ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 688
ราชันเร้นลับ 688 : รอคอยจนถึงที่สุด
โดย
Ink Stone_Fantasy
หลังจากเดินผ่านดาดฟ้าเรือ เข้าไปในเขตห้องโดยสาร มองหาห้องพักของตน ไคลน์เตรียมกล่าวบางสิ่งแต่ถูกแอนเดอร์สันพูดตัดหน้า
“มีบางอย่างไม่ถูกต้อง… หากฉันเป็นผู้โดยสารของเรือลำนี้และเห็นนักผจญภัยที่เพิ่งทำให้ราชาอมตะขุ่นเคืองใจร่วมทางมาด้วย คงกำลังกระวนกระวายจนไม่เป็นอันทำอะไร หรือไม่ก็เดินไปบอกให้เจ้าหน้าที่ช่วยโน้มน้าวให้นายเปลี่ยนเรือ… หรือไม่ก็เปลี่ยนเรือเสียเอง… ผิดคาดมากที่ทุกคนใจเย็นขนาดนี้”
หลักแหลมมาก ไม่ละเลยรายละเอียดเล็กน้อย… หรือจะเป็นคุณสมบัติของ ‘นักวางแผน’ ? ภายนอกทำเป็นยิงมุกตลกโปกฮาและแกว่งปากหาเสี้ยน แต่ในใจกลับเยือกเย็น สำรวจสภาพแวดล้อมและเตรียมพร้อมรับมือกับทุกสถานการณ์… ไคลน์ไขกุญแจเปิดประตู ภายในใจไตร่ตรองว่าเรือลำนี้ผิดปรกติจริงหรือไม่
ทันใดนั้น แอนเดอร์สันยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองหนึ่งฉาด
“เข้าใจแล้ว! เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้น ข่าวยังแพร่กระจายเฉพาะในหมู่นักผจญภัยและโจรสลัด ผู้โดยสารและลูกเรือที่เป็นคนธรรมดาจึงยังไม่ทราบข่าว เหนือสิ่งอื่นใด คนที่จะรู้จักใบหน้าของนายต้องมีข้อมูลในมือพอสมควร ไม่ใช่กับคนธรรมดา”
ถามเองตอบเองเสร็จสรรพ… รู้เหมือนกันหรือว่าเวลาเป็นเงินเป็นทอง? ไคลน์รำพันพลางเดินเข้าไปในห้องพักชั้นเฟิร์สคลาส
ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มต้องการความสะดวกสบาย แต่พิจารณาจากการต้องคอยจับตามองแอนเดอร์สัน·ฮู้ด มิให้ ‘ตัวซวย’ ก่อความวุ่นวายกับผู้โดยสารคนอื่น ห้องพักชั้นเฟิร์สคลาสคือสิ่งจำเป็น
ในสภาพถือกระเป๋าเดินทาง ไคลน์เดินเข้าห้องนอนใหญ่พลางชี้นิ้วไปทางห้องนอนแขกและคนรับใช้ กล่าวกับแอนเดอร์สัน
“เลือกเอาตามใจชอบ”
แอนเดอร์สันผงะเล็กน้อย เปล่งเสียงโดยอ้าปากค้างไว้ครึ่งหนึ่ง
“ช่ำชองจังนะ…”
แน่นอน ฉันรู้ว่าต้องปฏิบัติกับพวกนักล่ายังไง หากเดนิสอยู่ที่นี่ด้วย เจ้านั่นจะถูกกำหนดให้พักในห้องคนรับใช้… ไคลน์ไม่กล่าวคำใด เพียงเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่
บ่ายสามโมงครึ่ง เรือโดยสารแล่นออกจากท่าตรงตามเวลา
แขวนเสื้อโค้ทเสร็จ ไคลน์สวมกางเกงขายาว เสื้อเชิ้ตและเสื้อกั๊ก เดินออกจากห้องนอนใหญ่มาทางห้องนั่งเล่น มองออกไปยังเส้นขอบฟ้าด้านนอกหน้าต่าง
คลื่นทะเลสีฟ้าครามกำลังซัดสาด ระลอกคลื่นแผ่ออกจากเกาะทอสคาร์เตอร์จนสุดเส้นขอบฟ้า ยุบตัวขึ้นลงเป็นระยะตามแรงลม
“เฝ้าจากตรงนี้คงไม่เกิดประโยชน์” แอนเดอร์สันเอนตัวพิงกำแพง เผยรอยยิ้มและกล่าว “นายจะได้เห็นแค่มุมเดียว แต่แจ้งมรณะสามารถโผล่มาจากทิศอื่นได้ ไม่ว่าจะทางด้านหน้าหรือด้านข้างอีกฝั่ง วิธีที่ดีที่สุดคือการปืนขึ้นไปบนหอสังเกตการณ์ แต่ที่นั่นมีลูกเรือประจำการอยู่… หึหึ หากเป็นนักล่าหรือโจรสลัดที่ช่ำชอง มีกว่าร้อยวิธีในการลอบขึ้นไปโดยไม่ให้พวกเขารู้ตัว”
ไคลน์หมุนร่างกายครึ่งรอบ มองแอนเดอร์สันอย่างไร้อารมณ์
“ถูกต้อง… ฝากจัดการด้วยนะ”
“หือ?” แอนเดอร์สันเผยสีหน้างุนงง
ก่อนจะได้สติกลับมาและซักถามเสียงฉงน
“นายไม่มีวิธีจับตามองแบบอื่นแล้ว?”
ถ้าตรวจสอบไม่ได้ว่าราชาอมตะจะโผล่ออกมาตอนไหน แล้วชายคนนี้วางกับดักล่อราชาอมตะได้ยังไง?
“ไม่มี” ไคลน์พยักหน้าเยือกเย็น “ชะตากรรมของพวกเราขึ้นอยู่กับนายแล้วนะ”
“…” แล้วทำไมเอ็งถึงกล้าขึ้นเรืออย่างเปิดเผยฟะ! แอนเดอร์สันหมดคำจะกล่าวเป็นเวลานาน
มันพึมพำในใจ ‘ฉันจะโดดลงจากเรือ อย่ามาห้ามนะ!’ ก่อนจะเดินออกจากเขตห้องโดยสาร ตรงไปยังด้านล่างหอสังเกตการณ์
ในทางทฤษฎี ‘ราชาอมตะ’ อาการิธ หรือที่ควรเรียกว่า ‘แจ้งมรณะ’ น่าจะสัมผัสถึงจิตมุ่งร้ายของเราได้นานแล้ว… จะไม่โจมตีเข้ามาจริงหรือ? พิจารณาจากพลังในปัจจุบันของเรา รวมถึงการพรรคพวกคอยสนับสนุน ราชาอมตะไม่น่าจะปล่อยให้เหยื่อหลุดมือ… หรือมันกังวลว่า มีตัวตนลึกลับคอยกีดขวางสัญชาตญาณเตือนภัยของปีศาจ? ไคลน์ถอนสายตาจากประตู มองไปยังท้องทะเลด้านนอก
ผ่านไปสักพัก ชายหนุ่มเริ่มสัมผัสถึงบางสิ่ง จึงเปิดเนตรวิญญาณและมองไปทางด้านข้าง
ผู้ส่งสารโครงกระดูกร่างยักษ์โผล่ขึ้นจากพื้น เปลวไฟสีดำที่ลุกไหม้ในเบ้าตากำลังสั่นวูบวาบ
เนื่องจากโผล่ขึ้นมาแค่ท่อนบน ส่วนสูงจึงไม่มากไปกว่าไคลน์นัก หลังจากสองสายตาประสานกันสักพัก โครงกระดูกยื่นจดหมายมาให้ชายหนุ่ม
ครั้งนี้มิสเตอร์อะซิกตอบไวมาก… ไคลน์พยักหน้าสุภาพ ใช้มือรับจดหมายที่ถูกพับมาอย่างดี
รอจนกระทั่งผู้ส่งสารหายไป ไคลน์เปิดจดหมายอ่านท่ามกลางแสงแดดด้านนอก
“…ขอแสดงความยินดีที่คุณเลื่อนลำดับสำเร็จ การเดินทางของคุณน่าสนใจกว่าที่ผมคิดไว้มาก”
“เขตน่านน้ำพิเศษอันตรายสมคำร่ำลือ ผมจำได้เลือนรางว่า ที่นั่นเกี่ยวข้องกับต้นกำเนิดเหตุการณ์มหาภัยพิบัติ ส่วนเหตุผลที่มีออร่าของเทพมรณาโบราณหลงเหลืออยู่ ผมไม่มั่นใจสักเท่าไร”
“คำเตือนของคุณ ผมจะจำใส่ใจเอาไว้ หากความทรงจำไม่ฟื้นคืนกลับมาอย่างสมบูรณ์ ผมจะไม่ไปเยือนทะเลแห่งนั้นเด็ดขาด เสียงเพรียกของพระผู้สร้างแท้จริงไม่ใช่สิ่งที่น่าอภิรมย์สักเท่าไร”
“ผมสนใจแหวนในมือของพลเรือเอกขุมนรก แต่ตอนนี้กำลังพัวพันอยู่กับการค้นหาอดีต คงใช้เวลาสะสางสักพักกว่าจะมีเวลาแวะไปเยี่ยมเขา”
อ่านถึงตรงนี้ ไคลน์อดยิ้มไม่ได้
หากมีโอกาสเขียนจดหมายถึงมิสเตอร์อะซิกครั้งหน้า จะบอกกับเขาว่าเรามีวิธีระบุพิกัด ‘พลเรือเอกขุมนรก’ ลูเธอร์ไวล์ เมื่อใดที่ต้องการแวะไปเยี่ยม อย่าลืมชวนเราไปด้วย… จริงสิ เราไม่ได้ตรวจสอบตำแหน่งของกระดุมข้อมือเมอร์ล็อคมาสักพักแล้ว ไม่แน่ใจว่าถูกลูเธอร์ไวล์พบเข้าและโยนทิ้งทะเลไปหรือยัง… คงต้องรอยืนยันความปลอดภัยจาก ‘แจ้งมรณะ’ เสียก่อน จึงค่อยขึ้นมิติเหนือสายหมอกไปทำนายถึงตำแหน่งปัจจุบัน…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ