ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 845

โดยไม่ต้องรอยืนยันเพิ่มเติม พลังวิญญาณและสัมผัสวิญญาณได้บอกชายหนุ่มอย่างชัดเจน ที่นี่คือโลกวิญญาณของจริง!

และนั่นยังหมายความว่า ไคลน์กลับมายังโลกแห่งความจริงแล้ว – โลกที่เต็มไปด้วยอาหารรสเลิศ!

น้ำตาจะไหล… ไคลน์หัวเราะกับตัวเองพลางครุ่นคิดว่า ตนควรไปที่ไหนต่อ

จากตำแหน่งของดวงดาว พระจันทร์ และพระอาทิตย์ ปัจจุบันยังเป็นช่วงเช้า… ถ้าเวลาในหมู่บ้านสายหมอกกับโลกความจริงเดินเร็วเท่ากัน ตอนนี้ก็น่าจะสักเจ็ดโมงครึ่ง… คนงานคงรู้แล้วว่าเพื่อนร่วมงานหายไป แต่ยังไม่น่าจะแจ้งให้บิชอปหรือนักบวชทราบ…

แม้พวกเขาจะถูกฝึกอบรมเป็นอย่างดี มีการรายงานความผิดปรกติให้เบื้องบนทราบตามระเบียบปฏิบัติ แต่ก็คงเผื่อเวลาสำหรับกรณีใครบางคนออกไปเดินเล่นหรือท้องเสีย รอยืนยันให้แน่ใจสักสิบนาทีจึงค่อยเริ่มรายงาน…

และหลังจากได้รับรายงาน บิชอปกับนักบวชคงยังมองไม่เห็นปัญหาในทันที อาจคิดแค่ว่าคนงานหลบหนี ยากจะเชื่อมโยงเรื่องราวเข้ากับผู้คุม กว่าความจริงจะค่อยๆ กระจ่างด้วยพลังทำนาย เหตุการณ์ก็ผ่านไปแล้วประมาณครึ่งชั่วโมง…

กล่าวอีกนัยหนึ่ง มีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขายังไม่ค้นหาแบบปูพรมรอบๆ วิหาร จึงยังไม่น่าจะพบการหายตัวไปของดอน·ดันเตส…

อา… หากสูตรโอสถจอมเวทพิสดารของซาราธถูกต้อง ตัวตนดอน·ดันเตสยังมีประโยชน์ให้ใช้งานอีกหลายเรื่อง หากเป็นไปได้ เราควรพยายามอย่างเต็มที่ในการรักษาเอาไว้…

และเหนือสิ่งอื่นใด เครื่องนุ่งห่มของเราในปัจจุบันมีเพียงกางเกงในที่เป็นของจริง… ถ้าไปโผล่ที่อื่น เกรงว่าคงได้ถูกมองเป็นพวกวิตถาร…

ไคลน์มีแผนในใจอยู่แล้ว จึงหยิบกล่องบุหรี่โลหะที่รัดด้วยยางยืดออกจากกระเป๋าเสื้อมายา เปิดฝาและหยิบเหรียญทอง

“การกลับไปยังบ้านเลขที่ 160 ถนนเบิร์คลุนเป็นเรื่องอันตราย” ไคลน์พึมพำแผ่วเบาเจ็ดหน ดีดเหรียญทองขึ้นฟ้า จ้องมองวัตถุโลหะหมุนผ่านโลกวิญญาณก่อนจะตกลงบนฝ่ามือ

ออกก้อย หมายถึงปฏิเสธ!

ไคลน์พยักหน้าเล็กๆ ตามด้วยการส่งตัวเองกลับไปยังกรุงเบ็คลันด์

หลังจาก ‘เที่ยว’ สามครั้ง ร่างกายชายหนุ่มปรากฏภายในห้องนอนใหญ่ของบ้านเลขที่ 160 ถนนเบิร์คลุน ผ้าม่านถูกขึงมิดชิด แสงสลัวลอดผ่านเล็กน้อย เหมาะแก่การนอนอย่างมาก

และบนเตียงใหญ่ ดอน·ดันเตสกำลังอยู่ในท่านอนหงาย สองมือจับชายผ้าห่มใกล้กับลำคอ

ดูเหมือนว่าเราจะยังไม่ถูกสอบสวน… สภาพดูไม่ได้เลยแฮะ… ขณะไคลน์โล่งใจ ร่างของดอน·ดันเตสสลายไปในพริบตา หดกลับไปเป็นกระจกเงาขนาดเท่าฝ่ามือ

ผิวกระจกมีคลื่นน้ำกระเพื่อม แสงสีเงินเรียงตัวกันเป็นข้อความภาษาโลเอ็น

“นายท่านผู้ยิ่งใหญ่ เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น? ข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์และถ่อมตน อาโรเดสผู้นี้มิอาจสัมผัสถึงนายท่านได้สักพักใหญ่!”

“ไม่มีอะไร” ไคลน์ตอบกำกวม

สิ่งนี้ทำให้ไคลน์ยืนยันได้อีกหนึ่งเรื่อง นั่นคือ อาโรเดสไม่สามารถส่องเข้าไปในโลกของหมู่บ้านสายหมอก ทั้งที่กระจกวิเศษบานเดียวกันสามารถส่องจนเห็นซาราธที่กำลังคลุ้มคลั่ง!

เพราะหมู่บ้านสายหมอกเกี่ยวข้องกับอำนาจขอเทพ? ไคลน์ครุ่นคิดหลายสิ่งก่อนจะถาม

“มีใครมาหาเราไหม?”

“ไม่ขอรับ ไม่มีใครมารบกวนนายท่าน” อักษรสีเงินบนผิวกระจกหดตัวและเรียงเป็นคำใหม่

ไคลน์โล่งใจมาก ตอบกลับ ‘กระจกวิเศษ’ อาโรเดส

“เจ้ากลับไปก่อน ไว้มีธุระจะเรียกหาอีกครั้ง”

“ขอรับ นายท่าน ลาก่อน~” เฉกเช่นทุกครั้ง อาโรเดสวาดสักลักษณ์โบกมือทิ้งท้ายข้อความ

หลังจากคลื่นกระเพื่อมมายาหายไป กระจกเงากลับคืนสภาพปรกติ ไคลน์เดินไปที่เตียงและนำชุดอ่อนข้างใต้ออกมาสวม

จากนั้น ชายหนุ่มเดินไปหยิบเทียนไขและสิ่งของที่จำเป็น เดินเข้าห้องน้ำเพื่อประกอบพิธีกรรม เตรียมส่งยุบพองหิวโหย นกหวีดทองแดงอะซิก กล่องบุหรี่โลหะ และวัตถุเหนือธรรมชาติอื่นๆ เข้าไปในมิติเหนือสายหมอก หลีกเลี่ยงการสอบสวนที่อาจเกิดขึ้น

จัดการทั้งหมดเสร็จ ไคลน์ไม่รีรอที่จะส่งตัวเองขึ้นมานั่งบนเก้าอี้เดอะฟูล เสกสูตรโอสถจอมเวทพิสดารขึ้นมาตรงหน้า

“ลำดับ 4: จอมเวทพิสดาร”

“วัตถุดิบหลัก: ดวงตาหลักของมารพิสดาร, ร่างวิญญาณที่แท้จริงของหัวขโมยโลกวิญญาณ”