ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 151

ร่างของเจียงหลีหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงความว่างเปล่า

ด้านหลังของนาง วงแหวนสีทองสองวงเปล่งประกายเจิดจ้า ในแสงสีทองนั้นมีตัวอักษรลึกลับที่เดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวหายไป และในวงแหวน วงหนึ่งเป็นเลี่ยเทียนซื่อ อีกวงหนึ่งเป็นเสวียนกังกุย

นางหลอมรวมเข้ากับวิญญาณยุทธ์ที่สองสำเร็จแล้ว ได้เปิดการเลื่อนขั้นของพลังอีกด้วย

ลมปราณของเจียงหลี ตั้งแต่ผ่านหลิงซื่อขั้นสูงสุดไปจนถึงหลิงเจี้ยงขั้นสองแล้วถึงจะค่อยๆ หยุดลง

ลมปราณของนางคงที่แล้ว แต่ว่าเจ้าตัวยังไม่ฟื้น

เหมือนกับว่าใต้จิตสำนึกของนางได้สัมผัสกับผ้าคลุมหน้าชั้นแรกของวิญญาณอีกดวง

ยินดีกับเจ้าด้วย ในที่สุดก็เลื่อนไปขั้นหลิงเจี้ยง วิญญาณดวงนั้นพูด

เจียงหลีตกใจ

นางได้กลืนกินวิญญาณดวงนั้นไปแล้วแท้ๆ ทำไมถึงได้ยังอยู่ในจิตใต้สำนึก

เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล นี่เป็นเพียงจิตสำนึกที่หลงเหลืออยู่ของข้า เพียงแค่อยากให้เจ้ารู้ไว้ว่าข้าคือใคร เหมือนกับวิญญาณอีกดวงรู้ว่านางคิดอะไรอยู่

เช่นนั้นเจ้าเป็นใคร เจียงหลีมองดวงวิญญาณที่เปล่งแสงออกมาด้วยแววตาดุดัน

ข้าคือใครน่ะหรือ ตอนนี้เจ้าก็คือข้า ข้าก็คือเจ้า วิญญาณดวงนั้นเข้าใจอย่างดี

เจียงหลีขมวดคิ้ว อย่ามาพูดบ้าๆ แบบนี้นะ

เจ้าอ่อนแอเกินไป บอกเจ้ามากไปก็เปล่าประโยชน์ ตอนนี้ข้าบอกเจ้าได้เพียงเรื่องเดียว ข้ามาจากสามร้อยปีข้างหน้า และเจ้ามีเวลาเพียงสามร้อยปีในการฝึกฝนตัวเอง ถ้าหากสามร้อยปีต่อมาเจ้ายังอ่อนแออยู่ เจ้าก็จะล่มสลายไปพร้อมกับโลกทั้งใบ

มาจากสามร้อยปีข้างหน้า!

เจียงหลีหรี่ตาทันที

นี่นางได้พบกับการเกิดใหม่ขณะข้ามผ่านเวลา โชคไม่ดีจริงๆ นางได้กลืนกินวิญญาณสิงสู่ที่เกิดใหม่เข้าไปหรือ?

ไม่ๆๆ!

ประเด็นไม่ได้อยู่ที่วิญญาณอีกดวงมาจากไหน แต่เป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นสามร้อยปีข้างหน้าที่นางบอก

ทันใดนั้น ดวงวิญญาณดวงนั้นก็จางลง

เจียงหลีพูดอย่างไว “เดี๋ยว ช้าก่อน! คุยกันให้รู้เรื่องก่อน!”

ในเมื่อถูกกำหนดมาเช่นนี้ เช่นนั้นก็แสดงว่าเจ้าเหมาะสมที่จะทำงานใหญ่นี้ให้สำเร็จมากกว่าข้า จงตั้งใจฝึกฝน หลังจากที่เจ้าแข็งแกร่งอย่างต่อเนื่อง ทั้งหมดก็จะถูกเปิดเผยต่อหน้าเจ้า ทำให้เจ้ารู้ภารกิจที่หนักอึ้งของตัวเอง และหน้าที่ของตัวเอง

หลังจากที่ดวงวิญญาณบอกเหตุผลสำคัญ ก็หลับไหลไป

“เดี๋ยวก่อน!” เจียงหลีร้องเสียงดัง ออกมาจากจิตใต้สำนึก ลืมตาตื่นขึ้นมา

เสียงฝีเท้าที่เบาๆ ดังมาจากข้างตัวนาง

เจียงหลีเพิ่งได้สติ ก็รู้สึกว่ามีเงาปกคลุมร่างกายของตัวเอง นางเงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เจอกับใบหน้ายิ้มแย้มของหนานอู๋เฮิ่น

“คิดไม่ถึงเจ้าจะออกมาก่อนตั้งห้าวัน ดูท่าแล้ว เจ้าทำสำเร็จแล้ว” หนานอู๋เฮิ่นพูดด้วยรอยยิ้ม

เจียงหลีกะพริบตาเล็กน้อย แล้วมองไปรอบๆ

นางยังอยู่ในเจดีย์หิน ในนี้คนน้อยลง คงจะก่อนหน้าที่นางออกจากมาจากอาณาเขตหลิงอู่ แล้วมีคนส่วนหนึ่งยังคงนั่งหลับตาเข้าฌานอยู่ น่าจะยังอยู่ในอาณาเขตหลิงอู่อยู่ หนึ่งในนั้นก็คือไป๋หลี่เฟิ่ง

เห็นเจียงหลีสีหน้าไม่ค่อยดี ในแววตาของหนานอู๋เฮิ่นเหมือนคิดอะไรอยู่ อมยิ้มแล้วพูดกับนางว่า “ตามข้ามาสิ”

เจียงหลีพยักหน้า แล้วยืนขึ้นเดินตามหนานอู๋เฮิ่นออกจากเจดีย์หินไป

พอเดินออกมา แสงแดดสาดส่องไปบนตัวของนาง ทำให้นางหรี่ตาเพราะไม่ชิน

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” ทั้งสองคนเดินข้างกันไป หนานอู๋เฮิ่นถามขึ้นมา

เจียงหลีหยิบลูกศรดอกนั้นที่เหลืออยู่ออกมาจากเสื้อแล้วยื่นให้เขา “ในอาณาเขตหลิงอู่ข้าถูกคนของสำนักหลิงอู่ไล่ฆ่า ยิงลูกศรออกไปสองดอก แต่กลับไม่มีเสียงอะไรเลย”

หนานอู๋เฮิ่นหรี่ตาทันที สีหน้าจริงจังขึ้นมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน