ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 518

ตอนที่ 518 เฝ้าตอรอกระต่าย

เฉาเซิ่งไหวโมโหเล็กน้อย ปากก่นด่าว่าคนสับปลับ จะให้เขาเชื่อถือได้อย่างไร แต่เรื่องนี้เดิมทีก็เป็นการเดิมพันกับธาตุแท้ของอีกฝ่ายอยู่แล้ว ต่อให้อีกฝ่ายไม่ให้เงินเขาเลยสักทองแดงเดียว เขาก็ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ตาม อย่างน้อยก็ได้มาหนึ่งล้านเหรียญทองดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

แม้ว่าท่านปู่จะเป็นผู้อาวุโสสำนักหมื่นสรรพสัตว์ แต่นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขามีเงินหนึ่งล้านเหรียญทองไว้สำหรับใช้จ่ายส่วนตัว

แต่จากห้าล้านเหลือแค่ล้านเดียว จะไม่ให้เขาโมโหได้อย่างไร เพื่อวิหคห้าตัวนั้น เขาเสี่ยงอันตรายไปมากเพียงใดเล่า?

แต่ตอนนี้มีเรื่องอื่นที่เขาใส่ใจมากกว่า “งานสำเร็จลุล่วงแล้ว ส่งมอบผลประโยชน์มหาศาลขนาดนี้ให้เจ้าไปแล้ว เจ้ารีบจงรีบจากไปเสีย”

เขาไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้ก็แล้วไป แต่พอเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา หนิวโหย่วเต้าใคร่ครวญแล้วเอ่ยไปว่า “ตอนนี้ยังไปไม่ได้ เงินที่ติดค้างไว้อีกสี่ล้านเหรียญทองคงต้องรออีกสองสามวัน รอคนนำเงินมาส่งให้ ลองคิดดูสิ เรื่องราวในอนาคตผู้ใดก็บอกได้ไม่แน่ชัด จัดการเรื่องเงินให้เรียบร้อยจะได้ไม่มีใครติดค้างใคร เลี่ยงไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดอันใดขึ้น รอจนข้าไปจากสำนักหมื่นสรรพสัตว์แล้ว บัญชีระหว่างพวกเราจะถูกลบล้างกันไป ภายหน้าถึงพูดอะไรไปข้าก็จะไม่ยอมรับเด็ดขาด นับจากนี้ไปทางใครทางมัน วันหน้าก็อย่าได้ติดต่อกันอีกเลย ให้ทำเหมือนไม่เคยรู้จัก เป็นผลดีต่อทุกฝ่าย เจ้าคิดเห็นเช่นไร?”

แรกเริ่มที่ได้ฟัง เฉาเซิ่งไหวเดือดปุดๆ ขึ้นมา สัญชาตญาณตัดสินไปแล้วว่าอีกฝ่ายไม่รักษาคำพูด กำลังหลอกลวงตนอยู่ เกือบจะคลุ้มคลั่งขึ้นมาแล้ว

แต่พอเอ่ยประโยคช่วงหลังออกมา เขาก็เหมือนถูกสาดน้ำเย็นใส่หลายอ่าง ดับเพลิงโทสะเขาให้มอดในทันใด เสี้ยวโทสะที่เหลืออยู่ก็วอดไปกว่าครึ่งเช่นกัน

ถูกคำพูดเขาสกัดกั้นจนพูดไม่ออก

ความคิดกำลังเอนเอียงไปทางเงินสี่ล้านเหรียญทองนั้น สี่ล้านเหรียญทองเชียวนะ รออีกไม่กี่วันก็อาจจะได้มาแล้ว ที่เขาลงมือกับหนิวโหย่วเต้าในโลกมายาอย่างไม่นึกเสียดายมันเพื่อสิ่งใดกันเล่า?

จะให้เมินเฉยต่อเงินสี่ล้านเหรียญทอง เป็นเรื่องที่ตัดสินใจได้ยากลำบากจริงๆ

ในมุมมองของหนิวโหย่วเต้า เฉาเซิ่งไหวยังไร้เดียงสาเกินไป ไม่มีทางสู้เขาได้เลย จับเฉาเซิ่งไหวให้อยู่หมัดได้ง่ายดายนัก หลอกล่อนิดหน่อยก็ทำให้ความคิดอีกฝ่ายไขว้เขวได้แล้ว!

ยังจัดการเรื่องของตนไม่เสร็จสิ้น เขาจะยอมจากไปง่ายๆ ได้อย่างไร?

หนิวโหย่วเต้าไม่รอให้เฉาเซิ่งไหวสงบสติคิดให้ถ้วนถี่ก็ปัดเรื่องนี้ให้พ้นไป เอ่ยขึ้นว่า “เรื่องเมื่อวานไม่ได้เกิดข้อผิดพลาดใดขึ้นกระมัง? เล่ารายละเอียดขั้นตอนมาหน่อย”

เฉาเซิ่งไหวที่สับสนลังเลอยู่คล้อยตามคำพูดเขาไปตามสัญชาตญาณ หลังจากเล่าตบก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “ใช่แล้ว มีเรื่องหนึ่งที่เจ้าต้องช่วยข้าและถือว่าช่วยตัวเจ้าเองเช่นกัน”

หลังจากหนิวโหย่วเต้าใคร่ครวญตามรายละเอียดขั้นตอนที่เขาลงมืออยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยบตอบไป “เรื่องใดเล่า พูดมาได้เต็มที่เลย”

เฉาเซิ่งไหวกล่าวว่า “ศิษย์น้องสี่คนนั้นที่เข้าร่วมในแผนการของข้าจะเก็บเอาไว้ไม่ได้ หากปล่อยไว้จะกลายเป็นภัยในไม่ช้าก็เร็ว จนปัญญาที่ข้าไม่สะดวกจะลงมือเอง พลังของข้ากับพวกเขาต่างกันไม่มาก อีกทั้งเรื่องเช่นนี้ก็ปล่อยให้คนอื่นทราบไม่ได้จริงๆ ข้าไม่สะดวกจะไปหาผู้อื่นแล้ว เจ้าคิดหาทางช่วยจัดการพวกเขาให้ข้าทีเถอะ” ไอรีนโนเวล

หนิวโหย่วเต้าเข้าใจแล้ว ต้องการฆ่าคนปิดปากนี่เอง พลันพบว่าคนผู้นี้นิสัยใจคอโหดเหี้ยมจริงๆ พูดเรื่องสังหารศิษย์น้องร่วมสำนักของตนออกมาได้โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาตอบรับไป “เข้าใจแล้ว เจ้าวางใจเถอะ ยกเรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ข้าเอง หลังจากข้าจากไปแล้วจะให้ลูกน้องในเมืองวั่นเซี่ยงมาแจ้งข่าวเจ้า หากเจ้าคิดว่ามีโอกาสเหมาะสมก็จัดฉากให้ดีแล้วแจ้งให้คนไปลงมือเสียก็พอ”

เฉาเซิ่งไหวเอ่ยว่า “รีบจากไปโดยเร็วเสีย ระหว่างที่อยู่ก็อยากได้ก่อเรื่องขึ้นอีก”

สุ้มเสียงวาจาไม่ได้รีบร้อนจะไล่อีกฝ่ายให้จากไปแล้ว รออีกไม่กี่วันก็มีโอกาสจะได้เงินสี่ล้านเหรียญทองมา ช่างยั่วยวนใจเหลือเกิน!

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยว่า “ข้าไม่ได้อยากมีเรื่อง กลัวก็แต่จะมีคนมาหาเรื่องข้า ดังนั้นเจ้าช่วยจับตามองพวกคนที่ข้าต่อกรด้วยไม่ได้ให้หน่อยเถิด ข้าจะได้จากไปอย่างปลอดภัย”

เฉาเซิ่งไหวถาม “ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เจ้าสมควรมอบคำอธิบายให้ข้าได้แล้วกระมัง?”

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยไป “เรื่องใดเล่า ว่ามาเลย”

เฉาเซิ่งไหวเอ่ยออกไป “เหอโหย่วเจี้ยน เจ้าควรจะมอบเขาให้ข้าได้แล้วกระมัง?”

หนิวโหย่วเต้าตอบว่า “ตายไปนานแล้ว”

เฉาเซิ่งไหวโมโหขึ้นมาอีกครั้ง “เจ้าเล่นไม้นี้ให้มันน้อยๆ หน่อย จนถึงตอนนี้ยังคิดจะจับเขาไว้ขู่ข้าอยู่อีกหรือ? หากเกิดปัญหาขึ้นกับข้า สำนักหมื่นสรรพสัตว์ต้องระดมกำลังทั่วหล้าตามไล่ล่าเจ้าแน่!”

หนิวโหย่วเต้าเอ่ยไปว่า “ตัวเจ้าก็ทราบเหตุผลชัดเจนดี ตอนนี้ข้ายังมีความจำเป็นต้องนำเขามาขู่เจ้าอีกหรือ? เจ้าไม่ลองคิดดูหน่อยเล่า ทางเข้าออกของโลกมายามีคนของสำนักหมื่นสรรพสัตว์เฝ้าอยู่ เจ้าคิดว่าข้าจะกล้าเสี่ยงพาตัวเขาออกมาจากโลกมายาจริงๆ น่ะหรือ? ตอนนั้นเพียงล้อเจ้าเล่นก็เท่านั้น แน่นอน เรื่องล้อเล่นนี้ก็ไม่ค่อยน่าขบขันเท่าไร”

เฉาเซิ่งไหวพูดไม่ออกแล้ว คิดๆ ไปก็ว่าถูก

แต่เพราะคิดว่ามีเหตุผลถึงได้รู้สึกคับข้องใจขึ้นมา เขาเสี่ยงมาจนถึงจุดนี้เพียงเพื่อคนที่ตายไปแล้วงั้นหรือ?

ปกติแล้วเขาคิดว่าตนยังคงเฉลียวฉลาดนัก แต่วันนี้จู่ๆ เขาก็ตระหนักได้ว่าตนเหมือนคนโง่ที่ที่ตกอยู่ภายใต้การบงการของอีกฝ่าย

“พี่เฉา คิดให้กว้างหน่อยเถิด หากไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น ชาตินี้เจ้าก็คงหาเงินไม่ได้มากขนาดนี้ ความมั่งคั่งมักมากับความเสี่ยง ผิดถูกไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือเป้าหมายของเจ้าสำเร็จแล้ว มิใช่หรือ?” หนิวโหย่วเต้ารู้ทันความคิดเขา เอ่ยปลอบไปประโยคหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยว่า “หากเจ้าต้องการเห็นกับก่อนถึงจะสบายใจ…คนเขาเป็นพี่น้องกัน ข้าหักใจพรากให้จากกันไม่ลง หากเจ้ายังคาใจจริงๆก็ไปค้นหาในจุดที่เจ้าต่อสู้เข่นฆ่ากับพวกเขาได้ ไปค้นหาที่ใต้ต้นไม้ต้นนั้น พวกเขาสองพี่น้องถูกฝังไว้ด้วยกัน เอาละ ข้าขอตัวกลับก่อน หากอยู่นานไปจะทำให้คนสงสัยได้ หากมีเรื่องได้ก็ให้ติดตามมาตามกฎเดิมของพวกเรา”

….

เพิ่งจะออกจากริมธารหุบเขากลับไปที่ลานเรือนก็เห็นหยวนกังรีบเดินเข้ามาหาแล้ว

หนิวโหย่วเต้าหยุดเท้า หยวนกังโน้มเข้ามาข้างหูกระซิบบอก “ได้ข่าวจากทางเฉินกุยซั่วแล้ว มอบจดหมายให้วังเหินเวหาไปแล้วครับ กำลังไปหารายถัดไป”

หนิวโหย่วเต้าร้องโอ้ ยิ้มน้อยๆ “พวกเราได้ข่าวแล้ว เห็นทีว่าอีกไม่นานพวกประมุขหลงที่อยู่ทางนี้ก็คงจะได้ข่าวเหมือนกัน สำนักเขามหายานกำลังจะมีเรื่องให้แปลกใจแล้ว” ดฮณ๊ฯดฯฌซ,

……

ปีกทองตัวหนึ่งร่อนลงมาจากนภา มุดเข้าสู่เรือนรับรองของวังเหินเวหา

ไม่นานนัก มีเงาร่างของอี้ซูเดินลัดมาตามหมู่ศาลาพลับพลา มาหยุดลงข้างตั่งภายในศาลาริมน้ำ ประคองจดหมายลับฉบับถอดความแล้วยื่นส่งให้ด้วยสองมือ “อาจารย์ ผู้อาวุโสจากทางวังส่งข่าวมาเจ้าค่ะ”

หลงซิวที่นั่งขัดสมาธิทำสมาธิอยู่ค่อยๆ เก็บลมปราณแล้วลืมตาขึ้น ยื่นมือไปรับจดหมายมาอ่านดู อ่านไปก็ขมวดคิ้วนิดๆ พึมพำออกมา “เป่ยโจวอยากหวนคืนหรือ?”

อี้ซูเงียบงัน นางคือผู้ถอดความจดหมายลับ นางย่อมเห็นเนื้อหาด้านในมาแล้ว