ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 737

ราชันเร้นลับ 737 : เปิดตัวอย่างเป็นทางการ
ทำไม ‘ชายเสียสติ’ เกอร์มัน·สแปร์โรว์ถึงต้องมองหาคนช่วยเบิกค่าหัวของพลเรือเอกโลหิต? มีบางอย่างไม่ถูกต้อง… ทำไมเขาถึงสามารถเบิกค่าหัวของพลเรือเอกโลหิตได้… ทันใดนั้น เดนิสพลันตื่นจากภวังค์สับสน เริ่มกระจ่างในบางประเด็น

มันรีบก้มหน้าลง ไม่ปล่อยให้ดวงตาเผยความประหลาดใจ

นักผจญภัยโต๊ะข้างๆ พูดขึ้น

“จะเป็นไปได้ยังไง? ไม่มีใครกล้าขึ้นเงินแทนหมอนั่นหรอกน่า”

“ใช่… เว้นเสียแต่ว่า คนคนนั้นอยากตกเป็นเป้าระบายโทสะของโบสถ์วายุสลาตัน หรือไม่ก็อยากขายข่าวเกอร์มัน·สแปร์โรว์ให้ทางการ!”

“สี่หมื่นสองพันปอนด์… ถ้าได้เงินก้อนดังกล่าว เป็นฉันจะรีบกลับเบ็คลันด์ทันที ใช้ชีวิตเยี่ยงมหาเศรษฐี!”

“ฮะฮะ! ถ้าเป็นฉันจะเสพสุขในโรงละครแดงสักครึ่งปีก่อน”

“บางที เกอร์มัน·สแปร์โรว์อาจเปลี่ยนไปขึ้นค่าหัวกับอินทิสหรือฟุซัคก็ได้ แม้จะไม่มากถึงสี่หมื่นสองพันปอนด์ แต่ก็มากพอที่จะใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย”

…

ยิ่งบทสนทนาของนักผจญภัยดำเนินไป พวกมันยิ่งแข่งกันพรรณนาว่าจะใช้เงินสี่หมื่นสองพันปอนด์อย่างไร ถึงขั้นทะเลาะกันจนหน้าแดง

บ้าน่า… หมายความว่าเกอร์มัน·สแปร์โรว์เชือดพลเรือเอกโลหิตไปแล้ว? ทำได้ยังไง… ถึงหมอนั่นจะแข็งแกร่ง แต่ก็ยังขาดคนคอยสนับสนุน จำเป็นต้องร่วมมือกับกัปตัน… แอนเดอร์สัน·ฮู้ด? เดนิสลุกขึ้นยืน กดหมวกติดศีรษะ ก้มหน้าลงและเดินไปทางห้องบิลเลียด แถวๆ นั้นมักมีหนังสือพิมพ์ให้อ่านฟรี

เมื่อเดินจากไป นักผจญภัยกลุ่มก่อนหน้าหันมามองตามหลัง ลดเสียงลงและซุบซิบนินทา

“นายรู้จักหมอนั่นไหม? ทำตัวน่าสงสัยชะมัด!”

“เห็นหน้าไม่ชัด แต่คิดว่าน่าจะเป็นโจรสลัด แฝงตัวในบายัมเพื่อสืบข่าว”

“ถ้าอย่างนั้นพวกเรา…” นักผจญภัยใช้มือทำท่าปาดคอตัวเอง

“อาจเป็นคนที่เราไม่ควรไปยุ่งก็ได้ รอดูท่าทีไปก่อน” นักผจญภัยอีกคนรีบปรามพวกพ้อง

เดนิสเข้าไปในห้องบิลเลียดที่ปราศจากผู้คน เดินไปตรงมุมและหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาหนึ่งปึก กวาดสายตาอ่านลวกๆ สีหน้าค่อยๆ บิดเบี้ยวทีละนิด

ชายเสียสติคนนั้นทำได้ยังไง? เขาฆ่าพลเรือเอกโลหิตไปแล้วจริงๆ … ผ่านไปแค่ไม่กี่เดือน ทำไมพลังถึงเพิ่มขึ้นมากมายขนาดนี้! น…นอกจากนั้น หนังสือพิมพ์ยังไม่มีการเอ่ยถึงแอนเดอร์สัน·ฮู้ด… เดนิสรู้สึกประหลาดใจพร้อมกับขอบคุณตัวเอง ขอบคุณที่ตนยอมจำนนต่อเกอร์มัน·สแปร์โรว์มาตลอด ไม่อย่างนั้น ชื่อของตนอาจปรากฏบนหน้าหนังสือพิมพ์ในฐานะเหยื่อของเกอร์มัน·สแปร์โรว์นานแล้ว ถูกแลกเปลี่ยนเป็นค่าหัวอย่างน่าสมเพช

ไม่สิ… หากเป็นตอนนั้น ชื่อของเราคงไม่มีค่าพอที่จะเขียนลงหนังสือพิมพ์… เดี๋ยวนะ… เกอร์มัน·สแปร์โรว์เป็นสมาชิกขององค์กรลับชั่วร้าย… ขณะคิดถึงเรื่องนี้ เดนิสพลันยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้น

สืบเนื่องจาก ดูเหมือนว่ามันเองก็เป็นสมาชิกขององค์กรลับชั่วร้ายนั่นด้วย!

ฮะฮะ… พวกศาสนจักรและกองทัพชอบกุเรื่องเกินจริงเสมอ… ใช่แล้ว ถึงจะเป็นองค์กรลึกลับ แต่ไม่ได้ชั่วร้ายสักหน่อย! เดนิสปลอบใจตัวเอง เป็นอีกครั้งที่ตระหนักว่าองค์กรลับเบื้องหลังเกอร์มัน·สแปร์โรว์ ทั้งทรงพลังและเต็มไปด้วยปริศนา

หลักฐานพิสูจน์ก็คือ เซนอล หนึ่งในเจ็ดพลเรือโจรสลัดถูกเชือดทิ้งอย่างง่ายดาย!

ฟู่ว… เดนิสพ่นลมออก สรรเสริญเดอะฟูลในใจด้วยความหวาดกลัว เริ่มแสดงท่าทีขยันขันแข็งต่องานที่ได้รับมอบหมาย

…

ในอาคารเล็กๆ ใกล้กับสภาเมือง ไอร์แลนด์และออส·เคนท์เดินออกมา

“จบสักที…” ไอร์แลนด์ถอนหายใจพลางสวมหมวกกัปตันลงบนศีรษะ

ออส·เคนท์ลูบจมูกอันแดงก่ำที่เกิดจากเหล้า ถอนหายใจตาม

“อา…”

เนื่องจากเกอร์มัน·สแปร์โรว์กลายมาเป็นตัวปัญหาของอาณาจักร พวกมันจึงถูกกักตัวสอบสวนนานสองวันเต็ม ต้องเผชิญหน้ากับ ‘นักสอบสวน’ ที่ชำนาญงานประเภทนี้

โชคดีที่ไอร์แลนด์ไม่ได้ปิดบังอะไรตั้งแต่แรก เคยรายงานให้เบื้องบนทราบแล้วว่า เกอร์มัน·สแปร์โรว์มีเบื้องหลังคลุมเครือ แต่เป็นมิตรกับกองทัพ นายทหารระดับสูงจึงวางหมากให้นักผจญภัยเสียสติคนนี้เป็นสายข่าว ขณะเดียวกันก็ส่งคนไปตรวจสอบปูมหลังเพิ่มเติม ไอร์แลนด์จึงผ่านการสอบปากคำฉลุย

ทางด้านออส·เคนท์ก็ไม่มีปัญหา มันแค่ช่วยขึ้นค่าหัวแทนเกอร์มัน·สแปร์โรว์ตามระเบียบราชการปรกติ

ขณะกำลังเดินไปตามถนนใจกลางสวน ไอร์แลนด์กล่าวด้วยสีหน้าซับซ้อน

“ใครจะไปคิดว่าเกอร์มัน·สแปร์โรว์จะแข็งแกร่งและบ้าบิ่นขนาดนั้น”

จากข้อมูลที่มันได้ยิน การฆ่าพลเรือเอกโลหิต คือเรื่องที่ปรกติที่สุด และมีความสำคัญต่ำที่สุดที่เกอร์มัน·สแปร์โรว์ทำในวันนั้น!

แต่ในทางกลับกัน ชายเสียสติคนเดียวกัน เพียงเพื่อจะช่วยชีวิตผู้โดยสารและลูกเรือแค่สองสามคน เขายอมเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับเหตุการณ์ประหลาดในท่าเรือแบนชีที่เต็มไปด้วยอันตราย

และไอร์แลนด์เพิ่งทราบในภายหลังว่า เหตุสยองขวัญบนเกาะแบนชี ความจริงแล้วเต็มไปด้วยอันตรายที่เกินกว่ามันจะจินตนาการออก – โบสถ์วายุสลาตันถึงขั้นไม่คิดจะสำรวจเกาะให้เปลืองตัว แต่เลือกที่จะทำลายล้างให้สิ้นซาก!

ถ้าเราบอกกับเจ้าหน้าที่สอบสวนว่าเกอร์มัน·สแปร์โรว์มีจิตใจอ่อนโยน พวกเขาคงคิดว่าเราโกหก… มนุษย์ช่างเต็มไปด้วยความขัดแย้งในตัวเอง… ไอร์แลนด์ส่ายหน้าเงียบงัน

หลังจากฟังไอร์แลนด์ตัดพ้อ ออส·เคนท์ยิ้มแห้งๆ

“ย้อนกลับไปในตอนนั้น ฉันคิดว่านายแค่แนะนำนักผจญภัยฝีมือกลางๆ คนหนึ่งให้รู้จัก ไม่น่าจะมีอะไรลึกซึ้ง แต่ใครจะไปคิดว่า หมอนั่นแข็งแกร่งถึงขั้นสามารถเชือดพลเรือเอกโลหิต! บ้าจริง… ด้วยฝีมือระดับนี้ จะขึ้นไปเป็นราชาโจรสลัดคนที่ห้าก็ยังได้! ลองมองไปทางป่าสิ ดูเอาเองว่าเกิดอะไรขึ้นกับภูเขาลูกนั้นบ้าง แล้วนายจะไม่สงสัยในสิ่งที่ฉันพูด! ที่นั่นเหมือนกับ… เหมือนกับ…”

ไอร์แลนด์ชำเลืองออส·เคนท์ ช่วยเสริมให้อีกฝ่าย

“เหมือนกับชายฝั่งที่คอยตั้งรับการโจมตีตลอดหนึ่งร้อยปี”