ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 112

ทันใดนั้นใบหน้าอ่อนเยาว์ก็เผยรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมด้วยแผ่นร้าย ทำให้ลู่เจี้ยยกปลายคิ้วขึ้น นำยาขวดในมือวางไว้โต๊ะข้างเตียง ดูเหมือนว่า เขากำลังจะจากไป

ทว่า ระหว่างที่เขาลุกขึ้นยืน กลับรู้สึกตึงที่ร่างกาย

“จะรีบไปไหน” ฉับพลัน แขนเสื้อกว้างใหญ่ของเขาถูกเจียงหลีดึงไว้

ลู่เจี้ยหันกลับไปมอง เห็นเพียงใบหน้าด้านข้างก็ทำให้เจียงหลีรู้สึกหัวใจเต้นเร็วขึ้น

ให้ตายสิ! สติสติ! อย่าหลงกลเด็ดขาด! เจียงหลีกัดลิ้นเพื่อควบคุมให้ตัวเองตื่นตัว จะโทษนางจิตตตานุภาพต่ำไม่ได้ ทำได้โทษปีศาจลู่เจี้ย ช่างเป็นลูกรักของสวรรค์เสียจริง สวรรค์เหมือนเอาสิ่งที่สวยงามที่สุดบนโลกนี้ จัดวางไว้ใบหน้าเขา งดงามจนเกินต้านทาน

“หลีเอ๋อร์พักผ่อนก่อนเถิด” ลู่เจี้ยที่หันกลับมาเอ่ยเสียงนิ่ง หลังจบคำกำชับนี่ วินาทีนั้นเจียงหลีเกือบจะเชื่อฟังจนปล่อยมืออย่างง่ายใด

โชคดี การที่นางกัดลิ้นได้ผลจนได้ ทำให้นางตื่นจากใบหน้ารูปงามลู่เจี้ย “อย่ารีบสิ! หากท่านไม่มีเรื่องอะไร งั้นอยู่เป็นเพื่อนข้าได้ไหม” น้ำเสียงอ้อนวอนนี้ เป็นน้ำเสียงนางที่หาได้พบยากนัก แววตาลู่เจี้ยวูบไหว ค่อยๆ หันตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเจียงหลี

นางนอนตะแคงบนเตียง ภายใต้ผ้าห่มไหล่อันหอมกรุ่น ใบหน้าอ่อนเยาว์กลับแฝงความงดงามชวนหลงใหล

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น แววตาที่มองได้ชัดว่าแฝงด้วยความอ้อนวอนแตกต่างจากปกติของนางอย่างสิ้นเชิง

“ปีศาจน้อย เจ้าคิดวางแผนอะไรอยู่หรือ” ลู่เจี้ยพูดเสียงทุ่มต่ำ นิ้วมือเรียวงามค่อยๆ ยืนออกมาจากแขนเสื้อเข้าหาเจียงหลี

เมื่อเจียงหลีนึกว่าเขาจะลูบแก้มของตนนั้น เขากลับใช้แรงชักแขนเสื้อที่ถูกนางกำไว้ในมือ

ระหว่างที่เจียงหลียังตกตะลึง เขากลับเผยรอยยิ้มที่คาดเดายาก “หลีเอ๋อร์ควรพักผ่อนให้ดี อย่าคิดฟุ้งซ่าน”

“…” เจียงหลีเฝ้ามอง ‘ยาบำรุง’ เดินผ่านไปด้านนอก

ทันใดนั้นนางร้องออมา “โอ้ยย เจ็บ!”

เสียงร้องเจ็บปวดดังมาจากด้านหลัง ทำให้ลู่เจี้ยหยุดชะงักเหลียวมองเล็กน้อย ทำให้เจียงหลีเห็นใบหน้าเพียงครึ่งหนึ่ง เหมือนกำลังลังเลว่าจะหลงกลสาวน้อยด้านหลังไหม

“เจ็บจริงนะเนี่ย” เจียงหลีแอบมองชายหนุ่มที่ยืนนิ่งไม่ขยับแล้วร้องออกมาอีกครั้ง ลู่เจี้ยก้มหน้าดวงตาลูกแก้วมีความเอือมราอา

เขาหันกลับมาอีกรอบ เดินไปหาสาวน้อยที่เสแสร้งอยู่บนเตียง “หากหลีเอ๋อร์รู้สึกไม่สบายจริง ข้าจะเรียกหมอให้เจ้า”

“ไม่ต้องเรียกหมอหรอก แค่มีท่านก็พอ” ทันทีที่ลู่เจี้ยเข้าใกล้ในรัศมีเจียงหลีก็ไม่ได้รีรอ คว้ามือเขาแล้วดึงอย่างแรง ใช้แรงดึงมากเกินจนแผลบนผิวหนังฉีกมีเลือดแดงซึมออกมา

เลือดสีแดงช่างแสบตายิ่งนัก ลู่เจี้ยหรี่ตาเล็กน้อย จิตใต้สำนึกของร่างกายทำให้เขาไม่คิดจะต่อต้าน ปล่อยให้นางดึงตนไปที่เตียง

ไม่ปล่อยให้ลู่เจี้ยคิดมาก ร่างเล็กได้ปีนขึ้นบนตัวเขาคร่อมไว้ หยุดความคิดเขาอยากจะหนี

“หลีเอ๋อร์ นี่เจ้าคิดทำอะไรหรือ” ลู่เจี้ยมองไปสาวน้อยที่กดเขาไว้ใต้ร่าง จ้องเข้าไปในแววตานางเพื่อค้นความจริง

น่าเสียดาย ที่สาวน้อยเจ้าเล่ห์นี้ไม่ได้เป็นดั่งที่เขาคิด ดวงตาสดใสคู่นั้น ไม่มีอะไรนอกจากภาพสะท้อนเงาของเขา

ได้จดจ่อใบหน้างดงามไร้ที่ติใกล้ชิดเช่นนี่ เจียงหลีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้ง

เป็นใบหน้าที่งดงามเสียจริง!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน