ราชินีหงสาร้อยเล่ห์ นิยาย บท 50

เซียวจิ่นหยูเกิดความคิดจะเชิญชวนขึ้นมา รีบอมยิ้มแล้วกล่าวทันที “กล้วยไม้มรกตสามารถได้รับคำชมจากซื่อจื่อได้ ก็ไม่เสียแรงที่ข้าได้ลำบากมาครั้งหนึ่ง”ขจ

คำพูดนี้ของเซียวจิ่นหยูออกมา สายตาของทุกคนที่มองไปยังฉินเจี่ยนก็เพิ่มความเร่าร้อนขึ้นมาเล็กน้อย

แม้ว่าเซียวจิ่นหยูจะไม่สามารถแย่งตำแหน่งได้ แต่ยังไงก็เป็นองค์ชาย ทั้งยังเป็นพ่อขายผู้ร่ำรวยเป็นที่หนึ่งของต้าหลี่อีกด้วย ซื่อจื่อได้รับความโปรดปรานจากเขา ความเจริญรุ่งเรืองที่จะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วก็สามารถนับวันรอได้!

แววตาของทุกคนสุกสกาว แต่สีหน้าของฉินเจี่ยนกลับเรียบเฉย ไม่ได้สนใจความมีส่วนได้ส่วนเสีย เซียวจิ่นหยูก็ยิ่งชื่นชมมากขึ้น

หยุนหรั่นเฟิงยิ้มเล็กน้อย แม้ว่านางจะฟังฉินเจี่ยนพูดมาอยู่นานแล้ว ก็ยังไม่เข้าใจว่ากล้วยไม้มรกตกระถางนี้มีดีอะไรกันแน่ แต่หากว่าฉินเจี่ยนสามารถใช้โอกาสนี้ขึ้นตำแหน่งได้อย่างรวดเร็ว สร้างความรุ่งเรืองให้จวนซีผิงโหวได้ ก็พอจะนับได้ว่าเป็นเรื่องที่ดี

ทุกคนต่างพากันคล้อยตาม พูดคุยหัวเราะขึ้นมาด้วยความอบอุ่นในชั่วขณะ ราวกับว่าเรื่องขัดแย้งระหว่างหยุนหรั่นเฟิงและจางหยูหว่านเมื่อครู่นี้ไม่ได้เกิดขึ้นมาก่อนเช่นนั้น

เซียวจิ่นหยูกล่าวไปตามสถานการณ์ว่า “ในเมื่อวันนี้โชคดีได้มารวมตัวกัน หากอยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำ ก็มาแข่งขันทักษะกันเพื่อความสนุกดีกว่า เงินเดิมพันนี่ ก็คือกล้วยไม้มรกตกระถางนี้ เป็นอย่างไร?”บฌ

ทุกคนล้วนส่งเสียงดังเกรียวกราว!

หยุนหรั่นเฉินกล่าวขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ล้วนว่ากันว่ากล้วยไม้มรกตขององค์ชายใช้เงินไปเป็นจำนวนมาก เพื่อเลี้ยงดูมันให้ดี ทั้งยังสิ้นเปลืองแรงไปอย่างมากมาย คิดไม่ถึงว่าองค์ชายจะใจกว้างถึงเพียงนี้”

เซียวจิ่นหยูหัวเราะเบาๆ คำพูดคำจาเบิกบานเป็นที่สุด “มีความสุขอยู่คนเดียวไม่เท่ามีความสุขร่วมกัน กล้วยไม้มรกตได้เจ้าของที่ดีไปก็เป็นเรื่องดี แค่ไม่รู้ว่าวันนี้ใครจะมีความสามารถได้มันกลับไป”

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น ต่างพากันกล่าวว่าองค์ชายใจกว้างจริงๆพ่ะย่ะค่ะ

จางหยูหว่านมองไปที่หยุนหรั่นเฉินที่มองไปยังกล้วยไม้มรกตด้วยดวงตาเปล่งประกาย หัวเราะเยาะเบาๆ แค่กล้วยไม้มรกตเล็กๆกระถางเดียว นางก็ยังไม่ยอมละสายตา

เพียงแค่ระหว่างนั้นหางตาได้กวาดไปเห็นหยุนหรั่นเฟิงที่อยู่ในท่าทางขี้เกียจและเบื่อหน่าย ความแค้นเคืองทั้งเก่าและใหม่ก็พรั่งพรูขึ้นมาในชั่วขณะ จงใจกล่าวว่า “โดยปกติแล้วข้าได้ยินว่าแม่ทัพใหญ่หยุนชื่นชอบดอกกล้วยไม้ ถึงกระทั่งตั้งใจทำสวนดอกกล้วยไม้ขึ้นมาแห่งหนึ่งโดยเฉพาะด้วยเหตุนี้ คิดว่าแม่นางหยุนที่เป็นคนกตัญญูจะต้องชนะได้กล้วยไม้นี้ไปเป็นแน่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ จะกล้าเดิมพันกับข้าหรือไม่?”

หยุนหรั่นเฟิงเลิกคิ้ว “หืม?” พ่อของนางชอบดอกกล้วยไม้? ?

“หากว่าเจ้าชนะ ข้าก็จะคุกเข่าและโขกหัวให้เจ้า หากว่าเจ้าแพ้ เจ้าก็......”

จางหยูหว่านยังพูดไม่จบ ก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังมาจากที่ไม่ไกล ทันทีที่หันกลับไปมอง แวบแรกก็เห็นเซียวจิ่นหมิงในกลุ่มคน ใจเต้นตุบๆขึ้นมา บนใบหน้าก็เริ่มแดงระเรื่อขึ้นมา!

เกือบจะในชั่วพริบตา นางก็เปลี่ยนเงินเดิมพันในทันที กล่าวเสียงดังว่า “หยุนหรั่นเฟิง หากว่าเจ้าแพ้แล้ว เจ้าก็ต้องยอมรับว่าเจ้าใส่ร้ายป้ายสีองศ์ชายแปดในที่สาธารณชน แสดงความขอโทษต่อเขา!”

องค์ชายไม่กี่พระองค์เดินมาถึงเบื้องหน้าพอดี ประจวบเหมาะกับได้ยินคำพูดของจางหยูหว่านพอดี

สีหน้าของเซียวจิ่นหมิงเคร่งขรึม แล้วมองไปยังหยุนหรั่นเฟิงที่อยู่ในกลุ่มคม ในความเย็นชาเกิดเป็นความรู้สึกจนปัญญาขึ้นอย่างควบคุมไว้ไม่ได้!

ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรอีกแล้ว? !

หยุนหรั่นเฟิงก็เห็นสีหน้าที่ดูไม่ได้ของเซียวจิ่นหมิงเช่นกัน รู้สึกว่าตัวเองได้รับความไม่เป็นธรรมเป็นอย่างมากจริงๆ

ตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ ใครให้เขาล่อผึ้งล่อผีเสื้อกัน คิดไม่ถึงว่าจะมีจางหยูหว่านแฟนพันธุ์แท้ที่บ้าคลั่งและไร้สมองเช่นนี้อีก?

ทันทีที่สายตาของนางกวาดไป ก็ข้ามผ่านเซียวจิ่นหมิงไปอย่างรวดเร็ว สายตาจับจ้องไปที่องค์ชายคนอื่นอีกไม่กี่คนนั้น

เดินอยู่ด้านหน้าสุด อายุมากที่สุดก็คือองค์ชายใหญ่เซียวจิ่นเฟิง เซียวจิ่นเฟิงอายุเกินสี่สิบปีแล้ว น้อยกว่าหยุนโม่ไม่กี่ปี แต่เป็นคนลามกและโลภ ร่างกายถูกเหล้าราคะและทรัพย์สินล้วงจนกลวงไปนานแล้ว หน้าตาในเดิมทีที่ยังนับว่าสง่างามล้วนเป็นร่องรอยของการเสพสุขในความฟุ้งเฟ้อ มองดูแล้วกลับยังดูแก่หยุนโม่กว่าเล็กน้อย

เมื่อคิดถึงว่าเซียวจิ่นเฟิงเคยมีความคิดอยากจะแต่งงานกับนาง หยุนหรั่นเฟิงก็รู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาทันที แต่แม้ว่าเขาจะมีความคิดไม่เที่ยงตรง แต่ความเป็นจริงก็ยังเป็นองค์ชายคนโต และฮ่องเต้เฉียนคังก็ไม่ได้มีบุตรคนโตกับพระชายาเอก เซียวจิ่นเฟิงองค์ชายคนโตผู้นี้จึงนับได้ว่าได้รับความสำคัญเป็นอย่างมาก

ตามเซียวจิ่นเฟิงมาด้านหลังติดๆก็คือองค์ชายสี่เซียวจิ่นเหิง มารดาผู้ให้กำเนิดของเซียวจิ่นเหิงเป็นเพียงสาวใช้ในวัง และไม่ได้รับความโปรดปราน เกี่ยวพันให้บุคลิกท่าทางของเซียวจิ่นเหิงอ่อนโยน ไม่แย่งไม่ชิง เมื่อมองแล้วก็มีความคล้ายคลึงกับองค์ชายห้าเซียวจิ่นหยูอยู่เล็กน้อย เพียงแต่เซียวจิ่นหยูนั้นอบอุ่นสง่างามยิ่งกว่า ทำให้คนรู้สึกสบายใจเหมือนได้อาบสายลมยามฤดูใบไม้ผลิ