ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1350

อาดัมหันมาจ้องไคลน์ กระจกตาสีอ่อนกำลังสะท้อนใบหน้าชุ่มเลือดสีแดงสด

สีหน้ายังคงเรียบเฉยเหมือนเคย ดวงตาเจือความส่งสารเล็กน้อย คล้ายกับพระเจ้าที่กำลังเฝ้ามองมนุษย์โลก

ไคลน์จ้องมันด้วยรอยยิ้ม แต่ศีรษะเริ่มปริแตก

พัฒนาการดังกล่าวเกิดขึ้นกับทั้งร่างกาย ส่งผลให้ชายหนุ่มทรุดตัวลงบนบ่อเลือด

ในบ่อเลือดมีเสื้อโคต ข้าวของเครื่องใช้ ไม้ค้ำ และกระจกโบราณกำลังนอนอย่างสงบ

ในวิหารโครงกระดูก บนอาณาจักรเทพของนักสร้างฝันอาดัม ไคลน์เสียชีวิตในลักษณะแปลกประหลาด

อาดัมซึ่งแต่งกายในชุดคลุมสีขาวเรียบง่าย เฝ้ามองฉากตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยนและสงบนิ่ง ไม่แน่ใจว่ามันคาดเดาไว้แล้ว หรือพยายามเก็บซ่อนสีหน้ากันแน่

เหนือสายหมอกสีเทา ภายในวังโบราณ

วังวนหนอนวิญญาณที่คลุ้มคลั่ง หยุดเคลื่อนไหวและแตกสลายกลายเป็นหนอนวิญญาณไร้ชีวิตจำนวนมาก

วินาทีถัดมา หนอนวิญญาณแปรเปลี่ยนเป็นภาพมายา ฉาบด้วยสีเทา ราวกับผสานเข้ากับสายหมอกแห่งประวัติศาสตร์

จากนั้น พวกมันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ส่องประกายระยิบระยับพลางดีดดิ้นเข้าหากัน

ภายในไม่กี่วินาที กลุ่มก้อนหนอนวิญญาณจัดระเบียบใหม่กลายเป็นร่างมนุษย์ ไม่ใช่ใครนอกจากไคลน์·โมเร็ตติ เจ้าของผมสีดำ ดวงตาสีน้ำตาล และชุดสูตสุภาพ

เมื่อเจ้าของปราสาทต้นกำเนิดกลับมา โต๊ะทองแดงยาวลวดลายโบราณและเก้าอี้พนักสูงยี่สิบสองตัวซึ่งถูกทำลายไป ฟื้นฟูกลับเป็นปรกติอย่างรวดเร็ว

ไคลน์หยิบไม้เท้าดวงดาวซึ่งเลี่ยมอัญมณีมากมาย เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้เดอะฟูล

ห้วงมิติเหนือสายหมอกสีเทาพลันสั่นไหว พลังอันยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามแผ่พุ่งไปทุกทิศ

ไคลน์พยักหน้าให้กับร่างสีทองซึ่งยังคงยึดครอง ‘จุดแสงสวดวิงวอน’ ของแบร์นาแดต ตามด้วยกล่าว

“ข้ารักษาสัญญาแน่”

เทพแห่งตะเกียงยิ้ม

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะมิได้สืบทอดความเจ้าเล่ห์และไร้ยางอายมาจากเขาสินะ… ยอดเยี่ยมมาก”

ทันทีที่เสียงเลือนหาย ร่างสีทองอันพร่ามัวสลายในไปทันที ไม่ปรากฏบนจุดแสงสวดวิงวอนของแบร์นาแดตอีกต่อไป

“ทำได้ดีมาก” ไคลน์ตอบสนองต่อคำวิงวอนของราชินีเงื่อนงำ แบร์นาแดต พลางแบ่งหนอนวิญญาณออกจากร่าง ก้มหน้าลงเล็กน้อยและขอพรกับตัวเอง “ข้าขอกลับไปอยู่ในสภาพก่อนคืนนี้”

เมื่อร่างหลักเสียชีวิต สิ่งที่ไคลน์สูญเสียมีเพียงตะกอนพลังหลักของผู้ชี้นำปาฏิหาริย์ โดยเป็นการทิ้งไว้ภายในวิหารกระดูกของอาดัม และคงไม่มีทางกู้คืนกลับมาได้อีกแล้ว

แน่นอน ไคลน์ยังมีตะกอนพลังส่วนใหญ่อยู่กับหนอนวิญญาณ บ้างก็บนมิติหมอก บ้างก็หุ่นเชิดในยูโทเปีย สำหรับซาราธ ตัวมันในปัจจุบันมิได้ไม่ได้ต้องการตะกอนพลังเพิ่มเติม เพราะไม่อยากสร้างภาระให้ตัวเอง มันจึงไม่ได้ใช้กฎการดึงดูดระหว่างตะกอนพลังเพื่อดูดซับตะกอนพลังของหุ่นเชิดในยูโทเปียเข้าไปในคราวเดียว แต่เลือกใช้วิธีอื่นซึ่งปลอดภัยกว่า แต่ก็ช้ากว่าพอสมควร

หลังจากสวดวิงวอนเสร็จ ไคลน์เสกม่านออกมา จากนั้นก็พาดหลังพร้อมกับดีดนิ้ว

ภายในกองขยะ ตะกอนพลังลำดับ9 ถึง 3 ของเส้นทางนักทำนายที่เคยสกัดออกจาก ‘ม่าน’ ลอยขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจุดแสงและแทรกซึมเข้าไปในร่างกายไคลน์

เพียงพริบตา สถานะของชายหนุ่มได้กลับไปเป็นช่วงที่เกือบจะย่อยโอสถผู้ชี้นำปาฏิหาริย์เสร็จสมบูรณ์ หากไม่นับเรื่องที่สมรรถภาพร่างกายด้อยลงเล็กน้อย ด้านอื่นแทบไม่แตกต่างจากตอนที่ถูกบุกโจมตี

ถัดมา ไคลน์หันเหความสนใจไปยังยูโทเปียซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับตัวเองอย่างใกล้ชิด

…

ภายในยูโทเปีย ซาราธเจ้าของหนวดเคราสีขาว สวมชุดคลุมและผ้าคลุมหัวสีดำ กำลังยืนบนหลังคาวิหารพระแม่อาเรียนน่า รอบกายรายล้อมไปด้วยภาพฉายของโรซายล์·กุสตาฟ วิลเลียม·ออกัสตัส และเทพหายนะเซียอา รอคอยให้ประตูวิหารโครงกระดูกเปิดออกโดยมีเกอร์มัน·สแปร์โรว์เดินออกมา

ภายใต้การควบคุมของซาราธ หุ่นเชิดบางตัวจัดการกับหุ่นเชิดยูโทเปียจำนวนหนึ่งซึ่งกลายพันธุ์ ปล่อยหุ่นเชิดที่ยังปรกติเอาไว้

ทันใดนั้นเอง ด้ายวิญญาณของหุ่นเชิดที่ยืนแน่นิ่งมานาน เริ่มลอยขึ้นสูงไปบนฟ้าราวกับไม่มีจุดสิ้นสุด

พวกมันมีชีวิตกลับมาทันที ทุกตัวหันมาจ้องซาราธและภาพฉายทางประวัติศาสตร์

ดวงตากำลังส่องประกายภายในความมืดมิด

ในเวลาเดียวกัน เงาขนาดมหึมาตกลงมาจากหมอกสีเทาอ่อนที่ปกคลุมทั่วทั้งยูโทเปีย

ซาราธและภาพฉายเงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณ พวกมันพบว่าท้องฟ้ากำลังถูกปกคลุมไปด้วยหมอกจาง

“ห้ามใช้พลังผนึกที่นี่” วินาทีถัดมา ภาพฉายของวิลเลียม·ออกัสตัสยกดาบยาวในมือขวาขึ้น ประกาศด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เงาซึ่งปกคลุมยูโทเปียเริ่มสั่นไหว เกิดรอยแยกเป็นช่องว่างมากมายจนมิอาจตัดขาดเมืองหุ่นเชิดแห่งนี้กับภายนอกได้โดยสมบูรณ์

ภาพฉายของโรซายล์·กุสตาฟแปรเปลี่ยนเป็นกระแสข้อมูลจำนวนมาก พุ่งไปทางหุ่นเชิดของไคลน์ที่ยังเหลือ เพื่อขัดขวางพฤติกรรมของพวกมันจนชะงักงัน ในเวลาเดียวกัน ภาพฉายของเทพหายนะเซียอา ทำการโจมตีโดมเงาซึ่งมีลักษณะคล้ายม่านจนช่องว่างกว้างขึ้น

ถัดมา ซาราธเหยียดมือออก ทำการ ‘ปลูกถ่าย’ ความว่างเปล่าตรงหน้าเข้ากับเกาะแห่งหนึ่งบนทะเลคลั่งซึ่งมันทำเครื่องหมายไว้ล่วงหน้า

ตราบใดที่มันก้าวเท้า ซาราธก็จะหลบหนีออกจากยูโทเปียได้ทันที

ทันใดนั้นเอง หุ่นเชิดของไคลน์ฉวยโอกาสก่อนที่กระแสข้อมูลจะหลั่งไหลเข้าสู่ร่างวิญญาณ ทำการอ้าปากโดยพร้อมเพรียงและตะโกนชื่อหนึ่งเป็นภาษาคนยักษ์

หลักฐานแห่งความรุ่งโรจน์จำเป็นต้องเปิดใช้งานโดยนักบุญสองคนขึ้นไป นั่นคือเป็นเหตุผลที่ฮอยต์·เฌอมงต์ไม่รีบเปิดใช้งานด้วยตัวเอง แต่แวะมาหาเดอร์ริคก่อน จริงอยู่ที่มันมีเทคนิคเล็กน้อยในการเปิดใช้งานตามลำพัง แต่ก็ต้องมีการเตรียมตัวล่วงหน้าและใช้สมบัติปิดผนึกบางชนิดเพื่อประทับตราลงบนร่างกาย

…

บายัม มหาวิหารคลื่นสมุทร

แสงสายฟ้าสว่างวาบเข้ามาในห้องอัลเจอร์·วิลสัน ตามด้วยเสียงอันร้อนรน

“ท่านคาร์ดินัล! ผนึกใต้ดินเกือบทั้งหมดใช้การไม่ได้! มีสมบัติเพียงบางชิ้นเท่านั้นที่ยังถูกผนึกเนื่องจากผลของสมบัติชิ้นอื่น!”

อัลเจอร์เลิกคิ้วเล็กน้อย เมื่อผนวกกับเข้ากับเหตุการณ์ที่ประตูและหน้าต่างในเมืองบายัมเปิดเอง มันตระหนักถึงบางสิ่งทันที

อัลเจอร์กล่าวกับความว่างเปล่า

“จับทีมสามคนทันที รีบลำเลียงสมบัติปิดผนึกระดับ 2 และ 3 ที่มีความอันตรายต่ำออกจากใต้ดิน พยายามหลีกเลี่ยงชิ้นที่มีสัญญาณชีพเพื่อป้องกันปฏิกิริยาลูกโซ่”

ด้วยเหตุนี้ ห้องใต้ดินจะกลายเป็นพื้นที่ปลอดคน ส่งผลให้สมบัติปิดผนึกแสนอันตราย จะไม่สร้างโศกนาฏกรรมนองเลือดไปได้สักพัก

เมื่อเวลาผ่านไป หลังจากผนึกกลับมาทำงานตามปรกติ เหล่าทูตพิพากษาจะมีเวลาผนึกสมบัติอันตรายกลับเข้าไปใหม่

นั่นคือในกรณีที่ว่า สมบัติปิดผนึกระดับ 1 ทั้งสามชิ้นไม่ได้เข้าสู่ภาวะอาละวาด

หากเกิดข้อผิดพลาดกับพวกมัน ผลกระทบด้านลบจะแพร่กระจายไปทั่วบายัมในเวลาอันสั้น

ภายใต้สถานการณ์ที่ผนึกใช้การไม่ได้ คงเป็นการยากที่จะไม่เกิดปัญหาขึ้น

ความคิดแรกในหัวอัลเจอร์ก็คือ รีบนำสมบัติปิดผนึกที่แสดงผลเป็นวงกว้างออกไปก่อน ใช้พลังของตนเพื่อสยบอิทธิพลของมันชั่วคราว จากนั้นก็บินสูงเหนือทะเล ห่างออกไปจากเมืองบายัม

สำหรับมัน การทำแบบนี้จะไม่สร้างอันตรายมากนัก กายาของครึ่งเทพเส้นทางลูกเรือมีความทนทานพอสมควร แต่สิ่งที่ทำให้อัลเจอร์ยังคงลังเลก็คือ สมบัติปิดผนึกระดับ 1 อีกสองชิ้นที่เหลือ อาจสร้างความเสียหายแก่บายัมได้มหาศาลเช่นกัน

อย่างน้อย เราก็พยายามเต็มที่แล้ว… อัลเจอร์มองว่าวิธีนี้ปลอดภัยที่สุด และตนสามารถรับมือกับการสอบสวนภายหลังจากเบื้องบนของโบสถ์วายุสลาตันได้ จึงดูเป็นทางเลือกที่สมเหตุสมผลอย่างมาก

มันมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว บริเวณดังกล่าวเป็นตำแหน่งของโรงเรียนและเรือนทำงานหลายแห่งใกล้กับวิหาร

อัลเจอร์ถอนสายตากลับ เงียบงันสองสามวินาที ถอนหายใจและกล่าวกับอากาศ

“ที่เหลือผมจัดการเอง”

คำพูดของมันกลายเป็นคลื่นกระแสไฟฟ้า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายฟ้าสีเงินและพุ่งลงไปยังใต้ดิน