล่าวก็ยิ่งเกิดขึ้นบ่อย เหมือนกับใบไม้ที่มักจะร่วงลงบนโคนต้นเสมอ… อย่างไรก็ดี ในยุคปัจจุบัน ฉันก็มีลูกสาว ภรรยา และลูกชายสองคน มีหลายสิ่งเกิดขึ้นและมีหลายสิ่งที่รู้สึกผูกพัน… สำหรับนาย ฉันเข้าใจในความโดดเดี่ยว… เข้าใจถึงความเดียวดายที่ฝังอยู่ในกระดูก”

กล่าวถึงตรงนี้ โรซายล์ถอนหายใจเล็กน้อย

“คงจะดีกว่านี้ถ้าเรายังอยู่ในยุคสมัยเดิมที่ฉันต้องตื่นไปทำงานให้ตรงเวลาทุกวันและทำโอทีเป็นครั้งคราว เมื่อมีเวลาว่าง ฉันจะแวะไปรับลูกสาวกลับจากเรียนพิเศษ ระหว่างทางก็ซื้อของที่ภรรยาชอบบ่นให้ซื้อเข้าบ้าน… ในวันหยุด ฉันจะออกไปเที่ยวนอกบ้าน หรือไม่ก็ไปบ้านพ่อแม่เพื่อดูแลท่านตอบแทนบุญคุณ… เมื่อถึงวันที่เหนื่อยกับชีวิต ฉันสามารถใช้ข้ออ้างว่า ‘เพื่อนเลี้ยงข้าว’ เพื่อออกจากบ้านมาหานาย ผู้ชายสองสามนั่งริมถนนกินอาหารเสียบไม้ด้วยกัน ดื่มเหล้าเบียร์ คุยโวโอ้อวด ด่าเจ้านาย รำลึกความหลัง และยุยงให้นายรีบหาแฟน… เมื่อตื่นขึ้นในวันถัดมาก็จะมีพลังในการใช้ชีวิตด้วยความกระฉับกระเฉง…”

ไคลน์พังอย่างเงียบงันโดยไม่ขัดการรำพันของโรซายล์

เสียงของโรซายล์ค่อยๆ หรี่ลง จนกระทั่งมันยิ้มและกล่าว

“ลาก่อนสหาย… หวังว่าพวกเราจะได้พบกันอีกในสักวัน”

ร่างของมันจางลงและกลายเป็นภาพมายาอย่างรวดเร็ว ประหนึ่งสูญเสียตัวตนบนโลกปัจจุบัน เหลือเพียงเงารางซึ่งลอยอยู่เหนือที่นั่งเหล็กดำ

โรซายล์·กุสตาฟกลับสู่การบรรทมอันเป็นนิรันดร์

…………………………………………………