ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 172

ตอนที่ 172 ผู้ที่ผ่านทางมาในพายุหิมะ

ทันทีที่เข้าไปในโรงเตี๊ยม ร่างกายก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นที่แตกต่างจากความหนาวเหน็บด้านนอกอย่างสิ้นเชิง ภายในโรงเตี๊ยมมีการจัดวางกระถางไฟเอาไว้

เดิมทีหัวหน้าจุดพักม้าคร้านจะสนใจ แต่เมื่อเห็นว่าทุกคนที่เดินเข้ามาต่างถืออาวุธเอาไว้ ท่าทีก็เปลี่ยนไปทันที รีบเข้ามาต้อนรับอย่างกระตือรือร้นในทันใด เอ่ยถามว่าต้องการแวะพักหรือว่าค้างคืน

หลังออกจากอำเภอจิ่วหลิ่งก็มิได้หยุดพัก ตรากตรำเดินทางข้ามวันข้ามคืน เวลานี้เจอพายุหิมะที่ตกหนัก อีกทั้งพวกเขาเองก็อยากจะพักผ่อนเสียหน่อย จึงขอเช่าห้องสองสามห้องเพื่อนอนพักค้างคืน

กลับเป็นพวกต้วนหู่ที่ไม่ค่อยเข้าใจว่าเหตุใดเต้าเหยี่ยและเฮยหมู่ตานถึงพักกันคนละห้อง ในเมื่อมีสัมพันธ์กันเช่นนั้นแล้ว พักด้วยกันเสียก็จบ

หลังจัดการห้องหับเรียบร้อยแล้ว ทั้งห้าคนก็มารวมตัวกันที่ห้องโถงอีกครั้ง สั่งสุราอาหารและน้ำแกง กินอะไรร้อนๆ กันเสียหน่อย เพราะทนหนาวมาตลอดทางแล้ว

มาตรว่าจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรกันทั้งหมด แต่ยังคงมีร่างกายที่มีเลือดเนื้ออยู่ จึงยังไม่อาจตัดความอยากในอาหารไปได้

สุราอาหารทยอยขึ้นโต๊ะ ทั้งห้าคนล้อมวงรอบโต๊ะ ค่อยๆ กินกันไป พูดคุยหัวเราะกันไป

เมื่อมาถึงตอนนี้ พวกเฮยหมู่ตานเรียกได้ว่าก้าวพ้นออกมาจากเงามืดของการเป็นผู้บำเพ็ญเพียรไร้สำนักแล้ว มาตรว่าจะยังเป็นผู้บำเพ็ญเพียรไร้สำนักอยู่ แต่ก็มิได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอันใดแล้ว ทัศนคติเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง

มีคำกล่าวไว้ว่าที่ใดทำให้ใจสงบ ที่นั่นย่อมคือบ้าน การติดตามอยู่ข้างกายหนิวโหย่วเต้าทำให้ทั้งสี่คนรู้สึกสบายใจได้อย่างแท้จริง

เหลยจงคังเองก็ร่วมวงพูดคุยกับทุกคนบ้างเป็นระยะ หัวเราะพูดคุยไปกับทุกคน แต่เขายังคงคอยมองดูสีหน้าของหนิวโหย่วเต้าอยู่เป็นครั้งคราว

แม้นจนถึงตอนนี้หนิวโหย่วเต้าจะยังมิได้เอ่ยปากรับตัวเขาไว้ แต่ก็มิได้ไล่เขาไปเช่นเดียวกัน พออยู่กันไปนานเข้า เขาเองก็ค่อยๆ รู้สึกคุ้นเคยกับหนิวโหย่วเต้าขึ้นมา

และเขาเองก็ได้ทราบเรื่องเรื่องหนึ่งมา นั่นคือสัญญาขายตัวของพวกเฮยหมู่ตานไม่ได้อยู่กับหนิวโหย่วเต้า หากแต่มอบให้พวกเฮยหมู่ตานเก็บเอาไว้เอง

ส่วนพวกเฮยหมู่ตานเองก็ไม่เข้าใจเช่นเดียวกัน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจนแล้วจนรอดเต้าเหยี่ยก็ยังไม่ยอมออกปากรับเหลยจงคัง เดินทางมาด้วยกันขนาดนี้แล้ว นี่มันก็เท่ากับเป็นการแสดงออกว่ายอมรับแล้วมิใช่หรือ?

ซึ่งในความเป็นจริงต้วนหู่และอู๋ซานเหลี่ยงเคยโน้มน้าวให้เฮยหมู่ตานไปขอร้องหนิวโหย่วเต้าแล้ว ทว่าหนิวโหย่วเต้าไม่ได้ยอมรับหรือว่าปฏิเสธอันใด สุดท้ายก็คือไม่ยอมเอ่ยปากยอมรับ!

ความรู้สึกนี้มักจะทำให้คนอื่นๆ รู้สึกกังวลใจแทนเหลยจงคัง แต่ทั้งสามก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเช่นกัน ตอนนี้จึงได้แต่ให้เหลยจงคังอยู่ไปแบบนี้

ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าม้าดังแว่วมา ไม่นานนัก ม่านประตูแหวกเปิดออก คนที่เดินเข้ามาเป็นชายสามหญิงหนึ่ง ทั้งสี่คนดูกระฉับกระเฉงมีพลัง แค่มองดูก็รู้ว่ามิใช่คนธรรมดา ทุกคนล้วนมีอาวุธติดตัวมาด้วย ทำให้พวกหนิวโหย่วเต้าพากันเหลือบมองดู

บุรุษวัยกลางคนสองคนยืนอยู่ด้านหลัง สตรีวัยกลางคนนางหนึ่งยืนเป็นเพื่อนเด็กหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งอยู่ด้านหน้า ช่วยถอดเสื้อคลุมขนสัตว์ให้แก่เด็กหนุ่ม เพียงมองดูก็รู้แล้วว่าเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นผู้นำของกลุ่ม

ความเย่อหยิ่งในสีหน้าแววตาของเด็กหนุ่มมิอาจปกปิดซ่อนเร้นเอาไว้ได้ ยืดอกเชิดหน้า ทรวงอกค่อนข้างใหญ่ สายตาของพวกหนิวโหย่วเต้ามองไปยังใบหน้าของเขาทันที ดวงตากลมโต สุกใสดุจดวงดารา ริมฝีปากแดงเรื่ออวบอิ่มดูมีเอกลักษณ์ ผิวพรรณขาวผ่องดั่งกระเบื้องเคลือบ บนติ่งหูมีรอยเจาะ

พวกหนิวโหย่วเต้ามองหน้ากัน มาตรว่าอีกฝ่ายจะแต่งกายเป็นบุรุษ แต่กระทั่งคนตาบอดก็ยังมองออกว่าเป็นสตรีนางหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นยังเหมือนว่าจะเป็นสาวงามเสียด้วย เห็นแล้วรู้สึกหมดคำพูด แต่งตัวได้ไม่แนบเนียนขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาวางท่าหยิงยโสอีกหรือ?

“น่าสนใจ…” หนิวโหย่วเต้าพึมพำ

ผู้มาเยือนทำการจองห้องพักของจุดพักม้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นครู่หนึ่งก็กลับมาปรากฏตัวอยู่ในห้องโถงเช่นเดียวกัน ทำแบบเดียวกับพวกหนิวโหย่วเต้า สั่งอาหารร้อนๆ มาดื่มกิน

หนิวโหย่วเต้าถือตะเกียบเคาะชามเบาๆ เอ่ยว่า “ไร้รสชาติ ข้าอยากกินหมูตุ๋นน้ำแดง!”

พวกเฮยหมู่ตานสบตากันแวบหนึ่ง เกิดเรื่องวุ่นวายขนาดนั้นแล้ว ยังจะกล้าทำหมูตุ๋นน้ำแดงอีกหรือ?

แต่ละคนหันกลับไปมองดูคนสี่คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทางด้านนั้น รู้สึกได้รางๆ ว่าหนิวโหย่วเต้าน่าจะมีจุดประสงค์อะไรบางอย่าง

เหลยจงคังที่ตอนนี้แย่งทำงานทุกๆ อย่างลุกขึ้นมา อู๋ซานเหลี่ยงลุกขึ้นตาม ทั้งสองไปหาหัวหน้าจุดพักม้าด้วยกัน ขอเพียงมีเงิน อะไรๆ ก็จัดการได้ง่าย ขอยืมครัวใช้งานเสียหน่อยจะนับเป็นอันใดได้

แต่ที่นี่ล้วนเป็นอาคารชั้นเดียว ห้องครัวค่อนข้างไกลจากที่นี่ แต่แน่นอนว่ามิได้ไกลเท่าใดนัก

หลังรออยู่พักหนึ่ง ทั้งสองก็กลับมา เหลยจงคังยกหมูตุ๋นน้ำแดงจานหนึ่งเข้ามา วางลงบนโต๊ะแล้วนั่งลง

ทางนี้เริ่มขยับตะเกียบ พวกเขาเองก็ไม่ได้ลิ้มรสชาตินี้มานานหลายวันแล้ว พอได้กินเข้าไป เนื้อต้มจิ้มน้ำจิ้มที่อยู่ตรงหน้าเรียกได้ว่ากลายเป็นขยะไปทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง กลิ่นหอมบางอย่างลอยอบอวลไปทั่วห้องโถง

ทั้งสี่คนที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งพากันหันมามอง เด็กหนุ่มที่เป็นเด็กหญิงปลอมตัวเป็นชายผู้นั้นกะพริบดวงตาที่กลมโต จ้องมองมาทางด้านนี้ ราวกับกำลังมองดูว่าสิ่งที่พวกหนิวโหย่วเต้ากำลังคีบกินคำแล้วคำเล่าคืออะไร

หญิงวัยกลางคนนางนั้นมองดูท่าทีของเด็กหนุ่ม จึงลุกขึ้นมา เดินมาหยุดข้างโต๊ะของพวกหนิวโหย่วเต้า มองดูสิ่งที่อยู่ในจานเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปร้องสั่งพวกหัวหน้าจุดพักม้าที่กำลังมองมาทางนี้เพราะได้กลิ่นหอมเช่นเดียวกัน “หัวหน้าจุดพักม้า เอาแบบที่พวกเขากินมาให้พวกเราด้วยที่หนึ่ง”

พวกเฮยหมู่ตานมองหนิวโหย่วเต้า เห็นหนิวโหย่วเต้ายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

หัวหน้าจุดพักม้ารีบเดินเข้ามา หลังได้เห็นสิ่งที่หญิงวัยกลางคนผู้นั้นชี้ก็รู้สึกจนปัญญาขึ้นมาเล็กน้อย เอ่ยด้วยสีหน้าลำบากใจว่า “ท่านลูกค้า ต้องขออภัยจริงๆ ขอรับ จุดพักม้าของข้าทำไม่ได้ขอรับ”

สีหน้าของหญิงวัยกลางคนคร่ำเคร่งลงทันที กล่าวว่า “หมายความว่าอย่างไร? กลัวพวกเราไม่มีเงินจ่ายหรือไร?” กล่าวจบก็หยิบเหรียญทองเหรียญหนึ่งออกมา “ไปทำมาเดี๋ยวนี้”

หัวหน้าจุดพักม้าดูคล้ายหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เอ่ยว่า “ท่านลูกค้า ทำไม่ได้จริงๆ ขอรับ ทางจุดพักม้าของเราทำอาหารนี้ไม่เป็น นี่เป็นอาหารที่พวกเขาปรุงขึ้นมาเองขอรับ”

หนิวโหย่วเต้าเงยหน้าขึ้น เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “พี่สาวท่านนี้ ท่านก็อย่าสร้างความลำบากใจให้เขาเลย อาหารที่พวกเรากินเป็นอาหารสูตรลับเฉพาะ ใต้หล้านี้มีคนที่เคยลิ้มรสแทบนับนิ้วได้ พวกเขาทำไม่ได้จริงๆ”

“…..” หญิงวัยกลางคนพูดไม่ออก หันกลับไปมองทางโต๊ะของตน

เมื่อได้ยินว่าเป็นอาหารที่ใต้หล้านี้มีเพียงไม่กี่คนที่เคยลิ้มรส เด็กหนุ่มคนนั้นก็อดใจไม่อยู่ ลุกขึ้นเดินเข้ามา คล้ายอยากเห็นว่าเป็นสิ่งใดกันแน่

ชายวัยกลางคนสองคนนั้นก็เดินตามหลังมา ด้วยอยากเห็นเช่นกันว่าคืออะไร