ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 866

เมื่อได้รู้จักตัวตน สถานะ และรูปลักษณ์ที่แท้จริงของอีกฝ่าย ไคลน์เข้าใจทันทีว่าความสดใสร่างเริงของอีกฝ่ายมีต้นกำเนิดจากแหล่งใด แต่มิได้เกิดความอิจฉาริษยา มิได้คิดว่าอีกฝ่ายต้องลิ้มรสความทุกข์เสียบ้าง กลับกัน ท่ามกลางโลกอันแสนวุ่นวายและบ้าคลั่งใบนี้ การมีสตรีประเภทนี้อยู่ถือเป็นเรื่องน่ายินดีไม่น้อย

ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มเล็กๆ ขณะตอบรับคำทักทายของจัสติส

รอจนกระทั่งสมาชิกชุมนุมทาโรต์ทักทายเสร็จ แคทลียาดันกรอบแว่น หันศีรษะไปด้านข้างพร้อมกับโค้งศีรษะคำนับตัวตนบนเก้าอี้สุดขอบโต๊ะทองแดงยาว

“เรียนมิสเตอร์ฟูลที่เคารพ คราวนี้มีไดอารีสามหน้า”

ราชินีเงื่อนงำกลับมาออนไลน์แล้ว… ไคลน์จิกกัดในใจ ยิ้มและกล่าว

“ดี”

ไม่กี่วินาทีถัดมา แคทลียาที่ได้รับอนุญาต เขียนไดอารีสามหน้าเสร็จและมองพวกมัน ‘กระโดด’ ไปอยู่บนฝ่ามือมิสเตอร์ฟูล

ไคลน์ชำเลืองด้วยสายตาผ่อนคลาย ภายในใจเริ่มขมวดคิ้ว

ชายหนุ่มพบว่าไดอารีที่ราชินีเงื่อนงำส่งมาในคราวนี้ เป็นการเขียนในช่วงแรกๆ ของโรซายล์ ไม่มีข้อมูลสลักสำคัญ

ตามปรกติแล้ว ถ้ามิอาจจำแนกความสำคัญของไดอารี ก็ควรเลือกจากช่วงท้ายๆ มาก่อนไม่ใช่หรือ? เพราะนั่นอาจมีเบาะแสของการ ‘ลอบสังหาร’ จักรพรรดิโรซายล์ถูกบันทึกไว้… นึกว่าราชินีเงื่อนงำจะฉลาดกว่านี้เสียอีก… ไคลน์เกิดความเคลือบแคลงเล็กๆ ก้มหน้าอ่านไดอารีแผ่นแรกอย่างระมัดระวัง

“21 กันยายน เดินทางมาถึงเซนต์มิลลอม เริ่มการเยือนอาณาจักรข้างเคียงอย่างเป็นทางการในฐานะประมุข”

“อากาศที่ฟุซัคหนาวสมคำร่ำลือ ทั้งที่ยังไม่ถึงเดือนตุลาคม แต่กลับดูเหมือนจะมีหิมะตก ไม่แปลกใจว่าทำไมสินค้าขึ้นชื่อถึงเป็นเสื้อผ้าและเหล้า!”

“บ้าจริง คนที่นี่สูงชะมัด สมแล้วที่เป็นลูกหลานคนยักษ์ แต่ต้องยอมรับตามตรงว่า เราไม่ชอบความรู้สึกของการถูกก้มมองลงมาเลยสักนิด!”

“สำหรับค่ำคืนนี้ เราจะแวะไปผับ มองหาสาวงามชาวฟุซัคและชวนกันเมาหัวราน้ำ!”

อ่านถึงตรงนี้ ไคลน์เกิดเริ่มสงสัยว่า ‘ราชินีเงื่อนงำ’ แบร์นาแดตอาจจะแนบคำถามมาด้วยว่า เธอมีพี่น้องเป็นลูกครึ่งเชื้อสายฟุซัคอยู่หรือไม่?

ข่มใจไม่ให้ส่ายศีรษะ ไคลน์ก้มหน้าอ่านย่อหน้าที่สอง

“22 กันยายน ดูเหมือนว่าเราจะภาพตัด”

“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สาวงามชาวฟุซัคไปไหน? นี่เราพ่ายแพ้เธอในการดื่ม?”

“คนของสถานทูตบอกกับเราว่า สตรีที่นี่มักดื่มเก่งกว่าบุรุษ”

“ในอนาคตคงต้องเลือกผับให้ดี เราไม่อยากถูกคุณป้าอ้วนๆ ทำมิดีมิร้ายตอนภาพตัด”

“เหล้าที่นี่แรงมาก ทำเอาปวดหัวทั้งวัน แต่โชคดีที่ไม่ปวดก้น ดีล่ะ ต้องรีบนอนแต่หัวค่ำ พรุ่งนี้มีนัดหมายไปเยี่ยมชมบรมมหาราชวังสนธยา”

“23 กันยายน บรมมหาราชวังสนธยาทั้งงดงามและยิ่งใหญ่สมคำร่ำลือ ราวกับตำนานกลายเป็นความจริง ทุกส่วนของอาคารราวกับถูกสร้างมาเพื่อคนยักษ์”

“ในฐานะคนนอก เราทำได้แค่เดินวนสำรวจด้านนอก พบว่าบริเวณเชิงเขาของบรมมหาราชวังเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าโชยหึ่ง!”

“ที่นั่นมีผู้คนมากมาย บางคุกเข่า บ้างนั่ง บ้างเล่นฟลุตกระดูก มอบความรู้สึกผ่อนคลายและไพเราะ”

“เราเข้าไปทำความรู้จักกับคนเป่าฟรุตกระดูกคนหนึ่ง เมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมชาติ ชายนี้ตัวใหญ่กว่าปรกติมาก เป็นเจ้าของส่วนสูงถึงเกือบสามเมตรจากการกะเกณฑ์ด้วยสายตา”

“เขาชื่อโอเนจ เป็นคนของตระกูลหนึ่งในฟุซัคที่อ้างตัวว่าสืบเชื้อสายมาจากคนยักษ์บริสุทธิ์ เล่นฟลุตกระดูกได้เศร้ามาก เดิมทีไม่ใช่คนที่นี่ แต่ก็ไม่รู้จะไปไหน… เมื่อเทียบกับชายชาวอินทิสที่วันๆ เอาแต่วนรอบกระโปรงสาวๆ ชายคนนี้ดูเป็นนักกวีที่น่ายกย่อง พูดถึงเจ้าพวกนั้นแล้วหัวเสีย ทำไมถึงได้ภาคภูมิใจกับโรคทางเพศสัมพันธ์ที่ตนเป็นกันนัก? นั่นทำให้เราต้องระวังตัวมากขึ้นหลายเท่า! จะทำอะไรก็ไม่สะดวก!”

“เราคุยกับโอเนจสักพัก ได้ความว่าเขาคิดถึงบ้านเกิดมาก”

“แต่ปัญหาคือ เขาเป็นคนของเซนต์มิลลอมโดยกำเนิด ไม่เคยออกไปไหน”

“โอเนจมิได้ตอบเราทันที แต่เริ่มด้วยการเป่าฟลุตกระดูกสองสามนาที จนกระทั่งเล่าว่าเขาคิดถึงสายเลือดคนยักษ์บริสุทธิ์ คิดถึงวังราชาคนยักษ์ในตำนาน”

“เขาเล่าว่า ตนและตระกูลของตนมักฝันถึงภูเขาลูกใหญ่ ฝันถึงกำแพงยักษ์ ฝันถึงวังขนาดมหึมาและอาคารข้างเคียงที่ตั้งอยู่ท่ามกลางแสงสนธยาตลอดเวลา ที่นั่นคล้ายคลึงกับบรมมหาราชวังสนธยามาก แต่น่าอัศจรรย์ยิ่งกว่า ใกล้เคียงตำนานยิ่งกว่า”

“ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้ โอเนจและคนในตระกูลล้วนคิดตรงกันว่า สถานที่ดังกล่าวคือวังราชาคนยักษ์”

“เมื่อกล่าวจบ โอเนจค่อยๆ ลุกขึ้นยืนพร้อมกับกล่าวขอบคุณที่เราอยู่เป็นเพื่อนคุย เขากำลังจะเดินทางออกจากฟุซัคเพื่อตามหาวังราชาคนยักษ์ ตามหาบ้านเกิดของดวงวิญญาณ”

“เขาเชื่อว่า บนน่านน้ำสุดขอบตะวันออกของทะเลโซเนีย ที่นั่นอาจจะมีเส้นทางเข้าไปยังวังราชาคนยักษ์”

“เขายังเล่าอีกว่า แม้จะผ่านมาแล้วหลายพันปี แต่คนยักษ์ไม่เคยลืมบ้านเกิด ตอนนี้ถึงเวลาต้องเดินตามรอยบรรพบุรุษแล้ว หากไม่เจอจุดสิ้นสุดก็จะไม่มีวันหยุดเดินทาง”

“เขาเล่นฟลุตกระดูกอีกครั้งด้วยท่วงทำนองที่ทวีความเศร้าแต่ไพเราะ ก่อนจะลับสายตาไป”

“บ้านเกิด…”

บ้านเกิด… อ่านถึงตรงนี้ เป็นครั้งแรกที่ไคลน์เชื่อว่า ตนกับจักรพรรดิมีความคิดตรงกันทุกประการ

แม้โรซายล์จะเขียนคำเดิมซ้ำๆ สองสามหนในตอนท้าย มิได้ลงลึกรายละเอียด แต่ไคลน์สามารถคาดเดาอารมณ์ในวินาทีที่โรซายล์บันทึกข้อความเหล่านี้ เพราะตนกับโรซายล์นั้นไม่ต่างจากโอเนจ ยังมีบ้านเกิดทางจิตวิญญาณให้กลับไป