ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 110

“พี่ใหญ่ ชิงเกอคือใครหรือขอรับ”

คำถามลู่เสวียนทำให้ลู่เจี้ยหันกลับมามอง ดวงตาดั่งลูกแก้วมองไม่ชัด มีแสงมือมนวูบไหล “ชิงเกอ?”

ลู่เสวียนพยักหน้า “ก็ตอนที่ฉินเทียนอีปรากฏตัวออกมา ข้าเห็นสีหน้าหลียาโถ่วผิดปกติ ปากก็เอ่ยชื่อนี้ออกมา ข้าคิดว่าคนนี้น่าจะเป็นคนสำคัญของนาง”

แววตาลู่เจี้ยมืดหม่นลงกว่าเดิม แต่ว่า ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจคำถามที่ว่า ‘ชิงเกอคือใคร’ กลับทวนคำศัพท์ที่ออกจากปากลู่เสวียน “เจ้าเรียกนางว่าหลียาโถ่ว?”

ลู่เสวียนนิ่งค้างพยักหน้าอย่างงุนงง “ใช่แล้ว!”

มีประกายวาบเข้าแววตาลู่เจี้ย หันหน้าเดินต่อโดยไม่มอง เพียงแค่ว่า ระหว่างที่เขาเดินจากไป เสียงใสดั่งดวงจันทร์ ลอยผ่านเข้าหูลู่เสวียน

“เจ้าใช้พลังสายเลือดโดยไม่ได้รับอนุญาต นับแต่บัดนี้ เจ้ารับโทษไปคุกเข่าต่อหน้าหอบรรพบุรุษเป็นเวลาหนึ่งเดือน” ใบหน้าสวยงามของลู่เสวียนค่อยๆ เผยสีหน้าสิ้นหวังออกมา

เขาคิดไม่ออก นี่มันเพราะอะไรกัน!

พลังสายเลือดแห่งตระกูลลู่ห้ามใช้โดยไม่ได้รับอนุญาต ข้อนี่เขาเข้าใจ แต่ คนอื่นจะฆ่าเขาแล้วเชียว ยังจะให้เขารักษากฎไว้รอโดนฆ่าตายอย่างงั้นหรือ

พี่ใหญ่ไม่ใช่คนหัวโบราณนี่นา! ลู่เสวียนตะโกนเรียกร้องในใจ

คุกเข่าที่หอบรรพบุรุษหนึ่งเดือนเนี่ยนะ!?

แค่คิดบทลงโทษนี้ ลู่เสวียนอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้ว

ลู่เสวียนก้มหน้าลงหัวเข่าทั้งสองของตน มองด้วยสายตาเห็นใจ เข่าหนอเข่า ช่างสงสารเจ้าเหลือเกิน เขารู้สึกว่าเข่าจะเสื่อมเสียแล้วสิ!

คร่ำครวญกับชะตากรรมชีวิตตัวเองในหนึ่งเดือนข้างหน้า ทำให้ลู่เสวียนลืมไปเลยว่าพี่ใหญ่ของตนยังไม่ได้ตอบคำถามเขาเลย

ลู่เจี้ยในตอนนี้ได้มาถึงเรือนที่เจียงหลีพักอยู่ เดินเข้าประตูมาก็เห็นฝาแฝดผู้น้องอวี้เฉิน ก็คุกเข่าต่อหน้าเขา “นายน้อย”

ลู่เจี้ยไม่ได้สนใจเขา รูปร่างสูงโปร่งเดินผ่านหน้าเขาไป แขนเสื้อกว้างใหญ่ไหลผ่านหัวอวี้เฉิน เกิดสายลมเบาๆ พัดผ่านกลางอากาศที่แฝงด้วยกลิ่นหอมจางๆ

อวี้เฉินเกิดอาการสติหลุด รอเขาได้สติอีกที ลู่เจี้ยก็เดินหายลับตาไปแล้ว เขาตกใจจนรีบลุกจากพื้นทันที ตามไปอย่างรวดเร็ว

“นายน้อย!” น้ำเสียงอวี้เฉิน เจือด้วยความร้อนใจ รบกวนเจียงหลีที่กำลังรักษาตัวอยู่ข้างในและยังมีอวี้ซูทายาให้นางอยู่ ทว่า พูดจบ ร่างสูงใหญ่ในชุดสีม่วง เดินเข้ามาเหมือนเข้าห้องตัวเอง

“ออกไป!” เจียงหลีขมวดคิ้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

ตอนนี้นางเปลือยร่างท่อนบนนอนคว่ำกับเตียง ให้อวี้ซูทำความสะอาดแผลบนผิวหนัง ลู่เจี้ยเดินเข้ามาเช่นนี้ ก็เห็นหมดน่ะสิ ถึงแม้ว่าเรือนร่างนางตอนนี้ไม่มีอะไรน่าดู แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะถูกอีตาบ้านี่เอาเปรียบง่ายๆ นะ นอกจากว่า เพื่อความยุติธรรม เขาควรเปิดให้นางดูบ้าง?

“หลีเอ๋อร์ อาการเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ใครจะไปรู้ ลู่เจี้ยไม่ได้ใส่ใจคำพูดเย็นชาของนาง ยังคงก้าวอาดๆ เดินเข้ามา สายตาเนือยแฝงด้วยความยากจะคาดเดา ตกอยู่บนเรืองร่างขาวราวหิมะ แต่มีบาดแผลเต็มไปทั่วของนาง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน