ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ นิยาย บท 991

ราชันเร้นลับ 991 : พิธีกรรมที่ไร้การตอบสนอง
สนทนาส่วนตัวจบ ไคลน์บังคับให้ ‘เดอะเวิร์ล’ เกอร์มัน·สแปร์โรว์หันไปหาเฮอร์มิท

“รบกวนแจ้งไปยังราชินีเงื่อนงำว่า ผมต้องการพบท่านเร็วๆ นี้เพื่อแลกเปลี่ยนบางสิ่ง สำหรับเวลาและสถานที่ ทางนั้นเลือกเอาตามสะดวก”

ราชินีเงื่อนงำ? หมายความว่า มาดามเฮอร์มิทเป็นตัวแทนของหนึ่งในสี่ราชา… ‘เดอะสตาร์’ เลียวนาร์ดผงะเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนมารู้สึกทึ่ง

แลกเปลี่ยนบางสิ่ง? ‘เฮอร์มิท’ แคทลียาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะกล่าว

“ดิฉันจะถ่ายทอดให้ ส่วนท่านจะยินยอมไหม ทางนี้ไม่รับปาก”

“ตกลง” เกอร์มัน·สแปร์โรว์พยักหน้าแผ่วเบา ไม่ขัดข้องกับเรื่องนั้น

‘เดอะซัน’ เดอร์ริคสบโอกาสถาม

“ทุกคน…”

มันชำเลืองไปทางแฮงแมนและเดอะเวิร์ลตามลำดับ ก่อนจะกล่าว

“พิธีกรรมเลื่อนลำดับเป็น ‘นักบวชแสง’ ของผมมีเงื่อนไขสองข้อ หนึ่ง ต้องอยู่ในความมืดสนิท สอง ฝังตัวในน้ำแข็งที่จะไม่ละลายตามปรกติ… เอ่อ… น้ำแข็งแบบนั้นหาได้ไม่ยากในเมืองเงินพิสุทธิ์ แต่จะทำอย่างไรจึงจะสร้างความมืดที่ปลอดภัยขึ้นมาได้?”

นี่คือพิธีกรรมเลื่อนเป็นนักบวชแสงสินะ… เดอะซันน้อยช่างซื่อตรงและเรียบง่าย… เนื่องจากขาดประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว ‘จัสติส’ ออเดรย์ทำได้เพียงปิดปากเงียบ มิอาจมอบคำแนะนำ สิ่งเดียวที่ทำได้คือการหันไปหาบุคคลที่น่าจะแก้ปัญหานี้ได้:

‘เดอะเวิร์ล’ เกอร์มัน·สแปร์โรว์!

ขณะเดียวกัน เดอะเวิร์ลเลื่อนมือขึ้นมาจับหน้าผาก ส่วน ‘เดอะฟูล’ ไคลน์รีบคิดหาทางออก

เฮ้อ… ถ้าเป็นข้างนอก ความมืดที่ปลอดภัยนั้นหาได้ง่ายมาก แต่เป็นก้อนน้ำแข็งที่ไม่ละลายต่างหากที่หาได้ยาก เมืองเงินพิสุทธิ์ช่างกลับกัน… ความมืดที่นั่นอันตรายเกินไป การถูกความมืดปกคลุมเป็นเวลานาน อาจหายตัวไปเฉยๆ หรือไม่ก็ถูกสัตว์ประหลาดโจมตี

อันที่จริง เราสามารถบอกให้เลียวนาร์ดเตรียมยันต์ในขอบเขตรัตติกาล จากนั้นก็ระดมพลังของมิติหมอกเพื่อสร้างความมืดเทียมให้เดอะซันที่สวดวิงวอนถึงเรา… แต่ปัญหาคือ ไม่มีสิ่งใดรับประกันว่า ความมืดเทียมจะส่งผลแบบเดียวกับความมืดในเมืองเงินพิสุทธิ์หรือไม่… เราไม่สามารถทำนายผลลัพธ์ของพิธีกรรมได้ เพราะไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับตัวเองโดยตรง อย่างมากก็ทำนายได้ว่า ช่วงเวลาใดเหมาะสม มีอันตรายหรือไม่… นั่นคลุมเครือเกินไป ไม่มีทางเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างพิธีกรรมบ้าง…

อา… สงสัยคงต้องพึ่งพา ‘กระจกวิเศษ’ อาโรเดส…

ก่อนหน้านี้ ไคลน์เคยพิจารณาเกี่ยวกับพิธีกรรมเลื่อนลำดับของเดอะซันน้อยมาแล้ว แต่ก็ยังมิอาจหาคำตอบได้เป็นเวลานาน

เมื่อเห็นเดอะเวิร์ลเงียบไป เลียวนาร์ดอยากจะพูดว่า “ความมืดบริสุทธิ์สร้างได้ไม่ยาก” แต่ทันใดนั้นก็ต้องปิดปากสนิท เพราะเมื่อลองพิจารณาคำพูดเดอะซันอีกครั้ง มันพบว่าตนพลาดประเด็นสำคัญไป:

ปลอดภัย!

ในดินแดนเทพทอดทิ้ง ในเมืองเงินพิสุทธิ์ ความมืดเทียบเท่ากับอันตราย? ‘เดอะสตาร์’ เลียวนาร์ดเริ่มวิเคราะห์จุดสำคัญ เมื่อตระหนักว่าตัวเองยังไม่เข้าใจดีพอ จึงเลิกคิดให้คำแนะนำ

ในที่สุด อัลเจอร์ตัดสินใจขยับตัว

มันชำเลืองไปทางเดอะซันและกล่าว

“ผมจะช่วยรวบรวมข้อมูลและลองหาทางออก แต่ระหว่างนั้น คุณก็ต้องให้ความร่วมมือด้วย เพื่อทดสอบว่าสามารถทำได้”

“ตกลง!” เดอร์ริครับปากโดยไม่ลังเล

ทันทีหลังจากนั้น มันเสริมหนึ่งประโยค

“คุณยังไม่ต้องรีบ เหลือเวลาอีกเกือบเดือนกว่าผมจะย่อยโอสถ ‘ผู้รับรอง’ เสร็จสมบูรณ์”

‘แฮงแมน’ อัลเจอร์พยักหน้ารับ บอกเป็นนัยว่าเข้าใจแล้ว

ขณะเดียวกัน แคทลียาทำหน้าครุ่นคิด มองไปยังเดอะซันและกล่าว

“ถ้ามองจากอีกมุมหนึ่ง หากพิธีกรรมเลื่อนลำดับของคุณใช้เวลาไม่มาก เราสามารถพิจารณาหาวิธีเอาตัวรอดในช่วงเวลาดังกล่าว โดยไม่ต้องสนใจว่าจะปลอดภัยหรือไม่… จากที่คุณเคยเล่าให้ฟัง ในความมืดมิดบริสุทธิ์จะมีอันตรายอยู่สองประเภท หนึ่ง ถูกสัตว์ประหลาดจู่โจม และสอง หายตัวไปอย่างลึกลับราวกับร่างกายระเหย… สำหรับข้อแรก ปัญหานี้แก้ไม่ยาก แค่ยืมสมบัติปิดผนึกมาจากเจ้าเมือง หรือไม่ก็ขอร้องให้เขาช่วยปกป้อง… แต่กับข้อหลัง ดิฉันยังไม่มีทางออก บางทีคุณอาจลองปรึกษาเจ้าเมืองดู”

‘เดอะซัน’ เดอร์ริคไตร่ตรองอย่างรอบคอบสักพัก พบว่าแนวคิดนี้ฟังดูเข้าท่า และโอกาสทำได้จริงก็มีสูงทีเดียว

มันตอบด้วยน้ำเสียงยินดี

“ขอบคุณครับ มาดามเฮอร์มิท”

ช่วงเวลาแลกเปลี่ยนอิสระและคาบเรียนยังคงดำเนินต่อไป โดยก่อนที่จะจบลง ‘เดอะฟูล’ ไคลน์เคาะขอบโต๊ะและกล่าว

“วันนี้พอเท่านี้”

“สุดแล้วแต่ท่าน!” ‘จัสติส’ ออเดรย์และคนที่เหลือลุกขึ้นยืนพร้อมเพรียง แสดงความเคารพ

รอจนกระทั่งร่างของทุกคนหายไปจากมิติหมอก ไคลน์เองก็ส่งตัวเองกลับสู่โลกความจริง

อันดับแรก มันหยิบกระเป๋าสตางค์ หยิบนกกระเรียนกระดาษที่วิล·อัสตินพับ กางออกบนโต๊ะ จากนั้นก็นำดินสอออกมาเขียนสั้นห้วน

“มาคุยกันหน่อย!”

พับนกกระเรียนกระดาษกลับไป ไคลน์นำไปซุกไว้ใต้หมอนและงีบหลับบนเตียง

ในความฝันอันมืดมิด มันเห็นทุ่งกว้างอันว่างเปล่า เห็นหอคอยสูงตระหง่าน

เดินผ่านทุ่งอันรกร้าง ผ่านประตูไม้บานแล้วผ่านเล่า ไคลน์มาถึงมุมห้องที่คุ้นเคย

รถเข็นเด็กสีดำเลื่อนออกมาจากเงามืด วิล·อัสตินที่ห่อด้วยผ้าไหมสีเงิน ดูดนิ้วโป้งขวาพร้อมกับตำหนิอย่างหัวเสีย:

“เจ้าชักเสียมารยาทมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว!”

ไคลน์หัวเราะแห้ง