ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 700

.ราชันเร้นลับ 700 : รู้ใจ

เสียงโหยหวนของ ‘ราชาแดนเหนือ’ เปลี่ยนเป็นเสียงคำรามอย่างรวดเร็ว พายุหิมะพลันแผ่ปกคลุมด้านนอกถ้ำ ไม่มีใครสามารถมองเห็นสภาพแวดล้อมได้เกินห้าเมตร

สายลมกระโชกพัดพาเกล็ดหิมะขนาดเท่าขนห่านปกคลุมทุกตารางนิ้ว ขณะเดียวกัน ออร่าสีฟ้าคล้ายน้ำแข็งเริ่มขยายตัวบนพื้นราบ ทุกจุดที่แพร่ผ่านไป หากมีสิ่งใดสัมผัสเข้า หัวจรดเท้าจะถูกแช่แข็งโดยสมบูรณ์

ไคลน์ซึ่งทั้งสายตาและโสตประสาทถูกรบกวนโดยพายุหิมะ หลังจากภาพหนึ่งผุดขึ้นในใจ เข่ารีบย่อลงตามสัญชาตญาณ เกร็งข้อเท้าและกระโดดขึ้น ปล่อยให้ออร่าสีฟ้าคล้ายน้ำแข็งแพร่ผ่านไปจากด้านล่าง

แต่ทางด้านโมเบธที่ไม่ชำนาญการต่อสู้ กว่ามันจะตระหนักถึงออร่าน้ำแข็งสีฟ้าก็สายเกินไป มิอาจกระโดดหลบได้ทันเวลา

ทันใดนั้น ไหล่ของโมเบธถูกใครบางคนจับยกขึ้น ใต้ฝ่าเท้าเกิดพายุเฮอร์ริเคนรุนแรง เมื่อผนวกทั้งสองปัจจัยเข้าด้วยกัน มันสามารถกระโดดไปในอากาศได้ฉิวเฉียด หลีกเลี่ยงการถูกแช่แข็งทั้งเป็น

โมเบธหันหน้าไปมอง ไม่ประหลาดใจนักเมื่อได้เห็นเซียธาสผู้มีใบหน้าเคร่งขรึม ในยามที่ผู้ขับขานแห่งเอลฟ์ถูกห้ามบิน พลังหลักของเธอจึงเหลือเพียงการควบคุมสายลมเพื่อกระโดดและร่อนตัว

แอนเดอร์สัน เอ็ดวิน่า สโนวมัน และรอนเซลต่างตอบสนองในแบบฉบับของตัวเอง กระโดดหลบได้ทันเวลา หลีกเลี่ยงความเสียหายที่ไม่จำเป็น มีเพียงกรอซายคนเดียวที่ยังถือดาบในภาพจมกองหิมะ เท้าสองข้างปะทะกับออร่าน้ำแข็งสีฟ้าอ่อนอย่างจัง

เกล็ดน้ำแข็งเกาะตามขาไล่ขึ้นไป ร่างกายกรอซายถูกแช่แข็งโดยสมบูรณ์ในพริบตา ประหนึ่งศพถูกแช่ในก้อนน้ำแข็งอายุหลักหมื่นปี

ฟ้าว!

พายุหิมะที่เกรี้ยวกราดกำลังบดบังทัศนวิสัยของเหล่าผู้วิเศษ ส่งผลให้ทุกคนคลาดสายตากับมังกรน้ำแข็งยูลิเซี่ยน ทำได้เพียงตั้งรับการโจมตี

ทันใดนั้น นักบวชสโนวมันที่ฝ่าเท้ายังไม่สัมผัสถึกพื้น กางแขนออกกว้างอีกครั้ง เปล่งประโยคภาษาเฮอร์มิสโบราณด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า จงไร้ผล!”

พายุหิมะที่กำลังบ้าคลั่งสงบลงทันที รวมไปถึงพายุเฮอร์ริเคนทรงพลังและเกล็ดน้ำแข็งขนาดเท่าหนข่านรอบตัว ทั้งหมดอ่อนกำลังลงจนเหลือเพียงมวลอากาศบางเบา

เซียธาสเริ่มมองเห็นใบหน้าคล้ายกิ้งก่าขนาดมหึมาอย่างคลุมเครือ ศรยาวของเธอยังคงเสียบกลางหน้าผากในสภาพหักครึ่ง

ฉวยโอกาสดังกล่าว มังกรน้ำแข็งรีบย่นระยะห่างของทั้งสองลง!

เซียธาสมิได้แตกตื่น เพียงเสกสายลมเปลี่ยนทิศทาง ผลักเธอและโมเบธให้ถอยหลัง พร้อมกันนั้น ริมฝีปากที่ซีดเผือดของหญิงสาวขยับอ้าพลางขับขานบทเพลงภาษาเอลฟ์โบราณที่เข้าใจได้ยาก

“ปะการัง ถูกคลื่นสาด จนขาดหัก”

“ต้นไม้หนัก ถูกพายุ พัดหักโค่น”

“ขุนเขาถูก อสนี ป่นเป็นโคลน…”

เนื่องจากทุกคำในภาษาเอลฟ์ล้วนมีความหมายในตัวเอง ประโยคจึงสั้นกระชับ เนื้อเพลงสองสามท่อนไม่ทำให้เซียธาสเสียเวลานานนัก และเหนือสิ่งอื่นใด นับตั้งแต่ที่คำแรกถูกเปล่งอย่างไพเราะและหนักแน่น สายลมท่ามกลางพายุหิมะได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง!

พายุเกรี้ยวกราดส่งเสียงหวีดร้องและกระจายออกไปทุกทิศ ร่างกายอันใหญ่โตของ ‘ราชาแดนเหนือ’ ยูลิเซี่ยนปรากฏขึ้นอีกครั้งต่อหน้าไคลน์และทุกคน

ขณะเซียธาสร้องเพลงบทที่สาม ‘อัศวินวินัย’ รอนเซลทำการเหยียดฝ่ามือข้างขวาออก เปล่งเสียงภาษาเฮอร์มิสโบราณอย่างลุ่มลึก

“จองจำ!”

เพียงพริบตา มังกรน้ำแข็งที่กำลังจะพุ่งชนเซียธาสและโมเบธพลันชะงักงัน คล้ายกับถูกตีกรอบด้วยกำแพงล่องหน

และขณะที่รอนเซลกระซิบเสียงแผ่ว ดวงตาสีฟ้าอ่อนของเอ็ดวิน่าที่เพิ่งตั้งหลักยืนเริ่มกลายเป็นสีดำ ด้านในมีของเหลวเหนียวข้นที่คล้ายกับกำลังอัดแน่นไปด้วยความคิดชั่วร้ายทุกชนิดของสิ่งมีชีวิต

เพียงหญิงสาวบีบมือแผ่วเบา ‘ราชาแดนเหนือ’ ยูลิเซี่ยนมีอันต้องส่งเสียงคำรามพร้อมกับเหยียดคอตั้งตรง อาละวาดจนทำลายกำแพงจองจำรอบตัวทิ้งในพริบตา

ดวงตาสีฟ้าอ่อนของมังกรน้ำแข็งแฝงความเจ็บปวดและสับสน คล้ายกับถูกดึงเข้าสู่ห้วงความคิดอันบ้าคลั่งและไร้ศีลธรรมอย่างกะทันหัน

แม้นจิตใจของมันจะมีสภาวะเช่นนี้เป็นทุนเดิม แต่พลังกระตุ้นอารมณ์กลับยังสามารถสร้างความเปลี่ยนแปลง

เป็นที่แน่ชัดแล้วว่า มังกรตัวนี้ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์!

อาศัยจังหวะที่ยูลิเซี่ยนชะงักไปครู่หนึ่ง แอนเดอร์สัน·ฮู้ดควบแน่นหอกเพลิงไว้ในมือ โน้มตัวไปด้านหลังเล็กน้อยก่อนจะขว้าง

โดยไม่รอผลลัพธ์ นักล่าที่แข็งแกร่งที่สุดเสกเปลวไฟห่อหุ้มฝ่าเท้า ละลายน้ำแข็งจนกลายเป็นของเหลว

ฉึก!

หอกเพลิงที่ลุกโชติช่วงพุ่งใส่ปากที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่งของมังกรน้ำแข็งอย่างแม่นยำ ละลายเกล็ดน้ำแข็งหนาในพริบตา เกิดเป็นช่องว่างบริเวณขากรรไกรด้านบน

ยูลิเซี่ยนแหกปากส่งเสียงร้องอีกครั้ง ขาหลังถีบลงพื้น ส่งร่างกายกระโจนขึ้นไปในอากาศ พุ่งเข้าหาแอนเดอร์สันด้วยความเร็วอันน่าสะพรึง

สิ่งเดียวที่มันเห็นในตอนนี้ก็คือ หนอนแมลงที่กำลังรนหาความตาย!

ซู่ว!

หิมะตามทางเริ่มละลายกลายเป็นแอ่งน้ำกว้าง ร่องดังกล่าวแผ่ขยายจากจุดที่แอนเดอร์สันกำลังยืน

โครม! มังกรน้ำแข็งที่พุ่งปรี่ด้วยแรงเฉื่อยมหาศาล กระแทกใส่หินยักษ์ที่ปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งหนา กะเทาะเปลือกหินออกพร้อมกับสร้างความเสียหายไปจนถึงด้านใน!

หากแอนเดอร์สันหลบไม่พ้น นักล่าอันดับหนึ่งคงได้กลายเป็นซอสเนื้ออย่างไม่ต้องสงสัย เพียงการเฉี่ยวชนก็มากพอจะทำให้ถึงแก่ความตาย

ทว่า ท่ามกลางร่องหิมะละลายในตำแหน่งที่แอนเดอร์สันเคยยืน จุดดังกล่าวปรากฏปากหลุมลึกในแนวดิ่ง ขนาดหลุมเพียงพอสำหรับให้ผู้ชายหนึ่งคนมุดลงไป

พรวด!

มือข้างหนึ่งโผล่ออกจากปากหลุม เกาะขอบพร้อมกับเกร็งแขนส่งแรง ช่วยให้นักล่าอันดับหนึ่งกระโดดขึ้นมาในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง