ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1347

เหนือหมอกสีเทา ภายในวังโบราณ ใกล้กับเก้าอี้เดอะฟู

จุดแสงแห่งการสวดวิงวอนสว่างขึ้น ขยายออกเป็นรัศมีวงกลม

คล้ายกับมีใครบางคนเปิดม่านภายในห้องมืด แสงแดดส่องเข้ามาแยงตา ‘คนกำลังนอน’

วังวนหนอนสีใสซึ่งสงบไปได้สักพัก กลับมาอาวะลาดอีกครั้งด้วยการโบกสะบัดหนวดรยางค์แปลกประหลาด

…

สายตาไคลน์กวาดผ่านเนื้อหาในส่วน ‘ราชันเร้นลับ’ และตีความเนื้อหาถัดไป

อันธการนิรันดร์, เอกพจน์แห่งสรรพสิ่ง, หนึ่งเดียวกับห้วงมิติเวลา:

แม่น้ำอันธการนิรันดร์ + เอกลักษณ์ของรัตติกาล + เอกลักษณ์ของมรณา (ผู้หลับใหลนิรันดร์) + เอกลักษณ์ของยักษ์สนธยา + ตะกอนพลังของอัศวินเคราะห์กรรม + ตะกอนพลังของจักรพรรดิสีจาง + ตะกอนพลังของหัตถ์แห่งเทพ

เทพต้นกำเนิด, มารดาแห่งสรรพสิ่ง, รังมารดาแห่งมลทิน:

รังมารดา + เอกลักษณ์ของมารดา + เอกลักษณ์ของจันทรา + ตะกอนพลังของนักท่องธรรมชาติ + ตะกอนพลังของเทพธิดาแห่งความงาม

ผู้บันดาลกลียุค, เงาดำแห่งระเบียบ:

แคว้นแห่งความยุ่งเหยิง + เอกลักษณ์ของจักรพรรดิมืด + เอกลักษณ์ของผู้ชี้ชะตา + ตะกอนพลังขององค์ชายวิปลาส + ตะกอนพลังของหัตถ์ประกาศิต

มหาวินาศ, ต้นกำเนิดภัยพิบัติ:

เมืองแห่งหายนะ + เอกลักษณ์ของแม่มด (แม่มดกลียุค, แม่มดบรรพกาล) + เอกลักษณ์ของนักบวชสีชาด + ตะกอนพลังของสิ้นโลก + ตะกอนพลังของผู้พิชิต

บิดาแห่งปีศาจ, เจ้าแห่งการกลายพันธุ์, รากเหง้าแห่งคำสาป

โลกเงามืด + เอกลักษณ์ของนรก + เอกลักษณ์ของผู้ถูกล่าม + ตะกอนพลังของราชันโสมม + ตะกอนพลังของเทพหายนะ

ปีศาจความรู้, ปริศนาอันบ้าคลั่ง

ดินแดนรกร้างแห่งความรู้ + เอกลักษณ์ของนักสิทธิ์ + เอกลักษณ์ของผู้ไร้ตำหนิ + ตะกอนพลังของจักรพรรดิความรู้ + ตะกอนพลังของผู้เบิกเนตร

กุญแจแห่งแสง, กลียุคไร้ก้นบึ้ง, อวตารแห่งชะตากรรม

กุญแจแห่งแสง + เอกลักษณ์ของกงล้อโชคชะตา + ตะกอนพลังของอสรพิษยักษ์

หากมันกับจักรพรรดิโรซายล์ได้ทราบข้อมูลเหล่านี้ล่วงหน้า คงไม่มีใครต้องตกอยู่ในสถานการณ์ปัจจุบัน

เมื่อถึงจุดหนึ่ง ต่อให้ไม่ใช้พลังพิเศษ ลำพังความรู้ก็มีค่าเทียบเท่าพลังที่แข็งแกร่ง… ชื่อของเส้นทางร่วมธรณีกับจันทรา มีบางจุดแตกต่างจากพระนามเต็มของมารดาเทพธิดาแห่งความเสื่อมทราม ดูเหมือนว่าบนโลกจะกล่าวถึงแค่บางส่วนของพระองค์… หมายความว่าพระนามเต็มของพระองค์บนดวงจันทร์ก็คงเป็น ‘มารดาเทพธิดาแห่งความเสื่อมทราม’ ‘ปฐมกาลแห่งความชั่ว’ ‘ผู้ไม่ดับสูญ’ … ในทำนองเดียวกัน มารดาพฤกษาแรงกระหายในปัจจุบันก็คงมีนามเต็มเป็น ‘มารดาพฤกษาแห่งแรงกระหาย’ ‘บิดาแห่งปีศาจ’ ‘ผู้แผดเสียงคำรามนิรันดร์’ … สถานการณ์ของทาง ‘บุตรแห่งปฐมกาล’ ยังไม่เป็นที่แน่ชัด คล้ายกับหายตัวไปอย่างเป็นปริศนา ไม่มีใครเข้าถึงได้… ไคลน์พยักหน้ากับตัวเอง

มันกล่าวต่อทันที

“ดูเหมือนว่า ‘มหาเทพผู้ปราดเปรื่องและทรงพลัง’ จะแข็งแกร่งที่สุด รองลงมาคือ ‘ราชันเร้นลับ’ และ ‘หนึ่งเดียวกับห้วงมิติเวลา’ โดยที่เหลือแข็งแกร่งเท่ากันเป็นลำดับสุดท้าย”

มันพิจารณาจากจำนวนเส้นทางผู้วิเศษข้างเคียงภายในกลุ่ม โดยไม่ได้นับรวมเส้นทางเทพภายนอก

อาดัมจ้องศิลาเย้ยเทพพลางกล่าวอย่างเป็นกันเอง

“ไม่เสมอไป… ปริมาณของอำนาจอาจสัมพันธ์กับระดับตัวตนและความแข็งแกร่งบางส่วน แต่ไม่ใช่กับทั้งหมด ยังมีคุณสมบัติเฉพาะตัว ประเภทพลัง และสัญลักษณ์ ซึ่งมีความสำคัญไม่แพ้กัน… หลังจากพระผู้สร้างต้นกำเนิดแบ่งร่างกาย สามเสาหลักที่โดดเด่นในหมู่วันวานประกอบไปด้วย: ‘พระเจ้า’ มหาเทพผู้ปราดเปรื่องและทรงพลัง; ‘ราชันเร้นลับ’ ราชันกาลเวลาและห้วงมิติ และสุดท้ายคือมารดาเทพธิดาแห่งความเสื่อมทราม ‘ปฐมกาลแห่งความชั่ว’”

ได้ยินประโยคสุดท้ายของอาดัม ไคลน์อดไม่ได้ที่จะชำเลืองไปมองแขนเสื้อฝั่งซ้ายที่มีกระจกวิเศษอาโรเดสซ่อนอยู่

เข้าใจแล้วว่าทำไม อาโรเดสถึงบอกว่าเห็นเสาหลักและการค้ำจุนในตัวเรา… มันกระจ่างขึ้นมาเล็กน้อย และค่อนข้างเชื่อว่าสิ่งที่นักสร้างฝันอาดัมกล่าวคือความจริง

ทันใดนั้น อาดัมเสริมด้วยน้ำเสียงไม่รีบเร่ง

“ปัจจุบัน สองเสาหลักแรกดำรงอยู่ในสภาพแก่นแท้แห่งต้นกำเนิด และหลังจากมารดาเทพธิดาแห่งความเสื่อมทรามถูกแบ่ง ‘รังมารดา’ และเส้นทางผู้วิเศษทั้งสองออกจากร่าง พระองค์ก็ไม่ต่างจากเทพภายนอกตนอื่นมากนัก มีเพียงสัญลักษณ์ที่ยังคงทำหน้าที่เป็น ‘เสาหลัก’”

หากไม่ใช่เพราะมีไม้กางเขนเปื้อนเลือดกำลังเสียบอยู่กลางหน้าอก ไคลน์คงรู้สึกว่าบรรยากาศการสนทนาในปัจจุบันนั้นไม่เลว คล้ายกับตนเป็นเพื่อนกับอาดัม สนทนากันอย่างออกรส พลางรอลูกชายอย่างอามุนด์กลับบ้านมากินอาหารเย็น

และ ‘อาหาร’ ที่ว่าก็คือเราเอง… ต้องยอมรับว่าพลังของผู้ชมสามารถบิดเบือนการรับรู้ ประสบการณ์ และสภาพจิตใจของผู้ฟังได้อย่างน่าทึ่ง… ไคลน์เตือนตัวเองให้ระวัง ก่อนจะถามเจือความสับสน

“นึกว่าเทพภายนอกอย่างมารดาเทพธิดาแห่งความเสื่อมทราม ซึ่งถือครองแก่นแท้แห่งต้นกำเนิดมากถึงสองหรือสาม จะเป็นเสาหลักเดี่ยวๆ มาตลอดเสียอีก”

อาดัมก้มมองจี้ไม้กางเขนสีเงิน

“เข้าใจผิดแล้ว พระองค์ครอบครองแก่นแท้แห่งต้นกำเนิดเพียงหนึ่งมาตลอด… ตามปรกติแล้ว แก่นแท้แห่งต้นกำเนิดจะมิอาจแบ่งแยกได้ แต่เมื่อครั้งพระผู้สร้างต้นกำเนิดทำการแบ่งร่างกาย กฎการ ‘รวมตัว’ และ ‘แยกตัว’ ซึ่งถูกสร้างขึ้นมาพร้อมกัน ได้ดึงดูดให้ ‘แก่นแท้แห่งต้นกำเนิด’ บางส่วนของมารดาเทพธิดาแห่งความเสื่อมทรามเกิดฉีกขาด และตกลงมายังโลกของเรา”

“กล่าวคือ ในปัจจุบัน แก่นแท้ฯ ของมารดาเทพธิดาฯ กำลังอยู่ในสภาพไม่สมบูรณ์? หมายความว่าถ้าในอนาคตมีวันวาน ‘มารดาแห่งสรรพสิ่ง’ ถือกำเนิดขึ้นมาแทน ตัวตนดังกล่าวก็จะได้ครอบครองพลังที่ไม่สมบูรณ์?” ไคลน์ถาม

ริมฝีปากอาดัมขยับเล็กน้อย คล้ายกับกำลังยิ้ม: