ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 938

ค้นพบภาพวาดเทพวายุสลาตันที่บิดเบี้ยว ต้องสงสัยว่าจะเป็นฝีมือของกุหลาบไถ่บาป? อา… ‘เทวทูตสีชาด’ เมดีซีคือหนึ่งในผู้ก่อตั้งกุหลาบไถ่บาป… ไคลน์กำลังนั่งบนเก้าอี้พนักสูงของเดอะฟูล เฝ้ามองดาวแดงที่เป็นตัวแทนของแฮงแมนอย่างเงียบงัน

อาศัยข้อมูลของอีกฝ่าย ไคลน์สามารถยืนยันได้ว่า วิญญาณมารที่สิงร่างอินซ์·แซงวิลล์คือเทวทูตสีชาด!

ท่ามกลางความเงียบสงัด ไคลน์นั่งนิ่งในตำแหน่งหัวโต๊ะทองแดงยาว ดูคล้ายกับเทวรูปที่สง่างาม

ผ่านไปนานแค่ไหนไม่มีใครทราบ มันพยักหน้ารับเล็กๆ ถอนหายใจออกแผ่วเบา

ร่างของมันเลือนหายไป กลับสู่โลกแห่งความจริงและนอนหลับ เลิกคิดทุกสิ่งรวมถึงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอินซ์·แซงวิลล์

จนกระทั่งเช้า ไคลน์ลุกจากเตียง ทำกิจวัตรเดิมที่ทำเป็นประจำในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ดินเท้าเปล่าไปทางหน้าต่างและดึงม่านเปิด

ริมถนนด้านนอกโรงแรม เดนิสที่แต่งกายคล้ายชาวไบลัมตะวันตกแต่สวมเสื้อคลุมศีรษะ เดินถือถุงมือเหล็กสีดำไว้ในอ้อมแขน มุ่งหน้าไปทางจัตุรัสทางขวามือ จากรายงานที่อีกฝ่ายแจ้งให้ทราบ ไคลน์รู้ว่าเดนิสเตรียมติดต่อกับคนของกองกำลังที่ปกครองในละแวกนี้ ถามเกี่ยวกับความต้องการที่จะซื้ออาวุธสงคราม

แอนเดอร์สันไม่ได้ตามไป เพียงสางเส้นผมหวีแสกอัตราส่วนสามต่อเจ็ดให้ยุ่งเหยิงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปยังริมจัตุรัสและหาที่นั่ง หยิบถุงมือสีดำออกมาสวมข้างซ้าย เล่นละครหุ่นตลกๆ ต่อหน้าคนที่สัญจรผ่านไปผ่านมา

ภาพของชายหนึ่งคนกับหุ่นกระบอกที่มีเสียงหลากหลาย พ่นวาทะอันคมคายและคำถากถางใส่กัน ดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบข้างได้ไม่น้อย

ปัญหาเดียวก็คือ ภาษาที่ใช้เป็นอินทิส ไม่ใช่ตูทาน น้อยคนนักจะเข้าใจ ส่งผลให้หลังจากยืนมองสักพักก็ต่างคนต่างแยกย้าย

ไคลน์เฝ้ามองนักล่าที่แข็งแกร่งที่สุดของทะเลหมอก สีหน้ายังคงเรียบเฉย ปราศจากความใคร่ครวญใดๆ

…

ไบลัมตะวันออก สำนักงานชั่วคราวของถุงมือแดงหน่วยโซสต์

ซินดี้ผมสีทองยาวสลวยเดินเข้ามาพร้อมโทรเลขสองสามใบ กล่าวด้วยน้ำเสียงค่อนข้างตื่นเต้น

“พบเบาะแสใหม่!”

“เบาะแสอะไร?” โซสต์วางถ้วยกระเบื้องเคลือบสีขาวในมือลง เลียวนาร์ด ดาลีย์ และคนที่เหลือต่างก็มองไปทางประตู

ซินดี้ยื่นโทรเลขให้หัวหน้า

“คำกล่าวของจักรพรรดิโรซายล์ที่ว่า ‘ทุกที่ที่เคยผ่านไปต้องทิ้งร่องรอยเสมอ’ สามารถใช้ได้จริง! มีคนจำนวนมากเห็นอินซ์·แซงวิลล์ระหว่างทาง จนพวกเราสามารถพบเส้นทางโดยสมบูรณ์ของเจ้านั่น… จากข้อมูลดังกล่าว อินซ์·แซงวิลล์ค่อนข้างขัดแย้งในตัวเอง เคยมีครั้งหนึ่งที่มันขึ้นไปบนเกาะอาณานิคมของอินทิสและพักเป็นเวลาสั้นๆ ก่อนจะกลับออกไปและวนเข้ามาใหม่ เกิดเรื่องเช่นนี้อยู่หลายหน… เหมือนกับ…”

นี่มันความไม่สอดคล้องที่ไคลน์เคยเล่าให้ฟังไม่ใช่หรือ? เลียวนาร์ดผ่อนคลายลงเล็กน้อย ครุ่นคิดสักพักก่อนจะเลือกใช้คำ

“การเคลื่อนที่แบบคลื่น”

“ถูกเผง การเคลื่อนที่แบบคลื่น!” ซินดี้ถอนหายใจ หันไปอธิบายต่อ “นอกจากนี้ อินซ์·แซงวิลล์ยังฆ่าหน่วยข่าวกรองของกองทัพอินทิสไปหลายคน แถมยังซื้อวัตถุดิบวิเศษมากมาย ไม่มีใครทราบว่ามันต้องการจะทำอะไรกันแน่”

นี่มัน… เลียวนาร์ดนึกทบทวนสักพัก

“อินซ์·แซงวิลล์ซื้อวัตถุดิบวิเศษเส้นทางใดบ้าง?”

“เส้นทางนักรบ นักล่า และผู้ขับขาน” ซินดี้ชี้ไปทางกระดาษโทรเลขในมือโซสต์

มีเส้นทางนักล่าอย่างที่คิด… หลังจากไม่พบโอกาสบอกใบ้ให้พวกพ้องเอะใจเกี่ยวกับเส้นทางนักล่ามานาน เลียวนาร์ดถอดหายใจโล่งอก ภายในใจไม่เคลือบแคลงเบาะแสที่ไคลน์มอบให้อีกแล้ว สิ่งนั้นต้องเป็นความจริงอย่างแน่นอน!

ขัดตอนถัดไป เราจะชี้นำยังไงให้ทุกคนเชื่อว่าวิญญาณมารที่สิงร่างอินซ์·แซงวิลล์มาจากเส้นทางนักล่า… เลียวนาร์ดขบคิดหลายสิ่งในใจ รอให้โซสต์อ่านโทรเลขให้จบและส่งกระดาษต่อให้คนอื่น เลียวนาร์ดตัดสินใจลองเสี่ยงลงมือทำบางอย่าง

ก่อนจะกล่าว มันชำเลืองไปทางดาลีย์โดยไม่รู้ตัว พบว่าสตรีที่แต่งกายเป็นผู้สื่อวิญญาณรายนี้ตอบกลับด้วยการทำท่ากดฝ่ามือลงพื้น คล้ายกับบอกให้ล้มเลิกความตั้งใจ

มาดามดาลีย์หมายความว่ายังไง? ยังไม่ถึงเวลา รอคอยโอกาสที่เหมาะสมกว่านี้ก่อน? เลียวนาร์ดลังเลสักพัก ก่อนจะเป็นดาลีย์สะบัดกระดาษโทรเลขในมือพร้อมกับมองไปรอบๆ

“ฉันมีข้อสันนิษฐาน”

“ว่ามา” โซสต์กล่าว

ดาลีย์ยิ้ม

“ฉันสงสัยว่า อินซ์·แซงวิลล์กำลังถูกวิญญาณมารเข้าสิง”

พ… พูดออกไปแบบนั้นเลย? ตัวตนจะไม่ถูกเปิดเผยเอาหรือ? เลียวนาร์ดพลันตะลึง

…

ดินแดนเทพทอดทิ้ง ณ เมืองนอร์ธที่แม้แต่สายฟ้าก็มิอาจช่วยมอบความสว่าง

เมื่อร่างจำนวนมากจ้องมองมาทางตนโดยไม่ส่งเสียง เดอร์ริคผงะสุดขีด เกือบเผลอหยุดใช้พลังมอบแสงสว่างขณะหลบหน้าหนี

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากถูกฝึกหนักมาตั้งแต่เด็ก แถมยังมีประสบการณ์ในทำนองเดียวกันอีกมาก เดอร์ริคไม่ลนลาน ไม่รีบร้อนหยุดใช้พลัง ระงับความกลัวและรอฟังคำสั่งถัดไปจากเจ้าเมือง

ในดวงตาโคลิน·อีเลียด อักขระเวทมนตร์สีเขียวเข้มสองอันส่องสว่างอย่างโดดเด่น สะท้อนภาพถนนในสายหมอกและร่างของบุคคลนิรนามที่ไม่เขยื้อน

ทันใดนั้น มันคำรามต่ำพร้อมกับคุกเข่าลงหนึ่งข้าง มือกำด้ามดาบยาวทั้งสองที่ปักลงบนพื้น

บริเวณท้ายทอย ผิวหนังสีน้ำเงินเข้มบวมพองออก ด้านบนสลักลวดลายที่ซับซ้อนยากอธิบาย กึ่งมายากึ่งคมชัด

ในขณะเดียวกัน ‘คนเลี้ยงแกะ’ โลเฟียร์หายใจกระเส่าด้วยสีหน้าเจ็บปวด รีบยกมือขึ้นมากุมศีรษะ คายก้อนเลือดเนื้อที่ดีดดิ้นออกมาหนึ่งคำ

บนฝ่ามือและผิวหนังของเธอ เกราะสีเงินประหลาดผุดขึ้นมากปกคลุมหลายชั้น

“ดับไฟ” ผ่านไปสักพัก ‘นักล่าปีศาจ’ โคลินพึมพำเสียงแผ่ว

เดอร์ริครีบดับแสง ส่งผลให้สายหมอกจางๆ ปกคลุมร่างเหล่านั้น และความเงียบสงัดกลับมาปกคลุมเมืองนอร์ธอีกครั้ง

ทุกสิ่งกลับเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว โคลิน·อีเลียดบรรจงลุกขึ้นยืน มองอย่างจดจ่อไปทางหอคอยสูง วิหาร และอาคารอื่นท่ามกลางสายหมอก

“แตกต่างจากตอนที่ผมสำรวจครั้งแรก… ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น” ‘นักล่าปีศาจ’ โคลินถอนสายตากลับ มองไปรอบตัวพลางซักถาม “พวกคุณพอจะมีไอเดียอะไรบ้างไหม”

‘คนเลี้ยงแกะ’ โลเฟียร์นั่งยองลง หยิบก้อนเลือดเนื้อที่ตกลงมาก่อนหน้า แต่ยังไม่รีบใส่ปากเพื่อเคี้ยวและกลืน

“พวกเราควรเปลี่ยนเส้นทาง สำรวจทางเข้าอื่นๆ ของเมืองนอร์ธ บางทีอาจได้พบเบาะแสบางอย่าง”

เธอที่เอาแต่ปิดปากเงียบมาตลอดทาง นี่คือครั้งแรกที่แสดงความเห็นคิดเห็นและมุมมองของตัวเอง