ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1334

.อาคารสำนักงานของ MI9 ตั้งอยู่บนถนนเบลลอตโต้ในเขตตะวันตก เป็นอาคารสามชั้นซึ่งไม่เด่นสะดุดตามากนัก

ประตูทางเข้ามิได้บ่งบอกตัวตน เพียงแขวนเลขที่บ้านไว้ว่า

“9”

ส่วนสำคัญของอาคารสำนักงานจะอยู่ใต้ดิน ชั้นบนเป็นที่การของฝ่ายพลเรือน แต่แน่นอน ผู้วิเศษ MI9 ส่วนใหญ่จะไม่ลงใต้ดินหากไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ ส่วนหนึ่งสภาพแวดล้อมที่นั่นไม่ดีสักเท่าไร บรรยากาศค่อนข้างอึมครึม ราวกับสมบัติปิดผนึกจะหลุดออกมาได้ตลอดเวลาอันเนื่องมาจากการเก็บรักษาไม่เหมาะสม

ปัจจุบัน ซิลดำรงตำแหน่งรองหัวหน้า ‘หน่วยรักษาความปลอดภัยและต่อต้านข่าวกรองแห่งชาติ’ ซึ่งมีทีมผู้วิเศษในความดูแลพอสมควร รับผิดชอบเกี่ยวกับการต่อต้านข่าวกรองจากอินทิสในขอบเขตกรุงเบ็คลันด์

“มีภารกิจใหม่” พลโทแพนเทค รองผู้อำนวยการ MI9 และหัวหน้า ‘หน่วยรักษาความปลอดภัยและต่อต้านข่าวกรองแห่งชาติ’ ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงของซิล หยิบเอกสารแผ่นหนึ่งยื่นให้หญิงสาว

“เรื่องด่วนหรือคะ” ซิลเหยียดแขนไปรับพลางถามอย่างรอบคอบ

พลโทแพนเทคเป็นชายสูงวัยชาวโลเอ็นทั่วไป ไรผมเถิกมาก มันหยิบถ้วยกาแฟกระเบื้องเคลือบขึ้นมาจิบ

“ไม่เร่งด่วน ระดับความอันตรายต่ำ… อันที่จริง งานนี้จะถูกแจกจ่ายให้สมาชิกทุกคนโดยหวังว่าจะมีใครสักคนดวงดีทำสำเร็จ”

ข้อมูลดังกล่าวค่อนข้างเหนือความคาดหมายของซิล แต่แทนที่จะเปิดเอกสารอ่านทันที หญิงสาวทำเพียงขานรับ:

“ดิฉันจะแจ้งให้สมาชิกในทีมทราบ”

หลังออกจากห้องของพลโทแพนเทค ซิลกลับมาห้องของตัวเอง

เมื่อทิ้งตัวนั่ง ร่างของซิลกลมกลืนไปกับเก้าอี้พนักสูงจนยากจะสังเกตเห็น

หลังจากกวาดสายตาอ่านเอกสาร ซิลเริ่มเข้าใจคำพูดของรองผู้อำนวยการอย่างคร่าว

ยูโทเปียซึ่งเป็นเป้าหมายการสืบสวน ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ตั้งอยู่บนทวีปเหนือใต้ หรือบนเกาะทางการใดบนห้าห้วงทะเล

ในช่วงสองสามสัปดาห์หลัง มีผู้คนจำนวนมากได้เข้าสู่สถานที่ซึ่งถูกเรียกว่ายูโทเปีย แต่เป็นการเข้าไปในลักษณะที่แตกต่าง ตำแหน่งก็ไม่เหมือนกัน บางคนเข้าไปหลังจากเผชิญพายุบนน่านน้ำระหว่างทะเลคลั่งกับทะเลโซเนีย บางคนเข้าไปหลังจากเผชิญพายุขณะโดยสารรถไฟจากอ่าวเดซีย์มายังกรุงเบ็คลันด์ และบางคนก็เข้าไปขณะหลงทางอยู่ในแคว้นซิลวารัส…

จนถึงปัจจุบัน ยังไม่มีใครได้รับบาดเจ็บหรือมีอาการทางจิตหลังจากเข้าไปในยูโทเปีย… ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมรองผู้อำนวยการแพนเทคถึงระบุว่ามีความเสี่ยงต่ำ… ปัจจุบันยังสรุปกฎการเข้าออกเมืองไม่ได้ จึงไม่มีวิธีส่งผู้วิเศษเข้าไปสืบสวน… เราทำได้แค่แจ้งข่าวให้ทุกคนทราบ โดยว่าจะมีใครบังเอิญเข้าไปในยูโทเปียและรวบรวมข้อมูลออกมา… ซิลวางเอกสาร ยืนขึ้นด้วยสีหน้าผิดหวัง เตรียมแจ้งภารกิจให้ผู้ใต้บังคับบัญชาทราบ

เธอเสียใจที่โอกาสทำภารกิจสำเร็จมีต่ำ แทบไม่มีหวังแม้แต่น้อย จึงหมดโอกาสสะสมคะแนนผลงานไปโดยปริยาย

ตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา เพื่อเตรียมรับมือวันสิ้นโลกตามคำพยากรณ์ ซิลงานตรากตรำทำงานหนักในทุกวัน คอยปฏิบัติหน้าที่ในฐานะ MI9 พร้อมกับทำภารกิจให้มิสเตอร์ฟูล เพื่อสะสมคะแนนผลงานจากทั้งสองฝ่าย หวังแลกเปลี่ยนเป็นเงินทอง สูตรโอสถและตะกอนพลังของ ‘จอมเวทกฎหมาย’ เพื่อเติมเต็มความปรารถนาในการเป็นครึ่งเทพ

จวบจนปัจจุบัน ซิลยังสะสมคะแนนผลงานไปไม่ถึงไหนทั้งสองฝั่ง โดยเฉพาะฝั่ง MI9 เธอแทบไม่มีบทบาทมากนัก แทบไม่เห็นความหวัง

หากไม่ใช่เพราะเงินเดือนของ MI9 ค่อนข้างสูง แถมยังมีอภิสิทธิ์มากมาย สามารถใช้ตำแหน่งเพื่อรวบรวมข้อมูลจำนวนมากสำหรับทำภารกิจให้มิสเตอร์ฟูลได้สะดวก ซิลคงคิดลาออกและกลับไปเป็นนักล่าเงินรางวัลตามเดิม แบบนั้นจะมีอิสระมากกว่า

ไว้ค่อยนำเรื่องนี้ไปถามในชุมนุมทาโรต์ครั้งหน้า บางทีมิสเตอร์เวิร์ลหรือคนอื่นๆ อาจมีเบาะแส… ขณะครุ่นคิด ซิลผลักประตูห้องของสมาชิกในหน่วยเข้าไป

อธิบายภารกิจเกี่ยวกับยูโทเปียเสร็จ หญิงสาวเน้นย้ำ

“หากสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล แม้จะได้บังเอิญเข้าสู่ยูโทเปียไปแล้ว พวกคุณสามารถถอนตัวได้ทุกเมื่อ การที่เมืองลึกลับยังไม่เคยแสดงปัญหาออกมา ไม่ได้แปลว่ามันไม่มี แต่อาจเป็นเพราะปัญหายังไม่เคยถูกกระตุ้น”

หลังจากยุ่งวุ่นวายอีกสักพัก ในที่สุดซิลก็เสร็จการทำงานอันเหน็ดเหนื่อยและกลับถึงบ้านก่อนทุ่มครึ่ง รับประทานอาหารเย็นกับแม่ น้องชาย และฟอร์ส จากนั้นก็เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาพักผ่อน

เลยเที่ยงคืนเล็กน้อย หลังจากอาบน้ำเสร็จ หญิงสาวเดินไปยังริมหน้าต่างห้องนอน จับผ้าม่าน เตรียมขึงปิดให้มิดชิด

ระหว่างนั้น ซิลมองออกไปตามความเคยชิน และพบว่าพระจันทร์สีแดงเข้มบนท้องฟ้ากำลังกลมดิก ขนาดใหญ่กว่าปรกติเล็กน้อย สีเข้มกว่าปรกติอย่างชัดเจน คล้ายกับมีเลือดสดไหลเวียน

จันทราโลหิต… ซิลหันหน้าไปมองห้องข้างเคียงด้วยความเป็นห่วง อดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับเพื่อนสนิท

อย่างไรก็ดี เพียงไม่นานเธอก็นึกขึ้นได้ว่า ฟอร์สกลายเป็นครึ่งเทพลำดับ 4 เรียบร้อยแล้ว ไม่จำเป็นต้องกลัวอิทธิพาลจาก ‘เสียงเพรียกในคืนจันทร์เต็มดวง’ อีกต่อไป

…

ภายในห้องติดกัน ฟอร์สนอนอยู่บนเตียง จ้องมองไปยังจันทราโลหิตด้านนอก พลางอดทนความเจ็บปวดจากเสียงเพรียกของมิสเตอร์ประตู:

“แม้ลำดับ 3 ไป 2 จะหมายถึงการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพจากร่างสัตว์ในตำนานไม่สมบูรณ์ กลายเป็นร่างสัตว์ในตำนานที่สมบูรณ์ แต่ข้าคิดว่าลำดับ 4 ไป 3 เองก็มีการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพเช่นกัน หรือกล่าวได้ว่า ลำดับ 3 คือลำดับที่ยอดเยี่ยมที่สุดบนเส้นทางผู้วิเศษ…”

“ในลำดับดังกล่าว ผู้วิเศษไม่ต้องพึ่งพาความช่วยเหลือจากภายนอกเพื่อต่อกรกับแนวโน้มความบ้าคลั่ง ไม่ต้องทุกข์ทรมานในทุกวินาที แต่ยังได้ครอบครองพลังที่เหนือกว่ามนุษย์ธรรมดาหลายขุม เป็นตัวตนที่ใกล้เคียงเทพมากกว่ามนุษย์ และยังสามารถใช้หลักยึดเหนี่ยวเล็กๆ เพื่อทำให้จิตใจมีเสถียรภาพ…”

“หากไม่ใช่เพราะอายุขัยของลำดับ 3 ส่วนมากมักไม่เกินห้าร้อยปี คงไม่มีนักบุญคนใดต้องการเลื่อนเป็นเทวทูต…”

“จ้า จ้า” ฟอร์สพยักหน้าถี่ๆ เป็นนัยว่ารับทราบ

ขณะเดียวกัน หน้าผากหญิงสาวกระตุกแผ่วเบาพร้อมกับแอบหาว

เธอเคยชินกับความเจ็บปวดขณะสนทนากับมิสเตอร์ประตูโดยตรงแล้ว

มิสเตอร์ประตูกล่าวต่อไป

“ลำดับ 3 ของเส้นทางผู้ฝึกหัดมีชื่อว่า ‘นักพเนจร’ ซึ่งนั่นหมายความว่า เจ้าจะไม่ถูกพันธนาการอยู่แค่ในโลกวิญญาณอีกต่อไป สามารถท่องไปตามอวกาศ โลกดารา ดาวเคราะห์ดวงอื่น ได้สัมผัสกับความเงียบที่แท้จริง ความว่างเปล่าโดยสมบูรณ์ ความกว้างใหญ่ไพศาล และอารยธรรมที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง…”