ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 1392

สติของเลียวนาร์ดกลับมายังโลกความจริงภายในห้องถัดจากวิหารรัตติกาลประจำไบลัมตะวันออก

มันเงียบไปหลายวินาที ก่อนจะหยิบกาแฟเย็นชืดด้านหน้าขึ้นมาจิบอย่างละเมียดละไม

รสขมเติมเต็มในช่องปาก สติของมันค่อยๆ ตื่นตัวอย่างเชื่องช้า

“ตาแก่ วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่” ท้ายที่สุด เลียวนาร์ดอดไม่ได้ที่จะถาม

เงียบงันสักพัก พาลีส·โซโรอาสเตอร์ตอบด้วยอารมณ์หลากหลาย

“ข้อผิดพลาดร่วงหล่นแล้ว”

ข้อผิดพลาด… เลียวนาร์ดเกือบนึกไม่ออกว่าข้อผิดพลาดที่ชายชรากล่าวถึงเป็นใคร

วินาทีถัดมา มันมิอาจเก็บซ่อนความประหลาดใจ เกือบลืมแม้กระทั่งการหรี่เสียงขณะถาม

“อามุนด์?”

นี่คือเทพแท้จริงตามหลักสามัญสำนึก!

“อืม” เสียงของพาลีส·โซโรอาสเตอร์ฟังดูชรากว่าปรกติ “ระบุให้ชัดเจนก็คือ ร่างต้นของอามุนด์ร่วงหล่น”

เลียวนาร์ดไม่มีกะจิตกะใจจะจำแนกรายละเอียดในคำพูดอีกฝ่าย เพียงถามอย่างไม่เชื่อหู

“เป็นไปได้ยังไง… ไม่มีสัญญาณอะไรเลยสักอย่าง”

ก่อนหน้านี้ มันเคยเห็นความผิดปรกติทั้งก่อนและหลังการร่วงหล่นของเทพสงคราม ทราบว่าเหตุการณ์ดังกล่าวได้ส่งผลกระทบไปทั่วโลก แถมยังทำให้เกิดสัตว์วิเศษ สัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ และเขตอันตรายจำนวนมาก

แต่เมื่อครู่ ความผิดปรกติมีเพียงสองเรื่อง:

ประตูและหน้าต่างปิดตัวเอง; และคล้ายกับตนหลงลืมในบางสิ่ง

อย่างหลังสามารถเกิดขึ้นได้ในชีวิตประจำวันของทุกคน ซึ่งก็ไม่ได้แปลกขนาดนั้น

พาลีส·โซโรอาสเตอร์ลดเสียง

“เขาน่าจะร่วงหล่นภายในปราสาทต้นกำเนิด”

ในปราสาทต้นกำเนิด? เลียวนาร์ดตกตะลึง

สถานที่ที่ตนเพิ่งเข้าร่วมชุมนุมเมื่อครู่ก็คือปราสาทต้นกำเนิด!

เคยมีสงครามทวยเทพเกิดขึ้นที่นั่น? อามุนด์บุกรุกปราสาทต้นกำเนิดสำเร็จ? ท่ามกลางกระแสความคิด สีหน้าเลียวนาร์ดค่อยๆ เคร่งขรึม

“ตาแก่ นั่นคือเหตุผลที่มิสเตอร์ฟูลบาดเจ็บและต้องหลับใหลหรือ”

“เขากำลังจะหลับใหล?” พาลีสถามกลับ

น้ำเสียงคล้ายกับไม่ได้ประหลาดใจมากนัก

เลียวนาร์ดอืมในลำคอ

“เขาเรียกชุมนุมด่วนด้วยเหตุผลดังกล่าว”

พาลีส·โซโรอาสเตอร์เงียบไปหลายวินาที

“การตัดสินใจหลับใหลของพระองค์เกี่ยวข้องกับศึกระหว่างเทพเมื่อครู่จริง และเป็นผลมาจากการบุกรุกของอามุนด์ แต่เหตุผลสำคัญมิใช่เพราะได้รับบาดเจ็บ หากแต่เป็นเพราะถูกกัดกร่อน”

“กัดกร่อน?” เลียวนาร์ดโพล่งด้วยความประหลาดใจ

ในระดับของมิสเตอร์ฟูล ยังมีการกัดกร่อนใดที่ขจัดไม่ออกด้วยหรือ?

พาลีส·โซโรอาสเตอร์กลับมาใช้น้ำเสียงเดิม

“ทุกสิ่งมีความเป็นเทพอยู่ในตัว ผู้ที่พึ่งพาความเป็นเทพเพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่ง จะไม่มีวันหลุดพ้นจากพันธนาการของความเป็นเทพ… เรื่องนี้เกิดขึ้นกับทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเจ้า ข้า หรือแม้กระทั่งเดอะฟูล… อา บางทีพวกเราควรเลิกเรียกพระองค์ว่าเดอะฟูล ตัวท่านในปัจจุบันมีสถานะเทียบเท่าครึ่งราชันเร้นลับ”

ราชันเร้นลับ… เลียวนาร์ดนั้นมีความรู้เกี่ยวกับตราประทับทางจิตในตะกอนพลังมากกว่าครึ่งเทพระดับเดียวกัน แต่องค์ความรู้ของมันยังคงมีจุดบอดในเนื้อหาระดับสูงที่อาจนำมาซึ่งการกัดกร่อน ดังนั้นแม้จะเคยได้ยินชายชราเอ่ยถึง ‘ราชันเร้นลับ’ มาก่อน แต่มันก็ไม่เคยเข้าใจความหมายของคำดังกล่าว

อย่างไรก็ดี ในปัจจุบัน เลียวนาร์ดสามารถยืนยันได้ว่า มิสเตอร์ฟูลได้ก้าวข้ามลำดับ 0 ไปแล้วและสามารถปลิดชีพเทพแท้จริงได้ง่ายดาย เป็นข้อมูลที่อ้างอิงจากปากพระองค์เองในการชุมนุม และได้รับการยืนยันซ้ำโดยชายชรา

เลียวนาร์ดฉลาดพอที่จะไม่ถามซักไซ้ เพียงเปลี่ยนกลับมายังประเด็นเดิมด้วยเสียงต่ำ

“ตาแก่ แล้วทำไมไคลน์ถึงต้องหลับใหลตามไปด้วย? มีวิธีปลุกให้ตื่นเร็วๆ ไหม?”

น้ำเสียงของพาลีสเผยความประหลาดใจ

“นี่เป็นเรื่องในระดับทวยเทพ เทวทูตที่แก่ชราและอ่อนแออย่างข้าจะทราบได้เช่นไร? สำหรับวิธีการปลุก กระทั่งเดอะฟูลก็ยังไม่มีทางออก แล้วนับประสาอะไรกับข้า?”

เลียวนาร์ดเงียบไปสักพัก หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบอีกหนึ่งครั้ง

ผ่านไปครู่หนึ่ง มันลังเลเล็กน้อยก่อนจะถาม

“ตาแก่ คุณสามารถขโมยความสามารถพิเศษของคนอื่นได้ไหม”

พาลีส·โซโรอาสเตอร์พ่นลมหายใจ

“คำว่า ‘ความสามารถพิเศษ’ เป็นนิยามที่กว้างเกินไป เมื่อจำแนกประเภทไม่ได้ ย่อมขโมยไม่ได้… แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นพรสวรรค์ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด นั่นยังพอเป็นไปได้”

“…ช่างมัน” เลียวนาร์ดตัดสินใจไม่ขโมยพรสวรรค์ของคนอื่นเพื่อช่วยให้ตนบรรลุภารกิจที่ค่อนข้างมาก

พาลีส·โซโรอาสเตอร์เสริมกึ่งขำ

“หากเจ้ามองว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่ดี จงลองมองหาคนยากจนที่มีพรสวรรค์ตามที่เจ้าต้องการและยื่นข้อแลกเปลี่ยน จ่ายให้เงินเขาเพื่อแลกกับการสูญเสียพรสวรรค์”

“ฟังดูเหมือนกับ… ขายวิญญาณให้ปีศาจ” เลียวนาร์ดแสดงความเห็นอย่างตรงไปตรงมา

พาลีส·โซโรอาสเตอร์หัวเราะแห้ง

“มีวิธีที่ง่ายกว่านั้น จ้างคนที่มีพรสวรรค์มาช่วยเจ้าทำงานที่ต้องการ”

“…ตาแก่ ทำไมถึงไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้?” เลียวนาร์ดมองเห็นแสงแห่งความหวังทันที

พาลีสหัวเราะในคอ

“เรื่องง่ายๆ แบบนี้คิดเองไม่เป็นหรือ? ข้านึกว่าเจ้าตัดตัวเลือกนี้ออกไปก่อนจะถาม”

เลียวนาร์ดไม่สนใจคำเย้ยหยันของชายชรา เพียงครุ่นคิดอย่างจริงจังเพื่อค้นหาวิธีที่เป็นไปได้