ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 401

Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ – ราชันเร้นลับ 401 : คำชี้นำจากเทพ
ราชันเร้นลับ 401 : คำชี้นำจากเทพ
โดย
Ink Stone_Fantasy
กรุงเบ็คลันด์ ภายในห้องใต้ดินซึ่งมีสภาพโอ่โถงคล้ายวิหาร

มิสเตอร์ A ผู้สวมชุดคลุมยาวสีดำ กำลังนั่งคุกเข่าเบื้องหน้ารูปปั้นยักษ์ห้อยหัวโดยไม่ขยับเขยื้อนร่างกายเป็นเวลานาน

ทันใดนั้น ใบหูของมันพลันกระดิกราวกับกำลังได้ยินบางสิ่ง

มิสเตอร์ A ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้มือซ้ายกระชากนิ้วชี้ขวาออกมาทั้งลำ

มันยัดนิ้วโชกเลือดใส่ปากและเคี้ยวเสียงดัง

อึก!

ลำคอมิสเตอร์ A กระเพื่อมเล็กน้อยขณะฝืนกลืนเศษนิ้วบดลงกระเพาะอาหาร

ทันใดนั้น ร่างกายมันชักกระตุกรุนแรงราวกับถูกจับเขย่าโดยฝ่ามือล่องหน

ในสภาพดังกล่าว มิสเตอร์ A เหยียดแขนขวาตรงไปข้างหน้าและใช้เลือดจากบาดแผลเขียนตัวอักษรลงบนพื้นห้อง

อักษรดังกล่าวมิได้เป็นของภาษาคนยักษ์หรือมังกรซึ่งเปี่ยมด้วยพลังธรรมชาติ และไม่ใช่เฮอร์มิสซึ่งนิยมใช้ในพิธีกรรม หากแต่เป็นภาษาท้องถิ่นแสนธรรมดาอย่างอักษรโลเอ็น

ของเหลวสีแดงถูกปัดป้ายจนกลายเป็นประโยคยาวใจความว่า

“พบแล้ว : เดอะฟูลจากต่างยุคสมัย ผู้ปกครองลึกลับเหนือห้วงสายหมอกเทา ราชันเหลืองดำผู้ครองพลังโชคลาภ ผู้รับใช้และสาวกของมัน… …อยู่ในเบ็คลันด์”

หลังจาก ‘คำชี้นำจากเทพ’ จบลง ร่างกายมิสเตอร์ A พลันหยุดสั่น นิ้วใหม่งอกเงยขึ้นมาแทนตำแหน่งเดิมอย่างไร้รอยต่อ

มันก้มหน้าลงไปอ่านข้อความเลือดของตัวเองซ้ำหลายหน จนกระทั่ง มุมปากเริ่มยกโค้งอย่างมีเลศนัยท่ามกลางบรรยากาศมืดสนิท

“ข้าน้อยน้อมรับบัญชาจากพระองค์!”

มิสเตอร์ A หมอบกราบราบไปกับพื้นอย่างมีความสุข ประหนึ่งได้ค้นพบความหมายการมีชีวิตของตัวเองอีกครั้ง

…

เมืองเงินพิสุทธิ์ เหนือสุดยอดหอคอย

โลเฟียร์เดินมายืนข้างหน้าต่างพลางก้มมองแสงเทียนสลัวท่ามกลางความมืดด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

ผ่านไปนานแค่ไหนไม่มีใครทราบ เธอได้ยินเสียงใครบางคนเคาะประตูห้อง

“ท่านผู้นำ?” โลเฟียร์รีบหันไปมองอย่างกระตือรือร้นและทักทายผู้มาเยือนด้วยรอยยิ้ม

ประตูห้องเปิดเข้ามาเองโดยอัตโนมัติ

อีกฝ่ายไม่ใช่ใครนอกจากผู้นำสูงสุดของเมืองเงินพิสุทธิ์ นักล่าปีศาจ โคลิน·อีเลียด มันยังคงแต่งกายด้วยโค้ทสีน้ำตาล เข็มขัดหนังเต็มไปด้วยขวดบรรจุของเหลวลึกลับ

“โลเฟียร์ ความผิดปรกติของทีมสำรวจได้รับการยืนยันแล้ว” โคลินอธิบายเสียงเรียบ “ในฐานะหัวหน้าทีม แม้ว่าคุณจะไม่ปรากฏสัญญาณความผิดวิสัย แต่ตามระเบียบขั้นตอนแล้ว คุณต้องถูกกักกันในห้องใต้หอคอยเป็นเวลาสามวันเต็ม รวมถึงต้องได้รับการบำบัดจากมงกุฎรุ่งโรจน์ของไอโฟลว์ ได้โปรดเข้าใจด้วยว่านี่คือกฎระเบียบเก่าแก่”

โลเฟียร์มิได้เผยท่าทีโกรธเคืองแม้แต่เศษเสี้ยว หญิงสาวเพียงยิ้ม

“ดิฉันทราบดี และเตรียมตัวสำหรับการใช้ชีวิตในห้องกักกันเป็นเวลานานไว้แล้ว หรือต่อให้เรื่องนี้จบลง ดิฉันก็ยินดีรับการตรวจสอบจนกว่าท่านจะพึงพอใจ”

ขณะกล่าว โลเฟียร์เดินสวนกับโคลินและนำหน้าออกจากห้องไป

โคลินไม่กล่าวสิ่งใด เพียงเดินตามหลังและก้าวขาลงบันไดวนไปยังชั้นล่าง

ระหว่างทาง ทั้งสองได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกสลับกับเสียงร่ำไห้อย่างสะเทือนขวัญเป็นระยะ

“ถึงเวลาแล้วหรือ?”

โลเฟียร์ทำหน้าฉงนเล็กน้อย

โคลินผงกศีรษะรับ

“ถูกต้อง นี่คือชะตากรรมอันโหดร้ายซึ่งพวกเราทุกคนมิอาจหนีพ้น…”

ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องโถงใหญ่กึ่งกลางหอคอย

สมาชิกทีมสำรวจและชาวเมืองเงินพิสุทธิ์ผู้ตกเป็นเหยื่อการกัดกร่อนจิต กำลังถูกกดร่างกายให้หมอบติดพื้นด้วยบางสิ่งคล้ายพลังศักดิ์สิทธิ์ ราวกับมีขุนเขาลูกยักษ์กดทับจนแบนราบ

คู่รักผิวคล้ำอายุราวสี่สิบ พวกมันกำลังถือตามเงินฉาบอักขระซับซ้อน พลางย่างกรายเข้าหาเด็กหนุ่มวัยยี่สิบกว่า

ส่วนลำตัวของเด็กหนุ่มกลายเป็นก้อนเนื้อเน่าเฟะโดยสมบูรณ์ แต่ศีรษะยังคงครบถ้วนเหมือนมนุษย์ มีท่อสีแดงยาวเชื่อมติดระหว่างก้อนเนื้อและต้นคอ

เมื่อเห็นสองสามีภรรยาย่างกรายเข้าใกล้ เด็กหนุ่มรีบตะโกนโหวกแหวกด้วยเสียงประหวั่น

“พ่อ! แม่! คิดจะทำอะไรกับผม? ไหนบอกว่าคืนนี้พวกเราจะมีงานเลี้ยงแมงป่องเหล็กย่าง? พ่อครับ แม่ครับ ผมอุตส่าห์จับแมงป่องเหล็กย่างมาให้ตั้งหลายตัว…”

สองสามีภรรยามิอาจทนเห็นภาพตรงหน้าต่อไปได้อีก พวกมันเบือนศีรษะไปทางอื่น แต่ปลายดาบยังคงยกค้างขึ้นฟ้า

ฉึก! ฉึก!

เสียงเสียดแทงดังสองครั้งซ้อน เสียงโหยหวนของเด็กหนุ่มพลันหยุดลงในพริบตา มันชักกระตุกแผ่วเบาในตอนต้น หลังจากนั้นก็ปราศจากสัญญาณชีพโดยสิ้นเชิง

ในจุดอื่นของลานกว้าง เด็กหญิงอายุราวสิบขวบคนหนึ่ง กำลังเงื้อดาบเงินสลักลวดลายซับซ้อน ตั้งท่าเตรียมแทงใส่พี่สาวร่วมสายเลือดด้วยน้ำตานองหน้า

คนพี่นอนแผ่นราบไปบนพื้นพลางหัวเราะด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“จากนี้ไป เธอจะต้องใช้ชีวิตตามลำพัง อย่าปล่อยให้ใครเขาหลอกเชียวนะ…”

เด็กหญิงคนน้องเอาแต่คุกเข่าร่ำไห้จนดวงตาพร่ามัว ดาบในมือชะงักค้างไว้กลางอากาศ

จนกระทั่งเธอกัดฟันทุ่มแรงแทงลงไป

ฉึก!

ดวงตาเด็กหญิงพลันเหม่อลอย ราวกับประสาทสัมผัสทั้งหมดหยุดทำงานกะทันหัน

นี่คือคำสาปแสนหดหู่ซึ่งชาวเมืองพิสุทธิ์ทุกคนต้องเผชิญ พวกมันมีชะตากรรมต้องลงมือปลิดชีพญาติพี่น้องร่วมสายเลือดด้วยน้ำมือตัวเอง ไม่อย่างนั้น ศพคนตายจะกลายเป็นวิญญาณมารและสร้างความฉิบหายให้แก่เมืองเงินพิสุทธิ์

ดังนั้น ถึงแม้ดาร์ก·รีเจนซ์จะกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดโดยสมบูรณ์เนื่องจากถูกกัดกร่อนโดยตัวตนลึกลับ แถมยังไม่มีมูลค่าในเชิงการสอบสวน แต่ ‘เงาดำ’ ก็ไม่กล้าสังหารดาร์กในทันที มันเลือกจะพาตัวกลับมายังหอคอยและปล่อยให้ญาติมิตรลงมือปลิดชีพแทน ไม่อย่างนั้น สถานการณ์คงยากลำบากมากขึ้นหลายเท่า