ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 980

ราชันเร้นลับ 980 : การเลือกโฮสต์
หลังจากพยายามปลอบโยนสักพัก ในที่สุดอลัน·คริสและเวลม่า·กลาดีสประสบความสำเร็จในการทำให้ทารกสงบลง

ฟู่ว… อลันเจ้ารูปร่างสูงผอมถอนหายใจโล่งอก เหยียดตัวตรง ดันแว่นตากรอบทอง ผงกศีรษะเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอโทษแขก เรียบเรียงคำพูดสักพักก่อนจะกล่าว

“ต้องขออภัยด้วย เด็กๆ ก็แบบนี้”

“ใช่ครับ” ไคลน์ยิ้มตอบ เป็นนัยว่าไม่ถือสา

จากนั้น มันเปลี่ยนเรื่องคุย แบ่งปันประสบการณ์ในทวีปใต้ต่อไป

ระหว่างนั้น มันร่ายมนต์ภาพลวงตาอีกครั้ง คนธรรมดาทุกคนในห้องนั่งเล่นถูกทำให้เห็นภาพมายา หยิบไอศกรีมก้อนที่ยังกินไม่เสร็จ เปลี่ยนช้อนเงิน หรี่ตาลงและลุกขึ้น เดินไปที่รถเข็นและกระซิบแผ่วเบา

“วิล… อยากกินไหม?”

โดยไม่รอให้ร่างที่ถูกห่อด้วยผ้าไหมสีเงินตอบ มันกล่าวเสียงนุ่ม

“ในเมื่อตอนนี้คุณคลอดแล้ว คงพับนกกระเรียนกระดาษได้ใช่ไหม? ทางนี้จะได้ไม่ต้องแวะมาบ่อยๆ ไม่อย่างนั้นอาจถูกสงสัยเอา”

วิล·อัสติน·คริสเพียงจ้องหน้า มิได้ตอบสิ่งใด

ไคลน์ไม่เปลี่ยนสีหน้า หยิบกระดาษเปล่าคุณภาพสูงจากด้านข้าง วางลงในรถเข็น

จากนั้น มันเอนตัวลง ตักไอศกรีมคำเล็กด้วยช้อนเงิน

“ของขวัญจากโชคชะตาก็มีราคาที่ต้องจ่าย… ใช่ไหมล่ะ?” ไคลน์ขยับช้อนเงินในมือ กล่าวพลางยิ้ม

วิลที่นอนอยู่ในรถเข็นยกมือซ้าย เช็ดน้ำตาที่ยังคงเปื้อนบนใบหน้า พึมพำในลำคอ

“สำหรับผู้วิเศษเส้นทาง ‘โชคชะตา’ พวกเราต้องจ่ายค่าตอบแทนก่อน จึงจะได้รับของขวัญจากโชคชะตา”

กล่าวจบ ทารกตัวอวบอ้วนหยิบกระดาษเปล่า พับนกกระเรียนกระดาษอย่างยากลำบาก

ไคลน์ที่ยืนอยู่หน้ารถเย็น ถือช้อนเงินนิ่งๆ พลางยิ้มให้ฉากตรงหน้า

…

รถม้าแล่นออกจากถนนพินสเตอร์ ขับตรงไปยังวิหารนักบุญแซมมวล

ขณะผ่านบ้านเลขที่ 160 ถนนเบิร์คลุน เลียวนาร์ด·มิเชลมองผ่านหน้าต่างรถม้า พึมพำประหนึ่งคุยกับตัวเอง

“ดอน·ดันเตสก็กลับมาแล้วเหมือนกัน”

เสียงค่อนข้างชราดังขึ้นในใจ

“ในที่สุด ชะตากรรมก็มาบรรจบกัน”

“ตาแก่ หลังจากตื่นขึ้นมา คุณพูดจาเหมือนพวกนักตุ้มตุ๋นขึ้นเรื่อยๆ แล้ว” เลียวนาร์ดอดไม่ได้ที่จะแดกดัน

พาลีส·โซโรอาสเตอร์หัวเราะในลำคอสองครั้ง มิได้ตอบสนอง

หลังจากมาถึงวิหารนักบุญแซมมวล นำทางโดยบิชอป เลียวนาร์ดมาถึงห้องอ่านหนังสือของนักบุญแอนโทนี อาร์ชบิชอปแห่งมุขมณฑลเบ็คลันด์

แอนโทนี·สตีเวนสันสวมชุดคลุมสีดำสลับแดง ดวงตาลุ่มลึก ใบหน้าเกลี้ยงเกลา กำลังยืนอยู่ในเงามือที่เกิดจากตู้หนังสือ ประหนึ่งกำลังเฝ้ามองทุกชีวิตจากส่วนลึกของเงามืด สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนโดยไม่มีเหตุผล

“ท่านเจ้าคุณอาร์ชบิชอป ต้องการพบผมหรือ?” เลียวนาร์ดที่พอจะคาดเดาไว้ ทำท่าคำนับอย่างประดักประเดิด

แอนโทนีพยักหน้าแผ่วเบาพลางกล่าว

“ตอนนี้คุณมีคะแนนผลงานเพียงพอแล้ว สามารถลงทะเบียนเลื่อนตำแหน่งเป็นลำดับ 5 ‘จอมอาคมวิญญาณ’ ได้ แต่เนื่องจากโอสถนักปลอบวิญญาณของคุณยังย่อยไม่สมบูรณ์ ผมจึงนำคุณออกจากทีมของโซสต์ก่อน มอบหมายงานพิเศษให้แทน”

เลียวนาร์ดพยักหน้าพอเป็นพิธี

“น้อมรับคำสั่ง”

แอนโทนีหยิบกองเอกสารบนโต๊ะ

“ทั้งหมดคือคดีที่ต้องสงสัยว่าจะเกิดจากฝีมือภูตผี คุณต้องไล่ทำทีละคดี เน้นการปลอบโยนมากกว่าชำระล้าง หากคุณต้องการความช่วยเหลือ สามารถดึงเหยี่ยวราตรีท้องถิ่นมาเป็นลูกทีมได้”

“ครับ ท่านเจ้าคุณอาร์ชบิชอป” งานแบบนี้ ต่อให้นักบุญแอนโทนีไม่สั่ง เลียวนาร์ดก็คิดจะทำเองอยู่แล้ว จึงมิได้คัดค้าน

หลังจากรับปึกกระดาษ มันพลิกอ่านและถามโดยไม่มองหน้า

“ท่านเจ้าคุณอาร์ชบิชอป ตอนนี้หน่วยของหัวหน้าโซสต์เป็นยังไงบ้าง?”

แม้ว่าในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา มันหมกมุ่นอยู่กับการแก้แค้นจนแทบไม่ได้สนใจงานของถุงมือแดง เอาแต่ทำตัวหละหลวม มิได้สร้างมิตรภาพกับพวกพ้องในทีม แต่คนเหล่านั้นก็เป็นเพื่อนที่สู้เคียงบ่าเคียงไหล่มาด้วยกัน เผชิญอันตรายมาด้วยกัน จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะเป็นห่วง

“พวกเขากำลังร่วมมือกับเครสไทน์เพื่อทำภารกิจบางอย่างให้ลุล่วง” แอนโทนี·สตีเวนสันไม่ลงลึกรายละเอียด

ท่านเจ้าคุณซีสม่าก็มาที่เบ็คลันด์… เลียวนาร์ดมิได้ถามซักไซ้ เพียงทำสัญลักษณ์สี่จุดบนหน้าอก

“ขอให้พระองค์อวยพรทุกคน”

“เทพธิดาจงเจริญ” แอนโทนีตอบด้วยท่าทางแบบเดียวกัน

ออกจากห้องอ่านหนังสือของอาร์ชบิชอป เลียวนาร์ดเดินตรงไปจนสุดทาง เตรียมลงใต้ดินเพื่อหาห้องเงียบๆ และตรวจสอบภารกิจที่ต้องทำ