ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 134

บ้าเอ้ย!

ข้าพูดคำพูดน่าอายเช่นนั้นออกไปได้อย่างไร เจียงหลีด่าทอในใจ นางมาหาลู่เจี้ยเพราะต้องการถามเขาเรื่องอาณาเขตหลิงอู่และวิญญาณยุทธ์ต่างหาก

กลับนึกไม่ถึงว่านางจะลุ่มหลงความงามตรงหน้าจนลั่นวาจาคลุมเครือเช่นนั้นออกมา

บ้านหรือ

จวนลู่อ๋องเป็นบ้านของลู่เจี้ยจริงๆ แต่ทว่า ก็นับเป็นบ้านของนางด้วยหรือ

“หลีเอ๋อร์มานี่”

ลู่เจี้ยวางถ้วยสุราในมือลงแล้วกวักมือเรียก เจียงหลีไม่สามารถต้านทานมือที่ผอมเรียวและงดงามของเขาไปได้

นางเดินเข้าไปใกล้และได้กลิ่นหอมเย็นๆ ของสุราลอยมาจากร่างกายของลู่เจี้ย กลิ่นของสุรานั้นบางเบาและนุ่มนวลยิ่งนัก เจียงหลีได้กลิ่นก็รู้ทันทีว่ามิใช่สุราที่มีฤทธิ์แรง

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น นางก็ขมวดคิ้วและบ่นว่า “สุขภาพไม่ดี ยังดื่มสุราอีกหรือ”

ลู่เจี้ยยิ้มเบาๆ พลางหยิบถ้วยสุราขึ้นมาเล่นไปเรื่อยๆ “ดื่มหรือไม่ดื่มก็มีค่าเท่ากัน เหตุใดถึงต้องละทิ้งความสุขของชีวิตไปเล่า”

น้ำเสียงที่พูดออกมาสงบนิ่งและราบเรียบ แต่เจียงหลีที่ฟังอยู่กลับรู้สึกอึดอัดใจ “ท่านไม่อยู่ที่จวนอ๋อง หนีมาที่นี่ทำไมหรือ ไม่กลัวว่าจะมีคนมาทำร้ายท่านหรือ” แม้จะรู้ว่าลู่เจี้ยบำเพ็ญเป็นถึงเนี่ยนจง คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถทำร้ายเขาได้ง่ายๆ ก็ตาม แต่เจียงหลีก็อดไม่ได้ที่พูดประชดประชัน

“ข้ามาตามนัด” ลู่เจี้ยตอบกลับสั้นๆ

“มาตามนัดหรือ มาตามนัดใครกัน” เจียงหลีงงงวย

ขณะนี้ ลู่เจี้ยยกดวงตาที่งดงามคู่นี้ขึ้นและมองไปทางด้านหน้าของทะเลดอกไม้ เจียงหลีมองตามสายตาของเขาแล้วหันหลังมองไป ร่างที่เลือนลางในชุดสีขาวค่อยๆ ผุดขึ้นจากทะเลดอกไม้และกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา

พอมองเห็นผู้มาเยือนอย่างชัดเจน เจียงหลีอดไม่ได้ที่จะอุทานว่า ท่านชายที่งดงามดุจหยก!

เขาแต่งกายด้วยชุดคลุมสีขาวบริสุทธิ์และลอยมาราวกับเทพบุตร เรือนร่างของเขาอยู่ท่ามกลางทะเลดอกไม้ แต่กลับมีความทนงตนที่ไม่แย่งความงามเพริศพริ้งของดอกไม้เหล่านั้นเลย

พอเขาเริ่มเข้าใกล้ ทำให้เห็นคิ้วของเขาอย่างชัดเจน และรู้สึกเหมือนยิ่งปรากฎความไม่แยแสที่มีความทะเยอทะยานอยู่เต็มเปี่ยม

ผู้ชายคนนี้ดูดีมาก แม้จะไม่สง่างามเท่าลู่เจี้ย แต่เขาก็เป็นคนงามที่พบเจอยากเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สง่าราศีของเขาเป็นความบริสุทธิ์ที่มิได้เปรอะเปื้อนเม็ดฝุ่นเลยแม้แต่น้อย ทำให้ผู้คนหลงใหลนัก

“เขาเป็นใครหรือ” เจียงหลีเอ่ยถามโดยลืมตัว

“เป็นคนลำดับต้นของสิบผู้องอาจแห่งเมืองหลวงนามว่าหรงจิ่ง ซึ่งทุกคนต่างเรียกเขาว่าท่านชายจิ่ง” ลู่เจี้ยแนะนำอย่างนุ่มนวล

เจียงหลีหันหน้ากลับมาด้วยความประหลาดใจ แล้วมองไปที่ลู่เจี้ย “อย่างนี้นี่เอง เขาคือท่านชายจิ่งที่มีชื่อเสียงเคียงคู่กับท่าน!” นางรู้จักสามวีรบุรุษแห่งยุคอยู่แล้ว

ลู่เจี้ยกลับยิ้ม “ในสายตาของผู้คน ข้าเป็นเพียงนายน้อยผู้ล้มป่วยซึ่งไม่มีอะไรนอกจากความงาม คงจะทำให้หรงจิ่งผู้ที่มีทั้งความสง่างามและอนาคตก้าวไกลต้องลำบากใจแล้วที่ต้องมีชื่อเสียงเคียงคู่กันกับข้า”

“ก็ดีกว่าผู้มีชื่อเสียงในเรื่องผู้ลากมากดีอย่างฉินเทียนอีแล้วกัน” เจียงหลีเบ้ปาก ไม่ชอบที่ลู่เจี้ยดูถูกตัวเองเช่นนี้

พอได้ยินนางเอ่ยชื่อของผู้ชายอีกคน กอปรความอยากรู้อยากเห็นต่อผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอีกคน ดวงตาของลู่เจี้ยก็หม่นหมอง

อืม…ใครบอกเจ้าว่าข้าอยู่ที่นี่

ลู่เจี้ยเล่นถ้วยสุราในมือและจ้องมองอย่างเงียบๆ

เจียงหลีมิได้สนใจอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเขาเลย พร้อมกับหันหลังกลับไปมองหน้าหรงจิ่งอีกครั้ง

“พวกท่านรู้จักกันหรือ เหตุใดเขาถึงนัดท่านมาที่นี่” เจียงหลีเอ่ยถามอย่างสงสัย

ลู่เจี้ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนทั้งห่างเหินและสนิทสนมในคราเดียวกัน “เขาคิดเสมอว่าข้าไม่ควรเป็นที่รู้จักของคนใต้หล้าเพียงเพราะความงามเท่านั้น”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน