ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 964

สรุปบท ราชันเร้นลับ 964 : สาเหตุการตายของเมดีซี: ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ

ราชันเร้นลับ 964 : สาเหตุการตายของเมดีซี – ตอนที่ต้องอ่านของ ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ

ตอนนี้ของ ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ โดย Internet ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายInternetทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ราชันเร้นลับ 964 : สาเหตุการตายของเมดีซี จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที

ราชันเร้นลับ 964 : สาเหตุการตายของเมดีซี
อย่างที่คิด… หลังจากยืนยันสมมติฐาน เลียวนาร์ดไม่สานต่อบทสนทนา เลือกจะกลับไปที่หัวข้อแรก

“ตาแก่ คุณถามใช่ไหมว่าผมเข้าฝันของใคร… อา… ในวันที่พวกเราแก้แค้นอินซ์·แซงวิลล์ ราชาเทวทูตที่เป็นพี่ชายของอามุนด์ได้ปรากฏตัว”

ภายในใจ เสียงค่อนข้างชรามิได้ตอบทันที แต่เงียบไปหลายวินาทีก่อนจะถอนหายใจ

“อย่าที่คิด… เหตุการณ์ที่เกี่ยวกับ 0-08 มักดึงดูดอาดัมเข้ามาหา… โชคดีที่ข้าหลับลึกไปก่อน”

เลียวนาร์ดไม่มีเวลาพอจะทำความเข้าใจประโยคที่อีกฝ่ายกล่าว เพียงพูดอย่างตะกุกตะกัก

“ตาแก่… นี่คุณ… กล้าเอ่ยนาม… ของท่าน?”

การเฝ้ามองของอาดัมกำลังจะมาถึง หรืออาจจะถึงแล้ว!

เสียงที่ค่อนข้างชราหัวเราะ

“หืม… รู้ถึงคุณสมบัติของอาดัมด้วยสินะ… แต่ข้าสามารถเอ่ยได้โดยไม่เป็นปัญหา เพราะท่านจะคิดว่าผู้อื่นเป็นคนเอ่ยถึง อย่างไรก็ตาม เจ้าไม่ควรรู้จักท่านมากเกินไป เพราะนั่นจะทำให้เอาแต่คิดถึงท่าน ยามใดที่เข้าใกล้อีกฝ่าย อาดัมจะตระหนักถึงเจ้า คุณสมบัตินี้เหมือนกับ 0-08 แต่สมบัติปิดผนึกจะมีขอบเขตการแสดงพลังเทียบเท่าเมืองใหญ่ ส่วนอาดัมนั้นทั่วโลก”

น่ากลัวไม่ต่างจากอามุนด์… เป็นความสยองขวัญในอีกรูปแบบหนึ่ง… เลียวนาร์ดรวบรวมสติ บังคับตัวเองมิให้คิดถึงอาดัม หันกลับไปทบทวนสิ่งที่พาลีส·โซโรอาสเตอร์กล่าวไปเมื่อครู่

ทันใดนั้น มันเกือบจะหลุดโพล่งออกมาโดยไม่หรี่เสียง

“ตาแก่… คุณมิได้หลับลึกเพราะอ่อนเพลีย แต่เป็นเพราะกลัวการเผชิญหน้ากับพี่ชายอามุนด์?”

“แฮ่ม” พาลีสล้างคอ “ก็ทั้งสองอย่าง ปัจจัยทั้งสองข้อมิได้ขัดแย้งกันสักหน่อย หลังจากข้ามอบหนอนกาลเวลาให้สองตัว สภาพปัจจุบันของข้าก็แย่ลง ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ หากลงมือ ข้าคงไม่มีทางปกปิดตัวเองต่อหน้าราชาเทวทูต… ข้าแก่แล้ว แขนขาไม่ค่อยมีแรง การต่อสู้ใดที่ไม่จำเป็น ข้าก็ต้องซ่อนตัว”

เลียวนาร์ดมิอาจหาคำมาโต้แย้ง กล่าวหลังจากเงียบไปสักพัก

“อามุนด์และพี่ชายน่าจะอายุมากกว่าคุณหลายเท่า… เทพสุริยันบรรพกาลดำรงตนมาตั้งแต่ยุคก่อนมหาภัยพิบัติ…”

โดยไม่รอให้พาลีส·โซโรอาสเตอร์ตอบ มันถอนหายใจผ่อนคลาย

“สรุปโดยสั้น… เป็นเพราะคุณหลับลึกและผนึกตัวเอง ราชาเทวทูตจึงไม่พบความผิดปรกติในตัวผม?”

พาลีสหัวเราะในลำคอ

“ไม่… ข้าถูกพบ”

“…” สีหน้าเลียวนาร์ดพลันว่างเปล่า อดใจไม่ให้มองไปรอบๆ ตัว

มันกำลังสงสัยว่า ตอนนี้อาดัมอาจแอบนั่งตรงมุมห้อง ฟังบทสนทนาระหว่างตนกับตาแก่อย่างเงียบงัน

พาลีสเสริม

“เจ้าอยู่ใกล้กับท่านเกินไป… เจ้าคิดว่าสามารถซ่อนความคิดของตัวเอง จากราชาเทวทูตที่ปรองดองเอกลักษณ์ของเส้นทางผู้ชมได้หรือ? นอกจากนั้น เจ้ายังเอาแต่ตะโกนว่า ‘ตาแก่’ อย่างเสียมารยาทในช่วงเวลาแสนวิกฤติ”

เลียวนาร์ดเผยสีหน้างุนงง ตอบตามจิตใต้สำนึก

“ค…คุณได้ยิน?”

มันเริ่มสงสัยว่าชายชราอาจได้ยิน แต่แสร้งทำเป็นไม่ตอบสนอง ด้วยเกรงว่าอาดัมจะรู้ตัว

“เปล่า” พาลีสถอนหายใจเล็กน้อย กล่าวต่อเชิงติดตลก “ข้าไม่จำเป็นต้องเห็นหรือได้ยินก็พอจะเดาได้ว่าเจ้าจะทำอะไร… คิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าเจ้าเป็นคนยังไง?”

เลียวนาร์ดพลันกระอักกระอ่วน กล่าวต่อ

“อาดัมทราบว่าเจ้าเป็นโฮสต์ให้ปรสิต แต่เนื่องจากข้าหลับลึกและผนึกตัวเอง อีกฝ่ายจึงไม่ทราบว่าใครเป็นปรสิตในร่าง… ครึ่งเทพที่สามารถตรวจสอบได้มีจำนวนไม่มากนัก แต่ก็ไม่น้อยเช่นกัน”

แบบนี้นี่เอง… เลียวนาร์ดโล่งใจ เพราะสิ่งที่มันกังวลที่สุดก็คือ อาดัมมองเห็นตาแก่และกลับไปบอกให้ ‘ผู้เย้ยเทพ’ อามุนด์ทราบ

คิดถึงตรงนี้ เลียวนาร์ดถามในสิ่งที่คาใจ

“ตาแก่ ราชาเทวทูตคืออะไร?”

พาลีส·โซโรอาสเตอร์ไม่ได้ถามว่าเลียวนาร์ดไปได้ยินมาจากไหน

“มากกว่าลำดับ 1 แต่ยังไม่ใช่เทพ… หากกล่าวถึงแปดราชาเทวทูต นอกจากคำนิยามเมื่อครู่ ยังรวมถึงการเคยรับใช้เทพสุริยันบรรพกาลก่อนมหาภัยพิบัติ”

สูงกว่าลำดับ 1 แต่ยังไม่เป็นเทพ? ต้องทำยังไงถึงจะได้มา? ปรองดองกับเอกลักษณ์? เลียวนาร์ดคิดจะถามเพิ่มเติม แต่เชื่อว่าตาแก่คงไม่ยอมอธิบายในเชิงลึก จึงเตรียมถามคำถามอื่น จากนั้นค่อยวกกลับมาในภายหลัง

ครุ่นคิดสักพัก มันหรี่เสียงถาม

“ระหว่างการต่อสู้กับอินซ์·แซงวิลล์ ผมประสบปัญหาใหญ่ ไม่สามารถจ้องมองศัตรูได้โดยตรง จึงมิอาจใช้ยันต์โจรปล้นดวง… เมื่อขอความช่วยเหลือจากคุณไม่ได้ ผมจึงเลือกจะเอ่ยพระนามเต็มอันศักดิ์สิทธิ์ของเดอะฟูล… และได้รับการตอบสนอง… หลังจากทุกสิ่งจบลง ผมรู้สึกราวกับถูกดึงไปอยู่ในความฝัน รอบตัวเป็นพระราชวังโบราณ ด้านล่างเป็นสายหมอกไร้ขอบเขต”

โดยไม่รอให้เลียวนาร์ดกล่าวจบ พาลีสที่เงียบมาสักพัก ชิงพูดแทรก

“เจ้าได้พบกับเดอะฟูล?”

“ถูกต้อง ออร่าของเรากว้างใหญ่ยิ่งกว่ามหาสมุทร สูงตระหง่านยิ่งกว่าขุนเขา… ร่างกายถูกปกคลุมด้วยสายหมอกสีเทา ยากจะเห็นอย่างชัดเจน” เลียวนาร์ดสาธยายเป็นกวี “ท่านก่อตั้งองค์กรและจัดการชุมนุมขึ้นทุกบ่ายวันจันทร์… เป็นสภาอันศักดิ์สิทธิ์… ผมกลายเป็นหนึ่งในนั้นแล้ว”

พาลีสหยุดหัวเราะ

“ถูกต้อง… เมดีซีพลาดท่าถูกจับตัวเนื่องจากกำลังรับมือกับบรรพบุรุษของเซารอนที่พลาดท่า ‘ติดกับ’ ของเมดีซี… ใช่ว่าท่านจะไม่เตรียมพร้อมรับมือ แต่ขณะกำลังหันไปสนใจแม่มดบรรพกาล ใครจะไปคิดว่าอลิสต้า·ทูดอร์ดันเกิดเสียสติขึ้นมากะทันหัน… หึหึ… สำหรับเรื่องนี้ อามุนด์กับอาดัมมีบทบาทสำคัญมาก”

วิญญาณมารตนนั้นเป็นศัตรูกับอาดัม… แล้วทำไมจักรพรรดิโลหิตถึงต้องจับเมดีซี และเทวทูตจากเซารอนกับไอน์ฮอร์น? พวกท่านร่วงหล่นในสถานที่เดียวที่อลิสต้า·ทูดอร์เลื่อนขั้นเป็นจักรพรรดิโลหิต… ถูกใช้เป็นวัตถุดิบของพิธีกรรมเลื่อนลำดับเป็นเทพ? อา… จากคำบอกเล่าของมิสเตอร์ฟูล หลังจากอาดัมได้ครอบครอง 0-08 ราชาเทวทูตตนนั้นก็เข้าใกล้ความเป็นเทพทันที… นั่นก็เป็นการรวบรวมวัตถุดิบ? อามุนด์พยายามจัดการกับตาแก่ด้วยเหตุผลเดียวกัน? เลียวนาร์ดลองคาดเดา ภายในใจอยากถามออกไป แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะปิดเงียบ

มันกลัวว่าตนจะก้าวก่ายมากเกินไป ส่งผลให้อีกฝ่ายมีปฏิกิริยาในเชิงลบ

มันเตรียมนำความสงสัยเหล่านี้ขึ้นไปถามในชุมนุมทาโรต์

เงียบงันอยู่สักพัก เลียวนาร์ดจ้องไปทางประตูที่ปิดสนิท หรี่เสียงลง

“มิสเตอร์ฟูลกับทางศาสนจักรร่วมมือกันในระดับหนึ่ง?”

“ถ้าไม่มีใครสืบสวนเจ้าก็ใช่” พาลีสตอบตรงๆ

เลียวนาร์ดพยักหน้าเล็กๆ

“แล้วพวกเขาจะให้ผมทำอะไรต่อ?”

“ให้ทำอะไร? ก็คงมอบคะแนนผลงานจำนวนมาก และเมื่อเจ้าย่อยโอสถสมบูรณ์ พวกเขาก็จะอำนวยความสะดวกในการเลื่อนเป็นลำดับ 5… จากนั้นก็มอบหมายให้คุมหน่วยถุงมือแดง ส่งไปทำภารกิจ หรือไม่ก็ส่งไปประจำการที่วิหารสำคัญอย่างเบ็คลันด์ กลายเป็นอาวุโสที่ต้องรับผิดชอบพื้นที่” พาลีสกล่าวเสียงสบายๆ

กลับเบ็คลันด์… ดูเหมือนว่าไคลน์วางแผนบางอย่างไว้ที่เบ็คลันด์… ความคิดเลียวนาร์ดเริ่มกระจัดกระจาย

มันไม่กล่าวสิ่งใดต่อ เอนกายพิงกำแพงด้านหลังพร้อมกับสอดมือประสานท้ายทอย นั่งในท่าโปรด

…

กลางดึกสงัด ณ ชายแดนระหว่างไบลัมตะวันออกและตะวันตก ด้านนอกทิวแถวโกดัง

ในชุดสูทสุภาพสีขาว ดอน·ดันเตสถือไม้ค้ำเลี่ยมทอง ส่งสัญญาณและรหัสผ่านให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบ จากนั้นก็ยืนมองอีกฝ่ายเปิดประตูโกดัง

“ทั้งหมดอยู่ข้างใน ตรวจสอบสินค้าเอาเองเลย… แล้วก็ อย่าลืมจ่ายส่วนที่เหลือก่อนจะขนออกไป”

ดอน·ดันเตสพยักหน้ารับ มือเขย่ากระเป๋าเดินทางเล็กน้อย ยืนยันว่าด้านในมีธนบัตรจำนวนห้าพันปอนด์ เป็นเงินมัดจำจากเมซันเญส

ในเวลาเดียวกัน ณ อาคารสามชั้นที่อยู่ถัดไปสองโกดัง คนสองคนกำลังเฝ้ามองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเงียบงัน